Φωνή στον Λουκάνικο δίνει η freelancer δημοσιογράφος της Ηuffington Post Samantha Marshall επισημαίνοντας ότι το 2011 ήταν η χρονιά του. Αναφέρεται στην επαναστατική δραστηριότητα του σκυλιού πέριξ της πλατείας Συντάγματος, στα γαβγίσματα του στους αστυνομικούς και στη λατρεία που του έχουν οι διαδηλωτές. Αλλά όπως σημειώνει αν ο Λουκάνικος μπορούσε να μιλήσει, να τι θα έλεγε: 
Το όνομά μου είναι Loukanikos, όνομα που παραπέμπει στα νόστιμα ελληνικά αλλαντικά παρασκευασμένα από χοιρινό και αρνί που είναι ένα από τα αγαπημένα σνακ μου. Από το 2006, έχω επισημανθεί επισήμως από το δήμο Αθηναίων ως αδέσποτο σκυλί με αριθμό 1842.
Από τότε που ήμουν κουτάβι, ζούσα στο κέντρο της Αθήνας. Είχα μια καλή ζωή μέχρι τώρα. Σε σύγκριση με άλλες χώρες, η πολιτική της Ελλάδας προς τα αδέσποτα ζώα, όπως εγώ, έχει προοδεύσει αρκετά…η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει τον καθαρισμό μας, δίνοντάς μας περιλαίμια και πληρώνει για το σύνολο των εμβολίων μας και της υγειονομικής μας περίθαλψης. Μας δίνει και τροφή! Λατρεύω τα τρόφιμα.
Φυσικά, δεν μου αρέσει ό, τι κάνει η κυβέρνηση. Ένα πράγμα π.χ που δεν μου αρέσει είναι το μικροτσίπ κάτω από το δέρμα μου. Είναι πάρα πολύ "Big Brother". Βέβαια οι υπάλληλοι μπορούν να βρουν που είμαι και υπάρχει και αριθμός στην ετικέτα μου ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να καλέσουν εάν είμαι σε μπελάδες. Το όλο όμως θέμα παρακολούθησης έρχεται σε αντίθεση με τα πιστεύω μου ως ένα ελεύθερο πνεύμα. Και ας μην ξεχνάμε τη μεγαλύτερη προσβολή όλων. Έχοντας στειρωθεί πραγματικά μειώνεται η ήδη μικρή λίστα των απολαύσεων μου.
Ξαφνικά το περασμένο καλοκαίρι η διάθεση τα βράδια άρχισε να αλλάζει και τάραξε την ησυχία μου στις μαρμάρινες πλάκες της πλατείας Συντάγματος. Η ζωή στους δρόμους ζωντάνεψε με περίεργες ταραχές και διαμαρτυρίες. Οι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν για μέτρα λιτότητας, κάτι που δεν θα άρεσε ούτε σε μένα, ούτε στους 2.000 ακόμη αδέσποτους φίλους μου, εάν η κυβέρνηση αποφάσιζε να περικόψει και το δικό μας πρόγραμμα.
Είχα προσέξει ότι τα σνακ που μου έδιναν οι άνθρωποι ήταν λιγότερα πια. Εκεί που είχα εγγυημένο ένα νόστιμο γεύμα από όσα είχαν μείνει από ένα γεύμα με σουβλάκια, είδα πολλές επιχειρήσεις να κλείνουν ή να έχουν πολύ λιγότερη δουλειά. Τα «tips» μου ήταν μικρότερα από ότι στο παρελθόν. Όταν οι άνθρωποι αισθάνονται πίκρα και είναι κατατρεγμένοι έχουν ελάχιστη διάθεση να σου ρίξουν ένα κόκαλο ή μια φέτα σε ένα αδέσποτο όπως εγώ.
Πολλοί από τους διαδηλωτές ήταν ατημέλητοι, όπως εγώ και, όταν πήγαινα να τους μιλήσω είχαν πάντα μια φιλική λέξη να μου πουν, ή ένα χάδι ή ένα σνακ.. Σε ό, τι με αφορά ήταν καλοί άνθρωποι. Γι αυτό και εγώ όποτε με χρειάστηκαν ήμουν εκεί.
Οι συγκρούσεις του Ιουνίου του 2011 ήταν κάτι που δεν είχα δει ποτέ στη σκυλίσια ζωή μου. Στην αρχή, ήταν σαν μια γιορτή, με μουσική, χορό και πικ νικ. Οι διαμαρτυρόμενοι άνθρωποι ήταν θυμωμένοι για κάτι, αλλά τουλάχιστον ήταν σε καλή διάθεση μεταξύ τους, κουβέντιαζαν και μου έριχναν ένα σνακ.
Σύντομα ο κόσμος αυξήθηκε έως ότου υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι στην πλατεία και τα ΜΑΤ εμφανίστηκαν με πλήρη εξάρτυση. Κρατούσαν ραβδιά και τα χρησιμοποίησαν, όχι μόνο μια φορά.
Δεν έχω κάτι εναντίον των μπάτσων. Όταν είναι εκτός υπηρεσίας είναι ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι αλλά επέλεξα την πλευρά των διαδηλωτών. Κάποιες στιγμές τα ΜΑΤ κινούνταν εναντίον των διαδηλωτών που το μόνο αμυντικό τους όπλο ήταν να ενώσουν τα χέρια τους και να σχηματίσουν μια συμπαγή ανθρώπινη μάζα. Υπήρχαν αρκετά μέτρα κενού μεταξύ των δυο ομάδων και είχα το χώρο να πηγαίνω μπροστά και πίσω και να δαγκώνω τους αστυνομικούς. Κανείς δεν τολμούσε να αγγίξει το Λουκάνικο!
Οι διαδηλωτές φώναζαν συνθήματα και εγώ συμφωνούσα:
«Όχι, στο νέο μνημόνιο!"
"ΓΑΒ!"
"Δεν πληρώνω!"
"ΓΑΒ! ΓΑΒ!"
"Μας ήπιατε το αίμα!"
«ΓΑΒ!"
Μαζί, μεταφέραμε ένα ισχυρό μήνυμα.
Ξαφνικά, οι άνδρες με τις μάσκες έριξαν κάτι στο πλήθος που απελευθερώνει πολύ καπνό. Αυτό έφερνε φτάρνισμα αλλά το νέφος ήταν πάνω από εμένα, οπότε ήμουν οκ. Οι φίλοι μου πνίγονταν και τα μάτια τους έκαιγαν. Αν οι φτωχοί άνθρωποι είχαν μάθει να περπατάνε στα τέσσερα όπως εγώ, θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει αυτή την πνιγηρή κατάσταση.
Κάποια πράγματα φαίνεται τώρα να έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Όχι, ότι άνοιξαν και πάλι τα μαγαζιά που είχαν κλείσει αλλά οι άνθρωποι φαίνονται πιο σίγουροι με κάποιο τρόπο. Και αυτοί μου φέρονται σα να είμαι εθνικός ήρωας. Ποτέ δεν έχω ξαναζητιανέψει ή ψάξει στα απορρίμματα όπως συνήθιζα να κάνω. Είναι σα να έχω γίνει ο αγαπημένος των ανθρώπων της Αθήνας.
Δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς έχουν καταφέρει αυτοί οι άνθρωποι που διαμαρτύρονταν στις πλατείες. Ξέρω όμως, ότι μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να γαυγίζετε για να διεκδικήσετε κάτι και να το πάρετε. Είτε είστε σκύλος είτε άνθρωπος έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να ακουστείτε»
Lifo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς