ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ;

Του Σπύρου Κατσίμη

Μερικοί πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία πεθαίνει. Δεν συμμερίζομαι την άποψη αυτή, όσο κι αν ακούω πολύ καθαρά την απεγνωσμένη έκκλησή της για βοήθεια.

Ο θάνατος της δημοσιογραφίας θα σημάνει και το θάνατο της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Κι εγώ δεν μπορώ να φανταστώ το εφιαλτικό όραμα ενός κόσμου που η καλλιέργεια, η μόρφωση και η αισθητική ενός λαού θα είναι ανάλογη με το πρόγραμμα της μεγάλης τηλεθέασης και της μειωμένης νοημοσύνης και ο πολίτης σκλάβος της όποιας εξουσίας.
Ωστόσο ο κίνδύνος υπάρχει.

Πέρασαν οι μέρες των ωραίων αγώνων και των διαδηλώσεων για ένα καλύτερο μέλλον και μια δημοσιογραφία χωρίς αναπηρία.

Σήμερα κυριαρχούν οι ιδεολογίες της υπερκατανάλωσης και του κέρδους.

Και οι δημοσιογράφοι ανήκουν σε δύο κατηγορίες:

Σε κείνους τους υψηλόμισθους και γνωστούς «αστέρες» στο πλατύτερο κοινό – αφού ο στόχος τους είναι μόνον η τηλεθέαση και ο πλουτισμός έξω από κάθε ποιότητα, ουσία και δεοντολογία και τελικά η ταύτισή τους με την εργοδοσία.

Και στην απέραντη στρατιά των νέων δημοσιογράφων που, πέρα από τα κέντρα εξουσίας, αδύναμοι και άοπλοι ξεκινούν με ευγενικές φιλοδοξίες και μισθούς πείνας και σύντομα απογοητεύονται, αδιαφορούν, εγκαταλείπουν ή συμβιβάζονται.

Κι ανάμεσά τους εμείς οι παλαιότεροι με τις εμπειρίες, τα βιώματα, τις αναμνήσεις, και τις παραισθήσεις, ανήμποροι ν’ αντισταθούμε και να βοηθήσουμε.
Οι καλές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα.

Η τηλεόραση ως μέσο δεν ευθύνεται για τίποτα. Και το ίδιο συμβαίνει με τα άλλα μέσα που ακολουθούν την εξέλιξη της τεχνολογίας. Οι άνθρωποι που τα χειρίζονται αδιαφορούν για το ουσιώδες. Το περιτύλιγμα κυριαρχεί, ο λόγος είναι ανύπαρκτος, το ασήμαντο διογκώνεται και με τη μεγέθυνση του τραγικού ο τηλεθεατής νιώθει ανακούφιση που είναι ακόμα ζωντανός.

Έτσι δημιουργείται μια ατμόσφαιρα πανικού, συνεχούς αγωνίας και αδιεξόδου και ο δημοσιογράφος επιστρατεύει ακόμα και την τέχνη της υποκριτικής, φωνάζοντας και δακρύζοντας…

Και ολ’ αυτά για την τηλεθέαση και πολύ μακριά από την ανθρώπινη δυστυχία.
Η εποχή μας με την εντυπωσιακή ανάπτυξη της πληροφορικής δεν μας στερεί τη δυνατότητα να συγκρίνουμε και ν’ αναζητούμε το καλύτερο.

Ποιος όμως θα το πράξει; Όταν έχουν ανάψει φωτιές σε όλες τις γωνιές της γης, χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από την αρρώστια και την πείνα, εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στο γκέτο της ένδειας και της απελπισίας ποιο είναι το χρέος του δημοσιογράφου;

Ας μας απαντήσει ο καλός εαυτός μας.

Σπύρος Κατσίμης.