Απέναντι στην ιστορία...παρόντες και όρθιοι

Ετσι λοιπόν αγόγγυστα, χωρίς να ανοίξει μύτη, χωρίς το Δεκέμβρη της η μεσαία τάξη παραδίδει τα κλειδιά της χώρας στην Ευρωατλαντική οικονομική δικτατορία της τρόϊκας.
Ζαλισμένη απο τα τηλεοπτικά πρωϊνάδικα, προσπαθεί ακόμα να καταλάβει τι σημαίνει spread και CDS.
Αισθάνεται ένοχη για τα ψίχουλα που κέρδιζε προκειμένου να κάνει τα στραβά μάτια στην φαυλοκρατία, την ευνοιοκρατία, το ρουσφέτι την προδοσία της δημοκρατίας, την προδοσία των αξιών της μεταπολίτευσης απο τα κόμματα εξουσίας και τους φεουδάρχες αυτού του τόπου.
Επί 30 χρόνια σκήλευσαν κάθε έννοια που σύνεχε τη χώρα.
Δημοκρατία, ανεξαρτησία, ελευθερία, αληλλεγγύη ή επί το παραδοσιακότερον φιλότιμο, αξιοπρέπεια, περηφάνια και πάει λέγοντας.
Πήραν την ιστορία και την έκαναν κουρελόχαρτο, την ξεφτίλιζαν καθημερινά σε τηλεπαράθυρα και βουλευτικά γραφεία.
Μαθαίναν στα σχολεία ιστορίες εθνικής υπερηφάνειας και μετά παρακολουθούσαν τους γονείς τους να καταθέτουν αυτή την περηφάνια στα πόδια του πάτρονα, βουλευτή ή βιομηχανού, για μια επιδοτηση, μια θέση στο δημόσιο.
Εξακολουθούσε να εμπιστεύεται το σύστημα εξουσίας, αυτό τον μπερντέ στον οποίο παιζόταν κάτι μεταξύ καραγκιόζη και Ιταλικής φαρσοκωμωδίας.
Και τώρα αυτοχειριάζεται μπροστά στο DVD της εθνικής μας πορνοστάρ (πρόκειται για πρόοοδο σύντροφε Παπαδημούλη οτι έχει όνομα και επίθετο ένας τέτοιος θεσμός, αναγνωρίστε το), φοβούμενη τους τρομοκράτες, τους μετανάστες, τους Γερμανούς – ότι προσφέρεται.
Αύριο δεν θα υπάρχει, θα είναι πρεκαριάτο και το σημερινό πρεκαριάτο, αυτό που ξαφνιάζομαι κάθε μέρα να βλέπω στα σκουπίδια να ψάχνει για παλιοσίδερα, για φαγητό για οτιδήποτε, να διογκώνεται, δεν θα υπάρχει πια.
Θα είναι δίπλα μας, θα πεθαινει απο ηρωίνη, θα κλειστεί σε γκέτο, δεν θα διανοείται καν να περάσει τη γραμμή του κολωνακίου ή της Ακρόπολης, θα φτιάξει αυτόνομες οικονο ικές σφαίρες, δεν θα έχει συνείδηση, μόνο αγωνία επιβίωσης αλλά κυρίως, θα ειναι αόρατο. Δημοσίως ανύπαρκτο.
Ισως κάτι δείκτες που θα βελτιώνονται και θα επιδεινούνται απο καιρού εις καιρόν. Φτώχια, ανεργία, μακροχρόνια ανεργία κλπ.Ποιός σατανικός νούς σκέφτηκε το ρόλο του δυστυχούς εθνοσωτήρα για τον πρωθυπουργό που πονάει καθώς μας βυθίζει σε αυτό το τέλμα;
Λές και δεν το λέγαμε μετά την Ολυμπιάδα το 05 και το 06, δεν το προβλέπαμε το 08, όταν έγραφε η Αυγή οτι η κρίση θα πλήξει την Ελλάδα τη στιγμή που η Ευρώπη θα ανακάμπτει. Είναι κρίση, ή προμελετημένο έγκλημα αυτό που συμβαίνει σήμερα;
Φταίμε βέβαια. Δεν φανταστήκαμε οτι θα φτάνανε ως εκεί. Δεν καταλάβαμε τι σημαίνει θεραπεία σόκ. Δεν το καταλάβαμε ούτε όταν ο Καραμανλής σε μια πρωτοφανή συνταγματική εκτροπή έκλεινε τη Βουλή για να κουκουλώσει τα σκανδαλα (Βατοπαίδι, Siemens κοκ). Οταν ο χορός των σκανδάλων τελειώνει, ξεκινούν οι εκτροπές. Ετσι δεν έγινε και προ της επταετίας; Εκτροπή είναι και αυτό που γίνεται σήμερα με την τροϊκα.
Ανερυθρίαστα δηλώνουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ οτι πρέπει να υπομεινουμε την επώδυνη θεραπεία. Για να βγούμε σε ποιά εικονα κοινωνικής και πολιτικής υγείας; Με αυτά τα λόγια πήγε να βάλει στο γύψο κι η δικτατορία την ιστορία. Την ιστορία που δεν αγαπούν οι οικονομικοι δείκτες και οι στατιστικές, δεν χωράει στα μοντέλα των τραπεζιτών. Κι αφού προχώρησαν σε μια δεύτερη εκτροπή γιατί να μην φτάσουν και σε μια τρίτη, όπως αρθρογραφεί δημοσίως ευυπόληπτος δημοσιογράφος. “Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με περιστολή άρθρων του Συντάγματος”.
Εχει τέλος αυτή η κατρακύλα;
Και καλά το κράτος των κρατικοδίαιτων μεσαίων, αυτών που ζούσαν απο επιδοτήσεις και αγοράζανε καγιέν (και ψηφίζουν προνομιακά Πανελήνιο Σοσσιαλιστικό Κίνημα και καμμιά φορά Νέα Δημοκρατία) χρεωκοπεί. Αυτοκτονεί και παραδιδεται στους δανειστές.
Η Αριστερά; Που ειναι η αριστερά να οργανώσει τα χαμηλά στρώμματα, τους εργαζόμενους, τους νέους που δεν βλέπουν μέλλον, τους μετανάστες. Που είναι να εγγυηθεί τη δημοκρατία και κυρίως, την συνέχιση της ιστορίας, όπως έκανε το ’40 και το ’70;
Της πέφτει και αυτός ο ρόλος της αριστεράς. Να διασφαλίζει την συνέχιση της ιστορίας. Πόσο υποεκτίμησε την κατάσταση και συνέχισε να αναλώνεται στις εσωτερικές της έριδες. Πόσο πολύ βυθίστηκε στους προσωπικους ανταγωνισμούς των ομαδαρχών και τις τρικλοποδιές του φραξιονισμού. Πόσο διασπασμενη, κατακερματισμένη, συκοφαντημένη και αδύναμη να αρθρωσει ανταγωνιστικό λογο. Δεν χτυπήθηκε τυχαία ο ΣΥΡΙΖΑ ανελέητα απο το άρθρο 16 και μετά. Και δεν μπαίνει τυχαία στο στόχαστρο τώρα το ΠΑΜΕ. Η Κριση αυτή, μπορεί να αποδειχθεί υπαρξιακής φύσεως για την αριστερά.
Αν αφαιρεσει κανείς τους τεχνικούς όρους και προσπαθήσει να δεί τι είναι αυτό το “μοντέλο υγείας” πίσω απο τη “θεραπεία” της ΕΚΤ και του ΔΝΤ ίσως αντιληφθεί οτι επιχειρείται μια τελική λύση με ιστορικούς όρους.
Η υγιής Ελλάδα δεν θα έχει σχέση με τα ιδανικά και τις αξίες που χαρακτηρισαν τους αγώνες του 20ου αιώνα, δεν θα μιλάει με όρους κοινωνίας αλλά με όρους παραγωγικότητας, επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας μόνο. Οποια επιρροή των προοδευτικών πολιτικών ή κοινωνικών δυνάμεων μπορεί να υποχωρήσει μέχρις εξαφανίσεως.
Η Αριστερά έχει υποχρέωση να αφήσει στην άκρη τον παλιό της εαυτό. Να δεί σοβαρά το ζήτημα της ενοτητας, την διαμόρφωση μιας ανταγωνιστικής πρότασης εξουσίας με εφαρμογή σήμερα.
Ταυτόχρονα πρέπει να προετοιμαστεί για πολυετή αγώνα συγκρότησης μετώπου πάλης και στήριξης των χαμηλών στρωμάτων.
Ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός και οι ασθένειες του θα πρέπει να αντικατασταθούν απο ανοιχτές δομές με αυξημένη δόση αυτενέργειας, πρωτοβουλίας, όπου ο καθένας θα δρά στο επίπεδο του αυτόνομα και όλοι μαζί κεντρικά.
Η έννοια του κόμματος είναι ανάγκη να διευρυνθεί και να κοινωνικοποιηθεί. Απο το κόμμα αντιπροσώπων να περάσουμε στο κόμμα δίκτυο. Ενα ζωντανό και πολυεπίπεδο κίνημα που θα διεκδικεί την αλλαγή της ζωής μας καθημερινά με θετικούς και αρνητικούς τρόπους. Δημιουργώντας κοινωνικό δίκτυ ασφαλείας για όσους το χρειάζονται και ταυτοχρονα διεκδικώντας στο επίπεδο της πολιτικής.
Ενα κόμμα που θα διαπαιδαγωγεί, θα απελευθρώνει και θα κερδίζει συνειδήσεις και θα κεφαλαιοποιεί σε πολλά επιπεδα ταυτόχρονα (κοινωνικό, ηθικό, πολιτικό). Ξεκινάει ένας μακρύς δρόμος.
ΥΓ Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν προχτες, σε μια περίοδο δηλαδη που κάθε νοηματικό πλαίσιο αλλάζει απο μέρα σε μέρα. Σήμερα είχε 50.000 διαδηλωτές στους δρόμους. Ελπίζω την Τετάρτη που μας έρχεται να ξεμουδιάσει περισσότερος κόσμος
Πηγή: Μετά την ιστορία

Σημείωση ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ
Τό άρθρο αυτό αναρτήθηκε μετά τη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς. Αύριο μας περιμένει μιά νέα απεργία. Πρέπει να είμαστε παρόντες. Ορθιοι απέναντι στήν Ιστορία. Με τίς ευθύνες που αναλογούν στον καθένα απο μάς.