ΟΙ ΠΑΠΙΕΣ ΤΗΣ ΕΞΩΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Υπάρχει μια δημοσιογραφία που δεν είναι ούτε μάχιμη,ούτε κατευθυνόμενη. Δεν μπορείς να την κατηγορήσεις πως τα παίρνει, αλλά ούτε πως ματώνει για όσα πρέπει να ματώνει η δημοσιογραφία. Είναι κάτι σαν τις ομιλίες του κυρίου Βενιζέλου. Σαγηνευτικές, με ροή, σε στρέφουν στον θαυμασμό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνεις γιατί έγιναν και τι ήθελαν να πουν. Είναι ένα είδος εξωτικής δημοσιογραφίας
Σε αυτή την δημοσιογραφία, η Ελλάδα δεν πονάει,δεν έχει παραδοθεί στη διαφθορά, δεν είναι θύμα χρόνιων πολιτικών και ανέντιμων πολιτικών, αλλά παραπέει ανάμεσα σε αόριστες ευθύνες λόγω έλλειψης κυρίως ενός πολιτικού σαβουάρ βιβρ που αν υπήρχε θα ήταν θαυματουργό. Σε αυτή τη δημοσιογραφία η κοινωνία και οι ανάγκες της, αντικαθίσταται από μια κοινωνική ευαισθησία που δεν έχει και κυρίως δεν ζητά ευθύνες.
Στο επίκεντρο αυτής της δημοσιογραφίας είναι όλα τα άσχημα φαινόμενα και οι συμπεριφορές αρκεί να μην χρειαστεί κάποιος, με όνομα και διεύθυνση, να φταίει. Αυτή η δημοσιογραφία στρέφει το βλέμμα στη διαφορετικότητα, στις καταπιεσμένες ομάδες, στο περιθώριο, έχοντας συμφωνήσει με τον εαυτό της, πως είναι ο ιεραπόστολος της καταπιεσμένης Ελλάδας. Μέχρι εκεί όμως. Δεν θα σταυρωθεί ποτέ. Και βέβαια δεν θα σταυρώσει κανένα.
Είναι μια δημοσιογραφία που αποτελεί την άλλη όψη του λαικισμού. Ίσως δεν παίζει τόσο με τα ένστικτα, αλλά πάιζει εξίσου με το συναίσθημα. Αγιοποιώντας πάντα τον εαυτό της
Υπάρχει μια δημοσιογραφία που είναι αποδεκτή και από αυτούς που φταίνε και από αυτούς που δεν φταίνε. Και τα έχει με όλους καλά γιατί δεν ενόχλησε ποτέ κανένα. Συμπορεύεται με την εξουσία, δημιουργώντας πάντα την εντύπωση πως το κάνει από την μεγάλη της ανάγκη να την ελέγχει.
Υπάρχει μια ναρκισσιστική δημοσιογραφία, που αυτοθαυμάζεται, που αυτοικανοποιείται αλλά δεν αυτοχρηματοδοτείται. Έχει πάντα σπόνσορα.
Είναι η δημοσιογραφία που φταίει εξίσου με την πουλημένη δημοσιογραφία για την κατάντια μας. Δεν είναι life style,αλλά εκπροσωπεί το life style της ιδεολογιας, της αναζήτησης και του προβληματισμού.
Δεν είναι άξεστη, δεν είναι τραχιά, δεν είναι ενοχλητική. Είναι παντός καιρού και έχει μόνο φίλους. Ενας φίλος μου την αποκαλεί bi-δημοσιογραφία. Νομίζω πως της πάει ο χαρακτηρισμός εξωτική.Γεμάτη με δημοσιογράφους που κάνουν τις πάπιες.
Το κουτι της Πανδωρας

Στη γραμμή του Κόμματος κάποιος είναι αόμματος….

Γράφει ο Σωτήρης Σ. Στανωτάς

Tην ώρα πού σημαντικό μέρος του Ελληνικού λαού άρχισε να συγκεντρώνεται στις πλατείες όλων των πόλεων, ξορκίζοντας την όποια προσπάθεια ανάμιξης Κομμάτων στις συγκεντρώσεις ,ακριβώς την ίδια ώρα, λίγα μέτρα πάνω από την πλατεία Συντάγματος, οι ψηφοφόροι της ΕΣΗΕΑ παραχωρούσαν το μέλλον τους στα Κομματικά κατεστημένα…Όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι….Οι πολλοί περισσότεροι….

Ακριβώς την ίδια ώρα, έξω από την πόρτα του Σωματείου εκεί στην οδό Ακαδημίας ,έτσι μήπως και δεν καταλάβαμε,υποψήφιος με το Κόμμα του λαού ειρωνευόταν Συναδέλφους γιατί πήγαιναν στο Σύνταγμα χαρακτηρίζοντας την συγκέντρωση…. «χωρίς νόημα» !!

ΕΣΗΕΑ,εκλογές 2011..Προεκλογικές εκστρατείες που θα ζήλευαν ακόμη και τα επιτελεία πολύ πλούσιων υποψηφίων , με τετράχρωμα φυλλάδια,με φωτογραφίες και αφισσοκόληση πού παραπέμπει στην δεκαετία του 70 και βέβαια με όλη την σύγχρονη τεχνολογία να δημιουργεί…βροχή SMS -αλήθεια ΠΟΙΟΣ εδωσε τους αριθμούς των κινητών των συναδέλφων και με ποια διαδικασία;;;

Και βέβαια με προσωπικούς…στρατούς που και τις δύο μέρες της ψηφοφορίας έκαναν βάρδια έξω από την πόρτα του Σωματείου μοιράζοντας φυλλάδια σαν να προοωθούσαν προσφορές σε σούπερ μάρκετ….

Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές με εξαίρεση όσους φοβήθηκαν τα γιαούρτια και αποχώρησαν ….οικειοθελώς ελπίζοντας και σε θέση στα ψηφοδέλτια των επερχόμενων Βουλευτικών εκλογών …ξαναβγήκαν… Μάλιστα ο ένας (και μοναδικός από άποψη…επιπέδου και ταλέντων –πολλών ταλέντων) ενισχύθηκε!! Τυχαίο; Τι να σας πώ….

Το Σύστημα που τα τελευταία χρόνια κατόρθωσε να οδηγήσει και τους δημοσιογράφους στην πλήρη απαξίωση ήταν και σ΄αυτές τις εκλογές συνθλιπτικό.Και όμως δεν τα κατάφερε απολύτως….Μία έδρα στο ΔΣ κατακτήθηκε χωρίς προεκλογική….καμπάνια και άλλες ξευτίλες …Κάτι είναι κι αυτό…Μπορεί και να υπάρχει φώς στο σκοτάδι της διαπλοκής της οικογενειοκρατίας και των προσωπικών παραγοντισμών πού καιρό τώρα σκεπάζει ένα Σωματείο που θάπρεπε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της Κοινωνίας….

Η ουσία είναι, βέβαια, πώς με τα αποτελέσματα αυτού του εκλογικού συστήματος που επέβαλαν εξωδημοσιογραφικοί μηχανισμοί δεν φαίνεται ότι η ΕΣΗΕΑ θα αποκτήσει Προεδρείο .Και οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι…..

Σε λίγο οι ευκαιριακοί και φυτευτοί «εκδότες» θα αρχίζουν να απειλούν όποιον δεν δέχεται το κόκαλο.Και θα εξακολουθήσουν να μπουκώνουν τον κόσμο με…ενημέρωση…Αυτήν ακριβώς την ενημέρωση πού οδήγησε μια χώρα στην κατοχή. Πνευματική Οικονομική και κυρίως …αντιΑισθητική…..

πηγή: newstrap.gr

ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΑΛΤΕΡ

Ανοίγει ξανά το ΑΛΤΕΡ όπως δείχνουν τα πράγματα. Στις , ξεχωριστές, συνελεύσεις τους οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί δέχτηκαν ήδη την τελική πρόταση του Κουρή και στις 8μμ θα αποφασίσουν και οι διοικητικοί που αναμένεται να αποφασίσουν θετικά με βάση την προηγούμενη απόφασή τους. Εξυπακούεται ότι θα αρχίσουν να δουλεύουν μόνο αφού μπούν τα λεφτά στον τραπεζικό τους λογαριασμό. Η πρόταση Κουρή που υποβλήθηκε νωρίς το απόγευμα είναι η εξής:

1. Κάθε δημοσιογράφος και διοικητικός θα πάρει από 2.300 ευρώ (έναντι οφειλόμενων) και κάθε τεχνικός από 2.600 ευρώ.
2. Στις 14 Ιουνίου θα καταβληθεί μισός μισθός και στο τέλος Ιουνίου άλλος μισός.
3. Από τον Ιούλιο θα γίνεται κανονική μισθοδοσία.
4. Τα οφειλόμενα αναδρομικά θα δοθούν αμέσως μόλις το δικαστήριο θα αποφασίσει ότι το Αλτερ εντάσσεται στο άρθρο 99 οπότε θα αναλάβει η ARGO. Αυτό υπολογίζεται ότι θα γίνει μετά τα τέλη Σεπτεμβρίου .

Σε περίπτωση που δεν τηρηθεί κάποιος από τους όρους οι δημοσιογράφοι έχουν ήδη αποφασίσει ότι θα προχωρήσουν σε νέα επίσχεση εργασίας και όλο αυτό το διάστημα δεν αίρονται τα ασφαλιστικά μέτρα. Επίσης, έχουν αποφασίσει ότι κατά την εκδίκαση του αιτήματος για ένταξη στο άρθρο 99 θα γίνει παρέμβαση της ΕΣΗΕΑ και θα ζητηθεί από το δικαστήριο να εξαιρεθούν οι εργαζόμενοι από τους πιστωτές.

Το σύστημα πληγώνει...

Του Μιχάλη Σταθακόπουλου

(απο τους "κομμένους" της ΕΡΤ)

Εγώ πάλι είμαι από τους «κομμένους» της ΕΡΤ…Και βαρέθηκα να ακούω την ίδια ερώτηση: «Δεν είχες μέσον να μπεις εσύ;»

Και βαρέθηκα να μην δίνω απάντηση. Δεν μου έβγαινε, τι να κάνω. Άμα δεν σου βγαίνει δεν μπορείς να μιλήσεις.

Μετά από 7 χρόνια καθημερινής παρουσίας και σκληρής δουλειάς, δελτίο ειδήσεων κι ενημερωτικές εκπομπές, χωρίς να συμπεριληφθώ σε κάποια από τις περιβόητες λίστες, χωρίς αποκλειστική σύμβαση, με χαμηλό μισθό …ε δεν μου έβγαινε να απαντήσω.
Ναι, όσα κι αν λένε, υπάρχει πράγματι σκληρή δουλειά στην δημόσια τηλεόραση, έτσι θέλω να την λέω, άλλο εάν κάποιοι την θέλουν «κρατική». Η αλήθεια είναι ότι η σκληρή δουλειά, βέβαια, δεν αφορά όλους.

Τώρα, όμως, θέλω να απαντήσω. Ε ναι λοιπόν, είχα κι εγώ μέσον, είχα βύσμα. Ε και; Να το χρησιμοποιήσω για να έχω τι; Δουλειά; Μα δούλευα με συνέπεια και προθυμία. Το θεωρώ εξευτελιστικό να παρακαλέσω για κάτι που το κέρδιζα καθημερινά με ιδρώτα και άγχος. Αδιαφορούσα για το «γλείψιμο». Όπως όλοι κι εγώ, έλεγα, στρατευμένος στο καθημερινό ρεπορτάζ, δίπλα στα προβλήματα του πολίτη, να φανώ αντάξιος στο «δημο» της λέξης δημοσιογράφος, να κάνω καλά την δουλειά μου.

Και θέλω να απαντήσω σε όλους όσους, συναδέλφους και μη, ακόμη κι αν επαναστατούν μονάχα εσωτερικά, ακόμη κι αν από ανάγκη, δέχονται ως δεδομένο, ότι έτσι λειτουργεί το όποιο σύστημα, δεν φτάνει για να έχουν ήσυχη την συνείδησή τους.
Αν δεν μιλάνε ανοικτά, δεν επαναστατούν, δεν διαμαρτύρονται και για τους άλλους, όταν θα έρθει και η δικιά τους ώρα, που θα βρουν συμπαράσταση; Αλληλεγγύη;

