Ζητούνται απαντήσεις

Του ΧΑΡΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

Πολιτικού συντάκτη (ΑΥΡΙΑΝΗ)

Οι φετινές εκλογές της ΕΣΗΕΑ διεξάγονται ίσως κάτω από τις χειρότερες συνθήκες για τον κλάδο. Συνάδελφοι απλήρωτοι, κακοπληρωμένοι, υπό απόλυση, με μειωμένο μισθό, άγχος, ανασφάλεια και συχνά καμιά ελπίδα για το μέλλον καλούνται να ψηφίσουν για μια ακόμη φορά τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι θα κληθούν να αντιμετωπίσουν την ολοένα και επιδεινούμενη κατάσταση στα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης.

Όλοι μας κατά καιρούς έχουν κατακρίνει την ΕΣΗΕΑ για λάθη, παραλείψεις, απραξία, συμβιβασμούς. Κάνουμε όμως ένα βασικό λάθος. Οι λάθος επιλογές είναι της εκάστοτε πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου, όχι γενικά και αόριστα της ΕΣΗΕΑ. Η Ένωση είμαστε εμείς και κανένας άλλος, ούτε κόμματα, ούτε παρατάξεις. Διότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε είμαστε ευχαριστημένοι με την παρούσα κατάσταση και άρα δε χρειάζεται να αλλάξει τίποτα είτε δε μας εκφράζουν οι σημερινοί συσχετισμοί και επομένως παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, συμμετέχουμε, ψηφίζουμε και αποφασίζουμε.

Πολλοί μιλούν για υπερπληθώρα εντύπων, σταθμών, περιοδικών στην Ελλάδα και πιθανώς να έχουν δίκιο. Ο εξορθολογισμός όμως θα πραγματοποιηθεί με ποιο τρόπο; Με μια εξυγίανση του κλάδου για να πορευτεί με τα πιο ικανά και ζωντανά του στοιχεία στο μέλλον ή απλά με την επιβίωση των πιο ικανών απατεώνων; Κανείς δεν έχει απαντήσει ακόμη στο ερώτημα πως γίνεται να έχουμε φτωχά και καταχρεωμένα Μέσα «που πρέπει να κάνουν περικοπές» αλλά αιωνίως πάμπλουτους εκδότες και ιδιοκτήτες.

Προσωπικά έχω περισσότερα ερωτήματα, παρά απαντήσεις:

- Τι απαντάμε στα νέα παιδιά που ονειρεύονται να ενταχθούν στον κλάδο, αποφοιτώντας είτε από τις πανεπιστημιακές σχολές είτε από τα διάφορα εργαστήρια και ΙΕΚ; Ότι θα εργαστούν αμισθί, έτσι για τη …δόξα; Όταν αν πάρουν «μαύρα» οδοιπορικά θα πρέπει να πουν και ευχαριστώ;
- Τι απαντάμε στους συναδέλφους που εργάζονται κάποια χρόνια και βλέπουν το μέλλον δυσοίωνο; Είτε κακοπληρωμένοι, είτε απλήρωτοι, βιώνουν καθημερινά την απογοήτευση και το άγχος για ένα μέλλον που πιθανότητα θα είναι ακόμη χειρότερο. Πόσα όνειρα να κάνεις, μένοντας στα 30 σου ακόμη στο παιδικό δωμάτιο; Τι οικογένεια να ονειρευτείς με 600-800 ευρώ το μήνα;
- Τι απαντάμε σε όσους βρίσκονται στο χώρο πολλά χρόνια, έχουν παιδιά και οικογένειες, έχουν μία δουλειά και ανησυχούν ότι αύριο μπορεί να απολυθούν για να …σωθεί η χώρα; Πόσο εύκολο είναι να βρει κάποιος δουλειά στα 45 ή τα 50 του;
- Τι απαντάμε στους αδίστακτους εργοδότες που μειώνουν ή καθυστερούν τους μισθούς, κρατώντας εργαζομένους σε ομηρεία, την ώρα που οι ίδιοι δεν υφίστανται το παραμικρό;
- Πότε επιτέλους θα κατοχυρωθεί ουσιαστικά το επάγγελμα του δημοσιογράφου; Κάτω από ποιους όρους και ποιες προϋποθέσεις θα μπορεί κάποιος να θεωρείται δημοσιογράφος;
- Πότε επιτέλους θα αναγνωριστούν ως Μέσα Ενημέρωσης τα πόρταλ και επομένως και οι συνάδελφοι που εργάζονται εκεί; Το διαδίκτυο είναι το μέλλον, αλλά εμείς θα εξακολουθήσουμε να το βλέπουμε ως κακό δαίμονα;

Επίσης, μέγα ζητούμενο είναι και η ποιοτική αναβάθμιση του κλάδου. Οι αντιλήψεις ότι «η δημοσιογραφία μαθαίνεται στο πεζοδρόμιο» είναι οριστικά ξεπερασμένες και κάθε άλλο παρά τιμούν το επάγγελμά μας. Ο δημοσιογράφος δεν είναι πωλητής λαϊκών αγορών. Χρειάζεται παιδεία, εκπαίδευση, θεωρητική κατάρτιση και φυσικά, όπως σε όλους τους κλάδους, και πρακτική εμπειρία. Δε μπορεί όμως οι σχέσεις της ΕΣΗΕΑ με δύο πανεπιστημιακά τμήματα ΜΜΕ στην Αθήνα να είναι μηδενικές…

Με αυτές τις σκέψεις και πολλές ακόμη που θα μπορούσαν να αποτυπωθούν, προσπάθησα να βάλω ένα λιθαράκι στον προβληματισμό που αναπτύσσεται τελευταία μέσα στο Διαδίκτυο. Φυσικά δε ζητώ καμία ψήφο, υπάρχουν αξιότεροι και εμπειρότεροι συνάδελφοι στο συνδυασμό των ΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ, που με τη δική μας Νανά Νταουντάκη εκπροσωπούν επάξια τον κλάδο μας, χωρίς κομματικές σημαίες και πάντα με τη δημοσιογραφία και τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους της στο επίκεντρο. Ραντεβού στην Ακαδημίας την Τετάρτη και την Πέμπτη και καλό μας κουράγιο…