Το σύστημα πληγώνει...

Του Μιχάλη Σταθακόπουλου

(απο τους "κομμένους" της ΕΡΤ)

Εγώ πάλι είμαι από τους «κομμένους» της ΕΡΤ…Και βαρέθηκα να ακούω την ίδια ερώτηση: «Δεν είχες μέσον να μπεις εσύ;»

Και βαρέθηκα να μην δίνω απάντηση. Δεν μου έβγαινε, τι να κάνω. Άμα δεν σου βγαίνει δεν μπορείς να μιλήσεις.

Μετά από 7 χρόνια καθημερινής παρουσίας και σκληρής δουλειάς, δελτίο ειδήσεων κι ενημερωτικές εκπομπές, χωρίς να συμπεριληφθώ σε κάποια από τις περιβόητες λίστες, χωρίς αποκλειστική σύμβαση, με χαμηλό μισθό …ε δεν μου έβγαινε να απαντήσω.
Ναι, όσα κι αν λένε, υπάρχει πράγματι σκληρή δουλειά στην δημόσια τηλεόραση, έτσι θέλω να την λέω, άλλο εάν κάποιοι την θέλουν «κρατική». Η αλήθεια είναι ότι η σκληρή δουλειά, βέβαια, δεν αφορά όλους.

Τώρα, όμως, θέλω να απαντήσω. Ε ναι λοιπόν, είχα κι εγώ μέσον, είχα βύσμα. Ε και; Να το χρησιμοποιήσω για να έχω τι; Δουλειά; Μα δούλευα με συνέπεια και προθυμία. Το θεωρώ εξευτελιστικό να παρακαλέσω για κάτι που το κέρδιζα καθημερινά με ιδρώτα και άγχος. Αδιαφορούσα για το «γλείψιμο». Όπως όλοι κι εγώ, έλεγα, στρατευμένος στο καθημερινό ρεπορτάζ, δίπλα στα προβλήματα του πολίτη, να φανώ αντάξιος στο «δημο» της λέξης δημοσιογράφος, να κάνω καλά την δουλειά μου.

Και θέλω να απαντήσω σε όλους όσους, συναδέλφους και μη, ακόμη κι αν επαναστατούν μονάχα εσωτερικά, ακόμη κι αν από ανάγκη, δέχονται ως δεδομένο, ότι έτσι λειτουργεί το όποιο σύστημα, δεν φτάνει για να έχουν ήσυχη την συνείδησή τους.
Αν δεν μιλάνε ανοικτά, δεν επαναστατούν, δεν διαμαρτύρονται και για τους άλλους, όταν θα έρθει και η δικιά τους ώρα, που θα βρουν συμπαράσταση; Αλληλεγγύη;

Με την σιωπή βοηθάμε το σύστημα, να λειτουργεί όπως αυτό θέλει. Είμαστε συμμέτοχοι, συνένοχοι. Δεν είναι δικαιολογία ο φόβος. Ούτε το ότι «εμείς» βολευτήκαμε, μου λέει κάτι. Σήμερα ναι, «βολευτήκαμε» αύριο όμως; Για πόσο ακόμα; Τελικά που οδηγεί το βόλεμα; Τα βλέπουμε σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας. Κανείς δεν είναι υπερήφανος. «Δεν τα φάγαμε μαζί» απλά κοιτούσαμε τους άλλους που «έτρωγαν» και δεν μιλάγαμε. Στο ίδιο τραπέζι θεατές…
Εγώ αυτές τις ώρες σκέφτομαι τους συναδέλφους μου, τους «κομμένους» της ΕΡΤ , στο αθλητικό τμήμα, στο δελτίο ειδήσεων και στις ενημερωτικές εκπομπές που γνωρίζω πολύ καλά ότι έδωσαν το «είναι» τους, χρόνια ολόκληρα στο Ραδιομέγαρο και ένας τύποις διαγωνισμός, τους «πέταξε» στο δρόμο, χωρίς ούτε μια δικαιολογία.
Σκέφτομαι, όμως, και τους συναδέλφους μου, όσους είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά πάνω στη «μάχη», τους επιτυχόντες του διαγωνισμού, που ζουν στην ίδια πραγματικότητα. Αναφέρομαι για όσους δεν γνωρίζουν στην πρόσφατη ερώτηση που κατέθεσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Β. Μουλόπουλος, προς τους υπουργούς Οικονομικών Β. Παπακωνσταντίνου και Πολιτισμού Π. Γερουλάνου, σχετικά με τους 167 απλήρωτους συμβασιούχους της ΕΡΤ.
«Τον περασμένο Ιανουάριο, η ΕΡΤ Α.Ε. επαναπροσέλαβε 167 συμβασιούχους δημοσιογράφους, για να καλυφθούν οι ανάγκες σε διάφορους τομείς της ενημέρωσης, της ειδησεογραφίας και των προγραμμάτων της δημόσιας τηλεόρασης. Λίγο πριν το Πάσχα, οι συμβασιούχοι δημοσιογράφοι έλαβαν 2.000 ευρώ έναντι. Μετά το Πάσχα, ορισμένοι μόνο από τους 167 συμβασιούχους δημοσιογράφους έλαβαν ακόμη 2.000 ευρώ, με εντελώς νεφελώδη κριτήρια ως προς την επιλογή του «ποιος πήρε, ποια χρήματα και για ποιον λόγο».

Το σύστημα, λοιπόν, πληγώνει «κομμένους» και επιτυχόντες το ίδιο. Θεωρώ εξίσου απαράδεκτο να βρίσκονται στο δρόμο, άξιοι συνάδελφοι, με σημαντική προϋπηρεσία και άξιους συναδέλφους να μένουν απλήρωτοι. Αυτός ο απαράδεκτος διαγωνισμός ΣΟΧ πληγώνει και τους δύο. Οφείλουμε να μιλήσουμε και για τα δύο.

Όχι άλλη ανοχή και σιωπή.

Καταλήγοντας η επερώτηση επισημαίνει κάτι που με βρίσκει σύμφωνο:
«Επειδή είναι, επίσης εξωφρενικό να ακολουθούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά στην καταβολή των δεδουλευμένων, διαχωρίζοντας τους συμβασιούχους σε εργαζόμενους δύο ταχυτήτων. Επειδή συλλογική σύμβαση εργασίας που να διέπει το καθεστώς εργασίας στην ΕΡΤ Α.Ε. έχει να υπογραφεί από το 2008, και είναι τουλάχιστον ανοίκειο να επικαλείται η διοίκηση κριτήρια εξατομικευμένης πληρωμής με γνώμονα αυτήν την σύμβαση. Επειδή πρέπει να δοθεί άμεση λύση στο οικονομικό, το κοινωνικό και το βιοποριστικό πρόβλημα που αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν» Διαχωρίζω την θέση μου στο εξής, όμως: Δεν πρόκειται για συναδέλφους δύο και τριών ταχυτήτων αλλά περισσότερων.

Η ΕΣΗΕΑ, παρά τα γρήγορα αντανακλαστικά της, αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του διαγωνισμού, όφειλε, να είχε προλάβει και τις αδικίες, και ό,τι ακολούθησε μετά τον διαγωνισμό, αλλά και ό,τι θα συμβεί στο μέλλον.

Απέναντι σε έναν διαγωνισμό όπως ο ΣΟΧ της ΕΡΤ, που προσβάλλει, το επάγγελμα, το έργο και την αποστολή του δημοσιογράφου, που αφήνει ορθάνοιχτες τις πόρτες της συναλλαγής, ε, πρέπει να αντιδράσουμε. Να διεκδικήσουμε έναν σωστό και δίκαιο διαγωνισμό, ειδικά για την δημόσια ραδιοτηλεόραση που τόσα τις έχουν προσάψει τα τελευταία χρόνια και κάποιοι θέλουν να την απαξιώσουν. Κυρίως σε ένα μέσο που έχει την δική του σημασία και για το επάγγελμα και για την ενημέρωση του πολίτη. Κυρίως να εξασφαλίσουμε σωστό εργασιακό πλαίσιο για όλους τους εργαζομένους.

Είδα πολλά, όλον αυτόν τον καιρό, άκουσα περισσότερα, επέλεξα τον δρόμο της δικαιοσύνης όπως και άλλοι συνάδελφοι. Για κανέναν άλλο λόγο παρά μονάχα γιατί με προσέβαλαν, προσπάθησαν να μειώσουν την επαγγελματική μου ευσυνειδησία και αξιοπρέπεια. Υποτίμησαν τη νοημοσύνη μου.

Επέλεξα συνειδητά τους ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ και συντάσσομαι μαζί τους γιατί κατάλαβα πως ξέρουν να ακούνε το πρόβλημα αλλά και να αντιδρούν. Και αυτό μου αρέσει.
Κρατάω δε την έκφραση που υποστηρίζουν «Δεν παραιτούνται δεν αποδέχονται …..που παλεύουν, που μάχονται» είναι σημαντική για αυτές τις εκλογές, και σε ο,τι θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα.

Μιχάλης Σταθακόπουλος, Δημοσιογράφος,

Υποψήφιος με τους «Μαχόμενους Δημοσιογράφους» για την Π.Ο.Ε.ΣΥ.