«Washington Post»: Μια σπουδαία εφημερίδα μάχεται για τη ζωή της

«Πρωινό Θαύμα. Μέσα στην "Washington Post". Μια σπουδαία εφημερίδα μάχεται για τη ζωή της». Έτσι ακριβώς όπως το διαβάζετε είναι ο τίτλος ενός βιβλίου γραμμένου από ένα δημοσιογράφο.

Ο τίτλος τα λέει όλα. Από μακριά, από την απέναντι ακτή του Ατλαντικού, η εφημερίδα που αποκάλυψε το Γουότεργκεϊτ μοιάζει άτρωτη στα σημεία των καιρών. Από κοντά, ωστόσο, υποφέρει και αυτή και αγωνίζεται για την ύπαρξή της.

Αυτό τον αγώνα μετέφερε στις σελίδες του «Morning Miracle» (εκδόσεις «Doubleday») ο δημοσιογράφος Dave Kindred ο οποίος σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Χρήστο Ξανθάκη μίλησε για τα θέματα που καίνε αυτή τη εποχή τον Τύπο:

* Για τις ηλεκτρονικές εκδόσεις των εφημερίδων:
- Το μέλλον για την έντυπη δημοσιογραφία γίνεται κάθε μέρα πιο σκοτεινό. Η ηλεκτρονική τεχνολογία κερδίζει διαρκώς έδαφος και το μέλλον της επικοινωνίας της ανήκει.

* Για τις δωρεάν εφημερίδες:
- Ασφαλώς και αποτελούν απειλή τα δωρεάν media διότι δεν έχουν τα απαραίτητα έσοδα για να χρηματοδοτήσουν τη δημοσιογραφική έρευνα, η οποία προϋποθέτει ειδικευμένους δημοσιογράφους και μήνες δουλειάς προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι αυτό που πρέπει.

*Για τις επί πληρωμή ηλεκτρονικές εκδόσεις:
- Μετά από χρόνια δωρεάν πρόσβασης στο περιεχόμενο των εφημερίδων θα είναι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να βγάλει κανείς λεφτά μπλοκάροντας τις σχετικές σελίδες. Ο Μέρντοχ έχει κατά κανόνα δίκιο αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν και θα επιθυμούσα να δικαιωθεί, πολύ φοβάμαι ότι θα αποτύχει.

*Για το newsroom:
- Το μέλλον των εκδοτικών οργανισμών εξαρτάται από το πώς θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν και να εκμεταλλευτούν το Ιντερνετ.

*Για το αν πρέπει οι διαφημιστές να έχουν λόγο στο προφίλ της εφημερίδας:
- Όχι, καθόλου. Τελεία και παύλα. Το αντίθετο σημαίνει απώλεια της αξιοπιστίας.

*Για τους δημοσιογράφους (Ο ιστορικός διευθυντής της «Washington Post» Ben Bradlee είπε ότι «ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι από εμάς που θα ονομάζουμε τους εαυτούς μας δημοσιογράφους»)
- Αυτή είναι ίσως η πιο αληθινή κουβέντα που περιέχεται στο βιβλίο. Οι άνθρωποι διηγούνται ιστορίες από την εποχή που τις ζωγράφιζαν στα τοιχώματα των σπηλαίων. Είναι συστατικό της ανθρώπινης φύσης να διηγούμαστε ιστορίες και δεν θα αλλάξει