Ένα ιδιότυπο «πολιτίκαλι κορέκτ» έχει κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια στους κόλπους των δημοσιογράφων.
Σύμφωνα με αυτό οι λειτουργοί του τύπου δεν είναι άνθρωποι σαν τους υπόλοιπους, με προβλήματα κ.λπ αλλά μηχανές προβολής των αναγκών όλων των υπόλοιπων επαγγελματιών.
Σαν να είναι ντροπή να αναφερθούν ή να επικαλεστούν τα προβλήματά τους (οικονομικά, επιβίωσης ..τα όποια εν πάση περιπτώσει) επειδή δεν είναι «πολιτίκαλι κορέκτ».
Και όποιος το αποτολμήσει θα πρέπει να ντρέπεται σαν να αποτελεί όνειδος για τον περιούσιο κλάδο. Τον κλάδο που οφείλει να έχει όλα τα προβλήματά του λυμένα και να εμφανίζεται πάντα ενώπιον πάντων καθαρός και ατσαλάκωτος γιατί έτσι οφείλει. Γιατί έτσι του επέβαλλαν να οφείλει. Γιατί έτσι θα ντρέπεται να διεκδικήσει, θα ντρέπεται να ομολογήσει ότι «τραβάει ζόρια» γιατί αυτό δεν είναι η ενδεδειγμένη εικόνα για αυτόν. Γιατί έτσι σε τελική ανάλυση μετατρέπεται στο τέλειο θύμα. Γιατί η εικόνα που οφείλει να έχει είναι αυτή των, στα δάχτυλα του ενός χεριού μετρημένων δημοσιογράφων, με το βλαχομπαρόκ λαιφ σταιλ που κόπτονται για το γενικό καλό απεμπολώντας κάθε απόπειρα επικράτησης μίας, αν όχι συναδελφικής αλληλεγγύης, τουλάχιστον ένός συστήματος δικαίου πρόνοιας , αυτοδιαχειριζόμενο σε μεγάλο βαθμό. Όχι όμως!
Αυτά ανάγονται σε σφιχτή συνδικαλιστική καθοδήγηση που σκοπό έχει να βάλει τροχοπέδη σε φιλελεύθερες τακτικές , κατά τους εγκέφαλους αυτούς. Με τούτα λοιπόν και με κείνα έφτασε η ανεργία στο 50% , ενώ ο κλάδος αντιμετωπίζει πλέον και την απαξίωση της κοινωνίας και σε μεγάλο βαθμό όχι άδικα.
Η πρωτογενής είδηση απουσιάζει από τα περισσότερα μέσα. Οι απόψεις είναι στην πλειοψηφία τους «εξ οφιτσίου» τα πρόσωπα κατώτερα των περιστάσεων και σε πολλές περιπτώσεις παρωχημένα. Κάτω από το τραπέζι όμως οι υποσχέσεις δίνουν και παίρνουν , εκεί τα προβλήματα ομολογούνται, είναι υπαρκτά κατανοητά και πρέπει να λυθούν με ρουσφετολογικές διαδικασίες. Οι επιτήδειοι ξέρουν. Μυρίζονται τις ανάγκες των θυμάτων τους, σε αυτές βασίζονται για να περνάνε τις θέσεις τους. Και έτσι διαιωνίζεται το ίδιο σκηνικό.
Πολλές φορές σκέφτηκα ότι οι δημοσιογράφοι είναι άξιοι της μοίρας τους με τους εκπρόσωπους που εμπιστεύονται, με την ψήφο τους, κάθε φορά. Αυτό όμως είναι επίσης μία εύκολη ερμηνεία του προβλήματος.
Επειδή όμως όσα κέρδισα στα 19 χρόνια της πορείας μου δεν έγιναν εύκολα αλλά με έναν σχετικό κόπο δεν σκοπεύω να παραιτηθώ από τα κεκτημένα μου.
Το ίδιο λέω, ότι πρέπει και οφείλουν(στον εαυτό τους πρώτα απ’όλα) να κάνουν όλοι.
Μια καλή αρχή είναι να έρθετε να ψηφίσετε αν δεν θέλετε η ΕΣΗΕΑ να γίνει βορρά στα νύχια των κομματαρχών. Ελπίζω να ήμουν αρκούντως σύντομος και να μην σας κούρασα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς