Μήπως ήρθε η ώρα η ΕΣΗΕΑ να πάρει σύνταξη;

του Ορέστη Σχινά

(Συντάκτη ύλης στήν ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)

Το τι έχει ακουστεί γι’ αυτό το πρωτοβάθμιο σωματείο μας! Πουλημένο στα αφεντικά και τους διευθυντές, ανυπόληπτο, μακριά από τους αγώνες και τις αγωνίες των συναδέλφων, έτοιμο για συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, έρμαιο στα χέρια πολιτικάντηδων, άτολμο και αδύναμο…

Μ’ έναν πρόεδρο που θα μπορούσε εύκολα να είναι και στο γραφείο Τύπου της Αστυνομίας, με υποψήφιους που βλέπουν τη θέση στο Δ.Σ. ως εφαλτήριο για βουλευτική καρέκλα, ή ως μέσο πίεσης για καλύτερες αποδοχές από τους εργοδότες – αλλά σε προσωπικό επίπεδο…
Με συνελεύσεις παρουσία 70 ανθρώπων και υπογραφές 200…
Μ’ ένα ταμείο λεηλατημένο και έτοιμο για εκχώρηση…
Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που μαγαζιά κλείνουν, σε άλλα ετοιμάζονται περικοπές ή ήδη έχουν γίνει και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για το αύριο των εργαζομένων…

Κι όμως: Σ’ αυτό το μαύρο σκηνικό, οι δημοσιογράφοι, μαζί με τα άλλα σωματεία του Τύπου, πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη κινητοποίηση του κλάδου τα τελευταία χρόνια και μια από τις μεγαλύτερες στο σύνολο των εργαζομένων.

Παρά τις διαφωνίες για τη μέθοδο που επιλέχθηκε, παρ’ όλο το φόβο για τις συνέπειες αυτών των απεργιών, οι συνάδελφοί μας πειθάρχησαν στο κάλεσμα αυτής της «μισητής» ΕΣΗΕΑ.

Ετσι, το ερώτημα του τίτλου γίνεται ρητορικό:

Το θέμα δεν είναι να βγει το σωματείο στη σύνταξη, γιατί είναι το μόνο που έχουμε για να αντιταχθούμε στη λαίλαπα που σαρώνει τα εργασιακά μας δικαιώματα.

Το θέμα είναι να βγουν στη σύνταξη αυτοί που έμαθαν να ταυτίζουν τη διαπραγμάτευση με τη συναλλαγή και το ρεαλισμό με την ηττοπάθεια.