Συνελεύσεις σε ΠΗΓΑΣΟ και ΔΟΛ: Συγνώμη που δεν μίλησα

Συνέλευση στον ΠΗΓΑΣΟ. Συνελευση στον ΔΟΛ
Εγώ, ένας απλός δημοσιογράφος, ακούω, σωπαίνω και λυπάμαι
Ο λαός (όχι όλος ο λαός, μόνο αυτοί που παριστάνουν οτι τον εκπροσωπούν...) απαιτεί:
-Δημοκρατία. Να στήσουμε κάλπες και να αποφασίσουμε.
-Μα τίς αποφάσεις τίς παίρνει το Συμβούλιο...
-Δεν μας ρωτήσατε.
-Και οι απολυμένοι; Μέσα σε δύο μέρες τρείς μεγαλοεκδότες έκαναν 50 απολύσεις ταυτόχρονα. Σύμπτωση; Αν αύριο είσαστε εσείς; Ποιός θα σας στηρίξει εσάς;
-Γιατί μόνον εδώ απεργία. Να κάνουμε απεργία παντού.
-Να κάνουμε. Θα απεργήσετε κι εσείς για την Απογευματινή που δεν πληρώνει;
-...
-Και για το Κέρδος που απέλυσε τον εκπρόσωπο; Κάναμε ήδη επτά απεργίες και θα κάνουμε κιάλλες. Θα απεργήσετε;
-...
Οι κραυγές απο το ταβάνι δεν είναι των αφεντικών του ΔΟΛ η του ΠΗΓΑΣΟΥ. Αυτοί έκαναν την κίνηση στη σκακιέρα, έδωσαν τίς οδηγίες τους και πήγαν βόλτα.Εμείς που είμαστε;

Ενας απλός δημοσιογράφος που δεν οφείλει τίποτα σε κανένα αφεντικό.
(συγνώμη που δεν μίλησα)

Σχόλιο ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Οι συντάκτες αυτου του ιστολόγιου είναι αυτές τίς ώρες στα χαρακώματα- ως οφείλουν, την ώρα του αγώνα. Αναρτούν μόνο αυτό το κείμενο- κραυγή του συναδέλφου (χωρίς εισαγωγικά). Δεν έχουν χρόνο για ρεπορτάζ περιγραφής οσων- ντροπιαστικών- έγιναν στίς συνελεύσεις.(Θα τα πούμε κι αυτά, αργότερα). Κουρασμένοι, ίσως πληγωμένοι αλλά όχι ηττημένοι. Και σίγουρα μπορούν να κοιτάζουν τα παιδιά τους στα μάτια. Και τους συναδέλφους τους.