Είναι αδύνατον να θυμηθώ πόσες εκλογές έζησα από το 1974 μέχρι σήμερα….Θυμάμαι όμως ότι δεν υπήρξαν Γενικές Συνελεύσεις σαν την σημερινή που να μην είχαν έντονες αντιπαραθέσεις, τόσο κλαδικές όσο κυρίως πολιτικές… και φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε όλοι τι λέω…
Βέβαια 40 χρόνια πριν δεν είμαστε τόσοι πολλοί, και τα προβλήματα υπήρχαν αλλά δεν ήταν τα ίδια…
Δεν υπήρχε ανεργία, κρίση και μνημόνια…Εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικοί σταθμοί ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, και όλοι όσοι δούλευαν σ αυτά έπαιρναν αυτόματα τον τίτλο «δημοσιογράφος» ακόμη και χωρίς απολυτήριο γυμνασίου…
Αργότερα η Ένωση έβαλε μια τάξη και για να γίνεις μέλος και να γραφτείς ώστε να έχεις την επίσημη ταυτότητα χρειαζόσουνα τουλάχιστον 7 χρόνια εργασίας σε κάποιο έντυπο η ραδιόφωνο η 5 με δίπλωμα ανωτάτης σχολής…
Γιατί τα λέω όλα αυτά σήμερα… Γιατί σήμερα που ορίζονται οι νέες εκλογές, ύστερα από δύο τραγικά στην κυριολεξία χρόνια για την δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους, η λέξη «κρίσιμη» αποκτά την πιο βαθειά κι αληθινή σημασία της.
Ο κλάδος, το επάγγελμα, είναι «βαριά ασθενής» εκτός εντατικής, με χωρίς γιατρούς και φάρμακα, και τον υπηρετούν απλήρωτοι «λειτουργοί»(έτσι μας θεωρούσαν κάποτε) σε ετοιμόρροπα για κατάρρευση και χρεωκοπία «μαγαζιά»… που επίσης κάποτε τριπλασίαζαν μισθούς προκειμένου ν΄ αποκτήσουν ένα σημαντικό όνομα, ένα ταλέντο, μια «υπογραφή» που ανέβαζε κυκλοφορίες και ακροαματικότητες και φυσικά ακόμη πιο αργότερα τηλεθεάσεις.
Και να ΄ταν μόνο αυτά…Την πλήρη απαξίωση του επαγγέλματος και «ημών των ιδίων» που την βάζετε…Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι που δεν ομολογούν καν την ιδιότητά τους για να μην εισπράξουν διάφορα προσβλητικά επίθετα και χαρακτηρισμούς, αφού δεν υπάρχουν πια υπερασπιστικά επιχειρήματα για όσα μας προσάπτουν, για τις ευθύνες μας για την ηθική και υλική κατάντια της κοινωνίας μας.
Τι μπορεί να γίνει όμως συνάδελφοι για να ξαναβρούμε εμείς τον εαυτό μας και η δουλειά μας την αξιοπιστία της… Πόσο ενάντια πρέπει να πάμε στο πολιτικό κατεστημένο, όποιο κι αν είναι αυτό, τώρα η σε δύο χρόνια. Προς τα πού και πως μπορεί να ξεκινήσει ένας καινούργιος αγώνας που δεν θα έχει «όπλο» του μόνο την απεργία, που εξιλεώνει όλους τους συνδικαλιστές αλλά πολύ λίγο ωφελεί τους ίδιους τους εργαζόμενους δημοσιογράφους… που απειλούνται με απολύσεις, μειώσεις μισθών και…ιδιωτική σύμβαση…
Οι παλιοί ξέρουν, έχουν εμπειρίες…αλλά δεν ακούγονται … Οι νέοι, τους αρκεί ο τίτλος , και όταν γίνεται στάση εργασίας εκεί που δουλεύουν για να πάνε στην Συνέλευση, βρίσκουν ευκαιρία για καφέ και πηγαδάκια…. Λίγος προβληματισμός Έχω ακούσει πολλά, σας βεβαιώ… Και κάπου στην μέση βρίσκονται οι μεταξύ 40-60 εγκύρου δημοσιογράφοι που άρχισαν καλά, αλλά δεν ξέρουν πως θα συνεχίσουν, πως θα επιβιώσουν, με κουτσουρεμένους τους μισθούς, με μεγάλους συμβιβασμούς, και ελεγχόμενη συμπεριφορά και λόγο….
Μακάρι να συνειδητοποιήσουν όλοι αυτή τη φορά την αληθινή κρισιμότητα της κατάστασης και να προσέλθουν πολλοί… και στην Συνέλευση και φυσικά στις Εκλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς