Πλήγμα για τον Τύπο η εκπνοή της «Απογευματινής»

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου
Άλλη μια μεγάλη εφημερίδα περνά στην ιστορία. Πρόκειται για την «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ», η οποία ενημέρωνε επί 58 χρόνια την κοινή γνώμη, είχε αποκτήσει πιστούς αναγνώστες αλλά και μεγάλους εχθρούς. Ήταν η εφημερίδα της αποκαλούμενης «λαϊκής δεξιάς» και στηριζόταν πάντα στο ρεπορτάζ.

Αποτέλεσε το νεώτερο αδελφάκι της ιστορικής εφημερίδας «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» που εκδόθηκε από τον πατέρα της ελληνικής δημοσιογραφίας Βλάση Γαβριηλίδη το 1881 ως πολιτική και σατυρική επιθεώρηση με αρχικό τίτλο «Μη χάνεσαι». Το παιγνίδι της ιστορίας επαναλαμβάνεται στην περίπτωση της «Απογευματινής». Όσα συνέβησαν στο ιστορικό κτήριο της Φειδίου 12 θυμίζουν αυτά που διαδραματίζονταν στο κρίσιμο εξάμηνο από τον Φεβρουάριο έως τον Αύγουστο του 1989, κατά τον επιθανάτιο ρόγχο της αρχαιότερης ελληνικής εφημερίδας, στα τελευταία γραφεία της επί της Αμαλίας 52.

Για μια ακόμα φορά, οι δημοσιογράφοι, οι τεχνικοί και οι διοικητικοί τέθηκαν σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας από την εργοδοσία χωρίς την παραμικρή στήριξη προσώπων που στήριζαν μέσα από τις στήλες της εφημερίδας επί σειράν ετών. Δυστυχώς για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται η έλλειψη στρατηγικής και συγκεκριμένου σχεδίου χειρισμού θεμάτων σχετικά με τα ΜΜΕ από τη Ρηγίλλης.

Επίσης φαίνεται και η ανεπάρκεια ορισμένων προβεβλημένων δημοσιογραφο-εκδοτών (που αρνούνται να παραδώσουν στην ΕΣΗΕΑ τις ταυτότητές τους και κράζουν άναρθρα στα βραδυνά δελτία ειδήσεων). Σε πολλές περιπτώσεις φέρονται να πέρασαν από τα γραφεία εκδοτών, μεταξύ άλλων και του εκδότη της "Α" κ. Κ. Σαραντόπουλου, δήθεν για να δώσουν λύση στο πρόβλημα της εφημερίδας. Τις περισσότερες φορές όμως, λέγεται πως πρότειναν λύσεις που στρέφονταν εις βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η ιστορία της εφημερίδας

Πανό των εργαζομένων στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, στην είσοδο του κτηρίου επί της Φειδίου 12.Το πρώτο φύλλο της «Απογευματινής» κυκλοφόρησε στις 20 Οκτωβρίου 1952, με εκδότες τα αδέλφια Νάσο και Σάκη Μπότση (οι ίδιοι ήταν ταυτόχρονα και συνιδιοκτήτες της πρωινής εφημερίδας Ακρόπολις) και κρατούσαν τα ηνία της ως το θάνατό τους (πέθαναν με χρονική απόσταση 20 ημερών το 1980). Στη συνέχεια η εφημερίδα πέρασε στο Ίδρυμα Μπότση που στο μεταξύ είχε δημιουργηθεί και με νέο εκδότη τον Νίκο Μομφερράτο, ως το 1985, χρονιά που δολοφονήθηκε (21 Φεβρουαρίου) από τη «17 Νοέμβρη». Αντικαταστάθηκε από τον Πάνο Καραγιάννη, ο οποίος ήταν εκδότης της ως το 2002. Στη συνέχεια ανέλαβε την έκδοση της εφημερίδας ο εργολάβος κ. Κώστας Σαραντόπουλος.

Για πολλά χρόνια, η «Απογευματινή» αποτελούσε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εφημερίδας ποικίλης ύλης, καθώς δινόταν μεγαλύτερη βαρύτητα σε καλλιτεχνικά, αθλητικά, αστυνομικά και κοινωνικά θέματα, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα αμιγώς πολιτικά. Αυτός ο χαρακτήρας ουδετερότητας άρχιζε να αλλάζει με τα χρόνια, παράλληλα με την κομματικοποίηση της πολιτικής ζωής. Αυτό εντάθηκε από τη μεταπολίτευση και μετά, σε συνδυασμό με την εμφάνιση και άλλων συγγενικών πολιτικά εφημερίδων και το αναπόφευκτο κυνήγι του μεριδίου αγοράς που αυτομάτως προέκυψε.

Το 1975 γνώρισε μια μεγάλη διαρροή στελεχών, τα οποία αποχώρησαν και μαζί με άλλους συντάκτες προχώρησαν στην έκδοση της «Ελευθεροτυπίας», ενώ μερικά χρόνια αργότερα (1983) γνώρισε και δεύτερη μεγάλη διαρροή από στελέχη τα οποία προχώρησαν στην έκδοση του «Ελεύθερου Τύπου».

Τον Σεπτέμβριο του 1984 κυκλοφόρησε και η «Απογευματινή της Κυριακής», μάλιστα σε μικρό (tabloid) σχήμα, κάτι που ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα (από τις 29 Σεπτεμβρίου 1986) και το καθημερινό φύλλο. Από το 1954 και για πολλά χρόνια, η «Απογευματινή» ήταν εκείνη που διοργάνωνε τα ετήσια καλλιστεία για την ανάδειξη της Σταρ Ελλάς.