Με την σιωπή βοηθάμε το σύστημα, να λειτουργεί όπως αυτό θέλει. Είμαστε συμμέτοχοι, συνένοχοι. Δεν είναι δικαιολογία ο φόβος. Ούτε το ότι «εμείς» βολευτήκαμε, μου λέει κάτι. Σήμερα ναι, «βολευτήκαμε» αύριο όμως; Για πόσο ακόμα; Τελικά που οδηγεί το βόλεμα; Τα βλέπουμε σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας. Κανείς δεν είναι υπερήφανος. «Δεν τα φάγαμε μαζί» απλά κοιτούσαμε τους άλλους που «έτρωγαν» και δεν μιλάγαμε. Στο ίδιο τραπέζι θεατές…
Εγώ αυτές τις ώρες σκέφτομαι τους συναδέλφους μου, τους «κομμένους» της ΕΡΤ , στο αθλητικό τμήμα, στο δελτίο ειδήσεων και στις ενημερωτικές εκπομπές που γνωρίζω πολύ καλά ότι έδωσαν το «είναι» τους, χρόνια ολόκληρα στο Ραδιομέγαρο και ένας τύποις διαγωνισμός, τους «πέταξε» στο δρόμο, χωρίς ούτε μια δικαιολογία.
Σκέφτομαι, όμως, και τους συναδέλφους μου, όσους είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά πάνω στη «μάχη», τους επιτυχόντες του διαγωνισμού, που ζουν στην ίδια πραγματικότητα. Αναφέρομαι για όσους δεν γνωρίζουν στην πρόσφατη ερώτηση που κατέθεσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Β. Μουλόπουλος, προς τους υπουργούς Οικονομικών Β. Παπακωνσταντίνου και Πολιτισμού Π. Γερουλάνου, σχετικά με τους 167 απλήρωτους συμβασιούχους της ΕΡΤ.
«Τον περασμένο Ιανουάριο, η ΕΡΤ Α.Ε. επαναπροσέλαβε 167 συμβασιούχους δημοσιογράφους, για να καλυφθούν οι ανάγκες σε διάφορους τομείς της ενημέρωσης, της ειδησεογραφίας και των προγραμμάτων της δημόσιας τηλεόρασης. Λίγο πριν το Πάσχα, οι συμβασιούχοι δημοσιογράφοι έλαβαν 2.000 ευρώ έναντι. Μετά το Πάσχα, ορισμένοι μόνο από τους 167 συμβασιούχους δημοσιογράφους έλαβαν ακόμη 2.000 ευρώ, με εντελώς νεφελώδη κριτήρια ως προς την επιλογή του «ποιος πήρε, ποια χρήματα και για ποιον λόγο».

Το σύστημα, λοιπόν, πληγώνει «κομμένους» και επιτυχόντες το ίδιο. Θεωρώ εξίσου απαράδεκτο να βρίσκονται στο δρόμο, άξιοι συνάδελφοι, με σημαντική προϋπηρεσία και άξιους συναδέλφους να μένουν απλήρωτοι. Αυτός ο απαράδεκτος διαγωνισμός ΣΟΧ πληγώνει και τους δύο. Οφείλουμε να μιλήσουμε και για τα δύο.

Όχι άλλη ανοχή και σιωπή.

Καταλήγοντας η επερώτηση επισημαίνει κάτι που με βρίσκει σύμφωνο:
«Επειδή είναι, επίσης εξωφρενικό να ακολουθούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά στην καταβολή των δεδουλευμένων, διαχωρίζοντας τους συμβασιούχους σε εργαζόμενους δύο ταχυτήτων. Επειδή συλλογική σύμβαση εργασίας που να διέπει το καθεστώς εργασίας στην ΕΡΤ Α.Ε. έχει να υπογραφεί από το 2008, και είναι τουλάχιστον ανοίκειο να επικαλείται η διοίκηση κριτήρια εξατομικευμένης πληρωμής με γνώμονα αυτήν την σύμβαση. Επειδή πρέπει να δοθεί άμεση λύση στο οικονομικό, το κοινωνικό και το βιοποριστικό πρόβλημα που αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν» Διαχωρίζω την θέση μου στο εξής, όμως: Δεν πρόκειται για συναδέλφους δύο και τριών ταχυτήτων αλλά περισσότερων.

Η ΕΣΗΕΑ, παρά τα γρήγορα αντανακλαστικά της, αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του διαγωνισμού, όφειλε, να είχε προλάβει και τις αδικίες, και ό,τι ακολούθησε μετά τον διαγωνισμό, αλλά και ό,τι θα συμβεί στο μέλλον.

Απέναντι σε έναν διαγωνισμό όπως ο ΣΟΧ της ΕΡΤ, που προσβάλλει, το επάγγελμα, το έργο και την αποστολή του δημοσιογράφου, που αφήνει ορθάνοιχτες τις πόρτες της συναλλαγής, ε, πρέπει να αντιδράσουμε. Να διεκδικήσουμε έναν σωστό και δίκαιο διαγωνισμό, ειδικά για την δημόσια ραδιοτηλεόραση που τόσα τις έχουν προσάψει τα τελευταία χρόνια και κάποιοι θέλουν να την απαξιώσουν. Κυρίως σε ένα μέσο που έχει την δική του σημασία και για το επάγγελμα και για την ενημέρωση του πολίτη. Κυρίως να εξασφαλίσουμε σωστό εργασιακό πλαίσιο για όλους τους εργαζομένους.

Είδα πολλά, όλον αυτόν τον καιρό, άκουσα περισσότερα, επέλεξα τον δρόμο της δικαιοσύνης όπως και άλλοι συνάδελφοι. Για κανέναν άλλο λόγο παρά μονάχα γιατί με προσέβαλαν, προσπάθησαν να μειώσουν την επαγγελματική μου ευσυνειδησία και αξιοπρέπεια. Υποτίμησαν τη νοημοσύνη μου.

Επέλεξα συνειδητά τους ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ και συντάσσομαι μαζί τους γιατί κατάλαβα πως ξέρουν να ακούνε το πρόβλημα αλλά και να αντιδρούν. Και αυτό μου αρέσει.
Κρατάω δε την έκφραση που υποστηρίζουν «Δεν παραιτούνται δεν αποδέχονται …..που παλεύουν, που μάχονται» είναι σημαντική για αυτές τις εκλογές, και σε ο,τι θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα.

Μιχάλης Σταθακόπουλος, Δημοσιογράφος,

Υποψήφιος με τους «Μαχόμενους Δημοσιογράφους» για την Π.Ο.Ε.ΣΥ.

Ολοι μαζί για να μη χάσουμε

Του Δημήτρη Μαθέα
(εργαζόμενου- όμηρου στον Αλτερ)

Εργάζομαι στον Αλτερ αλλα νιώθω οτι μιλάω ως "υποψήφιος¨ άνεργος . Οσα βιώνουμε μέχρι σήμερα είναι λίγο πολύ γνωστά. Δεν είμαστε εργαζόμενοι, ούτε απολυμένοι. Είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε επιχειρηματικά, εκδοτικά, τραπεζικά και πολιτικά παιχνίδια και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο.

Νιώθουμε διαρκώς σαν παγιδευμένοι στον ιστό μιάς αράχνης , που δεν ξέρουμε απο ποιούς ακριβώς και για ποιό σκοπό υφαίνεται.

Δίνουμε τη μάχη μας καθημερινά εδώ κα πολύ καιρό.

Απέναντί μας έχουμε τεράστια συμφέροντα που παίζουν σκάκι πάνω στίς πλάτες μας. Εχθρός μας ο χρόνος και οι πιεστικές ανάγκες της ζωής, ο φόβος και η ανασφάλεια που τα εκμεταλλεύονται για να μας κάμψουν.

Αντιστεκόμαστε όσο μπορούμε και σ΄αυτή την αντίσταση δεν βάζουμε..χρονοκάρτα, ούτε περγαμηνές. Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί για να νικήσουμε, πρέπει να είμαστε όλοι μαζί για να μήν χάσουμε.. Και έχουμε ανάγκη το Σωματείο.

Μπορεί μέχρι σήμερα να μην είχαμε την ΕΣΗΕΑ που θα θέλαμε. Αλλά από τον καθένα απο εμάς εξαρτάται το αύριο του σωματείου μας. Είναι επιτακτική ανάγκη να ψηφίσουμε όλοι. Για να έχουμε την ΕΣΗΕΑ που θέλουμε και χρειαζόμαστε.

Η απογοήτευση, η αγωνία για την επόμενη μέρα δεν εκφράζεται με την αποχή.

Δημήτρης Μαθέας,

υποψήφιος με τον συνδυασμό 'Μαχόμενοι Δημοσιογράφοι"

για το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και την ΠΟΕΣΥ.

Δεν διανοήθηκα ούτε μια φορά να μη ψηφίσω στην ΕΣΗΕΑ

Του Φώτη Νάκου

( Δημοσιογράφος στον "Αδέσμευτο")

Λοιπόν φτάσαμε στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ...

Συνάδελφοι, για όσους με ξέρετε είμαι από αυτούς που αρνούμαι συνειδητά να ψηφίσω τα τελευταία χρόνια, σε βουλευτικές εκλογές καθώς θεωρώ ότι τα κόμματα εξυπηρετούν μόνο προσωπικές επιταγές και το λαϊκό κίνημα έχει εκπέσει σε χειμερία νάρκη...

Όμως ακόμα και σε αυτά τα χρόνια της αδράνειας -απάθειας, από τις πολύχρωμες κάλπες, δεν διανοήθηκα ούτε μια φορά να μη ψηφίσω σε δημοτικές εκλογές αλλά και σε αυτές της ΕΣΗΕΑ...Γιατί ακόμα και αν στον συνδικαλισμό τα κόμματα και οι σημαίες τους προσπαθούν να αλώσουν τις προσωπικές σχέσεις μεταξύ συναδέλφων, πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω στα πρόσωπα .Και στο φινάλε η φάρα μας είναι μικρή και όλοι γνωριζόμαστε.

Οφείλω να ομολογήσω ότι στις προηγούμενες εκλογές ένιωσα κάπως αμήχανα όταν σε κάθε συνδυασμό είχε εισχωρήσει έστω και με τη μορφή συμμαχίας κομματικά μαγαζάκια.Όμως δεν απεμπόλησα το δικαίωμα του εκλέγειν και ψήφισα επιλέγοντας καθαρά πρόσωπα και αδιαφορώντας για το χρώμα ή την απόχρωση του συνδυασμού. Άλλωστε σε αυτές τις εκλογές δεν έχουμε το δικαίωμα της αποχής καθώς από αυτές θα κριθεί το μέλλον μας, ο μισθός, το ψωμί μας και το κυριότερο η αξιοπρέπεια μας ...

Στις βουλευτικές εκλογές πιθανότατα και δυστυχώς δεν θα κριθεί τίποτα , καθώς οι πολιτικές είναι προδιαγεγραμμένες και είμαστε όσο μένουμε απαθείς μια κουκκίδα στην άμμο. Εδώ όμως στη μικρή κοινωνία ο κάθε μικρός πολιτευτής έχει ονοματεπώνυμο. Θα τον δούμε στο ρεπορτάζ στα γραφεία και θα του ζητήσουμε το λόγο . Οφείλουμε να το πράξουμε αυτό. Άρα δεν υπάρχει δικαιολογία για αποχή ...

Χαίρομαι που σε αυτές τις εκλογές εντάχθηκα στο συνδυασμό ''Μαχόμενοι Δημοσιογράφοι'', χαίρομαι που είδα συναδέλφους που άφησαν την κομματική της τους ταυτότητα στο σπίτι και συζητήσαμε για δημοσιογραφία .Ένιωσα περήφανος που χθες (Δευτέρα), βρεθήκαμε όλη παρέα (υποψήφιοι και φίλοι) βρεθήκαμε στο Θησείο και η κουβέντα περιορίστηκε στην αγωνία για το επαγγελματικό μας αύριο, στα διαδικαστικά των εκλογών και δεν αναφέρθηκε ούτε μια φορά το όνομα Παπανδρέου, Σαμαράς, Παπαρήγα, Καρατζαφέρης , Τσίπρας, Κουβέλης, Μπακογιάννη , Δημαράς. Για αυτό λοιπόν είναι υποχρέωση όλων μας να κατέβουμε να ψηφίσουμε σε αυτές τις εκλογές και ειδικά οι νέοι συνάδελφοι που θα κληθούν να πληρώσουν το λογαριασμό των λαθών μας και γενικότερα της οικονομικής κρίσης, που στοιχειώνει τη χώρα.

Συνάδελφοι κατεβείτε και αφήστε τη λογική των κομμάτων . Ακόμα και αν επιλέξετε κομματικό συνδυασμό διαλέξτε πρόσωπα συναδέλφων που γνωρίζετε που τους πιστεύετε και θα μπορείτε αύριο να τους ζητήσετε το λόγο για τα πεπραγμένα τους.

Για μας τους ανεξάρτητους Μαχόμενους Δημοσιογράφους η δουλειά και το άγχος ξεκινά αμέσως μετά τις εκλογές. Γιατί σε μας το άγχος δεν είναι η σταυροφορία και η αναφορά στον κομματικό προϊστάμενο. Το άγχος μας είναι να εκλεγεί σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία προεδρείο, που θα χειριστεί δημόσια και όχι στα κρυφά τα πολλά και σημαντικά προβλήματα του κλάδου. Συνθέτοντας και ακούγοντας τις αγωνίες των συναδέλφων που θα θέλουν να συμμετάσχουν σε αυτήν την ανοικτή διαδικασία.

ΦΩΤΗΣ ΝΑΚΟΣ

Είπαν τόσα ψέματα ας πούμε καμιά αλήθεια

«ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ»
Για την ΕΣΗΕΑ της παρέμβασης και της αξιοπρέπειας
της αλληλεγγύης και της ανατροπής

Όταν το μνημόνιο, και οι προσεκτικά σχεδιασμένες κινήσεις της κυβέρνησης και των εργοδοτών, συνάντησαν τους από καιρό πρόθυμους του χώρου μας και την ήδη αποτυχημένη «συνδικαλιστική» τακτική των παρασκηνιακών επαφών, το μίγμα έγινε εκρηκτικό για τον κόσμο της εργασίας.

Το πρώτο που πληρώνουμε και μάλιστα ακριβά, είναι η αποσύνδεση της συνδικαλιστικής δράσης από την παρέμβαση για την ουσία και την ποιότητα της δημοσιογραφικής εργασίας. Τα σωματεία έχοντας αποδεχτεί το «απόλυτο του διευθυντικού δικαιώματος» και έχοντας επί της ουσίας εγκαταλείψει τις αίθουσες σύνταξης στους διευθυντές και τους παρατρεχάμενους τους, είχαν ήδη ανοίξει τις πόρτες στη μνημονιακή επέλαση.

Το δεύτερο που αποκαλύπτει τα όρια της «συνδικαλιστικής» τακτικής που κυριάρχησε δεκαετίες τόσο στην ΕΣΗΕΑ όσο και στις περισσότερες από τις άλλες ενώσεις εργαζομένων στα ΜΜΕ, είναι η εγκληματική καθυστέρηση στη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Περιμένοντας τους εργοδότες να «τα βρουν», για να μας πετάξουν μετά ένα κόκαλο, οι Ενώσεις απώλεσαν ζωτικό χρόνο, παρακολούθησαν ουσιαστικά άπραγες τη διαμόρφωση του νέου χειρότερου πλαισίου στην κοινωνία και συνακόλουθα στα ΜΜΕ, μέτρησαν σειρά ήττες στις επιμέρους μάχες που δόθηκαν (απολύσεις, μειώσεις μισθών, εντατικοποίηση εργασίας κλπ) και οδηγήθηκαν σε κεντρικές συγκρούσεις με αρνητικούς όρους.

Έχοντας σπείρει από τη μια τον εφησυχασμό και την ηττοπάθεια και από την άλλη «αγωνιστικές» ρητορείες χωρίς σχέδιο και προοπτική, οι Ενώσεις βρέθηκαν να θερίζουν γενικευμένη απαξίωση.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η απομάκρυνση από τις διαδικασίες του σωματείου, οι επικρίσεις, ακόμη και η γκρίνια, είναι εξηγήσιμες και στις σημαντικότερες διαστάσεις τους, δικαιολογημένες. Αφήνουν όμως αλώβητες τις αντιλήψεις και τους μηχανισμούς που μας έφεραν εδώ και το σωματείο στα χέρια αυτών που το θέλουν καθηλωμένο στο έδαφος της ήττας.

