Δεν θα βγούμε από την πολυεπίπεδη κρίση (οικονομική, πολιτική, πολιτισμική, θεσμική, κοινωνική) όσο τη διαχειρίζεται, τη συντηρεί και την αναπαράγει αυτό που τη γέννησε: το εξαχρειωμένο και καταρρακωμένο στην κοινωνική συνείδηση πολιτικό μας σύστημα.
Δεν θα εξυγιανθεί αυτό το πολιτικό σύστημα, αν δεν αποκατασταθεί η δημοκρατική νομιμότητα, που μπάζει από παντού, και δεν προχωρήσουμε σε τολμηρές θεσμικές αλλαγές εδώ και τώρα, αλλά και στο εγγύς μέλλον με μια αναθεώρηση του Συντάγματος ουσιαστική και όχι γέννημα σκοπιμοτήτων συγκυριακών, όπως οι προηγούμενες. Και δεν θα αξιωθούμε να κατακτήσουμε ένα Σύνταγμα πραγματικής Ισονομίας, Ισηγορίας και Ισοπολιτείας, αν δεν το επιβάλει αγωνιστικά ένα ευρύτατο και στιβαρό, αυτόνομο και δημοκρατικό κίνημα συνειδητοποιημένων πολιτών, που σήμερα δεν υπάρχει.
Δεν είναι παράδοξο, το ζητούμενο να είναι και προαπαιτούμενο. Είναι ερέθισμα και πρόκληση. Για μας...
Σε μια προσπάθεια να πείσω για να συγκροτηθεί μια ομάδα εργασίας επί τούτου, κάτι τέτοια έλεγα σε σποραδικές παρεμβάσεις μου στην αλησμόνητη διαρκή συνέλευση χιλιάδων «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα. Τότε, την άνοιξη του 2011, που ξέσπασε αναπάντεχα το πρωτόφαντο σ' αυτή τη δεινοπαθημένη χώρα «κίνημα των πλατειών». Ενα κίνημα νεανικό και πανελλαδικό, αυτόνομο, ειρηνικό και δημιουργικό, που εφάρμοζε, πρώτη φορά στον τόπο μας, αρχές και διαδικασίες άμεσης (δηλαδή, της μόνης) δημοκρατίας -με πανάρχαιες καταβολές στην Αθηναϊκή Δημοκρατία και ιστορικές αναφορές στην Παρισινή Κομμούνα, στη μαχνοβίτικη Ουκρανία και την Κροστάνδη, στις κολεκτίβες της Καταλονίας και τις εξεγέρσεις, ανά τον κόσμο, μετά τον Μάη του '68.
Ενα κίνημα, που κατέκτησε χώρο για να εκφράζονται, επιτέλους, οι πολίτες δημόσια και ελεύθερα -γι' αυτό και απειλητικό για την κομματοκρατία τής κατ' ευφημισμόν αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας».
Ενα κίνημα, που, μέσα στο μνημονιακό άγος και τη γενικευμένη απόγνωση, έδινε κάποιες, αμυδρές έστω, ελπίδες και άνοιγε το δρόμο της αντίστασης στον αυταρχισμό και την κατάθλιψη.
Ενα κίνημα, που το διέσυραν λυσσαλέα τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ και τα κόμματα και το έπνιξε, τελικά, στο αίμα και τα χημικά της κτηνώδους αστυνομικής βίας ο... «αριστερός» υπουργός Προστασίας (τρομάρα μας...) του Πολίτη Χρ. Παπουτσής που δεν εξωραΐζεται, όσο κι αν το προσπαθεί οψίμως τον ΠΑΣΟΚ, συγκρίνοντάς τον με τον τωρινό.
Χειρότερος, ασφαλώς, είναι ο ατσαλάκωτος Ν. Δένδιας -ο βλοσυρός «κύριος Νόμος και Τάξη». Διότι έχοντας το πράσινο φως από τον Αντ. Σαμαρά (θιασώτης, όπως χαριτολογούν μεταξύ τους, της «τακτικής της βοϊδόπουτσας» -ε, Χρύσανθε;) εμπλούτισε τις μεθόδους κρατικής καταστολής με τη φαιά προπαγάνδα. Τον επικουρούν προθύμως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου και οι καλοταϊσμένοι χαμαιλέοντες της τηλοψίας.
«Εναν εφιάλτη ζουν οι πολίτες της χώρας...» έλεγε δραματικά, στο δελτίο των οκτώ, η πρώτη κυρία των καναλιών.
Ωστε μόνον έναν εφιάλτη ζούμε; Ποιον, τάχα, εννοεί η κυρία;
Οχι της εξοντωτικής πείνας, που είναι, κατά τον Γκάντι, η χειρότερη μορφή βίας. Οχι των εξαθλιωμένων, που, ύστερα από τέσσερις ώρες στην ουρά, αλληλοτσαλαπατιούνται ποιος τυχερός θα αρπάξει δύο μαρούλια ή πέντε πορτοκάλια. Οχι της αναδουλειάς, με τις στρατιές των ανέργων του ενάμισι εκατομμυρίου να πληθαίνουν ραγδαία.
Οχι των αυτοκτονιών της έσχατης απόγνωσης, που ξεπέρασαν τις 3.500. Οχι του αναδυόμενου φασισμού (απ' όπου και η πραγματική απειλή) με τους ένστολους και ένοπλους χρυσαυγίτες να παρελαύνουν ασύδοτοι στο κέντρο της Αθήνας.
Και όχι της εντεινόμενης κρατικής τρομοκρατίας, με την ωμή αστυνομική βία, τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια, με τις επιστρατεύσεις και δικαστικές διώξεις απεργών και με το ψέκασμα με χημικά των αγροτών, που ξεχειμωνιάζουν στους άσπαρτους κάμπους...
Ο Ελληνας τρέμει, κατά τη φαιά προπαγάνδα και τη σκόπιμη τρομολαγνεία της κυριλέ τηλεστάρ και του Δένδια, από την έξαρση της τρομοκρατίας! Φοβεροί τρομοκράτες οι θερμοκέφαλοι νέοι με την εκρηκτική χύτρα στο (παράνομο, κατά το ΣτΕ) «Mall», στη διπλή ληστεία στον Βελβεντό και τα εντυπωσιακά όπλα τους -που, ωστόσο, δεν χρησιμοποίησαν. Οι νέοι, που απερίσκεπτα και επικίνδυνα ξέθαψαν τη νετσαγεφική εκδοχή του αναρχισμού και παίζουν την επανάσταση, αντί να κάθονται στα αβγά τους, να τρώνε τα λεφτά του μπαμπά τους και να το ρίχνουν στις μπίζνες και το γκομενιλίκι....
Κι όλα αυτά για να περιφρουρηθούν αναλλοίωτα το άθλιο πολιτικό μας σύστημα και τα προνόμια των ολιγαρχών.
Αμετανόητη η πολιτική ηγεσία, σε μια συντεχνιακή συμπαιγνία των κομμάτων, δεν θέλει βελτιωτικές θεσμικές αλλαγές που όφειλαν να έχουν ήδη γίνει και χωρίς αναθεώρηση του Συντάγματος. Τρανταχτό παράδειγμα, η μείωση των εδρών από 300 σε 200, στην πολυδάπανη και σπάταλη και άπραγη Βουλή:
Ο Αντ. Σαμαράς την περιείχε στο πρόγραμμα ήδη της Πολιτικής Ανοιξης. Την επανέλαβε, ως πάγια θέση, ως αρχηγός της Ν.Δ. Και την... ξέχασε ως πρωθυπουργός.
Συνεπέστερος όλων, ο Ευ. Βενιζέλος δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν τη θεωρεί σκόπιμη -όπως, ευλόγως, δεν θέλει να θιγεί και το διαβόητο άρθρο 86 του Συντάγματος, που διασφαλίζει την ποινική ατιμωρησία των υπουργών και διαιωνίζει την πολιτική διαφθορά.
Και τα κόμματα της Αριστεράς κάνουν την πάπια ευνοήτως, αφού μια μείωση των βουλευτών θα περιόριζε και τα κομματικά έσοδα...
Ως προς την αναθεώρηση του Συντάγματος, την απολύτως αναγκαία, όπως προκύπτει και από την εύστοχη καμπάνια της «Ε», αλίμονο αν αφήσουμε να τη διαχειριστούν αποκλειστικά οι κατ' εξοχήν υπόλογοι για το σημερινό μας χάλι. Θα είμαστε, για ακόμη μια φορά, άξιοι της μοίρας μας...
Πηγή: enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς