Τα κανάλια ενδιαφέρονται κυρίως για την τηλεθέαση και όχι για την ενημέρωση ανεξάρτητα εαν έχουν άδεια ενημερωτικού σταθμού. Για να αλλάξει ο «τηλεοπτικός πολιτισμός» δεν αρκούν τα ΜΜΕ ούτε και η Παιδεία. Έχουμε ευθύνη όλοι μας.
Στην ημερίδα του Μορφωτικού Ιδρύματος, στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομιλια του ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Δαυλός από την τηλεόραση του ΣΚΑΙ είπε, μεταξύ άλλων:
Στην ημερίδα του Μορφωτικού Ιδρύματος, στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομιλια του ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Δαυλός από την τηλεόραση του ΣΚΑΙ είπε, μεταξύ άλλων:
«Βασικό χαρακτηριστικό των ρεπορτάζ της τηλεόρασης είναι ότι μένουν στην επιφάνεια των θεμάτων. Έτσι οι τηλεθεατές μας έχουν συνηθίσει αυτά που βλέπουν και ακούν στην τηλεόραση να μένουν στον αφρό των ειδήσεων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην εκπαιδεύουμε τους τηλεθεατές μας στα δύσκολα.
Βρισκόμαστε λοιπόν αιχμάλωτοι σε έναν φαύλο κύκλο, όπου εμείς οι δημοσιογράφοι δεν εμβαθύνουμε, καθώς θεωρούμε ότι θα βαρεθούν οι τηλεθεατές και προτιμάμε τα θέματα να προσεγγίζονται περισσότερο με συζητήσεις καφενείου, παρά με ουσιαστικά ρεπορτάζ. Κι αυτό διότι συνήθως τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις προκαλούν εντάσεις μεταξύ των συνομιλητών και επομένως ενδέχεται να επηρεάσουν θετικά τα «νούμερα» της AGB.
Στην αντίθετη περίπτωση θεωρούμε ότι τα τεχνικά θέματα είναι εφημεριδίστικα και επομένως δεν αξίζει να τα παρουσιάσουμε στην τηλεόραση, διότι θα βαρεθούν οι τηλεθεατές και θα αλλάξουν κανάλι.
Και αυτό δεν αφορά μόνο τα Ευρωπαϊκά θέματα, αλλά και την πλειοψηφία των θεμάτων που προέρχονται από την Βουλή. Τις περισσότερες φορές ένα θέμα -το οποίο στην ουσία του είναι δευτερεύον- μπορεί να βρει τηλεοπτική διέξοδο μόνο αν συνοδεύεται από λεκτικές ακροβασίες και αντεγκλήσεις των βουλευτών που εμπλέκονται. Σε διαφορετική περίπτωση, μόνο τα πολύ μεγάλα ζητήματα –όπως είναι τα σκάνδαλα- φτάνουν στις τηλεοράσεις. Στο Ευρωκοινοβούλιο όμως, όπου δεν υπάρχουν πολλές τέτοιες εκρήξεις από τα έδρανα των βουλευτών, μοιραία λοιπόν τα θέματα «θάβονται». Αντιθέτως μόλις υπάρξουν κινητοποιήσεις των βουλευτών που προσφέρουν δυναμική εικόνα (όπως για παράδειγμα η ανάρτηση κάποιου πανό, ή κάποια άλλης μορφής διαμαρτυρία) τότε η διαμαρτυρία αυτή καθ’ εαυτή γίνεται θέμα, όχι όμως και το πρόβλημα που οδήγησε σ’ αυτή.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο τηλεοπτικός μας πολιτισμός δεν μας επιτρέπει να ακούσουμε εύκολα ειδήσεις που προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς τις θεωρούμε είτε μακρινές και ανούσιες, αλλά και ιδιαιτέρως πολιτισμένες».
Και αυτό δεν αφορά μόνο τα Ευρωπαϊκά θέματα, αλλά και την πλειοψηφία των θεμάτων που προέρχονται από την Βουλή. Τις περισσότερες φορές ένα θέμα -το οποίο στην ουσία του είναι δευτερεύον- μπορεί να βρει τηλεοπτική διέξοδο μόνο αν συνοδεύεται από λεκτικές ακροβασίες και αντεγκλήσεις των βουλευτών που εμπλέκονται. Σε διαφορετική περίπτωση, μόνο τα πολύ μεγάλα ζητήματα –όπως είναι τα σκάνδαλα- φτάνουν στις τηλεοράσεις. Στο Ευρωκοινοβούλιο όμως, όπου δεν υπάρχουν πολλές τέτοιες εκρήξεις από τα έδρανα των βουλευτών, μοιραία λοιπόν τα θέματα «θάβονται». Αντιθέτως μόλις υπάρξουν κινητοποιήσεις των βουλευτών που προσφέρουν δυναμική εικόνα (όπως για παράδειγμα η ανάρτηση κάποιου πανό, ή κάποια άλλης μορφής διαμαρτυρία) τότε η διαμαρτυρία αυτή καθ’ εαυτή γίνεται θέμα, όχι όμως και το πρόβλημα που οδήγησε σ’ αυτή.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο τηλεοπτικός μας πολιτισμός δεν μας επιτρέπει να ακούσουμε εύκολα ειδήσεις που προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς τις θεωρούμε είτε μακρινές και ανούσιες, αλλά και ιδιαιτέρως πολιτισμένες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς