Οχι άλλο κάρβουνο!

Του Γιάννη Μπογιόπουλου

(Ελευθεροτυπία)

Ακουσα τη φράση “Πού είναι η ΕΣΗΕΑ;” δεκάδες φορές τα τελευταία χρόνια. Η απάντηση είναι μία. “Εκεί που τη βάλαμε συνάδελφοι”. Ερχόμαστε για άλλη μια φορά να ψηφίσουμε και φοβάμαι.

Φοβάμαι ότι πάλι κάποιοι θα ψηφίσουν κόμμα, ρουσφέτι, εργοδότη, υπόσχεση, φήμη, προβολή... Ανθρωποι που -υποτίθεται- ξέρουν κάτι παραπάνω λόγω επαγγέλματος, δεν κατανοούν ότι για να έχεις ένα υγιές σωματείο ψηφίζεις με συνδικαλιστικά κριτήρια, δηλαδή συναδέλφους που εμπιστεύεσαι ότι θα δουλέψουν για το κοινό καλό και όχι για μια αλλότρια ατζέντα. Ολα τα άλλα οδηγούν στην υποταγή και στην απαξίωση. Οχι μόνο του σωματείου, το επαγγέλματος συνολικά.

Τα τελευταία χρόνια τα είδαμε όλα. Αδιαφορία για την ποιότητα της εργασίας, μέλη του ΔΣ να καταπατούν τη δεοντολογία, άγριες επιθέσεις στα δικαιώματά μας, κοινωνική κατακραυγή, ανίερες συμμαχίες “συνδικαλιστών” με εργοδότες, ανεργία, απολύσεις, περικοπές μισθών...

Ενα ΔΣ που δεν υπερασπίστηκε μισθούς και θέσεις εργασίας σε επί μέρους μαγαζιά, ανακάλυψε τη... Γενική Απεργία για να μη χρεωθεί το Χ ή το Ψ αφεντικό αντεργατική πολιτική. Είχε απέναντι του μια διαλυμένη Ενωση Ιδιοκτητών και αντί να το εκμεταλλευτεί τακτικά, υπογράφοντας συμβάσεις με τους εργοδότες που ήθελαν και να σύρει τους υπόλοιπους με απειλές απεργιών, υποχώρησε για να μη χαλάσει τη σούπα. Και αυτό κάποιοι το είπαν “νίκη”. Και έφτασε ο Πρόεδρος του σωματείου να προτείνει μείωση μισθών!

Αλλοι, φουσκώνουν από “επανάσταση” στις ανακοινώσεις τους αλλά ξεχνάνε αμέσως τι ψήφισαν στο ΔΣ. Παράδειγμα στη συζήτηση για την αναβολή της απεργίας λόγω του σοβαρού τραυματισμού διαδηλωτή, ενώ η απόφαση ήταν ομόφωνα αρνητική, την επόμενη μέρα μία παράταξη την κατήγγειλε!

Αλλα να θυμηθούμε και το σχηματισμό προεδρείου. Ανυποχώρητοι για μήνες κάποιοι, προτιμούσαν ακέφαλο και ανίσχυρο το σωματείο παρά να συμβιβαστούν με τους “Χ” (όπου Χ συμπληρώστε ό,τι θέλετε)! Αλλά, συνδικαλισμός με σύνθημα το “Σφάξε με αγά μου, να αγιάσω” δεν γίνεται.

Είναι φανερό ότι από 100 διαφορετικές μεριές η ΕΣΗΕΑ θεωρείται λάφυρο! Για να εξυπηρετηθούν άλλα συμφέροντα και όχι αυτά του εργαζόμενου ή άνεργου επαγγελματία δημοσιογράφου. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς όσο επικρατούν δυνάμεις αδιαφάνειας και υποταγής.

Ας μην επιτρέψουμε να τη φιμώσουν, να την ευνουχίσουν και τελικά να τη διαλύσουν. Η ψήφος μας έχει δύναμη.

Χρειαζόμαστε μια ΕΣΗΕΑ ανοιχτή και σύγχρονη. Που υπερασπίζεται και τους μισθούς και τα επαγγελματικά μας δικαιώματα. Που υπερασπίζεται και τη δεοντολογία και τις θέσεις εργασίας. Που ορθώνεται απέναντι στις αργομισθίες, τις λαμογιές, την υποταγή, τα “μαύρα”, τα “γκρίζα” και τα “κίτρινα” που μας έχουν σακατέψει.

Χρειαζόμαστε μια ΕΣΗΕΑ που συνομιλεί με την κοινωνία. Που την ενδιαφέρει γιατί η Ελλάδα έπεσε στην 70η θέση του Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου, και δεν σφυρίζει αδιάφορα. Που επεξεργάζεται πρακτικές λύσεις για τα προβλήματα και δεν κρύβεται.

Χρειαζόμαστε μια ΕΣΗΕΑ που χρησιμοποιεί διαδικτυακά εργαλεία (σάιτ, φόρουμ, μέιλ) για πλήρη διαφάνεια πριν και μετά τις αποφάσεις του ΔΣ. Μια ΕΣΗΕΑ που κατανοεί τι σημαίνει “δημοσιογραφία των πολιτών”, που εγγράφει επαγγελματίες δημοσιογράφους που δουλεύουν σε σάιτ, που φτιάχνει πολιτικές για να βρουν δουλειά οι άνεργοι, που εκπαιδεύει τα μέλη της σε νέες τεχνολογίες, που διεκδικεί ευρωπαϊκά προγράμματα, κ.λπ. κ.λπ.

Υπάρχουν δεκάδες πρακτικά πράγματα που μπορεί να κάνει ο συνδικαλισμός, οπότε την επόμενη φορά που θα ακούσουμε την ερώτηση “Πού είναι η ΕΣΗΕΑ;” ας απαντήσουμε “Πού ήσουν εσύ στις εκλογές της;”.

Το σύνορο της πείνας, το Alien και η ΕΣΗΕΑ

Τού Νίκου Κωτσικόπουλου

(παράνομα απολυμένου εκπροσώπου των δημοσιογράφων

απο την εφημερίδα "Χρηματιστήριο" )

Σας τρομάζουν τα νέα μέτρα; Εμένα πολύ. Μόλις έχω ρίξει μία ματιά στο διαδίκτυο και διαπιστώνω με θλίψη, ότι με νέα αύξηση του ΦΠΑ οι πλουσιότεροι εξακολουθούν να πληρώνουν τόσο φόρο, όσο και οι φτωχότεροι. Μόνο που οι φτωχότεροι δεν έχουν εισοδήματα και δεν έχουν δουλειά, αλλά καλούνται τώρα να πληρώσουν παραπάνω…

Η ανεργία στη χώρα, έχει φτάσει το 16% από τον Φλεβάρη. Η επίσημη ανεργία. Αυτή που λογαριάζει ως εργαζόμενους, όσους απασχολούνται έστω και μία ώρα την εβδομάδα. Καθεστώς που στον κλάδο μας, μεθόδευσαν εφημερίδες ήδη στην Θεσσαλονίκη και υπάρχει φόβος να δούμε αργότερα και στις εφημερίδες ή τα άλλα μέσα στην Αθήνα.
Αλλά το τραγικό είναι, ότι ήδη από το Γενάρη, οι μη ικανοί να εργαστούν, συνταξιούχοι, ηλικιωμένοι και παιδιά ή όσοι δεν καταγράφει ως ανέργους ο ΟΑΕΔ, είναι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΧΩΡΑ!!! Εδώ, όπου η εργασία είναι αγαθό σε ανεπάρκεια. Ασύλληπτο; Κι όμως συμβαίνει, σε μία κοινωνία καθολικά αποτυχημένη και δυστυχισμένη, η οποία ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ και ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΙ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, ο μη ενεργός οικονομικά πληθυσμός είναι σχεδόν 190.000 περισσότερα άτομα από τους εργαζόμενους. Πως θα ζήσει αυτός ο κόσμος; Πως θα ζήσει αυτή η χώρα; Ποιές συντάξεις, ποιά περίθαλψη και ποιά Ταμεία που τα φόρτωσαν με μετοχές και ομόλογα για να ζητούν τώρα τα ρέστα, προκαλώντας ύφεση, ανεργία καταστροφή;
Πως θα ζήσουμε; Πουλώντας τα ασημικά; Μα αν ο στόχος των δανειστών είναι να βρουν 50 δις ευρώ από ένα μαζικό ξεπούλημα για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, ακριβώς τόση είναι –την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- η αξία όλων των μετοχών όλων των εταιριών που είναι εισηγμένες στο ΧΑ. Στα 50 δις ευρώ είναι το σύνολο της κεφαλαιοποίησης του ΧΑ.
Προσωπικά, καταλαβαίνω ότι σε εξέλιξη είναι τώρα ένα σχέδιο τύπου Αργεντινής για αυτό το δύστυχο τόπο. Θέλουν να μας πτωχεύσουν. Και πτωχεύεις, όταν γίνεσαι πτωχός, χωρίς πόρους για να ξεκινήσεις μία νέα προσπάθεια. Εμείς θα μείνουμε πτωχοί και χρεωμένοι, γιατί αφού αρπάξουν από τους πολίτες και το δημόσιο ότι έχει αξία και είναι μάλιστα τώρα, τερατωδώς υποτιμημένο, θα μας πετάξουν σαν λεμονόκουπα.
Αλλά στον Τύπο και δη στον «έγκριτο» παρουσιάζουν ότι η αναδιάρθρωση ή καλύτερα ακόμα και η άρνηση πληρωμής του άδικου και επαχθούς χρέους, ισούται, λέει, με χρεοκοπία. Δηλαδή μας λένε, ότι αν δεν πληρώσουμε, θα πτωχεύσουμε, ενώ αν δώσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε δεν… θα πτωχεύσουμε; Από πού βγαίνει ο ήλιος, είπαμε;
Καλοί μου φίλοι, συνάδελφοι και μη, ο Τύπος έχει ένα μεγάλο ρόλο να παίξει σε αυτή την ιστορία. Σε αυτή την κρίση. Έχει να παίξει έναν ρόλο υπέρ του μεγάλου χρήματος, το οποίο αρπάχθηκε, μέσω υπερτιμολογήσεων κρατικών προμηθειών. Όπου, για να γίνει αυτή η μπίζνα και προφανώς να «λευκανθεί» μετά αυτό το αδήλωτο και αφορολόγητο χρήμα, χρηματοδότησε το ελληνικό δημόσιο για να κάνει τις «επενδύσεις» (δηλαδή το πλιάτσικο), με αγορά ελληνικών ομολόγων και δάνεια.
Τώρα οι ίδιοι δανειστές, τοκογλύφοι και πλιατσικολόγοι, θα εξοφληθούν για τα δάνεια που έδωσαν, με πώληση των επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας. Θα πουλήσουμε για να τους ξοφλήσουμε. Και αυτοί θα αγοράσουν, με τα λεφτά που θα τους δώσουμε και τα οποία θα είναι… από ΝΕΟ ΔΑΝΕΙΟ!!! Με τα λεφτά μας, θα τα πάρουν όλα.
Αλλά ο Τύπος δεν τα γράφει αυτά, είπαμε. Δεν τα γράφει, γιατί τα συμφέροντα είναι τεράστια και έχει να επιτελέσει έναν ρόλο σε αυτή την κρίση. Γιατί επιτυγχάνει έτσι, την πλήρη καταστολή και μαζική αποβλάκωση των πολιτών. Και γι αυτό, ο Τύπος πρέπει να ελεγχθεί και άλλο. Για να γίνει αυτό:
-Η ανεργία, πρέπει να μεγαλώσει.
-Η εργασία πρέπει να γίνει part time για ένα τμήμα όσων απασχολούνται ακόμα.
-Οι αμοιβές πρέπει να μειωθούν. Για να μειωθούν και τα κόστη των απολύσεων αύριο.
-Οι πρόθυμοι πρέπει να «σφαχτούν» μεταξύ τους για να προκύψουν οι πλέον πειθήνιοι.
-Η περίθαλψη και οι παροχές πρέπει να υποτιμηθούν, με κατασπατάληση των πόρων.
-Και η ΕΣΗΕΑ πρέπει να ολοκληρώσει την μετάλλαξή της, από αδρανής και εγκλωβισμένος οργανισμός, σε Αlien. Ένα σωματείο που θα έχει ολοκληρωτικά καταληφθεί από μέσα.
Κάποιοι αφελείς, νομίζουν ότι θα κρυφθούν. Κάποιοι άλλοι ότι θα κάνουν καριέρα πάνω στο γνωστό δα, μοτίβο: «Εγώ κόβω τον μισθό των άλλων για να μη μου κόψουν τον δικό μου». Ή «απολύω τους άλλους για να μην απολύσουν εμένα».
Είναι αφελείς όλοι. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι είμαστε έτοιμοι να περάσουμε και το σύνορο της φτώχειας; «Ότι σύντομα, πολύ σύντομα, ακολουθεί η πείνα για όλους στη χώρα και για τον κλάδο;».
Στις λιγοστές και μικρές βάρκες αυτού του «Τιτανικού», οι θέσεις είναι εξαιρετικά σπάνιες και ήδη κατειλημμένες. Λυπάμαι που θα απογοητεύσω όσους νομίζουν ότι το φίδι θα το βγάλουν άλλοι από την τρύπα. Όσους, ακόμα χειρότερα, νομίζουν ότι θα υπάρχουν τώρα περιθώρια για να «πουλήσουν καλά», υπηρεσίες σε εξουσιαστικά συστήματα.
Δεν υπάρχουν ανταλλάγματα γι αυτούς. Θα πτωχεύσουν χειρότερα όλων. Είμαστε κοντά στο τέλος του «έργου» και θα μείνουν με τον μουτζούρη, εκτεθειμένοι διπλά, χρησιμοποιημένοι, φτηνά ξεπουλημένοι, χρεοκοπημένοι ηθικά, κοινωνικά και πιθανόν και οικονομικά, όπως οι υπόλοιποι.
Με όλη την πίκρα που έχω πιστεύοντας αυτά, με όλη την δυστυχία να βλέπω να δικαιώνονται πικρά αυτές οι εκτιμήσεις σε κάθε «επεισόδιο» αυτής της κρίσης και καθώς αναμένω το τελευταίο και πιο πικρό επεισόδιο της «αφύπνισης»... Γνωρίζοντας ότι το ΔΝΤ με τέτοια προγράμματα δεν άντεξε πουθενά στον κόσμο πάνω από 2-3 χρόνια πριν ξεσηκωθεί το σύμπαν…
Σας ζητώ να σκεφθείτε καλά τα παραπάνω. Δεν έχει νόημα, ούτε μικρο-καιροσκοπικά να κρυφθείτε τώρα. Είμαστε όλοι με την πλάτη στον τοίχο, οι αποφάσεις έχουν ληφθεί.
Οι δανειστές και όργανά τους θα μας ξεζουμίσουν μέχρι τέλους. Δεν θα σταματήσουν, δεν θα κάνουν πίσω. Τι κάνουμε εμείς λοιπόν; Δεν παλεύουμε; Χάνουμε χειρότερα. Παλεύουμε; Μόνον τότε, ίσως… Αλλά μόνον έτσι.
Σας ζητώ να σκεφθείτε πολύ σοβαρά τα παραπάνω και να πάρετε την απόφαση: ΠΑΡΤΕ ΘΕΣΗ. Με την κορυφαία ενέργεια την κορυφαία εκδήλωση, ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ.
Δεν έχω καταλάβει πως ψηφίζουν οι Έλληνες, κάποιους ανίκανους και τενεκέδες, που λόγω επαγγέλματος γνωρίζουμε πολύ καλά από μέσα. Δεν έχω καταλάβει πως ψηφίζουν και κάποιους άλλους στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, λυπάμαι που το λέω έτσι χονδροειδώς.
Ξέρω πως σε όλα σχεδόν τα ψηφοδέλτια υπάρχουν συνάδελφοι έντιμοι και ικανοί, αλλά… Τους ξεπερνούν συχνά οι άλλοι… Και ξέρω, πως σε αυτό το ψηφοδέλτιο, εδώ στους Μαχόμενους, συγκεντρώνονται πολλοί αξιόλογοι συνάδελφοι με διάθεση προσφοράς και «μέταλλο» χαρακτήρα.
Οι Μαχόμενοι, δεν έχουν κομματικές εξαρτήσεις και διασυνδέσεις, αλλά έχουν μία ιστορία. Δεν απέφυγαν ποτέ τα δύσκολα, ήταν εκεί, έδωσαν μάχες προσπάθησαν, είχαν ιδέες και προτάσεις. Θα είναι εκεί και αύριο, στα ακόμα δυσκολότερα. Δεν θα κρυφτούν. Όταν εγώ ως εργασιακός εκπρόσωπος στο «Χρηματιστήριο», είχα ανάγκη από βοήθεια, εδώ, την βρήκα. Μιλώ εκ πείρας λοιπόν…
Γι αυτό και χωρίς καμιά διάθεση να ζητήσω την ψήφο σας, παίρνω όμως θέση και εκτίθεμαι, συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο και απλά σας προτείνω: ΠΑΡΤΕ ΘΕΣΗ ΤΩΡΑ, Ψηφίστε τους Μαχόμενους Δημοσιογράφους.
Νίκος Κωτσικόπουλος

Στο όνομα της χαμένης μας τιμής

Του Αλέξου Θεοφιλόπουλου
(αθλητικού συντάκτη στην ΕΡΤ)


