Για να σβήσει από τη συνείδηση μερίδας του κόσμου μέχρι και το περιβόητο και βαρύ για όλους μας «αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι»
η προϋπόθεση είναι … στροφή στην ουσία του πράγματος, δηλαδή στη μαχόμενη, ακομμάτιστη, ανεξάρτητη και ελεύθερη δημοσιογραφία, μακριά από συμφέροντα και σκιές
Προ ημερών, λίγο η ανεργία, λίγο οι ηλιόλουστες ημέρες που διανύουμε, επέστρεψα, μετά από ομολογουμένως αρκετό καιρό, για χαλαρό καφέ και τσιγάρο, στην αγαπημένη μου πλατεία, που «φιλοξένησε» τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια.
Γέννημα θρέμμα Εξαρχειώτης, καθώς και σημερινός κάτοικος της περιοχής, έχω δει, ακούσει, αλλά και ζήσει πολλά σε μία από τις ομολογουμένως πιο ζωντανές και πολύπλευρες συνοικίες της πρωτεύουσας.
Λόγω δουλειάς όμως, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, είχα μερικούς μήνες να επισκεφθώ κάποια από τις καφετέριες που βρίσκονται στα πέριξ του αγάλματος με τους «τρεις έρωτες», που κοσμεί το πλατειάκι, και να απολαύσω στιγμές ηρεμίας, μιας και τα 2-3 στέκια που επιλέγω είναι χωμένα στα γύρω στενά.
Επί του θέματος. Την ώρα που έπινα λοιπόν το φραπεδάκι μου με δύο φιλαράκια, πέρασε μπροστά από το τραπέζι μας , ένας γνωστός, τον οποίο είχα να δω αρκετά χρόνια.
Μετά τις χαιρετούρες, η κουβέντα ήρθε στα επαγγελματικά, όταν και τον ενημέρωσα με τι ασχολούμαι. «Εσύ, δημοσιογράφος, μα καλά πώς, από τη φιλολογία στη δημοσιογραφία… Και το μαλλί, το μούσι, το όλο ροκ στυλ…», με ρώτησε. «Συμβαίνουν κι αυτά», του απάντησα, συζητήσαμε περί ανέμων και υδάτων κι έφυγε.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνομαι δέκτης ανάλογων αντιδράσεων με το άκουσμα του επαγγέλματος που ασκώ και το οποίο θέλω να θεωρώ και λειτούργημα, ωστόσο το συγκεκριμένο περιστατικό επανέφερε στο μυαλό μου ένα προσωπικό διαχρονικό…παράπονο:
Γιατί δημοσιογράφος να νοείται κατά βάση ο «ατσαλάκωτος», γραβατωμένος, ο κυριλέ ή αλλιώς «στην τρίχα»; Και ειδικά, όσον αφορά σε τηλεοπτικές φιγούρες, διότι στις εφημερίδες και γενικότερα στα υπόλοιπα ΜΜΕ έχει σε μεγάλο ποσοστό εκλείψει η επίμαχη εικόνα.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, η εποχή δε σηκώνει και δε… χωνεύει πλέον επιβεβλημένες και στημένες εμφανίσεις. Δεν έχω κάτι με το κοστούμι, την τσάκιση στο υφασμάτινο παντελόνι και τα συναφή αξεσουάρ ένδυσης, ούτε βέβαια με κάποιον-α συνάδελφο.
Θα ήθελα όμως να βλέπω στο χώρο μας «τύπους» και «τύπισσες», πιο καθημερινούς και κοντινούς στον πολίτη, κάτι το οποίο εν καιρώ ίσως σβήσει από τη συνείδηση μερίδας του κόσμου μέχρι και το περιβόητο και βαρύ για όλους μας «αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι».
Φυσικά, αυτό προϋποθέτει τη… στροφή στην ουσία του πράγματος, δηλαδή στη μαχόμενη, ακομμάτιστη, ανεξάρτητη και ελεύθερη δημοσιογραφία, μακριά από συμφέροντα και σκιές! Λέξεις που πολλοί χρησιμοποιούν, αλλά δεν ξέρω πόσοι τις εννοούν.
Η παρούσα, αν μη τι άλλο, κρίσιμη φάση γενικότερα για τη χώρα μας και συγκεκριμένα για το επαγγελματικό μας πεδίο δεν πρέπει να συμπορεύεται με εξαρτήσεις από πολιτικά, επιχειρηματικά και κομματικά στελέχη, ενώ αντίθετα υπάρχει η ανάγκη για παράθεση των γεγονότων με αντικειμενικότητα, «φιλτράρισμα» από επιρροές-πελατειακές σχέσεις και αδέσμευτη κριτική. Οι σκοπιμότητες και οι κομματικές βλέψεις δε συνάδουν με το μέλλον μας…
Επίσης, πιστεύω ότι η απλότητα και η καθαρότητα στη σκέψη και στις προθέσεις κερδίζεται από την εμπειρία και τα βιώματα στο δρόμο. Εκεί που εντοπίζεται και το πραγματικό ρεπορτάζ!
Τα παραπάνω σκέφτηκα φευγαλέα και ήπια ακόμη μία γουλιά καφέ, αυτή τη φορά στην υγειά της δημοσιογραφίας…
Υ.Γ. Ο τίτλος του άρθρου είναι δανεικός από στίχο των «Αντίδραση» και προσαρμοσμένος στην περίσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς