22 Μαΐ 2010

… ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ


Του Ηλία Γκρή

Η ποίηση αντιμετωπίζεται με απορριπτική δυσπιστία από το περιβάλλον τού σύγχρονου θεάματος και των μέσων επικοινωνιών. Διότι θεωρείται ασύμφορο είδος. Σχεδόν περιττό. Μια άχρηστη πολυτέλεια στον αδυσώπητο νόμο της προσφοράς και ζήτησης που δεσπόζει στο δελεαστικό πανόραμα του κέρδους και της αισχροκέρδειας. Κι αυτό παρ' ότι η ποίηση παρακολουθεί και μετουσιώνει όλες τις εκφάνσεις τής ζωής· αφού υπήρξε πάντοτε το μυαλό, το αίμα και η καρδιά της εποχής της. Και αποκαλύπτεται μπροστά στον καθένα με τη συνείδηση του εαυτού της. Ως όμαιμο στοιχείο της περιβάλλουσας κι αενάως μεταβαλλόμενης ομορφιάς και ασχήμιας τού κόσμου μας.
Η τηλεόραση που λειτουργεί, πλέον, σαν μυστικοπαθής μηχανισμός με έκδηλα συμπτώματα μιας καθολικής νεύρωσης, παρεμβαίνει εκ του ασφαλούς στην κοινωνική πραγματικότητα και στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Κυρίως όμως στοχεύει στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Πρόκειται για μέσο που δομικά-λειτουργικά θα μπορούσε να είναι ένας άριστος μηχανισμός για την εξέλιξη κι ανάπτυξη της ανθρώπινης συνείδησης. Η αλματώδης εμπορική διάσταση, όμως, που προσέλαβε η τηλεόραση με το να κυριαρχεί μετεξελισσόμενη σε μοχλό εξαχρείωσης ηθών και έκπτωσης αξιών, μετέτρεψε το κοινό σε πειθαναγκασμένο κι εν τέλει, άβουλο αποδέκτη. Που ευεπίφορος σκύβει κι εθίζεται να προσκυνά επιθυμίες, πρότυπα και παντοειδείς αφέντες.
Η τηλεορατική επίθεση ενισχύει την πολυμάθεια, αλλά αναστέλλει τη γνώση.
Μια τηλεοπτική θύελλα από κακογουστιά, φτήνεια και σκανδαλώδη ευτέλεια, καθηλώνει τον άνθρωπο στη λήθη, περιορίζει τον ορίζοντα τής συνειδητότητας και ενεργοποιεί τις εσαεί ανεκπλήρωτες και εγκλωβισμένες επιθυμίες του. Επιπλέον, μεγιστοποιεί, δια μέσου μιας ρηχής, χυδαίας εκδοχής τής πληροφόρησης και ψυχαγωγίας, επιθυμίες και ανάγκες που δεν είναι ούτε φυσικές ούτε αναγκαίες. Αλλά παρά κενήν δόξαν γινόμεναι, που θα 'λεγε ο σοφός Επίκουρος.
Η τηλεόραση που προβάλλει έναν μπαξέ από γνώσεις, στην ουσία είναι αντίγνωση. Ως εύγλωττη συνηγορία αυτού έρχεται η ομολογία ενός μεγάλου ποσοστού εξ όσων κατέχουν τηλεόραση, ότι διαβάζουν λιγότερο από τότε που την απέκτησαν.

Εάν η ποίηση γοητεύει "παίζοντας" περί-τεχνα με το ανεκδήλωτο, η τηλεόραση εισβάλει σαν πολιορκητικός κριός στο αμφιθυμικό πεδίο του θεατή. εκεί όπου μένει καθηλωμένη η έλξη και η απώθηση, η αγάπη και το μίσος ως αντίρροπες δυνάμεις ενός εφιαλτικού μηχανισμού λυσσωδών συγκρούσεων. Όπου κάποιοι γεωγραφούν τον τόπο της δυστυχίας.

Αλλά η ποίηση λειαίνει τα άκρα. Αμβλύνει κι εξομαλύνει, παρά περιπλέκει. Οδηγεί τον αναγνώστη στις ρίζες του, όπου αποτραβιέται παραμερίζοντας το απωθητικό προσωπείο που τού'φτιαξε ένας κατακερματισμένος κόσμος. Αυτός που βουλιάζει όλο και περισσότερο στην αθλιότητα.

Η τηλεόραση εγκλωβίζει εσωτερικά το άτομο με την προβολή ενός μαγικού, αλλά απρόσιτου κόσμου.. Τηλεοπτική βία, τηλεοπτική αγριότητα, τηλεοπτική ασυδοσία του πολιτικάντη και τηλεοπτική ηλιθιότητα: το τετράπτυχο της σύγχρονης τηλεοπτικής γύμνιας. Ό,τι πρέπει για να αποξενώνει το άτομο παραλύοντας τις εσωτερικές του αντιστάσεις.

…Ενώ η τηλεόραση φέρνει την αποπνευματοποίηση εξωθώντας συνεχώς το άτομο έξω από τον εσώτερο εαυτό, προβάλλει η ανάγκη για προσφυγή στο λόγο και την αθωότητα της ποίησης. Ό,τι περιέχεται στον καλό ποιητικό λόγο, αποτελεί μιαν αντίρροπη ευεργετική δύναμη στη χρεοκοπία των αξιών και στην πολύμορφη βία της εξουσίας.

Και αν η τηλεορατική επίδραση συνιστά την πιο ύπουλη διαδικασία αλλοτρίωσης, η ποίηση παραμένει στην εποχή μας όσο ποτέ άλλοτε η άγρυπνη κι αλώβητη συνείδηση ενός κόσμου που βαίνει ολοταχώς στον εκβαρβαρισμό.

Υπό το σχήμα μιας αυθαίρετης απεικόνισης, θα 'λεγα ότι δουλειά της τηλεόρασης είναι να χειραγωγεί. Και χειραγωγεί πρώτ'απ'όλα με την παραπλανητική κι αρπαχτική ειδησεογραφία. Που απροκάλυπτα και, κατά το δοκούν, μεταμφιέζεται σε καννιβαλική.

Με σκηνικό ένα χλιδάτο πανόραμα ψευδαιμονισμού καλλιεργούνται φρούδες ελπίδες που παρατείνουν τον καθ' ημέραν ύπνον. Καθιστώντας το άτομο ανάξιο συνείδησης, μέλος ενός αναρίθμητου ποιμνίου.

Αλλά,
… δουλειά του ποιητή δεν είναι να δώσει ελπίδα. Αυτό το νόμισμα διαχρονικής κοπής είναι προνόμιο του πολιτικάντικου και θρησκευτικού ιερατείου που τάζουν ανέξοδα την εξαγορά τούτης ή της μεταθανάτιας ζωής.
(Από το βιβλίο "Περί Ποιήσεως", Γαβριηλίδης 2009)

Σχόλιο ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Ο συνάδελφος Ηλίας Γκρής που είναι υποψήφιος για το Μορφωτικό Ιδρυμα τη
ς ΕΣΗΕΑ είναι γνωστός σε πολλούς από μας για την ιστορία του, την αγωνιστική, τη δημοσιογραφική, την λογοτεχνική. Εχει εργαστεί σε εφημερίδες και εδώ και πολλά χρόνια στην τηλεόραση της ΕΡΤ όπου, μεταξύ άλλων έκανε εκπομπές ιστορικού περιεχομένου, ενώ παρουσίαζε, επι τέσσερα χρόνια την εκπομπή "ΜΟΡΦΕΣ ΤΕΧΝΗΣ".
Παράλληλα έχει εκδώσει Ποιητικές συλλογές (Ρημαγμένη πολιτεία, Στα γεφύρια του κόσμου, ,Εχθρικό τοπίο, Λήθαργος κόσμος, κ.ά), Πεζογραφία, (Οι αγλύκαντοι,Το μάτι του ασύλου, Αρσενική έρημος),και Ανθολογίες ( Το μελάνι που φωνάζει- η 17η Νοέμβρη 1973 στη λογοτεχνία, Η Αρχαία πατρίδα των ποιημάτων- Έλληνες ποιητές για την αρχαία Ελλάδα) .
Εχει κάνει πολλά ακόμη σημαντικά πράγματα αλλά το πιο σημαντικό για την περίπτωση είναι ότι η λογοτεχνία δεν τον έβγαλε ποτέ έξω από τη ζωή. Είναι πάντα και παράλληλα ένας δημοσιογράφος αλλά από εκείνους που αντιστέκονται καθημερινά στον ευτελισμό της δουλειάς μας με το λόγο και τη γνώση.
Γιατί ναι ,υπάρχουν και τέτοιοι δημοσιογράφοι παρά την εικόνα που δημιουργούν κάποιοι για μας. Και επιλέξαμε το κείμενο αυτό του Ηλία Γκρή, σαν μία μικρή απάντηση σε όλους αυτούς που, στις δύσκολες στιγμές που ζούμε, εμφανίστηκαν να «κόπτονται» για το …δικαίωμα στην ενημέρωση ( χωρίς να τους απασχολεί καθόλου το περιεχόμενο και η ποιότητά της), μόνο ως επιχείρημα για να αποκόψουν τους δημοσιογράφους από τους αγώνες των υπόλοιπων εργαζόμενων.

21 Μαΐ 2010

Δεν «συμμορφώνονται» οι τεχνικοί με τις…συμβουλές περί «ενημέρωσης»

ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (Ε.Τ.Ι.Τ.Α.)
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΙΔΙΩΤ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΒΟΡ. ΕΛΛΑΔΑΣ (Ε.Τ.Ι.Τ.Β.Ε.)

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ
Τα Διοικητικά Συμβούλια των Ενώσεών μας αφού έλαβαν υπ’ όψιν τους το αίτημα της ΓΣΕΕ προς την ΕΣΗΕΑ που μεταξύ άλλων ανέφερε «Με πλήρη σεβασμό στην αυτονομία και ανεξαρτησία της Ένωσής σας, θέλουμε να σας παρακαλέσουμε θερμά να αξιολογήσετε και να συνεκτιμήσετε, στην απόφαση για την συμμετοχή σας στην απεργία, την ανάγκη κάλυψης για την προβολή και ενημέρωση της κοινής γνώμης τόσο της απεργίας, όσο και του συλλαλητηρίου μας (π.χ. απεργιακά δελτία σε TV και ραδιόφωνο)…» και την ανακοίνωση της ΠΟΕΣΥ που έλεγε «Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας, αφού έλαβε υπόψη του το αίτημα της ΓΣΕΕ για μη συμμετοχή των δημοσιογράφων στην 24ωρη Γενική Απεργία της 20ης Μαΐου «για την πλήρη ενημέρωση της κοινής γνώμης……»…

Μετά τις ανακοινώσεις αυτές, οι Δημοσιογραφικές Ενώσεις έσπευσαν αμέσως να αναστείλουν τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις και έτσι στα δελτία ειδήσεων την μέρα της Απεργίας, μετά από κάποιες σύντομες αναφορές στην μεγαλειώδη κινητοποίηση, μπορέσαμε να μάθουμε οτιδήποτε άλλο άσχετο εκτός των απεργιακών κινητοποιήσεων. Μεγαλύτερη προσπάθεια έγινε να ρίξουν τα βάρη της κατάστασης της χώρας στους διαδηλωτές.

Εμείς μετά την αναστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων από τις δημοσιογραφικές Ενώσεις και προκειμένου να αποφύγουμε πιθανή ενδοσυνδικαλιστική σύγκρουση, αποφασίσαμε την μη συμμετοχή μας, παρόλο που την Δευτέρα 17 Μαΐου η απεργία μας, με την οποία ζητούσαμε την υπογραφή της ΣΣΕ για το 2010, νέκρωσε στην κυριολεξία όλα τα πανελλαδικά κανάλια και για την οποία δυστυχώς δεν έγινε καμιά αναφορά.

Δηλώνουμε σε κάθε κατεύθυνση ότι θα απεργούμε και μόνοι μας αλλά και μαζί με όλους τους εργαζόμενους της Ελλάδας, γιατί δεν πρέπει να διαχωρίζουμε τη θέση μας από αυτούς.

Πιστεύουμε ότι καμιά συνδικαλιστική οργάνωση, είτε αυτή είναι η μεγαλύτερη της Χώρας είτε του Χώρου μας, δεν θα βρεθεί απέναντί μας και ούτε ότι θα προσπαθήσει να διασπάσει τον αγώνα μας στο όνομα της δήθεν ενημέρωσης με «απεργιακά δελτία» τα οποία, όπως διαπιστώσαμε, κάθε άλλο παρά τέτοια ήταν αυτά που έπαιξαν στην προχθεσινή γενική απεργία.

Παρασκευή, 21 Μαΐου 2010
ΤΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ Ε. Τ. Ι. Τ. Α. & Ε. Τ. Ι. Τ. Β. Ε.

20 Μαΐ 2010

΄ΤΑ ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

«Οι ειδήσεις με αρρωσταίνουν». Είναι ο διπλανός σας που το λέει συχνά πια, και ο παραδιπλανός, είναι και ο αντίλαλος της σκέψης που μόλις κάνατε ακούγοντας ένα τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων. Αναπαράγοντας τη «γραμμή» της αποδοχής, την κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή ποντάροντας σ' ένα συναίσθημα αποκομμένο από τη σκέψη και την κριτική, τα δελτία ειδήσεων των 8:00, όπως έχουμε συνηθίσει να τα αποκαλούμε, καλλιεργούν τον πανικό, την άγνοια, την ηττοπάθεια, τον ατομισμό και τη μοιρολατρία. Επί πλέον, ενισχύουν τις ενοχές και την κατάθλιψη των τηλεθεατών. Νισάφι πια...



Ελάχιστη ώρα καταλαμβάνουν στα δελτία οι μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις, σύμφωνα με τα ευρύματα της έρευνας. Μόνο τα σπασίματα παρουσιάζονται με έμφαση. Σε έναν εσκεμμένο συμψηφισμό, κάποιοι έφτασαν να συγκρίνουν τη μαζική απόπειρα εισόδου στη Βουλή με τον εμπρησμό της Μαρφίν στη Σταδίου.

«Ανοίγω την τηλεόραση και μου μαυρίζει η ψυχή».

«Μιλάνε σαν να είναι ένας τυφώνας που μας έχει παρασύρει όλους».

«Ξέρω ότι τα πράγματα είναι άσχημα, αλλά δεν μπορώ να πενθώ συνέχεια».

Αυτές είναι μερικές από τις επαναλαμβανόμενες φράσεις-κλειδιά που εντόπισαν οι φοιτητές του Παντείου Πανεπιστημίου σε έρευνα για το πώς τα ΜΜΕ καλύπτουν την οικονομική κρίση. Η έρευνα, που περιλαμβάνει αποκωδικοποίηση των οπτικοακουστικών μηνυμάτων από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες και συνεντεύξεις με πολίτες 18-50 ετών, ξεκίνησε ενώ το ΔΝΤ ήταν ακόμα προ των πυλών, πριν από τη μεγάλη διαδήλωση της 5ης Μαΐου και τους θανάτους που τη σημάδεψαν.

Μιλήσαμε με την καθηγήτρια Κοινωνιολογίας Αλεξάνδρα Κορωναίου, που συντονίζει την έρευνα στο πλαίσιο του μαθήματος Ψυχοκοινωνιολογία στα ΜΜΕ. Τα συμπεράσματα της έρευνας, που συνεχώς εμπλουτίζονται καθώς η επικαιρότητα τρέχει με απρόβλεπτους ρυθμούς, είναι αποκαλυπτικά: άγχος, φόβος, απέχθεια, κατάθλιψη είναι μερικά από τα συναισθήματα που προκαλεί ο τρόπος που καλύπτουν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ αλλά και οι εφημερίδες την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, όμως, η επιλεκτική παρουσίαση των γεγονότων γεννά και την αντίθετη άποψη: την αμφισβήτηση, τη δυσπιστία, τη στροφή σε εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης -κυρίως στο ίντερνετ- ειδικά για τις νεαρές ηλικίες.
Σύμφωνα με την έρευνα, η οποία πρωτοπαρουσιάστηκε στις εφημερίδες «Αυγή» και «Δρόμος» και έκανε μια δεύτερη καριέρα στα διαδικτυακά μπλογκ, τα ΜΜΕ προσεγγίζουν την κρίση με πέντε βασικούς τρόπους:
1. Δραματοποίηση
Η κρίση παρουσιάζεται σαν μια φυσική καταστροφή αναπόφευκτη και ανεξήγητη, σαν μια άλλη 11η Σεπτεμβρίου. Ακολουθείται η ίδια «συνταγή» παρουσίασης, χωρίς να αναλύονται οι βαθύτεροι λόγοι ούτε να ακούγονται τρόποι διεξόδου από την κρίση. Οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται είναι «εφιαλτικό σενάριο», «απελπιστική κατάσταση», «δεν υπάρχει άλλος δρόμος», «σκληρά αλλά αναγκαία μέτρα», «είμαστε στο χείλος του γκρεμού».
Πλάι στις παρατηρήσεις της έρευνας θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι το μοντέλο της δραματοποίησης ακολουθείται όχι μόνο στην παρουσίαση της οικονομικής κατάστασης, αλλά και στην αντιμετώπιση των αντιδράσεων και διαδηλώσεων.

«Τα πλάνα από την πορεία που έδειχναν τη μαζικότητα του κόσμου ήταν ελάχιστα σε σχέση με τις εικόνες από τις καταστροφές και τη φονική πυρκαγιά» επισημαίνει η πανεπιστημιακός, σχολιάζοντας την κάλυψη της πορείας της 5ης Μαΐου.
Πράγματι, ο τραγικός θάνατος τριών εργαζομένων κατάπιε το ανθρώπινο τσουνάμι που πλημμύρισε τους δρόμους, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον των ΜΜΕ από τις κοινωνικές αντιδράσεις στην καταδίκη της βίας. Το τριπλό έγκλημα μούδιασε την κοινωνία στο σύνολό της· όμως, τα ανακλαστικά των ΜΜΕ να παρουσιάσουν με όρους θρίλερ μία ήδη δραματική κατάσταση, αποκρύπτοντας, παραπληροφορώντας ή παραποιώντας γεγονότα, ακόμα και στοχοποιώντας διαδηλωτές, ακολουθεί πάλι την ίδια συνταγή «το δράμα πάνω από τα γεγονότα».
Οσοι έβλεπαν μόνο τηλεόραση εκείνες τις ημέρες, χωρίς να διαβάζουν εφημερίδες ή διαδίκτυο, το πιο πιθανό είναι να άκουσαν ότι κάποιοι φώναξαν «να καούν» παρά να έμαθαν ότι διαδηλωτές, και μάλιστα μετανάστες, έσπευσαν να διασώσουν τους εγκλωβισμένους. Η «άβυσσος» και η «έκτακτη ανάγκη» έδωσαν χώρο σε ηλεκτρονικές και έ- ντυπες φωνές που ζητούσαν να καταργηθούν άρθρα του Συντάγματος και να επιβληθεί «όχι ακριβώς δικτατορία» αλλά κάτι που της μοιάζει ανησυχητικά.
2. Ενοχοποίηση του κοινού
Φταίμε όλοι, και μάλιστα σχεδόν το ίδιο, για την κατάσταση στην οποία φτάσαμε. Το ίδιο όσοι έφαγαν εκατομμύρια με σκάνδαλα που ποτέ δεν εξιχνιάστηκαν, το ίδιο και όσοι έχουν απλήρωτα δάνεια και υπερχρεωμένες πιστωτικές. Ο ψιλικατζής και ο μεγαλοεπιχειρηματίας, ο άνεργος και το γκόλντεν-μπόι, ο συνταξιούχος και ο εκατομμυριούχος αντιμετωπίζονται ως συνυπεύθυνοι σε μια διάχυση της διαφθοράς που θα λυθεί «αναλαμβάνοντας όλοι τις ευθύνες μας». Οπως τονίζεται στην έρευνα, «η εικόνα που μεταφέρουν είναι η εικόνα μιας διεφθαρμένης κοινωνίας στο σύνολό της. Η συλλογική ενοχοποίηση "απαγορεύει" στο θυμό και την οργή να εκφραστούν με στόχο τους πραγματικούς υπεύθυνους, δημιουργώντας συναισθήματα αυτοαπόρριψης και αυτομομφής. Ετσι καθηλώνει τους πολίτες και οδηγεί αθόρυβα στην αποδοχή των μέτρων. Μόνο τα ΜΜΕ και οι άνθρωποί τους δεν εμφανίζονται ποτέ να εμπλέκονται σε σκάνδαλα, ύποπτες δραστηριότητες, φοροδιαφυγή κ.ά.».
3. Εμφαση στο ατομικό
Η ανασφάλεια υπερτονίζεται ως το μόνο επιτρεπτό συναίσθημα. Οι συλλογικές αντιδράσεις (διαδηλώσεις, απεργίες κ.λπ.) προβάλλονται συνήθως τελευταίες, άρα ασή- μαντες και, τελικά, μάταιες. Ελάχιστη ώρα καταλαμβάνουν στα δελτία οι μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες· μόνο τα σπασίματα παρουσιάζονται με έμφαση. Το ζουμ του φακού γίνεται στο ατομικό δράμα: μία άνεργη μητέρα, ένας συνταξιούχος, ένας έμπορος εμφανίζονται ως ατομικές περιπτώσεις, αποκομμένες από το συλλογικό. Κατά το δόγμα «ένας θάνατος είναι τραγωδία, χίλιοι θάνατοι είναι στατιστική», οι «συλλογικότητες» εμφανίζονται με τη μορφή στατιστικών πινάκων: 1.000.000 άνεργοι, το 20% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας κ.ο.κ. Φυσικά, οι στατιστικές είναι νούμερα και δεν έχουν δύναμη να αλλάξουν τη μοίρα. Στην τελική, είναι διεσπαρμένες μονάδες, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, κατά το θατσερικό ρητό «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα».
4. Υποβάθμιση στο συλλογικό
Οσο προβάλλεται κατά κόρον το μοτίβο «είμαστε όλοι υπαίτιοι», η αντιμετώπιση της κρίσης παρουσιάζεται ως: α) υπόθεση των πολιτικών που χειρίζονται τα πράγματα και β) ατομική υπόθεση του καθενός να τα βγάλει πέρα όπως μπορεί. Οι συλλογικές μορφές αγώνα (διαδηλώσεις, απεργίες κ.λπ.) υποβαθμίζονται ως «άκαιρες», «υπερβολικές» ή/και «καταστροφικές» για τη χώρα. Σε έναν εσκεμμένο συμψηφισμό, κάποιοι έφτασαν να συγκρίνουν τη μαζική απόπειρα εισόδου των διαδηλωτών στη Βουλή με τον εμπρησμό της Μαρφίν, προκαλώντας τον γκεμπελικό συνειρμό «διαδηλωτής = πιθανός δολοφόνος».
5. Κοινωνικός αυτοματισμός
Η παρουσίαση των μέτρων αλλά και των αντιδράσεων στοχεύει στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, ώστε η μία κοινωνική ομάδα να στρέφεται εναντίον της άλλης και να φαίνεται ότι απειλεί την ευημερία της άλλης. Δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον ιδιωτικών (βλέπε και την αποτυχημένη απόπειρα να παρουσιαστεί ότι η κυβέρνηση «έσωσε» τάχα τον 13-14ο μισθό των ιδιωτικών), διαδηλωτές εναντίον εμπόρων και τουρισμού, απεργοί εναντίον εργαζομένων. «Η λογική τού διαίρει και βασίλευε» παρατηρεί η Αλ. Κορωναίου «εδραιώνει την κυριαρχία όχι των πολιτικών προσώπων (άλλωστε, εύκολα γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι), αλλά των ίδιων των δημοσιογράφων και των μέσων. Μόνο αυτοί μένουν στο απυρόβλητο».
Οπως, όμως, μας είπε η ίδια η καθηγήτρια και συντονίστρια της έρευνας, ο τρόπος που τα κυρίαρχα ΜΜΕ παρουσιάζουν την κρίση συντελεί στην ίδια την κρίση και την απαξίωση των ΜΜΕ. «Ολο και περισσότεροι νέοι δεν ενημερώνονται από την τηλεόραση, ειδικά οι ηλικίες κάτω των 25. Γι' αυτό στρέφονται σε μέσα που ενθαρρύνουν το διάλογο, όπως το διαδίκτυο. Οσο για την τηλεόραση, στρέφονται κυρίως σε χιουμοριστικές εκπομπές, όπως το "Αλ Τσαντίρι Νιους" και το "Ράδιο Αρβύλα", ακόμα και στα λεγόμενα ψυχαγωγικά δελτία ειδήσεων».
Οπως φάνηκε μέσα από συνεντεύξεις με το κοινό, πολλοί αποφεύγουν συνειδητά τις ειδήσεις, γιατί τους προκαλούν άγχος και απέχθεια, τους οδηγούν στην κατάθλιψη. «Χαρακτηριστικά θυμάμαι τη φράση μια κοπέλας, ότι όταν βλέπει τηλεόραση είναι σαν να πενθεί διαρκώς. Οπως γνωρίζουν οι ψυχολόγοι, το παρατεταμένο εσωτερικευμένο πένθος είναι κλινικό σύμπτωμα της κατάθλιψης. Ηδη ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε προειδοποιήσει από το 2008 ότι η οικονομική κρίση θα αυξήσει τα συμπτώματα κατάθλιψης και τις αυτοκτονίες. Αυτό φάνηκε με δραματικό τρόπο και στη χώρα μας, με τέσσερεις αυτοκτονίες σε ένα μόνο Σαββατοκύριακο.

Ο τρόπος που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ την κρίση δεν διευκολύνει το διάλογο και σίγουρα επηρεάζει αρνητικά την ψυχική υγεία. Ο θεατής το εισπράττει ως μία συνθλιπτική απουσία ελέγχου στη ζωή του, στο παρόν και στο μέλλον του, ότι τα μέτρα είναι μονόδρομος και ότι δεν υπάρχει συλλογική διέξοδος, παρά μόνο η ατομική συμμόρφωση».


Κι όμως, όπως φαίνεται μέσα από τις συνεντεύξεις, πάρα πολλοί ερωτώμενοι αμφισβητούν πως τα πράγματα είναι έτσι όπως μας τα παρουσιάζουν, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των νεότερων ηλικιών είναι πεπεισμένη ότι θα υπάρξει κοινωνική αντίδραση.

πηγη: Ελευθεροτυπία (κείμενο Αφροδίτη Πολίτη, φωτογραφίες Παύλος Φυσάκης)

19 Μαΐ 2010

Ταϊλάνδη: Τουλάχιστον πέντε νεκροί και 50 τραυματίες ...




Ανάμεσα στα θύματα είναι ένας ξένος δημοσιογράφος...






Τουλάχιστον πέντε είναι οι νεκροί και 50 είναι τραυματίες μέχρι στιγμής στις επιχειρήσεις του στρατού της Ταϊλάνδης για την διάλυση του αυτοσχέδιου "στρατοπέδου" των αντικυβερνητικών διαδηλωτών στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας, σύμφωνα με ειδησεογραφικά πρακτορεία αλλά και την αστυνομία στην Μπανγκόκ.

Ανάμεσα στα θύματα είναι ένας από τους δύο ξένους δημοσιογράφους που τραυματίστηκαν νωρίτερα- ο νεκρός είναι ...Ιταλός υπήκοος.

"Ένας Ιταλός μεταφέρθηκε νεκρός στο νοσοκομείο", επιβεβαίωσε μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Τζονγκτζέτ Εατζενπόνγκ, διευθυντής του νοσοκομείου της αστυνομίας, το οποίο βρίσκεται κοντά στη λεγόμενη "κόκκινη ζώνη". "Είναι δημοσιογράφος και χτυπήθηκε στο στομάχι", πρόσθεσε.

Ο δεύτερος δημοσιογράφος, Ολλανδός υπήκοος, νοσηλεύεται. Δεν είναι γνωστό ποια είναι η σοβαρότητα των τραυμάτων τα οποία υπέστη. Στο μεταξύ ο κυβερνητικής εκπρόσωπος Πανιτάν Ουαταναγιαγκόρν δήλωσε ότι ορισμένα από τα ηγετικά στελέχη των "κόκκινων πουκαμίσων" εγκατέλειψαν το κέντρο της πρωτεύουσας, μετά την έναρξη της επιχείρησης του στρατού. Ο ίδιος πρόσθεσε ότι ο στρατός "ελέγχει" πλέον το Πάρκο Λουμπίνι, που βρίσκεται νότια από το επίκεντρο των διαδηλώσεων.
πηγή: express.gr

18 Μαΐ 2010

Οι δημοσιογράφοι δεν απεργούν μαζί με τους άλλους εργαζόμενους- λέει η πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ

Αντίθετα, απεργούν οι τεχνικοί ραδιοφωνίας και τηλεόρασης τονίζοντας ότι "έχουμε ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας".


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΣΗΕΑ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με νεότερη απόφασή του μεταθέτει την 24ωρη απεργία για την ημέρα που θα συζητηθεί στη Βουλή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, κινητοποιώντας τότε τους συναδέλφους και δεν θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη, 20 Μαΐου 2010, με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Η απόφαση μετάθεσης της απεργίας ελήφθη κατά πλειοψηφία, ύστερα από νέα ψηφοφορία που έγινε κατά τη σημερινή συνεδρίαση του Δ.Σ. της Ενωσης.
Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ ζητεί από όλους τους συναδέλφους να βρίσκονται σε συναγερμό και ετοιμότητα για να αποσυρθούν τα μέτρα του ασφαλιστικού νομοσχεδίου που πλήττουν τους εργαζόμενους και μαζί τον δημοσιογραφικό Κλάδο.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΟΣΠΕΡΤ

“Η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. σας καλεί να συμμετάσχετε μαζικά στην πρώτη 24ωρη Γενική Πανελλαδική Απεργία, που έχουν προκηρύξει η Γ.Σ.Ε.Ε. & η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. για την Πέμπτη 20/05/2010 από 06:00 έως τις 06:00 της Παρασκευής 21/05/2010, με στόχο να αποσυρθεί το Ασφαλιστικό Νομοσχέδιο της Κυβέρνησης. Είμαστε κάθετα αντίθετοι γιατί :
- Συρρικνώνει δραματικά τους διαθέσιμους πόρους,
- Απαξιώνει, υπονομεύει και ανατρέπει τον χαρακτήρα αναδιανομής που το διέπει,
- Αποδιαρθρώνει το χρηματοδοτικό μηχανισμό της κοινωνικής ασφάλισης,
- To βαρύτατο τίμημα θα πληρώσουν οι νέες γενιές γιατί το κράτος αποσύρεται,
- Ο λογαριασμός στέλνεται για άλλη μια φορά στα μόνιμα θύματα, τους νέους, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.

Έχουμε ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας
ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Όλοι στην 24ωρη πανεργατική απεργία & στα συλλαλητήρια
ΑΘΗΝΑ 10:30 ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

17 Μαΐ 2010

'Αρχισαν οι προειδοποιήσεις για απολύσεις


Άρχισαν τα όργανα, όπως φαίνεται, στους τηλεοπτικούς σταθμούς, τα στελέχη των οποίων ούτε λίγο ούτε πολύ έριξαν χθες στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης τις πρώτες προειδοποιητικές «βολές» για επερχόμενες απολύσεις.
Κάτι, όμως, που ορισμένα κανάλια το έχουν πράξει ήδη από την περασμένη σεζόν. Τώρα στελέχη των καναλιών προειδοποιούν και πάλι για απολύσεις, συνδυάζοντας και την επιβολή φόρου 20% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις και υποστηρίζοντας ότι δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.
Συνάδελφοι! Να “μαυρίσουμε” στις εκλογές για νέα ΔΣ, όλους και όλες αυτούς και αυτές που συστηματικά τάσσονται κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας. Νισάφι πια!
Να πάρουμε θέση τώρα όλοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΕΝΟΥΝ ΑΝΕΡΓΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ ΦΥΛΛΟ.

Είναι εικόνα σοβαρών σωματείων αυτή; Μετά θέλουν και κόσμο στις συνελεύσεις. Τι να δουν; Τις φάτσες τους; Να πάνε να τα βρούνε με τους εκδότες, να πιουν σαμπάνιες και να ανησυχήσουν όλοι μαζί και να μας αφήσουν εμάς στην πραγματική αν-ησυχία μας!
ΑΛΛΑ
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΣΟΥΜΕ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ.
ΝΑ ΠΙΕΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΥΣΕΙΣ.
Τους ξέρουμε εργάζονται και “ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ”
ΑΝΕΡΓΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
πηγή:taxalia

16 Μαΐ 2010

Διευθνές "φρούτο" η διαπλοκή στα ΜΜΕ

Δεν είναι μόνο δικό μας φρούτο η διαπλοκή. Οι πάσης φύσεως επιχειρηματικοί όμιλοι με κάθε είδους συμφέροντα εκτός των ΜΜΕ, δραστηριοποιούνται στα media πλείστων όσων χωρών.


Δύο γραφήματα για το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εφημερίδων και των καναλιών σε μια σειρά από αναπτυγμένα βιομηχανικώς και πολιτιστικώς κράτη δίνουν μια ιδέα για το πού έχουν εξαπλωθεί τα διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Σημείωση πρώτη: Οπως φαίνεται, η μικρότερη συγκέντρωση διαπλοκής παρατηρείται στον Καναδά με 40% της ιδιοκτησίας των εφημερίδων και μόλις 20% της ιδιοκτησίας των καναλιών σε διαπλεκόμενα εταιρικά χαρτοφυλάκια.
Σημείωση δεύτερη: Η μεγαλύτερη διαπλοκή δεν είναι μακριά. Στη γειτονική μας Ιταλία οι πολυπλόκαμοι επιχειρηματικοί όμιλοι ελέγχουν το 100% τόσο των εφημερίδων όσο και των καναλιών! Αραγε μας επιφυλάσσεται ανάλογη μοίρα, καθότι ούνα φάτσα ούνα ράτσα;
πηγή:enet

Mατ Τάϊμπι:Ο δημοσιογράφος που τρέμει η Goldman Sachs


Ο ερευνητής-αρθρογράφος του μουσικού περιοδικού «Rolling Stone» στοιχειώνει τις ημέρες και τις νύχτες των στελεχών του χρηματοπιστωτικού κολοσσού ενώ θεωρείται από τις πλέον «ενοχλητικές» φωνές στα αμερικανικά μίντια

«Μια τεράστια σουπιά-βρικόλακας γαντζωμένη στο πρόσωπο της ανθρωπότητας που ρουφάει ανελέητα από το αίμα της οτιδήποτε μυρίζει χρήμα».

Με τη φράση αυτή ο αμερικανός δημοσιογράφος Ματ Ταΐμπι περιέγραψε πριν από μερικούς μήνες την Goldman Sachs σε ρεπορτάζ του στο περιοδικό «Rolling Stone» που είχε τίτλο «Η μεγάλη αμερικανική φουσκο-μηχανή».

Η πρόταση αυτή πρέπει να στοιχειώνει τις ημέρες και τις νύχτες των στελεχών του χρηματοπιστωτικού κολοσσού, αφού προτού περάσουν λίγες ώρες μετά την κυκλοφορία του περιοδικού και την ανάρτηση του δημοσιεύματος στην ηλεκτρονική ιστοσελίδα του δημοσιογράφου η συγκεκριμένη περιγραφή είχε κάνει τον γύρο του κόσμου. Από τις στήλες των σταρ αρθρογράφων της εφημερίδας «Τhe Νew Υork Τimes» όπως ο Φρανκ Ριτς ως τα χιλιάδες μπλογκ και τα μηνύματα στο Facebook και στο Τwitter, η ανακύκλωση του ευφυολογήματος του Ματ Ταΐμπι έχει βλάψει τη δημόσια εικόνα της Goldman Sachs σχεδόν όσο και η πρόσφατη εμφάνιση των στελεχών της εμπρός στην αρμόδια επιτροπή της αμερικανικής Γερουσίας.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην προδικαστική διαδικασία για την εκδίκαση της αγωγής που κατέθεσε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς της Wall Street εναντίον της Goldman Sachs οι δικηγόροι της φίρμας απέκλειαν εξαρχής οποιονδήποτε από τους υποψήφιους ενόρκους είχε διαβάσει το εν λόγω δημοσίευμα.

Πένα-δηλητήριο

Ο 40χρονος Ταΐμπι είναι από τις πιο ανατρεπτικές φωνές της σύγχρονης αμερικανικής δημοσιογραφίας. Με πένα που στάζει δηλητήριο, με ένα στυλ γραφής που λέει τα σύκα σύκα, τη σκάφη σκάφη και τα στελέχη τής GS «απατεώνες», θεωρείται από τις πλέον «ενοχλητικές» φωνές στα αμερικανικά μίντια.
Θυμωμένος, προκλητικός, αυθάδης και ενίοτε τρομερά πνευματώδης, ο Ταΐμπι επιτίθεται στα «θύματά» του με την ορμή ενός ταύρου σε υαλοπωλείο, είτε αυτά είναι τα στελέχη χρηματοπιστωτικών γιγάντων είτε η πρώην κυβερνήτης της Αλάσκας Σάρα Πέιλιν είτε η ποπ τραγουδίστρια Μπρίτνεϊ Σπίαρς.

Ειρωνευόμενος τη φρενίτιδα στα αμερικανικά ΜΜΕ που ακολούθησε το «γεγονός» ότι η Σπίαρς είχε ξυρίσει το κεφάλι της έγραφε: «Μια “είδηση” εξ ορισμού προϋποθέτει ότι έχει συμβεί κάτι. Αν δεν συνέβη τίποτα, τότε δεν μπορείς να έχεις “είδηση”. Η Μπρίτνεϊ Σπίαρς ήταν ένας βλάκας χθες, όπως ήταν και προχθές, όπως ήταν και την περασμένη εβδομάδα. Είδηση θα είναι όταν σταματήσει να είναι βλάκας. Το ότι ξύρισε το κεφάλι της ήταν η πιο ανάξια λόγου είδηση στην ιστορία της ανθρωπότητας».

Κριτική μετά μουσικής

Μέχρι το 2008 κάλυπτε για το «Rolling Stone» την προεκλογική εκστρατεία για την ανάδειξη προέδρου σςτις ΗΠΑ και στη συνέχεια έστρεψε το ενδιαφέρον του στην οικονομική κρίση. «Το γεγονός ότι τα καλύτερα ρεπορτάζ για την οικονομική κρίση γράφονται από έναν δημοσιογράφο που εργάζεται για ένα μουσικό περιοδικό δείχνει την παρακμή των παραδοσιακών ΜΜΕ» αναφέρει ο οικονομολόγος Ρόμπερτ Πρέκτερ στην ιστοσελίδα Τhe Μarket Οracle, ενώ ο Φρανκ Ριτς τον έχει αποκαλέσει έναν από τους πιο πολλά υποσχόμενους νέους δημοσιογράφους.

«Οταν πριν από σχεδόν έναν χρόνο έγραφα τη “Μεγάλη αμερικανική φουσκο-μηχανή” στο οποίο απεκάλυπτα ότι η GS στοιχημάτιζε εναντίον των συμφερόντων των πελατών της στο τέλος της “φούσκας” των ακινήτων, οι επαΐοντες της Wall Street έλεγαν ότι δεν επρόκειτο ποτέ να διωχθεί η φίρμα. Η πραγματικότητα τους διέψευσε» αναφέρει ο Ταΐμπι στο τελευταίο του άρθρο στο «Rolling Stone», με τίτλο «Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση εναντίον της Goldman Sachs».
ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΣΤΟ «ROLLING STONE»

Γεννήθηκε το 1970 και μεγάλωσε στα περίχωρα της Βοστώνης.O πατέρας του είναι τηλεοπτικός ρεπόρτερ στο δίκτυο ΝΒC. Το 1992 εγκαταστάθηκε στο Ουζμπεκιστάν,από όπου εκδιώχθηκε εξαιτίας των ρεπορτάζ του εναντίον του προέδρου της χώρας Ισλόμ Καρίμοφ.Το 1997 άρχισε να εκδίδει στη Μόσχα μαζί με τον συνάδελφό του Μαρκ Εϊμς το δεκαπενθήμερο περιοδικό «Τhe Εxile» που τάραξε τα νερά με τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ του για τη διαφθορά των κρατικών λειτουργών και των δισεκατομμυριούχων της ολιγαρχίας του χρήματος.
Αποτέλεσμα των ρεπορτάζ αυτών ήταν να ανασταλεί η έκδοση του περιοδικού και να απελαθούν από τη χώρα οι δύο εκδότες.Οταν επέστρεψε στην Αμερική απασχολήθηκε ως ελεύθερος συνεργάτης σε διάφορα έντυπα, ενώ τα τελευταία χρόνια εργάζεται για το «Rolling Stone».

Πρωτοσέλιδο στον ECONOMIST ο Κανέλος

Η πραγματική επιτυχία έρχεται, όταν είσαι ανιδιοτελής. Ο Κανέλλος είναι αυτήν την εβδομάδα στο εξώφυλλο του Economist και είναι ο μόνος επώνυμος.
Και, επιτέλους, ας σταματήσει η διαμάχη για το όνομα του σκύλου. Οι ξένοι αποφάσισαν πως λέγεται "Κανέλλος". Ας μην μπαίνουμε εμπόδιο στην διεθνή καριέρα του.
Θα γινόταν ένα υπέροχο βιβλίο, μια καταπληκτική ταινία και ένα σούπερ σίριαλ αυτός οαναρχικός σκύλος. Σε μια άλλη χώρα, βέβαια.
πηγή: ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