Ορισμός Ρατσιστικού Λόγου : Αν εγώ κλέψω φταιω εγώ. Αν κλέψει ένας πρόσφυγας φταίνε όλοι οι πρόσφυγες

Του Δημήτρη Σούλτα

Η συζήτηση για την απόφαση του Πειθαρχικού της Ένωσης να διαγράψει προσωρινά καποια μέλη και να κάνει συστάσεις σε κάποια άλλα για την κάλυψη των γεγονότων κατά τη διάρκεια του περσινού καλοκαιριού άναψε φωτιές. Πολλή συζήτηση έγινε για το τι είναι δεοντολογία, τι είναι πειθαρχική παράβαση, τι είναι ισομερής δημοσιογραφική κάλυψη. 

Ας δούμε λοιπόν τι είναι πειθαρχική παράβαση για έναν δημοσιογράφο. 

Δεν θα ανατρέξω στο παρελθόν. Θα πάω στην χθεσινή εκπομπή του Μπογδάνου, στην οποία συνομιλεί με τον "διωκόμενο" Άρη Πορτοσάλτε. Με αφορμή το χθεσινό περιστατικό με το μωρό στο λιμάνι, ο Πορτοσάλτε λέει: "Αυτό το περιστατικό, το ότι πήγε να πετάξει το παιδί στη θάλασσα, δείχνει την αντίληψη για τη ζωή που έχουν αυτοί οι άνθρωποι, την αντίληψη που έχουν για τα παιδιά, την αντίληψη που έχουν για τις γυναίκες".

 Και ο μέγας παρουσιαστής Μπογδάνος συμπληρώνει: 

Η χαμένη τιμή των ΜΜΕ και της δημοσιογραφίας

Το πραγματικό ερώτημα που κινδυνεύει να κρυφτεί πίσω από τις αντεγκλήσεις για τις “διαγραφές μελών της ΕΣΗΕΑ” είναι αν έχουμε τη δημοσιογραφία που μας αξίζει ή αν αξίζουμε μιαν άλλη δημοσιογραφία

Βαγγέλης Δεληπέτρος

Απρίλιος 07 2016

Αχός βαρύς ακούγεται και πολλά παλικάρια σφάζονται σε διαδικτυακές μάχες μετά την “απόφαση της ΕΣΗΕΑ” που διαγράφει τρία μέλη της και εγκαλεί μερικά ακόμη για “τη στάση τους στο δημοψήφισμα”. Και όπως συνηθίζεται στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας μέχρι να καταλαγιάσει η σκόνη τα περισσότερα από όσα ακούγονται δεν έχουν στοιχειώδη βάση.

Εν πρώτοις, για να μιλάμε με πραγματικά στοιχεία, δεν υπάρχει καμιά απόφαση κάποια μυθικής ΕΣΗΕΑ γενικώς, ούτε απόφαση του Διοικητικού της Συμβουλίου, όπως υπονοείται. Υπάρχει απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου που ..

Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου δέχεται αιτήσεις για υποτροφίες από επαγγελματίες δημοσιογράφους

 

Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freien Universitat Berlin) ανακοίνωσε ότι δέχεται αιτήσεις για υποτροφίες από επαγγελματίες δημοσιογράφους, οι οποίοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν σε μια πανεπιστημιακή έρευνα, το χρονικό διάστημα από την 1η Οκτωβρίου 2015 έως τις 31 Ιουλίου 2016.

Συγκεκριμένα, 

Ανοιχτή επιστολη προς τα κόμματα

ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Αθήνα, Σεπτέμβρης 2014

Με αφορμή τις εκλογές της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεως Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) η συνδικαλιστική παράταξη ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ανεξάρτητη συνδικαλιστική φωνή στην Ένωση Συντακτών, απευθύνεται σε όλα τα κόμματα, όχι για να καταγγείλει αλλά για να προειδοποιήσει πως η ελευθερία του λόγου, το λειτούργημα των δημοσιογράφων στην υπηρεσία του πολίτη, και θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας, βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο.

Οι δημοσιογράφοι έχουν πληρώσει ένα βαρύτατο τίμημα στην κρίση και οι εξελίξεις στον δημοσιογραφικό χώρο είναι τέτοιες – σκόπιμα πιστεύουμε εμείς- ώστε να δημιουργούν τα δεσμά που καθιστούν τους δημοσιογράφους ανενεργούς στην προάσπιση των ιδανικών και της δεοντολογίας που πρέπει να διέπουν τους επαγγελματίες του χώρου..

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η μεγάλη ανεργία που πλήττει το χώρο όπως άλλωστε και όλους τους επαγγελματικούς κλάδους έχει οδηγήσει σε φαινόμενα εκφυλισμού της ελευθεροτυπίας και της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.

Ειδικότερα για τον κλάδο των δημοσιογράφων όπου, ήδη, η ανεργία αγγίζει το 60%, ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό από τις υπόλοιπες επαγγελματικές ομάδες, αυτό έχει λειτουργήσει ανασταλτικά στην εκτέλεση του λειτουργήματος.

Οι καθημερινοί εκβιασμοί στον χώρο εργασίας, τα εξαντλητικά και απάνθρωπα ωράρια, η αδήλωτη (ή μαύρη) εργασία, η ανεξέλεγκτη δράση «επιχειρηματιών» ΜΜΕ, που με αδιαφανείς οικονομικές δοσοληψίες, οι επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων κατά την διάρκεια της άσκησης του επαγγέλματος τους, δημιουργούν ένα εκρηκτικό σκηνικό μέσα στο οποίο, ο απλός εργαζόμενος δημοσιογράφος, αδυνατεί να υπερασπιστεί ακόμη και στοιχειωδώς την αξιοπρέπειά του πόσο μάλλον το δικαίωμα του πολίτη, για αντικειμενική ενημέρωση.

«Εφυγε» η «πρύτανης» του Λευκού Οίκου

Την τελευταία της πνοή σε ηλικία 92 ετών άφησε η Ελεν Τόμας, «πρύτανης» των διαπιστευμένων στον Λευκό Οίκο δημοσιογράφων. Ανοιξε το δρόμο για τις γυναίκες αλλα.. τιμωρήθηκε για τα σχόλιά της..

Η πορεία της στο πολιτικό ρεπορτάζ διήρκεσε 68 ολόκληρα χρόνια, από το 1942, όταν έπιασε δουλειά στο πρακτορείο United Press, ώς το 2010, οπότε και "εγκατέλειψε" το επάγγελμα.

«Ντρίμπλα» στη λογοκρισία

Μια παράπλευρη απώλεια των πρόσφατων διαδηλώσεων στην Τουρκία: έκλεισε το ιστορικού περιεχομένου περιοδικό «NTV Tarih». Ο λόγος; Του κατέβασε τα ρολά η ιδιοκτήτρια εταιρεία Dogus Broadcasting Group, διότι επρόκειτο να βγάλει ένα τεύχος αφιερωμένο στις ταραχές που συντάραξαν τη χώρα. Αποτέλεσμα; Αποφάσισαν οι εργαζόμενοι να ρίξουν όλο το περιεχόμενο του περιοδικού στο Internet!

Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η δημοσιογραφία έχει χάσει την αίγλη της, τον ελεγκτικό της ρόλο, την κοινωνική της αποστολή· έχει ξεχάσει την καταγωγή της δηλαδή.
Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι συντελέσαμε σ' αυτή τη δραματική απώλεια, υποκύπτοντες στα μαγνάδια του καπιταλισμού (ταχύτατος πλουτισμός, αναγνώριση κοινωνική (!), πρόσβαση στον επιχειρηματικό κόσμο και στα υψηλά δώματα της εξουσίας, δωρεάν υπερατλαντικά ταξίδια, κοσμοπολιτισμός και λοιπά). Αποδεχτήκαμε τους νόμους της ελεύθερης αγοράς και δεν αντιδράσαμε όταν συνάδελφοί μας, στο ίδιο μέσον παρακαλώ, αμείβονταν με αστρονομικά ποσά, αδικαιολόγητα για τις γνώσεις τους και τον ρόλο τους. Οι πολλοί όχι μόνο δεν αντιδράσαμε, αλλά το θεωρούσαμε και φυσιολογικό(!).
Τα κοινωνικά κινήματα παραμελήθηκαν, οι μειονότητες χλευάστηκαν, οι μετανάστες κυνηγήθηκαν, οι διαφορετικοί εξορίστηκαν, εργάτες κι αγρότες λοιδορήθηκαν αγρίως. Κι έτσι η κοινωνία έμεινε μόνη και απροστάτευτη απέναντι σε μια εξουσία που ουδέποτε έκρυψε την..απέχθειά της γι' αυτή την κοινωνία· απέναντι στην ίδια εξουσία που υπηρετούσε (και υπηρετεί) με κυνική εθελοδουλεία τις επιταγές της αγοράς.

Πώς να ζητήσει τώρα η δημοσιογραφία, που βάλλεται από την ελίτ της αγοράς, βοήθεια από μια κοινωνία την οποία περιφρόνησε; Εντούτοις η κοινωνία αυτή οφείλει να γνωρίζει ότι δεν υπηρέτησαν όλοι οι δημοσιογράφοι τον κυνισμό και την αυταρχικότητα του συστήματος, ότι δεν ξεπούλησαν όλοι το (όποιο) είναι τους και την (όποια) ανεξαρτησία τους. Οι περισσότεροι μάλιστα ήσαν (και είναι) συνεπέστατοι στις αρχές της δεοντολογίας, τόσο στην έρευνα όσο και στα ρεπορτάζ και στην αρθρογραφία.

Αυτοί, όμως, επικαλύπτονταν από τη στίλβη και τα ξεφωνήματα όσων υπηρετούσαν το καπιταλιστικό θέαμα, αυτών που αμείβονταν με μυθώδη ποσά και από τη μια στιγμή στην άλλη μετακινούνταν, με απίστευτη ευκολία, σε θέσεις-κλειδιά της εξουσίας. Ετσι εύκολα μετακινούνταν μαζί τους άνθρωποι του θεάματος, του αθλητισμού και -μην ξεχνάμε- του συνδικαλισμού. Οπως και να 'χει η δημοσιογραφία σήμερα δέχεται την ανελέητη επίθεση της άρχουσας τάξης. Καιρός λοιπόν να θυμηθεί την καταγωγή της, να μαζέψει όποια κομμάτια αξιοπιστίας τής έχουν απομείνει, να στραφεί ξανά στην κοινωνία που κι αυτή δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση των τελευταίων δεκαετιών από την ίδια άρχουσα τάξη και, επιτέλους, ας έρθει σε σύγκρουση ανοιχτή. Ετσι κι αλλιώς δεν έχει πολλά να χάσει μετά την τόση συρρίκνωση γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου. Είναι ειρωνικό. Και αστείο. Την ώρα που το σύστημα επαίρεται για το δημοκρατικό παρελθόν και παρόν του, ταυτόχρονα επιτίθεται σε όσους τολμούν ακόμη να το αμφισβητούν και να αποκαλύπτουν τη διαφθορά του. Η επίθεση είναι παγκόσμια και αν τελικά είναι επιτυχής (αν... τέλος πάντων), μαύρες μέρες αναμένουν την ανθρωπότητα.

Γι' αυτό λοιπόν σήμερα είναι η μεγάλη ευκαιρία για τη δημοσιογραφία να ξεκινήσει την προσπάθεια επαναπόκτησης της αξιοπιστίας της και στη συνέχεια του κοινωνικού της ρόλου. Διότι, αν όχι σήμερα, πότε; Και η προσπάθεια οφείλει να είναι πανελλαδική, όλα τα μέσα πρέπει να γίνουν μια γροθιά, διαφορετικά δημοσιογραφία θα είναι τα δελτία Τύπου των φορέων εξουσίας (υπουργείων, αστυνομίας...), διαφορετικά το μέλλον θα είναι φαιό για την κοινωνία. Μόνο έτσι θα ξανακερδίσει τους αναγνώστες, που μόνοι τους, πελαγωμένοι στην αναξιοπιστία και σύγχυση του Internet, προσπαθούν να πληροφορηθούν ποια θα είναι η επόμενη επίθεση της εξουσίας εναντίον τους. Η δημοσιογραφία μπορεί να έχει τιμή. Είναι η υπογραφή, η υπευθυνότητα, η προσωπικότητα, η αντανάκλαση του κοινωνικώς πάσχοντος, ο φορέας αντίστασης της κοινωνίας, η ασπίδα της, αλλά και το δόρυ της, κυρίως το δεύτερο. Η κήρυξη μιας πανελλαδικής απεργίας διαρκείας θα δείξει τον δρόμο για τους αγώνες του μέλλοντος.

Eλευθεροτυπία / 17-12-2011

Τώρα είναι η ώρα της αληθινής δημοσιογραφίας

Τώρα είναι η ώρα των Δημοσιογράφων και της Δημοσιογραφίας.

Αρχίζει σιγά-σιγά να γίνεται συνείδηση πως ΑΛΛΟ η Δημοσιογραφία και ΑΛΛΟ τα ΜΜΕ-επιχειρήσεις. Πως στην εποχή μας, η ενημέρωση έχει πια φύγει από τα χέρια των εκδοτών-καναλαρχών-μεγαλοεργολάβων και έχει περάσει στα χέρια των Δημοσιογράφων και των Πολιτών.

Το μέλλον μας ανήκει στην πραγματική Δημοσιογραφία, αυτή που γίνεται στο δρόμο και όχι στα κλειστά γραφεία των "ιδρυμάτων" του Τύπου και στη Δημοσιογραφία των Πολιτών και όχι των διαπλεκόμενων συμφερόντων και των σχέσεων εξάρτησης.

Γίνεται ακόμη συνείδηση ότι δεν πρόκειται ποτέ πια να γυρίσουμε πίσω, στην εποχή πριν το 2008. Μια εποχή που οι "παχιές αγελάδες" έκρυβαν το πόσο άθλια ήταν στην πραγματικότητα και που μας οδήγησε στην σημερινή εξαθλίωση της κοινωνίας.

Γιατί η κοινωνία χρειάζεται σήμερα την ενημέρωση όσο ποτέ άλλοτε.

Οι δημοσιογράφοι ξεκινούν συντονισμένο αγώνα, όχι μόνο για να υπερασπιστούν τη δουλειά και την αξιοπρέπειά τους, αλλά κυρίως για να αλλάξουν σελίδα, συνολικά, στην Ενημέρωση και τον Τύπο. Εντυπο και -κυρίως!- ηλεκτρονικό!

Είναι η ώρα μας!

ANemos

Οι δημοσιογράφοι δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι

Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (ΕΟΔ) σε ανακοίνωση, που εξέδωσε, καλεί την ελληνική Κυβέρνηση να μην εντάξει τους δημοσιογράφους των Δημοσίων Μέσων Ενημέρωσης στο ενιαίο μισθολόγιο καταργώντας τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα και θεωρώντας τους δημόσιους υπάλληλους.

Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης έχει ως εξής:

«Οι δημοσιογράφοι δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι

Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων εκφράζει την αντίθεσή της στο σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης να ενσωματώσει τους δημοσιογράφους, που εργάζονται σε δημόσια ΜΜΕ, στο ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων.

«Το να εργάζεται δημοσιογράφος σε δημόσιο Μέσο Ενημέρωσης δεν σημαίνει ότι είναι δημόσιος υπάλληλος, μάλλον το αντίθετο: οι δημοσιογράφοι λογοδοτούν στο κοινό και πρέπει να διατηρούν την πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία τους από τις κυβερνήσεις», δήλωσε ο πρόεδρος της ΕΟΔ Άρνε Κένιγκ. «Θα ήταν εξαιρετικά κακό μήνυμα για την αξιοπιστία και την ανεξαρτησία των δημοσιογράφων να ενσωματωθούν στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα», πρόσθεσε ο ίδιος.

ΟΙ ΠΑΠΙΕΣ ΤΗΣ ΕΞΩΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Υπάρχει μια δημοσιογραφία που δεν είναι ούτε μάχιμη,ούτε κατευθυνόμενη. Δεν μπορείς να την κατηγορήσεις πως τα παίρνει, αλλά ούτε πως ματώνει για όσα πρέπει να ματώνει η δημοσιογραφία. Είναι κάτι σαν τις ομιλίες του κυρίου Βενιζέλου. Σαγηνευτικές, με ροή, σε στρέφουν στον θαυμασμό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνεις γιατί έγιναν και τι ήθελαν να πουν. Είναι ένα είδος εξωτικής δημοσιογραφίας
Σε αυτή την δημοσιογραφία, η Ελλάδα δεν πονάει,δεν έχει παραδοθεί στη διαφθορά, δεν είναι θύμα χρόνιων πολιτικών και ανέντιμων πολιτικών, αλλά παραπέει ανάμεσα σε αόριστες ευθύνες λόγω έλλειψης κυρίως ενός πολιτικού σαβουάρ βιβρ που αν υπήρχε θα ήταν θαυματουργό. Σε αυτή τη δημοσιογραφία η κοινωνία και οι ανάγκες της, αντικαθίσταται από μια κοινωνική ευαισθησία που δεν έχει και κυρίως δεν ζητά ευθύνες.
Στο επίκεντρο αυτής της δημοσιογραφίας είναι όλα τα άσχημα φαινόμενα και οι συμπεριφορές αρκεί να μην χρειαστεί κάποιος, με όνομα και διεύθυνση, να φταίει. Αυτή η δημοσιογραφία στρέφει το βλέμμα στη διαφορετικότητα, στις καταπιεσμένες ομάδες, στο περιθώριο, έχοντας συμφωνήσει με τον εαυτό της, πως είναι ο ιεραπόστολος της καταπιεσμένης Ελλάδας. Μέχρι εκεί όμως. Δεν θα σταυρωθεί ποτέ. Και βέβαια δεν θα σταυρώσει κανένα.
Είναι μια δημοσιογραφία που αποτελεί την άλλη όψη του λαικισμού. Ίσως δεν παίζει τόσο με τα ένστικτα, αλλά πάιζει εξίσου με το συναίσθημα. Αγιοποιώντας πάντα τον εαυτό της
Υπάρχει μια δημοσιογραφία που είναι αποδεκτή και από αυτούς που φταίνε και από αυτούς που δεν φταίνε. Και τα έχει με όλους καλά γιατί δεν ενόχλησε ποτέ κανένα. Συμπορεύεται με την εξουσία, δημιουργώντας πάντα την εντύπωση πως το κάνει από την μεγάλη της ανάγκη να την ελέγχει.
Υπάρχει μια ναρκισσιστική δημοσιογραφία, που αυτοθαυμάζεται, που αυτοικανοποιείται αλλά δεν αυτοχρηματοδοτείται. Έχει πάντα σπόνσορα.
Είναι η δημοσιογραφία που φταίει εξίσου με την πουλημένη δημοσιογραφία για την κατάντια μας. Δεν είναι life style,αλλά εκπροσωπεί το life style της ιδεολογιας, της αναζήτησης και του προβληματισμού.
Δεν είναι άξεστη, δεν είναι τραχιά, δεν είναι ενοχλητική. Είναι παντός καιρού και έχει μόνο φίλους. Ενας φίλος μου την αποκαλεί bi-δημοσιογραφία. Νομίζω πως της πάει ο χαρακτηρισμός εξωτική.Γεμάτη με δημοσιογράφους που κάνουν τις πάπιες.
Το κουτι της Πανδωρας

ΑΝΝΑ ΠΟΛΙΤΚΟΦΣΚΑΓΙΑ: Ενα κόμικ για το θάρρος

No Justice for Politkovskaya, No Peace for Russia

Η ρωσίδα δημοσιογράφος Αννα Πολιτκόφσκαγια δεν είχε ψευδαισθήσεις. Μιλώντας το 2004 στο συνάδελφο του «Εψιλον» Γιώργο Πιτροπάκη, δήλωσε ευθαρσώς: «Κάθε άνθρωπος αν δεν είναι βλάκας κάτι φοβάται, κι εγώ το ίδιο. Απλώς για τον άνθρωπο που δούλεψε σε πεδία μάχης και σε πολεμικές συνθήκες η αίσθηση του φόβου κατακάθεται, δεν είναι τόσο δυνατή, αυτό συνέβη και σε μένα, και ίσως αυτό είναι το μειονέκτημά μου. Αυτή τη στιγμή αναρωτιέμαι τι θα κάνω και πώς θα συνεχίσω. Ομως, φοβάμαι -δεν φοβάμαι είναι δικό μου θέμα και δεν πρέπει ν' απασχολεί τους αναγνώστες».
Δύο χρόνια αργότερα συναντήθηκε με τις σφαίρες των εκτελεστών. Ηταν μόλις 48 ετών, αλλά είχε προλάβει να αναδειχθεί σε μεγάλη μορφή της ευρωπαϊκής δημοσιογραφίας, να μιλήσει ανοιχτά για τη σφαγή στην Τσετσενία, να κλονίσει την προσωπολατρία προς τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Ολα αυτά επειδή, όπως έλεγε και η ίδια, «έβλεπε τα πάντα». Εσπευδε βέβαια να συμπληρώσει με νόημα: «Αυτό είναι και το βασικό μου πρόβλημα...». Κι αυτό το «πρόβλημα» ακριβώς, η αδυναμία της να κρατήσει το στόμα της και τα μάτια της ερμητικά κλειστά, την έστειλε στον άλλο κόσμο.
Εκτοτε πέρασε πολύς καιρός, αλλά κανείς δεν την έχει ξεχάσει. Παραμένει ένα φωτεινό παράδειγμα ελεύθερης γνώμης, θάρρους, κουράγιου και σθένους. Ιδιότητες που αναδεικνύονται για μία ακόμη φορά μέσα από την ένατη τέχνη. Μέσα από ένα βιβλίο κόμικς με τίτλο το όνομά της («Anna Politkovskaja»), που κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες στην Ιταλία ο εκδοτικός οίκος Becco Giallo. Την ευθύνη των κειμένων φέρει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Φραντσέσκο Ματεούτσι, ενώ τα σκίτσα ανήκουν στην Ελιζαμπέτα Μπενφάτο.
Και το αποτέλεσμα; Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, καθώς οι δύο δημιουργοί απέφυγαν τις εύκολες λύσεις και δεν προσπάθησαν να καταγράψουν τον βίο και την πολιτεία της Πολιτκόσφκαγια στο σύνολό τους. Αντ' αυτού επέλεξαν να αποτυπώσουν στο χαρτί συγκεκριμένες σκηνές από την αιματοχυσία στην Τσετσενία, από την τραγωδία στο θέατρο «Νορντ-Οστ» της Μόσχας, από τους διαδρόμους της εξουσίας, από την εξαιρετικά ύποπτη οξεία δηλητηρίαση της δημοσιογράφου που την έβγαλε εκτός μάχης ενώ ετοιμαζόταν να διαπραγματευτεί την κρίση του Μπεσλάν.
Εν ολίγοις, ο Ματεούτσι και η Μπενφάτο δεν υπέκυψαν σε μεγαλοστομίες και διδακτισμούς κι άφησαν τα γεγονότα να μιλήσουν από μόνα τους. Και η ομιλία τους μοιάζει με εκκωφαντική κραυγή για απαίτηση δικαιοσύνης. Ιδίως από τη στιγμή που οι ύποπτοι για τη δολοφονία της Πολιτκόφσκαγια αθωώθηκαν πρωτοδίκως και φαίνονται μάλλον σίγουροι για την έκβαση της έφεσης.

πηγή: Ελευθεροτυπια

Προκήρυξη βραβείου δημοσιογραφίας σε θέματα Υγείας

H Ευρωπαϊκή Eπιτροπή προκηρύσσει βραβείο δημοσιογραφίας σε θέματα υγείας Η προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων για το βραβείο δημοσιογραφίας της ΕΕ σε θέματα υγείας ξεκίνησε στις 30 Μαρτίου.

Το βραβείο αποσκοπεί στην αύξηση της ευαισθητοποίησης του κοινού σε θέματα υγείας. Κεντρικό θέμα της τρίτης διοργάνωσης, όπως και των δύο προηγούμενων, είναι «η Ευρώπη για τους ασθενείς». Στο θέμα αυτό περιλαμβάνεται από φέτος και το ζήτημα των φαρμάκων.

Οι νικητές θα λάβουν χρηματικά βραβεία: 6.000 ευρώ για την πρώτη θέση, 2.500 ευρώ για τη δεύτερη και 1.500 ευρώ για την τρίτη θέση. Για πρώτη φορά φέτος θα απονεμηθεί ειδικό βραβείο 3.000 ευρώ σε άρθρο στο οποίο θα επισημαίνονται οι κίνδυνοι του καπνίσματος για την υγεία. Μέχρι σήμερα στους διαγωνισμούς για το βραβείο έχουν συμμετάσχει 700 και πλέον δημοσιογράφοι από όλη την ΕΕ. Τα άρθρα τους δείχνουν πώς τα προβλήματα της υγείας επηρεάζουν την καθημερινή ζωή των Ευρωπαίων. Η Επιτροπή είναι πεπεισμένη ότι φέτος θα αναδειχθούν νέα ταλέντα και θα έρθουν στο προσκήνιο οι απόψεις και οι ανησυχίες των πολιτών και των ασθενών σε θέματα υγείας.

Οι δημοσιογράφοι καλούνται να υποβάλουν άρθρα σε ένα ή περισσότερα θέματα της εκστρατείας «Η Ευρώπη για τους ασθενείς». Στα θέματα που καλύπτονται από το διαγωνισμό προστέθηκαν, φέτος, οι πρωτοβουλίες της Επιτροπής στον τομέα των φαρμάκων. Τα θέματα αυτά είναι:

Η διασυνοριακή υγειονομική περίθαλψη, τα σπάνια νοσήματα, οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας, η ασφάλεια των ασθενών, η δωρεά και η μεταμόσχευση οργάνων, ο καρκίνος, ο εμβολιασμός κατά της γρίπης, η συνετή χρήση των αντιβιοτικών, η ψυχική υγεία, η νόσος του Αλτσχάιμερ και άλλες μορφές άνοιας, καθώς και ο εμβολιασμός των παιδιών.

Τα άρθρα πρέπει να επικεντρώνονται στον ασθενή. Θα απονεμηθεί, επίσης, ειδικό βραβείο στο άρθρο που θα παρουσιάζει καλύτερα τις επιπτώσεις του καπνίσματος στην υγεία και τις αρνητικές επιδράσεις από το κάπνισμα και τη νικοτίνη για την ποιότητα ζωής.

Οι κανόνες

- Οι συμμετέχοντες πρέπει να είναι υπήκοοι ή κάτοικοι ενός από τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ, ηλικίας 18 ετών και άνω.

- Κάθε συμμετέχων μπορεί να υποβάλει κατ’ ανώτατο 2 άρθρα, ενώ άρθρα από ομάδες δημοσιογράφων γίνονται δεκτά εφόσον τα μέλη των ομάδων δεν υπερβαίνουν τα 5.

- Όλα τα άρθρα πρέπει να έχουν συνταχθεί σε μία από τις επίσημες γλώσσες της ΕΕ και να έχουν δημοσιευτεί αρχικά σε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο ενημέρωσης.

- Τα άρθρα δεν πρέπει να υπερβαίνουν τους 20.000 χαρακτήρες (μαζί με τα διαστήματα).

- Περισσότεροι κανόνες και όροι δημοσιεύονται στον ειδικό διαδικτυακό τόπο. http://ec.europa.eu/health-eu/journalist_prize/2011/index_el.htm

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ;

Του Σπύρου Κατσίμη

Μερικοί πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία πεθαίνει. Δεν συμμερίζομαι την άποψη αυτή, όσο κι αν ακούω πολύ καθαρά την απεγνωσμένη έκκλησή της για βοήθεια.

Ο θάνατος της δημοσιογραφίας θα σημάνει και το θάνατο της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Κι εγώ δεν μπορώ να φανταστώ το εφιαλτικό όραμα ενός κόσμου που η καλλιέργεια, η μόρφωση και η αισθητική ενός λαού θα είναι ανάλογη με το πρόγραμμα της μεγάλης τηλεθέασης και της μειωμένης νοημοσύνης και ο πολίτης σκλάβος της όποιας εξουσίας.
Ωστόσο ο κίνδύνος υπάρχει.

Πέρασαν οι μέρες των ωραίων αγώνων και των διαδηλώσεων για ένα καλύτερο μέλλον και μια δημοσιογραφία χωρίς αναπηρία.

Σήμερα κυριαρχούν οι ιδεολογίες της υπερκατανάλωσης και του κέρδους.

Και οι δημοσιογράφοι ανήκουν σε δύο κατηγορίες:

Σε κείνους τους υψηλόμισθους και γνωστούς «αστέρες» στο πλατύτερο κοινό – αφού ο στόχος τους είναι μόνον η τηλεθέαση και ο πλουτισμός έξω από κάθε ποιότητα, ουσία και δεοντολογία και τελικά η ταύτισή τους με την εργοδοσία.

Και στην απέραντη στρατιά των νέων δημοσιογράφων που, πέρα από τα κέντρα εξουσίας, αδύναμοι και άοπλοι ξεκινούν με ευγενικές φιλοδοξίες και μισθούς πείνας και σύντομα απογοητεύονται, αδιαφορούν, εγκαταλείπουν ή συμβιβάζονται.

Κι ανάμεσά τους εμείς οι παλαιότεροι με τις εμπειρίες, τα βιώματα, τις αναμνήσεις, και τις παραισθήσεις, ανήμποροι ν’ αντισταθούμε και να βοηθήσουμε.
Οι καλές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα.

Η τηλεόραση ως μέσο δεν ευθύνεται για τίποτα. Και το ίδιο συμβαίνει με τα άλλα μέσα που ακολουθούν την εξέλιξη της τεχνολογίας. Οι άνθρωποι που τα χειρίζονται αδιαφορούν για το ουσιώδες. Το περιτύλιγμα κυριαρχεί, ο λόγος είναι ανύπαρκτος, το ασήμαντο διογκώνεται και με τη μεγέθυνση του τραγικού ο τηλεθεατής νιώθει ανακούφιση που είναι ακόμα ζωντανός.

Έτσι δημιουργείται μια ατμόσφαιρα πανικού, συνεχούς αγωνίας και αδιεξόδου και ο δημοσιογράφος επιστρατεύει ακόμα και την τέχνη της υποκριτικής, φωνάζοντας και δακρύζοντας…

Και ολ’ αυτά για την τηλεθέαση και πολύ μακριά από την ανθρώπινη δυστυχία.
Η εποχή μας με την εντυπωσιακή ανάπτυξη της πληροφορικής δεν μας στερεί τη δυνατότητα να συγκρίνουμε και ν’ αναζητούμε το καλύτερο.

Ποιος όμως θα το πράξει; Όταν έχουν ανάψει φωτιές σε όλες τις γωνιές της γης, χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από την αρρώστια και την πείνα, εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στο γκέτο της ένδειας και της απελπισίας ποιο είναι το χρέος του δημοσιογράφου;

Ας μας απαντήσει ο καλός εαυτός μας.

Σπύρος Κατσίμης.

ΟΧΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΦΙΜΩΣΗΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ

ΝΕΟ ΟΧΙ στην προσπάθεια φίμωσης της ελευθερίας του Τύπου από τον αντιδήμαρχο της Ζαχάρως , Σπύρο Μπηλιώνη, είπε η Δικαιοσύνη στέλνοντας το μήνυμα ότι ο Τύπος έχει καθήκον και δικαίωμα να δημοσιοποιεί τις παρανομίες των δημοσίων προσώπων…

Ο Σπύρος Μπηλιώνης έκανε έφεση κατά του 64/2010 ιστορικού Βουλεύματος του Δικαστικού Συμβουλίου Ηλείας βάση του οποίου απαλλάσσονται των κατηγοριών της συκοφαντικής δυσφήμισης διά του Τύπου και της παράβασης του Ν .2472/1997 «περί προσωπικών δεδομένων» , ο συντάκτης της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ » Μάκης Νοδάρος, ο πρώην εκδότης της εφημερίδας Θανάσης Τεγόπουλος , ο διευθυντής της «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ » Βαγγέλης Παναγόπουλος , ο Δημήτριος Κολόκας διευθυντής του περιφερειακού ραδιοφωνικού σταθμού Δυτικής Ελλάδας «Ιόνιον fm» και οι δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης του δήμου Ζαχάρως Γεώργιος Βασιλόπουλος και Γεώργιος Μπούσμπουρας καθώς και το blog που διαβάζετε… (σ.σ. mnodaros, απο όπου και η ανάρτηση)

Ο εισαγγελέας Εφετών Πατρών προ ημερών με απόφασή του, απέρριψε το αίτημα του αντιδημάρχου της Ζαχάρως καθιστώντας το Βούλευμα των δικαστών της Ηλείας ως τελεσίδικο .
Ηταν άλλη μια δικαίωση της μαχητικής και ερευνητικής δημοσιογραφίας απέναντι στο «παράνομο κράτος» της Ζαχάρως το οποίο πολεμάει εδώ και μήνες λυσσαλέα κάθε δημοσιογράφο και ΜΜΕ που ερευνά και αποκαλύπτει τις απίστευτες παρανομίες που συμβαίνουν εκεί και τις καταδίκες των εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης .

Θυμίζουμε ότι:

---Πρόσφατα σε βάρος του Αντιδημάρχου της Ζαχάρως Σπύρου Μπηλιώνη έχει ασκηθεί ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος για απιστία σε βάρος του δημοσίου και για παράβαση του νόμου περί καταχραστών …για το γνωστό σκάνδαλο των καμπίνων στην παραλία της Ζαχάρως…
---Στις 8.9.2010 Ο κύριο Μπηλιώνης απολογήθηκε στον ανακριτή . Ανακριτής και εισαγγελέας του επέβαλλαν ομόφωνα τον περιοριστικό όρο της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, εγγύηση 20.000 ευρώ και την παρουσία κάθε 1 και 16 του μήνα στο Αστυνομικό Τμήμα Ζαχάρως…
---Στα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου καταδικάστηκαν : Σε φυλάκιση έξι μηνών και πρόστιμο 1.000 ευρώ από το Τριμελές Εφετείο Πατρών ο τεθείς σε αργία δήμαρχος της Ζαχάρως, Πανταζής Χρονόπουλος και ο αντιδήμαρχος της πόλης Σπυρίδων Μπηλιώνης για παρανομίες που διέπραξαν πριν από μερικά χρόνια στην πανέμορφη παραλία των Σχίνων και αποτέλεσμα των οποίων ήταν η υποβάθμιση του περιβάλλοντος.

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ...

Για την κρίση στον έντυπο τύπο (Εφημερίδες)

Πολύς ντόρος έχει ξεσπάσει σχετικά με τις απολύσεις στο χώρο της "έντυπης δημοσιογραφίας", την (όντως τραμπούκικη) συμπεριφορά των εκδοτών (στο "Βήμα" είχαμε μέχρι και λοκ άουτ, με την εργοδοσία να απειλεί με κλείσιμο αν οι εργαζόμενοι δε "Συμμορφωθούν") και τη γενικότερη κρίση που περνά ο κλάδος.

Οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν στην κρίση του τύπου είναι κατά τη γνώμη μας δύο: Η δημιουργία νέων ΜΜΕ λόγω της τεχνολογικής προόδου (πχ ιντερνετ, τηλεόραση παλιαότερα, κτλ), και η παράλληλη [μεγάλη] πτώση του "επιπέδου της δημοσιογραφίας".

Η πτώση αυτή οφείλεται στο ότι :

(α) τα ΜΜΕ ελέγχονται από ολοένα και λιγότερους ολιγάρχες (Μπόμπολας, Αλαφούζος, ΔΟΛ, κτλ) που περιορίζουν κατά πολύ την "κριτική προς την εξουσία". Ο ΔΟΛ, ο ΠΗΓΑΣΟΣ, η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και όλα τα άλλα εκδοτικά συγκροτήματα είναι ζημιογόνα. Τα ΜΜΕ αυτά συντηρούνται είτε με επιδοτήσεις που δίνει το κράτος (με αντάλλαγμα την ευνοική μεταχείριση του), είτε λειτουργούν με οικονομικό κόστος για τον εκδότη προκειμένου να καλύπτει-ευνοεί τις υπόλοιπες δουλειές του.

(β) στη γενικότερη πτώση του επιπέδου σε όλη την κοινωνία, που δημιουργεί δημοσιογράφους-"παπαγαλάκια". Πολλοί είναι ξεπουλημένοι, ναι, αλλά οι περισσότεροι δε χρειάζεται καν να ξεπουληθούν. Απλά έχουν χάψει αμάσητη την ψεύτικη προπαγάνδα της άρχουσας τάξης και την αναπαράγουν, γλείφουν τουςε κυβερνώντες, δεν έχουν γνώσεις ή κριτική σκέψη, με αποτέλσμα είτε να μην βλέπουν τα σημαντικά γεγονότα, είτε να τα βλέπουν, αλλά να μην τα καταλαβαίνουν.

Τι έλεγε πχ η συντριπτική πλειοψηφία των "μαχητικών δημοσιογράφων" για την κρίση πριν το 2008; Πόσο καλά ενημερωμένος ήταν άραγε ο κόσμος; Μάλλον όχι και πολύ καλά, έτσι δεν είναι; Για πιο λόγο λοιπόν ο κόσμος να πληρώσει για τις εφημερίδες, πέρα από φανταχτερά dvd και cd;

Όσο για την τεχνολογική πρόοδο, και την άνοδο της "διαδικτυακής ενημέρωσης", που συνήθως είναι δωρεάν, είναι ακόμα σε εμβρυακό στάδιο, και αυτή η νοοτροπία του "είναι δωρεάν" είναι πληγή. Στον καπιταλισμό είμαστε, τίποτα δεν είναι δωρεάν.

"Τίποτα δε χαρίζεται" όπως λέει η αριστερά. Ή, όπως λένε οι νεοφιλελεύθεροι "δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα" ("there is no such thing as a free lunch").

Το να γράφεις "δωρεάν" (όπως βέβαια κάνω και εγώ) δε σημαίνει πως δεν υπάρχει κόστος.

Για το συντάκτη ενός κειμένου, υπάρχει κόστος σε χρόνο και κόπο. Στον καπιταλισμό, χρειάζεται να έχεις μια πηγή εισοδήματος για να ζήσεις. Άρα, αν γράφεις ενημερωτικά, πρέπει να δουλεύεις κάπου αλλού, και στον "ελεύθερο χρόνο" σου να γράφεις.

Αυτό σημαίνει πως υπάρχει και άλλο κόστος, διότι έχεις λίγο χρόνο (και πολύ κούραση από τη δουλειά), με αποτέλεσμα η ποιότητα αυτού που κάνεις να είναι χαμηλότερη από αυτό που θα μπορούσε να είναι (αυτό είναι κόστος και για τον αναγνώστη του κειμένου, που λαμβάνει ενημέρωση κατώτερης ποιότητας)

πηγή: Βαθύ Κόκκινο

Ανελέητο "ινφοτέινμεντ" αντί για κοινωνικά θέματα υπονομεύει τη δημοσιογραφία

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΞΑΝΘΑΚΗ
ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ τη δημοσιογραφία αλλά και τη δημοκρατία, τα δωρεάν media! Το συμπέρασμα ανήκει σε ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, που μελέτησαν τις δωρεάν εφημερίδες και την τζάμπα κουλτούρα του Ιντερνετ για να καταλήξουν στη διαπίστωση ότι το ρεπορτάζ των κοινωνικών θεμάτων αντικαταστάθηκε από ένα ανελέητο ινφοτέινμεντ. Αλλως πως από ζητήματα «ανθρωπίνου ενδιαφέροντος», που αφορούν σε διασήμους της μίας στιγμής ή έστω των δεκαπέντε λεπτών.

Τα δωρεάν ΜΜΕ, συνεχίζει η έρευνα, κατάφεραν να κλέψουν κόσμο από τις εφημερίδες, με αποτέλεσμα να χάσει τον προσανατολισμό του ο καταναλωτής της ειδησεογραφίας και να μην αναγνωρίζει πια την ποιοτική δημοσιογραφία.

Και πώς αντέδρασαν τα υπόλοιπα media; Εσπευσαν κι αυτά με τη σειρά τους να συνταχθούν με τις μάζες και να ρίξουν το βάρος στο καταραμένο ινφοτέϊνμεντ και στις παραφυάδες του. Κι ο κατήφορος δεν δείχνει να έχει τέλος...

ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΜΙΛΑΜΕ για ινφοτέινμεντ, μάλλον θα αποτελέσει την αρχή και το τέλος στο νέο εγχείρημα του Ρούπερτ Μέρντοχ. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ο μεγιστάνας των media σκοπεύει να κυκλοφορήσει μια καινούρια ηλεκτρονική εφημερίδα που θα στοχεύει από τη μία στον νεανικό πληθυσμό και από την άλλη στα νέα γκάτζετ της επικοινωνίας.

Οπως έγινε γνωστό, το περιεχόμενο της νέας εφημερίδας (που δεν έχει βρει ακόμη όνομα) θα είναι απλό, σύντομο και εύληπτο, κάτι σαν μεγάλο SMS δηλαδή. Εδώ κολλάει και το ινφοτέινμεντ, μιας και τα ρεπορτάζ αυτού του τύπου δεν απαιτούν τίποτε παραπάνω από μπόλικες φωτογραφίες ή βίντεο και μερικές γραμμές κειμένου για να θεωρούνται ολοκληρωμένα. Τα γραφεία της εφημερίδας θα είναι πλάι σε εκείνα της (ιδιοκτησίας «News Corporation») σκανδαλοθηρικής «New York Post», από την οποία αναμένεται να αντλεί και μεγάλο μέρος της ύλης της.

Οταν η δημοσιογραφία ξέρει να... ερευνά

Πριν από λίγες ημέρες η αμερικανική εφημερίδα «Τhe Washington Ρost» θυμήθηκε τις ημέρες της παλιάς δόξας της, την εποχή που οι ρεπόρτερ Μπομπ Γούνγουορντ και Καρλ Μπερνστάιν αποκάλυπταν το σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ.

Στις αρχές του Αυγούστου η εφημερίδα δημοσίευσε σε τρεις συνέχειες ένα ρεπορτάζ για την τεράστια «βιομηχανία εθνικής ασφάλειας» που έχει αναδυθεί μετά την 11η Σεπτεμβρίου και στην οποία συμμετέχουν εκατοντάδες ιδιωτικές εταιρείες που συνεργάζονται με την αμερικανική κυβέρνηση. Οπως τονίζουν οι συντάκτες του ρεπορτάζ πρόκειται για έναν γραφειοκρατικό κολοσσό,«ένα απόρρητο κράτος εν κράτει που κρύβεται από τους πολίτες και δεν υπακούει σε κανόνες».

Χρειάστηκαν δύο ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί η δημοσιογραφική έρευνα,αλλά τα στοιχεία που έφερε στη δημοσιότητα κόβουν την ανάσα. Από το ρεπορτάζ μαθαίνουμε ότι 1.271 κυβερνητικοί οργανισμοί και 1.931 ιδιωτικές εταιρείες λειτουργούν με αντικείμενο την πάταξη της τρομοκρατίας,την εθνική ασφάλεια και τη συλλογή πληροφοριών σε 10.000 περιοχές των ΗΠΑ. Στην Ουάσιγκτον και στα περίχωρά της έχουν ανεγερθεί 33 οικοδομικά συγκροτήματα προκειμένου να στεγάσουν μυστικές υπηρεσίες από τον Σεπτέμβριο του 2001.

πηγή: tovima

Παραφράσεις, παραδημοσιογραφία, παράκρουση...

Του Γκαζµέντ Καπλάνι
Ενας αξιόλογος ιταλός δηµοσιογράφος, µιας µεγάλης και αξιόλογης ιταλικής εφηµερίδας, µου ζήτησε τις προάλλες τη γνώµη µου σχετικά µε τη µαφιόζικη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Του είπα αυτά που σκεφτόµουν. Οπως πολλοί άλλοι, έχω ελάχιστες απαντήσεις και πολλές απορίες για το τροµερό συµβάν. Οτι νιώθω, όπως πολλοί άλλοι, σοκαρισµένος και αµήχανος. Του είπα, επίσης, ότι το θύµα, σύµφωνα µε τη γνώµη µου, εκπροσωπεί ένα είδος δηµοσιογραφίας το οποίο αντιπαθώ και θεωρώ «παραδηµοσιογραφία».

Σιχαίνοµαι, χωρίς «ναι µεν, αλλά…», τους δολοφόνους του. Και τους φοβάµαι επίσης, επειδή απειλούν όχι απλώς τη ζωή αθώων ανθρώπων αλλά τη ζωή της ίδιας της δηµοκρατίας. Φοβάµαι την απάθεια. Το ότι δεν υπήρχε ούτε µια συγκέντρωση διαµαρτυρίας.

Επειτα από µερικές µέρες βρίσκω το άρθρο του αξιόλογου ιταλού δηµοσιογράφου, στην αξιόλογη ιταλική εφηµερίδα, να ανοίγει µε τα λεγόµενά µου. Ηταν όµως τόσο παραφρασµένα που δεν τα αναγνώριζα πλέον. Ο δηµοσιογράφος µού είχε βάλει στο στόµα φράσεις που δεν είχα πει. Ευτυχώς, είχα κρατήσει τα µηνύµατα µε τις απαντήσεις µου και του έστειλα µήνυµα διαµαρτυρίας. Ο ιταλός συνάδελφος απάντησε αµέσως. Μου ζήτησε ταπεινά συγγνώµη και απέδωσε τις παραφράσεις στη βιασύνη και την κακή συγκυρία (!). Λέγοντας, επίσης, πως µερικές από τις λέξεις που είχα πει είχαν σβηστεί από λάθος...

Δίνω µόνο ένα παράδειγµα για να καταλάβουν οι αναγνώστες της στήλης. Στην ερώτησή του πώς ζει η πόλη της Αθήνας τα τελευταία επίφοβα συµβάντα απαντώ πως η Αθήνα είναι µια παράξενη πόλη, ότι είναι η πιο «φοβισµένη αλλά ταυτόχρονα και η πιο ασφαλής πρωτεύουσα την Ευρώπης». Φοβισµένη από την οικονοµική κρίση, φοβισµένη από το γεγονός ότι κάποιοι, µαφιόζοι, τροµοκράτες, παρακρατικοί, δολοφονούν αθώους ανθρώπους, βάζουν βόµβες όποτε τους καπνίσει ώστε να σκορπούν τον τρόµο. Αλλά η Αθήνα είναι επίσης πιο ασφαλής από όσο είναι το Λονδίνο, το Παρίσι, η Ρώµη και το Βερολίνο. Ο ιταλός συνάδελφός µου είχε αποδώσει τη φράση: «Η Αθήνα είναι η πιο τροµοκρατηµένη πόλη της Ευρώπης». Προσθέτοντας και άλλες «σάλτσες» που ποτέ δεν είπα. Τέλος πάντων.

Δεν τα λέω αυτά για να διαµαρτυρηθώ – αυτό θα γίνει εκεί που πρέπει. Τα λέω για να δώσω ένα µικρό παράδειγµα για το πώς η δηµοσιογραφία µετατρέπεται σε παραδηµοσιογραφία. Διαγράφοντας το ήθος και τους κανόνες της δηµοσιογραφίας. Το ήθος, αν και όλοι το εγκωµιάζουν, θεωρείται συχνά ελαττωµατικό. Κάτι σαν την αφραγκία. Αποτελεί εµπόδιο, σε καθυστερεί να κάνεις τη δουλειά σου, όπως εσύ το εννοείς φυσικά, σε εµποδίζει να φέρεις τον κόσµο στα µέτρα σου, να περάσεις την αντίληψη που θες, να σερβίρεις µια ασπρόµαυρη πραγµατικότητα, όπως αρέσει στο «ευρύ κοινό», όχι πολύπλοκη για να το κάνεις να σκέφτεται.

Το ήθος, καµιά φορά, σε εµποδίζει να αποκτήσεις τις πληροφορίες που ζητάς. Σε εµποδίζει, προπαντός να είσαι πρόχειρος και αδίστακτος. Και αν δεν είσαι αδίστακτος, θεωρείσαι κάπως light για τον «χώρο». Με αφορµή µια «ασήµαντη» προσωπική ιστορία, ίσως, (παρα)τράβηξα λίγο τον συλλογισµό µου. Εχω όµως την εντύπωση ότι σήµερα είσαι πιο τρέντι, και πιο «πετυχηµένος» ενδεχοµένως, εάν ανήκεις στην παραδηµοσιογραφία παρά στη δηµοσιογραφία.

Παράξενη εποχή, όπου πρέπει να τα βγάλουµε πέρα µε πάµπολλα παράγωγα του προθέµατος παρά: παραδηµοσιογραφία, παραµπλόγκ, παραφράσεις, παρατροµοκράτες, παραοικονοµία, παρακράτος, παράκρουση…

πηγή: gazikapllani.blogspot

Δολοφονήθηκε δημοσιογράφος στο Μεξικό, απήχθησαν τρείς στη Νιγηρία

Ο δημοσιογράφος Μάρκο Αουρέλιο Μαρτίνες Τιχερίνα απήχθη και δολοφονήθηκε με μία σφαίρα στο κεφάλι το περασμένο Σάββατο στο βόρειο Μεξικό, αυξάνοντας στους εννέα τον αριθμό των επαγγελματιών του Τύπου που έχουν δολοφονηθεί στη χώρα από τις αρχές του έτους, ανακοίνωσε η αστυνομία.

Ο 45χρονος εργαζόταν ως δημοσιογράφος στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό Λα Τρεμένδα στο Μοντεμορέλος στην Πολιτεία Νουέβο Λεόν.

Η προηγούμενη δολοφονία δημοσιογράφου διαπράχθηκε μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα. Ο 27χρονος Χιούγκο Αλφρέδο Ολιβέιρα, συνοδιοκτήτης με τον πατέρα του της εφημερίδας Ελ Δία στο Μιτσοακάν (δυτικά) είχε βρεθεί με τρεις σφαίρες στο κεφάλι.

Το πτώμα του Ολιβέιρα βρέθηκε κοντά σε περιοχή όπου είχε προηγηθεί ανταλλαγή πυρών στην πόλη Απατζινγκάν στην πολιτεία του νότιου Μιτσοακάν, δήλωσε εκπρόσωπος της Εισαγγελίας. Η οικογένεια του Ολιβέρα ανακοίνωσε ότι οι δράστες εισέβαλαν στο γραφείο του και πήραν φακέλους και σκληρούς δίσκους υπολογιστών. Ο Ολιβέρα εργαζόταν στις τοπικές εφημερίδες "Ελ Ντία ντε Μιτσοακάν" και στην "Λα Βοζ ντε Μιτσοακάν".

Το Μεξικό είναι η πλέον επικίνδυνη χώρα της αμερικανικής ηπείρου για τους δημοσιογράφους. Πριν την τελευταία δολοφονία, η οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα είχε καταμετρήσει 64 δολοφονίες δημοσιογράφων από το 2000. Δημοσιογράφοι είναι συχνά τα παράπλευρα θύματα του πολέμου των καρτέλ των ναρκωτικών, που ανταγωνίζονται για τον έλεγχο του λαθρεμπορίου προς τις ΗΠΑ.

Απαγωγή στη Νιγηρία

Αλλά και στη Νιγηρία, τρεις δημοσιογράφοι απήχθησαν από ενόπλους, οι οποίοι ζητούν λύτρα ύψους 250 εκατ. νάιρα (περίπου 1,66 εκατ. δολάρια) για να τους απελευθερώσουν, όπως ανακοίνωσαν η αστυνομία και οι σύναδελφοί τους.

πηγη:Newstime

Mατ Τάϊμπι:Ο δημοσιογράφος που τρέμει η Goldman Sachs

Ο ερευνητής-αρθρογράφος του μουσικού περιοδικού «Rolling Stone» στοιχειώνει τις ημέρες και τις νύχτες των στελεχών του χρηματοπιστωτικού κολοσσού ενώ θεωρείται από τις πλέον «ενοχλητικές» φωνές στα αμερικανικά μίντια

«Μια τεράστια σουπιά-βρικόλακας γαντζωμένη στο πρόσωπο της ανθρωπότητας που ρουφάει ανελέητα από το αίμα της οτιδήποτε μυρίζει χρήμα».

Με τη φράση αυτή ο αμερικανός δημοσιογράφος Ματ Ταΐμπι περιέγραψε πριν από μερικούς μήνες την Goldman Sachs σε ρεπορτάζ του στο περιοδικό «Rolling Stone» που είχε τίτλο «Η μεγάλη αμερικανική φουσκο-μηχανή».

Η πρόταση αυτή πρέπει να στοιχειώνει τις ημέρες και τις νύχτες των στελεχών του χρηματοπιστωτικού κολοσσού, αφού προτού περάσουν λίγες ώρες μετά την κυκλοφορία του περιοδικού και την ανάρτηση του δημοσιεύματος στην ηλεκτρονική ιστοσελίδα του δημοσιογράφου η συγκεκριμένη περιγραφή είχε κάνει τον γύρο του κόσμου. Από τις στήλες των σταρ αρθρογράφων της εφημερίδας «Τhe Νew Υork Τimes» όπως ο Φρανκ Ριτς ως τα χιλιάδες μπλογκ και τα μηνύματα στο Facebook και στο Τwitter, η ανακύκλωση του ευφυολογήματος του Ματ Ταΐμπι έχει βλάψει τη δημόσια εικόνα της Goldman Sachs σχεδόν όσο και η πρόσφατη εμφάνιση των στελεχών της εμπρός στην αρμόδια επιτροπή της αμερικανικής Γερουσίας.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην προδικαστική διαδικασία για την εκδίκαση της αγωγής που κατέθεσε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς της Wall Street εναντίον της Goldman Sachs οι δικηγόροι της φίρμας απέκλειαν εξαρχής οποιονδήποτε από τους υποψήφιους ενόρκους είχε διαβάσει το εν λόγω δημοσίευμα.

Πένα-δηλητήριο

Ο 40χρονος Ταΐμπι είναι από τις πιο ανατρεπτικές φωνές της σύγχρονης αμερικανικής δημοσιογραφίας. Με πένα που στάζει δηλητήριο, με ένα στυλ γραφής που λέει τα σύκα σύκα, τη σκάφη σκάφη και τα στελέχη τής GS «απατεώνες», θεωρείται από τις πλέον «ενοχλητικές» φωνές στα αμερικανικά μίντια.

Θυμωμένος, προκλητικός, αυθάδης και ενίοτε τρομερά πνευματώδης, ο Ταΐμπι επιτίθεται στα «θύματά» του με την ορμή ενός ταύρου σε υαλοπωλείο, είτε αυτά είναι τα στελέχη χρηματοπιστωτικών γιγάντων είτε η πρώην κυβερνήτης της Αλάσκας Σάρα Πέιλιν είτε η ποπ τραγουδίστρια Μπρίτνεϊ Σπίαρς.

Ειρωνευόμενος τη φρενίτιδα στα αμερικανικά ΜΜΕ που ακολούθησε το «γεγονός» ότι η Σπίαρς είχε ξυρίσει το κεφάλι της έγραφε: «Μια “είδηση” εξ ορισμού προϋποθέτει ότι έχει συμβεί κάτι. Αν δεν συνέβη τίποτα, τότε δεν μπορείς να έχεις “είδηση”. Η Μπρίτνεϊ Σπίαρς ήταν ένας βλάκας χθες, όπως ήταν και προχθές, όπως ήταν και την περασμένη εβδομάδα. Είδηση θα είναι όταν σταματήσει να είναι βλάκας. Το ότι ξύρισε το κεφάλι της ήταν η πιο ανάξια λόγου είδηση στην ιστορία της ανθρωπότητας».

Κριτική μετά μουσικής

Μέχρι το 2008 κάλυπτε για το «Rolling Stone» την προεκλογική εκστρατεία για την ανάδειξη προέδρου σςτις ΗΠΑ και στη συνέχεια έστρεψε το ενδιαφέρον του στην οικονομική κρίση. «Το γεγονός ότι τα καλύτερα ρεπορτάζ για την οικονομική κρίση γράφονται από έναν δημοσιογράφο που εργάζεται για ένα μουσικό περιοδικό δείχνει την παρακμή των παραδοσιακών ΜΜΕ» αναφέρει ο οικονομολόγος Ρόμπερτ Πρέκτερ στην ιστοσελίδα Τhe Μarket Οracle, ενώ ο Φρανκ Ριτς τον έχει αποκαλέσει έναν από τους πιο πολλά υποσχόμενους νέους δημοσιογράφους.

«Οταν πριν από σχεδόν έναν χρόνο έγραφα τη “Μεγάλη αμερικανική φουσκο-μηχανή” στο οποίο απεκάλυπτα ότι η GS στοιχημάτιζε εναντίον των συμφερόντων των πελατών της στο τέλος της “φούσκας” των ακινήτων, οι επαΐοντες της Wall Street έλεγαν ότι δεν επρόκειτο ποτέ να διωχθεί η φίρμα. Η πραγματικότητα τους διέψευσε» αναφέρει ο Ταΐμπι στο τελευταίο του άρθρο στο «Rolling Stone», με τίτλο «Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση εναντίον της Goldman Sachs».

ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΣΤΟ «ROLLING STONE»

Γεννήθηκε το 1970 και μεγάλωσε στα περίχωρα της Βοστώνης.O πατέρας του είναι τηλεοπτικός ρεπόρτερ στο δίκτυο ΝΒC. Το 1992 εγκαταστάθηκε στο Ουζμπεκιστάν,από όπου εκδιώχθηκε εξαιτίας των ρεπορτάζ του εναντίον του προέδρου της χώρας Ισλόμ Καρίμοφ.Το 1997 άρχισε να εκδίδει στη Μόσχα μαζί με τον συνάδελφό του Μαρκ Εϊμς το δεκαπενθήμερο περιοδικό «Τhe Εxile» που τάραξε τα νερά με τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ του για τη διαφθορά των κρατικών λειτουργών και των δισεκατομμυριούχων της ολιγαρχίας του χρήματος.

Αποτέλεσμα των ρεπορτάζ αυτών ήταν να ανασταλεί η έκδοση του περιοδικού και να απελαθούν από τη χώρα οι δύο εκδότες.Οταν επέστρεψε στην Αμερική απασχολήθηκε ως ελεύθερος συνεργάτης σε διάφορα έντυπα, ενώ τα τελευταία χρόνια εργάζεται για το «Rolling Stone».