Οσα (δεν) είπαν ο Πρόεδρος με τον Ευ. Βενιζέλο

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

Ρε, τι έχουμε πάθει, έτσι που κατάφεραν, άνευ αντιστάσεως, να καθυποτάξουν τον ξύπνο και τον ύπνο μας, να μας κάνουν μονοδιάστατους: Με την τρόικα κοιμόμαστε σε ασφυκτικό εναγκαλισμό, με τη Μέρκελ πλάι μας ξυπνάμε εφιαλτικά...

Στους δρόμους άλλοι μορφάζουν και παραμιλάνε, άλλοι μουρμουρίζουν μέσα από τα δόντια τους («ληστές, αγιογδύτες, κλεφτοκοτάδες»...), άλλοι κοιτάζουν ατενώς το κενό, άλλοι χασκογελάνε άνευ λόγου, άλλοι με βήμα γοργό περιστρέφουν καχύποπτα το βλέμμα αλαφιασμένοι, άλλοι βλαστημάνε αναίτια το διπλανό τους έτοιμοι για καβγά. Δακτυλοδεικτούμενος ο ακόμη «νορμάλ» φαινομενικά...
Στην τσίτα διαρκώς κι ελόγου μου, είχα προψές σπαρταριστό ενύπνιο γενικότερου ενδιαφέροντος, γι' αυτό και το καταγράφω: Είδα ολοζώντανη, αν και ασπρόμαυρη, τη συνάντηση Παπούλια -Βενιζέλου στο προεδρικό μέγαρο. Οχι όπως μας την έδειξαν τα κανάλια με τον ευτραφή πρωθυπουργεύοντα, στην τρομολαγνική του φάση, με αλαζονικό ύφος και γκεσταπίτικη ματιά, να μας απειλεί αναιδώς ότι θα μας κάνει Αργεντινή του 2000 - έρμαιο του ΔΝΤ. Πολύ πολύ διαφορετικό τον θέλησε το σενάριο: μουδιασμένο, ανήσυχο και κατηφή, καθ' ότι ο Πρόεδρος τον έχει καλέσει για να τον κατσαδιάσει...
Βλοσυρός τον υποδέχεται ο Κάρολος και αποφεύγει τη χειραψία. «Καλημέρα, κύριε Πρόεδρε», ψελλίζει. «Πού διάολο την είδες, έτσι σκατά που τα κάνατε;».
Τον αποτρέπει να καθίσει σε μια από τις δύο πολυθρόνες μπροστά στο γραφείο, με επίμονα νοήματα του δείχνει το τηλέφωνο και τον κατευθύνει απέναντι, στον καναπέ.
«Πάμε να κάτσουμε πιο άνετα», λέει φωναχτά, ενώ του ψιθυρίζει στο αυτί: «Ο Μπίκας, ο Κώστας, που ξέρει απ' αυτά, μου είπε ότι μπορούν να παρακολουθούν τις συνομιλίες γύρω από το τηλέφωνο, ακόμη και κλειστό. Γι' αυτό έχω τόσο δυνατά μουσική» (αχολογάει το κλαρίνο). Δυναμώνει τη φωνή: «Κάτσε στον καναπέ.»
«Προτιμώ μια πολυθρόνα, κύριε Πρόεδρε. Αν χωθώ στον καναπέ ποιος θα με σηκώσει;».
«Δίκιο έχεις, έτσι που 'γινες. Εδώ που τα λέμε, σ' αυτή τη θέση κανονικά έπρεπε να 'ναι τώρα ο Γιωργάκης. Τι έπαθε αυτός και χάθηκε;».
«Δείγματα μελαγχολίας και φοβίας. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα εξελιχθούν σε μανία καταδιώξεως».
«Μου είπαν ότι στη Σκιάθο για να κάνει μισή ώρα ποδήλατο σταμάτησε για δυο ώρες την κυκλοφορία στο μοναδικό δρόμο του νησιού. Και τον συνόδευαν δεκάδες αστυνομικοί. Πόσους έχει να τον φρουρούν;».
«Πού να ξέρω; Κάθε μέρα προσθέτει κι άλλους. Κοντεύουν να ξεπεράσουν και τους υπερεκατό συμβούλους του»...
«Με τέτοια καμώματα προκαλείτε το λαό. Τον μεροκαματιάρη των 500 ευρώ, τον άνεργο νέο, τον συνταξιούχο, που τον πατάτε στο λαιμό. Τι τους θέλουμε τους 42 υπουργούς, αφού, έτσι κι αλλιώς, τα κάνετε μαντάρα; Ο Σαμαράς είδε την Πορτογαλία, που έχει μόνο 11 υπουργούς, και θα 'χει, λέει, 12...».
«Μ' αυτό το πλευρό να κοιμάται, που θα δει ποτέ κυβέρνηση».
«Οπως πάτε, όλα είναι πιθανά. Αμ τους βουλευτές; Το ξαναείπα: Τι τους θέλουμε 300, όταν κοστίζουν πάνω από 25 χιλιάρικα το μήνα ο καθένας; Διακόσιοι φτάνουν και περισσεύουν...».
«Θα ανατραπεί το πολιτικό σύστημα, κύριε Πρόεδρε...».
«Και θα χάσει η Βενετιά βελόνι... Ποιο σύστημα, μου τσαμπουνάς; Εσύ δεν είπες χθες στη Βουλή, με ύφος Ντούτσε, ότι ευτυχώς που υπάρχει η τρόικα, αλλιώς θα 'χαμε εξοκείλει; Ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες...».
«Και ο Πάγκαλος είχε πει ότι η τρόικα είναι ευλογία και δεν κουνήθηκε φύλλο».

«Τώρα, μάλιστα. Ο Πάγκαλος έχει το ακαταλόγιστο. Κι εσύ με τη μεγαλομανία σου προς τα εκεί το πας. Από τη μια λες ότι σε αφήνουν όλοι μόνο σου να βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά και από την άλλη διαλαλείς ότι όλα τα καλά τα κάνει η τρόικα...».
«Για να τους βλέπει ο λαός σαν ευεργέτες μας, κύριε Πρόεδρε. Με ευπείθεια, με σεβασμό, με δέος...».
«Τι αλλόκοτο τραγούδι ακούμε, κύριε Πρόεδρε; Μωρέ παπά, ντελή-παπά;».
«Βαρύ πωγωνίσιο, ω άμουσε, που σε είχαμε και υπουργό Πολιτισμού! Αλλά καλά που μου θύμισες τους παπάδες: Δεν φτάνουν οι φορολογικές απαλλαγές, εξαιρείς τώρα την Εκκλησία και απ' αυτό το άθλιο χαράτσι της ακίνητης περιουσίας; Αν ήσουν υπουργός Οικονομικών με... να μην πω τι, θα επέβαλλες οι πάνω από 10.000 ιερωμένοι να μισθοδοτούνται από την πάμπλουτη Εκκλησία και όχι από το άδειο δημόσιο ταμείο...».
«Αυτό ξεχάστε το! Πάνω από το πτώμα μου! Θέλετε να αυτοκτονήσω πολιτικά; Τόσα σταυροπροσκυνήματα στο Αγιον Ορος για να πάρω τους ψηφοφόρους του Παπαθεμελή να πάνε στράφι;».
«Τέλος πάντων. Ολοι ξέρουν πόσο φιλόδοξος και αδίστακτος είσαι. Και με τις γελοίες εκκλήσεις σου στους φοροκλέφτες λεφτάδες να συνδράμουν την έρμη πατρίδα, τι γίνεται; Ουδείς φιλοτιμήθηκε;».
«Με όλο το σεβασμό, κύριε Πρόεδρε: Δεν σας ενημερώνει ο φίλος σας ο Μπίκας, κοτζάμ διοικητής της ΕΥΠ, τι λένε για σας στα καφενεία;».
«Εναντίον μου; Αδύνατον. Εγώ πάντα λέω ότι όλα τα μέτρα είναι άδικα αφού πλήττουν αποκλειστικά τους ασθενέστερους. Και καλώ τους έχοντες και κατέχοντες να συναισθανθούν επιτέλους το πατριωτικό τους καθήκον».
«Ακριβώς! Και τα καφενεία βουίζουν να δώσει πρώτος το καλό παράδειγμα ο Κάρολος Παπούλιας συνεισφέροντας τη μισή, τουλάχιστον, προεδρική χορηγία, που είναι μεγαλύτερη και από του Ομπάμα!».
Κάπου εκεί το κλάρινο δυνάμωσε απότομα. Και ξύπνησα...