Ειλικρινά σας λέω, έχω φρικάρει... Το επάγγελμά μας έχει συρρικνωθεί. Οι άνεργοι συνάδελφοι πολλαπλασιάζονται, οι απλήρωτοι και οι ανασφάλιστοι σχηματίζουν ουρές και κάποιοι από εμάς ακόμα και τώρα, έχουν τη διάθεση να καλύπτουν το κακοποιημένο κορμί της δημοσιογραφίας, με πολιτικές σημαίες και συνθήματα.
Εμείς οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι υποτίθεται, έχουμε την πρωτογενή πληροφόρηση, αλλά και δεχόμαστε την αγωνία του κόσμου, επιχειρούμε να λύσουμε τα προβλήματα στον κλάδο μας, αναπαράγοντας κομματικές ατάκες και γνωριμίες.
Εμείς που έχουμε γράψει χιλιάδες λέξεις για το ότι ο συνδικαλισμός σήμερα που οι προκλήσεις είναι πολλές, απέτυχε να εκφράσει τον εργάτη και διοργανώνει συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις με μηδαμινή συμμετοχή, γιατί μετατράπηκε σε ένα κομματικό εξάρτημα, πράττουμε το ίδιο.
Με άλλα λόγια δεν κοροϊδεύουμε απλά τους εαυτούς μας, αλλά και τους αναγνώστες- τηλεθεατές – ακροατές μας. Και στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ στις 18 και 19 Ιουνίου η πλειοψηφία είναι τα κομματικά ψηφοδέλτια. Όμως το πιο νοσηρό είναι ότι εμείς οι δημοσιογράφοι αντιγράψαμε στον συνδικαλισμό και το τελευταίο κομματικό κακέκτυπο. Το αποτυχημένο, τουλάχιστον για τους εργαζόμενους, μοντέλο της τρικομματικής συγκυβέρνησης φιγουράρει πλέον στα δικά μας ψηφοδέλτια.
Δεν ξέρω τι λύσεις μπορούν να δώσουν οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι στον κλάδο μας, πάντως οι ομοϊδεάτες τους πολιτικοί της Ν.Δ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, πρόσφεραν στους εργαζόμενους μειώσεις μισθών, ανασφάλιστη εργασία, ανεργία, ατομικές συμβάσεις εργασίας και πολλές άλλες πρακτικές που συνθέτουν έναν εργασιακό μεσαίωνα.
Όλα αυτά τα χρόνια πραγματικά δεν έχω καταλάβει τι μπορούν να προσφέρουν τα κόμματα στον συνδικαλισμό.
Πως γίνεται η αντιμετώπιση των προβλημάτων του κλάδου να… φιλτράρεται όχι μέσα από το συμφέρον των εργαζόμενων αλλά από το συμφέρον κάποιου κόμματος- που μπορεί, μάλιστα να αλλάζει ανάλογα με τους συσχετισμούς (όπως καλή ώρα τώρα..);
Γιατί οι δημοσιογράφοι με διαφορετικές κομματικές προσεγγίσεις δεν μπορούν συνδικαλιστικά να έχουν τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια θέλω για τη διάσωση του επαγγέλματος και να αγωνιστούν από κοινού για αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς και συμβάσεις εργασίας;
Την απάντηση την ξέρω και φαντάζομαι και εσείς. Συνειδησιακά όμως χαίρομαι που για κάποιους φαντάζω λεπρός.
Ε, λοιπόν και πάλι εδώ με τους ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ.
Χωρίς κόμματα, ταμπέλες , χωρίς νταβατζήδες και εξαρτήσεις.
Με όπλα μόνο τις ιδέες.
Με λάθη ανθρώπινα όπως σε μια σχέση χωρίς τακτικές .
Εδώ λοιπόν για τον αγώνα. Απλά και μόνο για να μη σε ξυπνήσει η φωνή της συνείδησης, όταν γύρεις το κεφάλι σου να κοιμηθείς, και σου πει : ΓΙΑΤΙ ΚΡΥΦΤΗΚΕΣ Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΧΗ;
Προτάσεις υπάρχουν. Ο αγώνας είναι δύσκολος και άνισος. Όμως χαμένη είναι και μια μάχη που δεν δόθηκε ποτέ. Αυτή τη μάχη που εμείς δεν δώσαμε. Όταν υπερίσχυσε ο φόβος για τη διασφάλιση της καθημερινότητας αλλά και η διάσπαση του κλάδου.
Τώρα όμως δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλη αδράνεια. Θα πρέπει να ανασυγκροτηθούμε. Εμείς, με τη ψήφο μας μπορούμε να πετύχουμε πολλά. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω κάποια για τα οποία εμείς οι ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ έχουμε θέσεις και τις έχουμε υπερασπιστεί:
--Να διώξουμε ή να περιορίσουμε τα κομματικά παραμάγαζα από την ΕΣΗΕΑ.
--Να γίνει η εκκαθάριση μητρώου από τους εκδότες και εργοδότες
--Να ανοίξει η ΕΣΗΕΑ την πόρτα σε όλους τους συναδέλφους και αν αποφασιστούν από κοινού και μεγάλη πλειοψηφία οι απαιτούμενες καταστατικές αλλαγές.
---Να ανοίξει (από χθες) η πόρτα της ΕΣΗΕΑ στους συναδέλφους τους διαδικτύου. Να αποκτήσουν σε πρώτη φάση συνδικαλιστικά δικαιώματα, για ηθικούς λόγους και να δοθεί μάχη να ψηφιστεί νόμος και για την ασφαλιστικής τους ένταξη στον ΕΟΔΕΑΠ.
---Να προσληφθεί τώρα στην ΕΣΗΕΑ εργατολόγος εγνωσμένης αξίας, που θα βοηθήσει άμεσα τους πολλούς συναδέλφους που βρίσκονται στα δικαστήρια με εργοδότες και αναγκάζονται να πληρώνουν από τη τσέπη τους.
Συνάδελφοι
Αυτή τη φορά πρέπει να ψηφίσουμε ως δημοσιογράφοι κλείνοντας τα αυτιά στα κομματικά φερέφωνα του χώρου.
Εξαιρετικό!..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Παπαδημητρίου