Στο όνομα της χαμένης μας τιμής και αξιοπρέπειας δίνουμε αυτή την δύσκολη ώρα, την ύστατη μάχη της επιβίωσης.
Με ποιους ΕΙΜΑΣΤΕ; Αναρωτιούνται οι συνάδελφοι.
Η απάντηση είναι ΜΙΑ.
ΜΕ ΟΛΟΥΣ, όσους πιστεύουν στις αρχές της δημοσιογραφίας. Αυτές που μας άφησαν παρακαταθήκη οι σκαπανείς της ελληνικής δημοσιογραφίας και αυτές τις αξίες που οφείλουμε να αφήσουμε αναλλοίωτες στις γενιές που ακολουθούν.
ΑΛΕΚΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

Νοιώθω να με τιμωρούν που.. εργάζομαι σκληρά

Της Μαριαλένας Αλυμάρα

(Χρόνια ΕΡΤ, τώρα Γενική Γραμματεία)

Με αφορμή τις εκλογές….
Θυμήθηκα όταν πριν από 31 χρόνια ξεκινούσα το ταξίδι μου στο ‘’επάγγελμα’’. Πόσες σκέψεις, πόσες επιθυμίες, πόση χαρά με την πρώτη ‘’δουλειά’’. Άσε με τον πρώτο μισθό, εκείνο το μικρούλι πρώτο μισθό που ίσα-ίσα κάλυπτε τα έξοδα κίνησης… Και μετά η επαγγελματική αποκατάσταση με τη μορφή της σύμβασης…

Η αλήθεια είναι πως για τους περισσότερους από εμάς της γενιάς μας τα πράγματα ήρθαν σχετικά εύκολα, βατά. Και είπαμε ότι κάτι διορθώνεται στο τοπίο των Μέσων. Ότι έρχεται το τέλος στις συνθήκες ‘’σκλαβοπάζαρου’’ που επικρατούσαν για χρόνια. Πόσο λάθος κάναμε. Και σ αυτό! Όπως και σε τόσα άλλα. Ο σεβασμός του κόσμου στο ‘’λειτούργημα’’ μας που έγινε κριτική, επίκριση, απαξίωση και… ‘’αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι’’.

Δεν είμαι αλήτης –όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου. Πόσο μάλλον ρουφιάνος-όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου. Το μόνο που θέλησα να είμαι είναι ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ-όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου!

Εργάστηκα, όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς ποτέ να αρνηθώ υποχρεώσεις, ευθύνες, κούραση, σκληρά ωράρια –όπως και τώρα στα 50 μου που βρίσκομαι, αλλά νοιώθω, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου, να μας… τιμωρούν γι’ αυτό. ΓΙΑΤΙ;

Γιατί να συνεχίσουμε να δεχόμαστε την κατάσταση αυτή; Γιατί να μην αντιδράσουμε έστω και τώρα, την ώρα μηδέν; Με αφορμή τις φετινές εκλογές…
Μαριαλένα Αλυμάρα

*** Γεννήθηκα στην Αθήνα πριν 50 χρόνια. Είμαι παντρεμένη και έχω μια 26χρονη κόρη. Τέλειωσα το ιταλικό σχολείο και πέρασα στο ιταλικό τμήμα της Φιλοσοφικής στη Θεσσαλονίκη, σπουδές που δεν ολοκλήρωσα αφού αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος. Φοίτησα στο ‘’Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας’’ και αμέσως μετά παρακολούθησα σεμινάρια ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας στην RAI. Από κει και πέρα…
Α’ πρόγραμμα της ΕΡΤ -‘’Παράθυρο στο σύγχρονο κόσμο’’), ‘’Συντροφιά με τη Συντροφιά μας’’,‘’Επικαιρότητες’’,‘’Νέα για νέους’’ , ’Σάββατο και 8μιση’’, σύνταξη και εκφώνηση των δελτίων ειδήσεων, και παράλληλα εκφώνηση δελτίων ειδήσεων στο ‘’Ραδιο Α’’. Τα τελευταία χρόνια δουλεύω στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης ως αρχισυντάκτης σε πολλά δελτία που δημοσιεύονται στο Ιντερνετ.

Δικαστές στα πειθαρχικά!

Της Στέλλας Χοϊδά
(Διεθνή στην Ελευθεροτυπία-

ως πρόσφατα)

Ποτέ άλλοτε , από όσο θυμάμαι και από τη 35ετή θητεία μου στον αθηναϊκό τύπο , η Δημοσιογραφία, αλλά και ο συνδικαλισμός που την υπερασπίζεται, δεν είχε τόσο απαξιωθεί, λοιδορηθει ακόμα και στηθεί στο απόσπασμα.

Πολλά τα αίτια για το φαινόμενο που αποκαρδιώνει όσους με άδολη αγάπη και υπευθυνότητα αδιαπραγμάτευτη τάχθηκαν να την υπηρετούν.

Ποταμούς μελάνης θα χρειασθεί κανείς να τα απαριθμήσει. Κάποια από αυτά όμως έχουν γενεσιουργά αίτια εμάς τους ίδιους γι αυτό και την ύπαρξη τους μπορούμε καθοριστικά να επηρεάσουμε μέσα από τα όργανα του κάτισχνου πλέον σε επιρροή σωματείου μας . Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε τα προβλήματα των εργατών του λόγου , γιατί τέτοιοι πρέπει να είμαστε, δεν έχουν τελειωμό.
Σε τέτοιους καιρούς, η επιταγή της αξιοκρατίας είναι όσο ποτέ άλλοτε ουσιαστική. Πέρα από το γεγονός ότι η αναξιοκρατία είναι μία από τις χειρότερες μορφές αδικίας.

Και γεννάται το καίριο ερώτημα: άραγε η δημοκρατική αρχή, η άσκηση του δικαιώματος της καθολικής ψηφοφορίας, που κατακτήθηκε με πολυαίμακτους αγώνες, εγγυάται την άριστη συγκρότηση των αντιπροσωπευτικών οργάνων, μιας κοινωνίας; Ενός εθνικού κοινοβουλίου ή ενός επαγγελματικού συνδικάτου; Η ιστορία και η πείρα, λένε ,όχι απόλυτα. Όμως υπάρχουν πάντα οι ασφαλιστικές δικλείδες. Και για να επικεντρωθούμε στην επικαιρότητα και το σωματείο μας θα πούμε: δεν μπορεί να αποκλεισθεί , αίφνης, υμνητής της απριλιανής δικτατορίας, που τη ζήσαμε στο πετσί μας, με δημοκρατικότατες διαδικασίες να περιληφθεί στη σύνθεση κάποιου σωματειακού μας οργάνου. Άλλα πιθανά ή και σφόδρα πιθανά ενδεχόμενα που μπορούμε να φαντασθούμε : πρόσωπα φαιδρά , προφανέστατα φαιδρά, κάποτε γνωστά σε χώρους δουλειάς και για βίτσια που δεν περιορίζονται στα όρια που θέτει ο αμφιλεγόμενος στις μέρες μας θεσμός προσωπικών δεδομένων , ωσαύτως μπορεί να παρεισφρέουν σε αντιπροσωπευτικά όργανα της κοινωνίας μας αρκεί να έχουν τη στήριξη κάποιου κόμματος , είτε στελέχη του τελευταίου αγνοούν το ποιόν τους είτε όχι . Φταίει μήπως η δημοκρατική αρχή , επειδή τέτοια πρόσωπα υπερψηφίστηκαν σε εθνικές εκλογές ή αρχαιρεσίες σωματείων;
Όχι βέβαια. Η Δημοκρατία μπορεί να είναι το άριστο πολίτευμα, αλλά όπως και από εμάς τους θνητούς κανείς δεν είναι τέλειος, έτσι και αυτή παίρνει τα ρίσκα της. Στην Ιστορία πόσοι δικτάτορες δεν πρωτοπήραν την εξουσία με δημοκρατικές διαδικασίες; Για να μη μακρηγορώ, λοιπόν, αγαπητοί συνάδελφοι , με το παραπάνω σκεπτικό, απαύγασμα πικράς πείρας, προτείνω: στα πειθαρχικά όργανα της ΕΣΗΕΑ να μετέχει απαραίτητα τακτικός δικαστής. Το ίδιο έχω εγγράφως προτείνει και για τα πειθαρχικά όργανα της ΕΡΤ , για τα οποία με άλλη ευκαιρία μπορώ να σας διηγηθώ σπαρταριστές ιστορίες...

***Στέλλα Χοϊδά, Δημοσιογράφος- Πτυχιούχος Φιλοσοφικής Σχολής Παν/μιου Aθηνών, με ειδικές σπουδές κοντά σε σημαντικά πρόσωπα, επι κεφαλής του τμήματος των Διεθνών της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» και αρθρογράφος στην ίδια εφημερίδα- από το 2001 γράφει τη στήλη «Αντι-στίξεις», ενώ από το 1985 δούλεψε στην ΕΡΤ σε υπεύθυνες θέσεις.

Δεν μπορείς να διεκδικήσεις αν έχεις παραλύσει από την απελπισία και το θυμό

Της Εύας Ντελιδάκη
(ειδικής σε θέματα υγειας στήν ΕΡΤ)

Η οικονομική κρίση, δηλαδή το πρόβλημα της οικονομικής ρευστότητας, είναι ένας από τους πέντε παράγοντες που πυροδοτούν το στρες και το ανεβάζουν στα ύψη. Οι άλλοι τέσσερεις παράγοντες είναι, απώλεια αγαπημένου , χωρισμός, απώλεια εργασίας -που είναι υποπροϊόν της οικονομικής κρίσης- και οικολογικές καταστροφές

Όλες οι ασθένειες έχουν ψυχοσωματικά αίτια και ξέρουμε ότι τα συναισθήματα του ανθρώπου επηρεάζουν την υγεία του.
Τα συναισθήματα που έχει σήμερα ο μέσος Έλληνας , είναι φόβος, αβεβαιότητα ανασφάλεια ,θυμός , απελπισία. Όλα αυτά τα συναισθήματα τοξικοποιούν τον οργανισμό που δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτές τις αλλαγές. Αυτά μεταφράζονται σε καρκίνους, εμφράγματα εγκεφαλικά, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια κλπ

Που μπορεί να φτάσει το κακό;
Να διαλυθεί ένας άνθρωπος συναισθηματικά, ψυχολογικά, νοητικά, σωματικά

Που στοχεύουν οι Πολιτικοί ;
Αν κρίνουμε από τα έργα τους….ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ

Γιατί δεν συμπεριλαμβάνουν τον εαυτό τους μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο;
Γιατί ποτέ κάποιος δεν βάζει τον εαυτό του μαζί σε μια μάζα στην οποία δεν ανήκει…

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχει το 40%, το 40% και το 20%
-Το 40% είναι αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα (συνταξιούχοι , ηλικιωμένοι κατατρεγμένοι , απογοητευμένοι ή και οι ηλίθιοι)
-Το 40% καίει λίπος από τα έτοιμα ( μπορεί να είμαστε και εσύ και εγώ)
-Και ένα 20% βγάζει λεφτά του σκασμού άρα δεν μπορεί να σκεφτεί στην αντιπέρα όχθη τι συμβαίνει , άρα δεν τους απασχολεί

Τι κάνουμε;
Σε πρώτη φάση κοιτάμε να νοιαστούμε για τον εαυτό μας περισσότερο, να νοιαστούμε για τα συναισθήματά μας , να νοιαστούμε για την σχέση μας
Δεν μπορείς να διαδηλώσεις αν είσαι άρρωστος
Δεν μπορείς να διεκδικήσεις αν έχεις παραλύσει από την απελπισία και το θυμό
Για να μπορέσεις να διεκδικήσεις πρέπει να είσαι συμπαγής
Συμπαγής συναισθηματικά ,συμπαγής ψυχολογικά και να έχεις καλή υγεία
Ξεκινάμε από τον εαυτό μας, τους αγαπημένους μας και μετά το κοινωνικό σύνολο

Μ αρέσει αυτό που συμβαίνει στην Ισπανία. Που μαζεύονται όλοι και πάνε και διαμαρτύρονται στις πλατείες ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, έξω από τα σπίτια των πολιτικών (όπως Κίνηση Κολλάτου)
Φανταστείτε να το κάναμε συνέχεια αυτό και να μην τους αφήναμε σε ησυχία….

Ρώτησα έναν σπάνιο Ανθρωπο, Σύμβουλο Επιχειρήσεων ,Συγγραφέα και Εκδότη….

ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΙΣ ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΙ ΘΑ ΕΛΕΓΕΣ;
“Επειδή όλα κρίνονται από τα έργα και όχι από τα λόγια ή τις προθέσεις , θα έλεγα μια πρόταση:
Αν εγώ ήμουν ο εργοδότης σας και εσείς ήσασταν στελέχη μου, στην καλύτερη περίπτωση θα σας είχα απολύσει λόγω ανικανότητας.”

Ζητούνται απαντήσεις

Του ΧΑΡΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

Πολιτικού συντάκτη (ΑΥΡΙΑΝΗ)

Οι φετινές εκλογές της ΕΣΗΕΑ διεξάγονται ίσως κάτω από τις χειρότερες συνθήκες για τον κλάδο. Συνάδελφοι απλήρωτοι, κακοπληρωμένοι, υπό απόλυση, με μειωμένο μισθό, άγχος, ανασφάλεια και συχνά καμιά ελπίδα για το μέλλον καλούνται να ψηφίσουν για μια ακόμη φορά τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι θα κληθούν να αντιμετωπίσουν την ολοένα και επιδεινούμενη κατάσταση στα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης.

Όλοι μας κατά καιρούς έχουν κατακρίνει την ΕΣΗΕΑ για λάθη, παραλείψεις, απραξία, συμβιβασμούς. Κάνουμε όμως ένα βασικό λάθος. Οι λάθος επιλογές είναι της εκάστοτε πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου, όχι γενικά και αόριστα της ΕΣΗΕΑ. Η Ένωση είμαστε εμείς και κανένας άλλος, ούτε κόμματα, ούτε παρατάξεις. Διότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε είμαστε ευχαριστημένοι με την παρούσα κατάσταση και άρα δε χρειάζεται να αλλάξει τίποτα είτε δε μας εκφράζουν οι σημερινοί συσχετισμοί και επομένως παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, συμμετέχουμε, ψηφίζουμε και αποφασίζουμε.

Πολλοί μιλούν για υπερπληθώρα εντύπων, σταθμών, περιοδικών στην Ελλάδα και πιθανώς να έχουν δίκιο. Ο εξορθολογισμός όμως θα πραγματοποιηθεί με ποιο τρόπο; Με μια εξυγίανση του κλάδου για να πορευτεί με τα πιο ικανά και ζωντανά του στοιχεία στο μέλλον ή απλά με την επιβίωση των πιο ικανών απατεώνων; Κανείς δεν έχει απαντήσει ακόμη στο ερώτημα πως γίνεται να έχουμε φτωχά και καταχρεωμένα Μέσα «που πρέπει να κάνουν περικοπές» αλλά αιωνίως πάμπλουτους εκδότες και ιδιοκτήτες.

Προσωπικά έχω περισσότερα ερωτήματα, παρά απαντήσεις:

- Τι απαντάμε στα νέα παιδιά που ονειρεύονται να ενταχθούν στον κλάδο, αποφοιτώντας είτε από τις πανεπιστημιακές σχολές είτε από τα διάφορα εργαστήρια και ΙΕΚ; Ότι θα εργαστούν αμισθί, έτσι για τη …δόξα; Όταν αν πάρουν «μαύρα» οδοιπορικά θα πρέπει να πουν και ευχαριστώ;
- Τι απαντάμε στους συναδέλφους που εργάζονται κάποια χρόνια και βλέπουν το μέλλον δυσοίωνο; Είτε κακοπληρωμένοι, είτε απλήρωτοι, βιώνουν καθημερινά την απογοήτευση και το άγχος για ένα μέλλον που πιθανότητα θα είναι ακόμη χειρότερο. Πόσα όνειρα να κάνεις, μένοντας στα 30 σου ακόμη στο παιδικό δωμάτιο; Τι οικογένεια να ονειρευτείς με 600-800 ευρώ το μήνα;
- Τι απαντάμε σε όσους βρίσκονται στο χώρο πολλά χρόνια, έχουν παιδιά και οικογένειες, έχουν μία δουλειά και ανησυχούν ότι αύριο μπορεί να απολυθούν για να …σωθεί η χώρα; Πόσο εύκολο είναι να βρει κάποιος δουλειά στα 45 ή τα 50 του;
- Τι απαντάμε στους αδίστακτους εργοδότες που μειώνουν ή καθυστερούν τους μισθούς, κρατώντας εργαζομένους σε ομηρεία, την ώρα που οι ίδιοι δεν υφίστανται το παραμικρό;
- Πότε επιτέλους θα κατοχυρωθεί ουσιαστικά το επάγγελμα του δημοσιογράφου; Κάτω από ποιους όρους και ποιες προϋποθέσεις θα μπορεί κάποιος να θεωρείται δημοσιογράφος;
- Πότε επιτέλους θα αναγνωριστούν ως Μέσα Ενημέρωσης τα πόρταλ και επομένως και οι συνάδελφοι που εργάζονται εκεί; Το διαδίκτυο είναι το μέλλον, αλλά εμείς θα εξακολουθήσουμε να το βλέπουμε ως κακό δαίμονα;

Επίσης, μέγα ζητούμενο είναι και η ποιοτική αναβάθμιση του κλάδου. Οι αντιλήψεις ότι «η δημοσιογραφία μαθαίνεται στο πεζοδρόμιο» είναι οριστικά ξεπερασμένες και κάθε άλλο παρά τιμούν το επάγγελμά μας. Ο δημοσιογράφος δεν είναι πωλητής λαϊκών αγορών. Χρειάζεται παιδεία, εκπαίδευση, θεωρητική κατάρτιση και φυσικά, όπως σε όλους τους κλάδους, και πρακτική εμπειρία. Δε μπορεί όμως οι σχέσεις της ΕΣΗΕΑ με δύο πανεπιστημιακά τμήματα ΜΜΕ στην Αθήνα να είναι μηδενικές…

Με αυτές τις σκέψεις και πολλές ακόμη που θα μπορούσαν να αποτυπωθούν, προσπάθησα να βάλω ένα λιθαράκι στον προβληματισμό που αναπτύσσεται τελευταία μέσα στο Διαδίκτυο. Φυσικά δε ζητώ καμία ψήφο, υπάρχουν αξιότεροι και εμπειρότεροι συνάδελφοι στο συνδυασμό των ΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ, που με τη δική μας Νανά Νταουντάκη εκπροσωπούν επάξια τον κλάδο μας, χωρίς κομματικές σημαίες και πάντα με τη δημοσιογραφία και τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους της στο επίκεντρο. Ραντεβού στην Ακαδημίας την Τετάρτη και την Πέμπτη και καλό μας κουράγιο…

Κάποτε έγραφα για τους πεινασμένους. Τώρα μιλάμε την ίδια γλώσσα

Του Γιώργου Γεωργιάδη

(άνεργου πολεμικού ανταποκριτή)

Μια νοσοκομα στη Μαναγκουα, ειπε σε Αμερικανα δημοσιογραφο. ''Μηπως επρεπε να εχει σκοτωθει ενας συμπατριωτης σου δημοσιογραφος απο την αρχη του πολεμου στη Νικαραγουα, για να βρεθει λυση...''

Η ταινια ''αποστολη στη Νικαραγουα'' ηταν παντα απο τις αγαπημενες μου ταινιες, με θεμα τους πολεμικους ανταποκριτες. Τη θυμηθηκα χτες καθως εφευγα απο τα γραφεια της ενωσης, εχοντας συμπληρωσει την αιτηση για συμμετοχη στις εκλογες. Οχι γιατι ειναι η πρωτη φορα που ειμαι υποψηφιος. Ουτε γιατι η οικονομικη κριση εκανε τη διετια που ολοκληρωνεται για την ΕΣΗΕΑ να μοιαζει, κολαση.

Αλλα να, ειναι η πρωτη φορα μετα απο 30 χρονια, στη δουλεια, που ειμαι ανεργος. Που ζω στους δρομους της πολης μου, πολλα απο αυτα που εκανα θεμα οταν ταξιδευα για ρεπορταζ σε αλλες χωρες. Βασανιζει το μυαλο μου, ενα ερωτημα. Φταιει η κριση που φτασαμε ως εδω η' εμεις που φτασαμε τη χωρα ως την κριση;

Περπαταω διπλα στα αδεια μαγαζια, αυτα που δεν εβαλαν λουκετο, αλλα που δεν εχουν ουτε εναν πελατη. Κοιταζω σε καθε γωνια και μια διμοιρια. Μυριζει ο αερας, χημικα και σαπια σκουπιδια. Που ημουν ολα αυτα τα χρονια; Εψαχνα την αληθεια της Γιουγκοσλαβιας,του Ιρακ,της Ρουαντα,της Παλαιστινης...κι εχασα τη δικη μου αληθεια; ΟΧΙ, δεν την εχασα. Ειναι εδω μπροστα μου και θα παλεψω γιαυτην.

Γιατι πιστευω οτι δεν πρεπει να χαθει τιποτα, για να βρεθει η λυση. Γιατι παντα πιστευα οτι ''νειατα ειναι ο χρονος που μου απομενει''. Γιατι τωρα, χωρις δουλεια, χωρις εσοδα, χωρις ψευτικους φιλους,νοιωθω πιο αισιοδοξος απο ποτε.

Κάποτε, ανέπνεα δακρυγόνα ,καλύπτοντας το ρεπορτάζ .Τώρα, ως διαδηλωτής.

Έβγαζα φωτογραφίες τους αστέγους .Τώρα τους προσφέρω τα μισά από τα υπάρχοντα μου. Έγραφα για τους πεινασμένους ,που έψαχναν τους κάδους απορριμμάτων. Τώρα τους πλησιάζω και μιλάμε .Γιατί πλέον ,μιλάμε την ίδια γλώσσα .

ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣΑ πάντοτε για τους εκπροσώπους μου ,γιατί δεν τους εμπιστευόμουν. Τώρα συμμετέχω.

Εμείς επιτρέψαμε τον εκφυλισμό της ΕΣΗΕΑ

Του Παντιά Ζαχαριάδη

(δημοσιογράφος στην ΕΡΤ)

Από τις αρχές της δεκαετίας του 80 παρακολουθώ την εισβολή στον χώρο του τύπου και αργότερα στον χώρο των ηλεκτρονικών μέσων μεγαλοεργολάβων ,εφοπλιστών , επιχειρηματιών ακόμη και τραπεζιτών. Νέα τζάκια λοιπόν έφεραν συναλλακτικά ήθη διαφορετικής κοπής στο χώρο της Δημοσιογραφίας.

Με το πέρασμα των χρόνων οι περισσότεροι δημοσιογράφοι υποχρεώθηκαν εκ των πραγμάτων να εργαστούν υπο το «ποδοσφαιρικό καθεστώς» των μεταγραφών . Τα συμφέροντα του μαγαζιού και τα μικροσυμφέροντα του καθενός από εμάς οδήγησαν σε μια ελαστική εφαρμογή της δεοντολογίας σε μια χαλαρή και σχεδόν ανεξέλεγκτη σχέση εργαζόμενου και εργοδότη .

Αυτή η περιρρέουσα νοοτροπία μοιραία ευδοκίμησε και μέσα στους κόλπους των συνδικαλιστικών μας οργάνων. Γιατί κακά τα ψέματα συνάδελφοι η ΕΣΗΕΑ η ΠΟΕΣΥ ο ΕΔΟΕΑΠ είμαστε εμείς. Εμείς λοιπόν επιτρέψαμε με τη στάση μας τον εκφυλισμό τους. Εμείς είμαστε αυτοί που αφήσαμε με την αδιαφορία μας την εισβολή των πηδαλιουχούμενων και πειθαρχημένων παρατάξεων σε κομματικές σκοπιμότητες.

Τώρα, υπο το κράτος της κρίσης, της κλιμακούμενης επίθεσης στον κλάδο, υπο την πίεση των ανέργων συναδέλφων, αναζητούμε σχέδια δράσης και βηματισμούς που τους έχουμε απεμπολήσει, εδώ και πολλά χρόνια, υιοθετώντας διαλλακτικές πρακτικές απέναντι σε επιχειρηματίες εργοδότες που ελάχιστα τους απασχολεί του δημοσιογραφικό λειτούργημα.

Το θέμα λοιπόν ξεκινά από ένα και μόνο ερώτημα:

Θέλουμε σωματείο που να μας εκπροσωπεί επι της ουσίας ή μας αρκεί μόνο η ταυτότητα του δημοσιογράφου;

Θέλουμε ένα σωματείο που να παζαρεύει απλώς τη συλλογική σύμβαση εργασίας ή να παρεμβαίνει ουσιαστικά για να μπορούμε και εμείς να συμβάλλουμε στη διαδικασία της ενημέρωσης χωρίς να αισθανόμαστε έκθετοι στην προσπάθεια μας να διατηρήσουμε την δεοντολογία και την αξιοπρέπεια μας;

Θέλουμε ένα σωματείο που να προστατεύει εργαζόμενους και ανέργους, μέλη και υποψήφια μέλη στην ΕΣΗΕΑ , για μένα ο όρος - μη μέλη -είναι ατυχής. Γιατί από την στιγμή που εργάζεσαι ως δημοσιογράφος και υπηρετείς σωστά αυτό το επάγγελμα έχεις και το δικαίωμα να συμμετέχεις και στο σωματείο σου.

Ας αποφασίσουμε λοιπόν αν θέλουμε ένα σωματείο κλειστό ή ένα συνδικαλιστικό όργανο που να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα των καιρών και δεν τρέχει καταϊδρωμένο πίσω από τις εξελίξεις. Επιτέλους,

Ας διεκδικήσουμε ένα σωματείο ενεργό και ανεξάρτητο μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα .Έχω την αίσθηση πως ήρθε η ώρα να δώσουμε στην ΕΣΗΕΑ το κύρος και την δυναμική που της αξίζει εκλέγοντας τους καλύτερους.

Σε εμάς εναπόκειται να επιστρατεύσουμε με την ψήφο μας αυτούς που μπορούν και θέλουν .

Σε εμάς πέφτει και η ευθύνη να σταθούμε δίπλα τους στις δύσκολες στιγμές που έρχονται για το κλάδο και μετά τη λήξη της εκλογικής διαδικασίας.

Με την ελπίδα ότι σύντομα θα έχουμε ένα αντιπροσωπευτικό προεδρείο ικανό να σταθεί απέναντι στις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει ο κλάδος προσέρχομαι και εγώ σε αυτές τις εκλογές με τους Μαχόμενους Δημοσιογράφους, γιατί το πρώτο μάθημα που πήρα από δημοσιογράφους μιας άλλης γενιάς, ήταν πως εμείς πρέπει να παραμείνουμε μαχόμενοι. Μαχόμενοι για την αλήθεια . Μαχόμενοι για την δημοσιογραφία και την ανεξαρτησία της . Καλή ψήφο σε όλους .Παντελής Στ. Ζαχαριάδης

Οι ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ανταμώνουν τη Δευτέρα - κόντρα στο ΔΝΤ

μπορεί να υπάρχει ΚΡΙΣΗ,

μπορεί να μας «ΚΟΒΟΥΝ»

μισθούς, συντάξεις και ΔΟΥΛΕΙΕΣ και...ότι άλλο

ΕΝΑ μόνο δεν μπορεί να μας… κόψει κανένα…ΔΝΤ!

Την ανθρώπινη επικοινωνία!

οι ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

(εντός η εκτός ψηφοδελτίου, και όσοι νιώθουν έτσι)

ανταμώνουμε, για ένα ποτό και δυό κουβέντες φιλικές

Σ τό μπάρ ΑΨΕΝΤΙ

ΔεΥτέΡα 23 μΑϊοΥ 9 μ.μ

Ηρακλειδών 19, Θησείο
τηλ. 2103424224

Οι πόρτες είναι ανοιχτές για όλους

Ανοιχτή ομάδα συζήτησης για θέματα ΜΜΕ δημιούργησαν οι ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ στο φέϊσμπουκ

Μια εξαιρετική προσπάθεια ξεκίνησε στο facebook εδώ και λίγες ημέρες. Τα μέλη της παράταξης «ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ» έφτιαξαν την δική τους σελίδα. Μιαν ανοιχτή ομάδα, στην οποία έχουν πρόσβαση, όχι μόνο οι συνάδελφοι τους δημοσιογράφοι, αλλά και ο απλός πολίτης. Ηδη τα μέλη της ομάδας, πολλαπλασιάζονται καθημερινά και συνεχώς προστίθενται καινούργια.
Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία, υλοποιήθηκε λόγω των επικείμενων εκλογών της ΕΣΗΕΑ, αλλά έτσι όπως εξελίσσεται, είναι μια σημαντική κίνηση για να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα και να γίνει επιτέλους, έστω και διαδικτυακά, ένας ειλικρινής διάλογος μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας που ήδη βάλλεται από διλλήματα και ψευτο-διλλήματα, κοινωνικές αδικίες και διακρίσεις, με το πέπλο του ΔΝΤ να ισοπεδώνει όνειρα και αξίες. Από την συγκεκριμένη σελίδα,
http://www.facebook.com/home.php?sk=group_184419441610388&ap=1
δεν λείπει το χιούμορ, η αυτοκριτική, ο προβληματισμός, οι διαφορετικές απόψεις αλλά και η πληροφόρηση από «πρώτο χέρι» για την κατάσταση που επικρατεί στα ΜΜΕ.