Άς μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: αν η πλειοψηφία της αγανάκτησης μείνει εκτός συλλογικών διαδικασιών και σωματείων, οι ομαδοποιήσεις της συνδιαλλαγής και της υποταγής θα συνεχίσουν να ξεφαντώνουν πάνω στις ζωές μας, καίγοντας στην πυρά του Μνημονίου τις ΣΣΕ, τα εργασιακά δικαιώματα και κάθε προσπάθεια ουσιαστικής αλληλεγγύης και συλλογικής δράσης.

Για αυτό δεν τους χαρίζουμε την ΕΣΗΕΑ. ΄

Για αυτό επιμένουμε στην ανάγκη υπογραφής ουσιαστικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, στην προστασία των θέσεων εργασίας και την παρουσία στις αίθουσες σύνταξης.

Για αυτό θεωρούμε αναγκαία τη διαμόρφωση ενός δικτύου έμπρακτης αλληλεγγύης στους ανέργους και τη διεκδίκηση όλων των θέσεων εργασίας που λυμαίνονται τα τρωκτικά της πολυθεσίας και της διαπλοκής.

Για αυτό είναι καθοριστική η προσπάθεια για κατοχύρωση της δημοσιογραφικής εργασίας στο Διαδίκτυο και προστασίας των συναδέλφων μας που εργάζονται σε αυτό.

Αρκετά με τη ρουφιανιά, την αλητεία και τους οσφυοκάμπτες.

Αρκετά με τις κλίκες, τις αργομισθίες, και την διαπλοκή.

Αρκετά με τους μηχανισμούς που λυμαίνονται την ενημέρωση και απαξιώνουν τη δημοσιογραφία και όλους εμάς που ζούμε
από την εργασία μας

Συνεχίζουμε στο δρόμο της αξιοπρέπειας
διεκδικώντας την ΕΗΕΑ της αλληλεγγύης και της ανατροπής


ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ


Μάιος 2011

Ο φόβος παραμονεύει στη γωνία...

Του Κώστα Αναγνωστόπουλου

(Ενας ακόμη όμηρος του Αλτερ)

Ξεκίνησα την ενασχόλησή μου με τη δημοσιογραφία στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 από τοπικά έντυπα και περιοδικά.
Εργάστηκα σε αρκετές ημερήσιες εφημερίδες, πρωινές και απογευματινές, ανάμεσα στις οποίες η Αυγή, η Απογευματινή, οι 24 Ωρες.
Δούλεψα ακόμη στο ραδιόφωνο, κυρίως στο Flash, και σε τηλεοπτικές εκπομπές.
Τα τελευταία έξι χρόνια είμαι στη συντακτική ομάδα των δελτίων ειδήσεων του ALTER.

Τον τελευταίο καιρό διαπιστώνω ότι στον κλάδο επικρατεί φόβος και αγωνία. Μια αγωνία για το αύριο, ένας φόβος μήπως ξαφνικά βρεθείς στο δρόμο.

Παλιότερα σε δημοσιογραφικές παρέες, έδιναν και έπαιρναν οι εμπειρίες από το ρεπορτάζ και οι αποκαλύψεις για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε - αλλά πάντα τα καταφέρναμε- για να βγάλουμε το μεγάλο θέμα, την αποκλειστικότητα… Θεωρούσαμε δεδομένη την παρουσία μας στο μέσο που εργαζόμασταν και το μόνο που έμενε ήταν τα «κατορθώματα» μας. Σήμερα όλοι είμαστε εν δυνάμει άνεργοι ή στην περίπτωση τη δική μας στο Alter, όμηροι.

Η δημοσιογραφία, όπως την γνωρίζαμε, έπαψε να υπάρχει και επικρατεί η λογική των επιχειρηματιών, των μάνατζερ και των διαφημιστών. Οι νεότεροι αποδέχονται να δουλεύουν με αμοιβές κάτω από τις συμβάσεις, στην εποχή της έκρηξης των site, χτυπούν κάρτα και λένε «Δόξα τω Θεώ έχω δουλειά»…Οι παλαιότεροι σκέφτονται πως θα επιβιώσουν στην λαίλαπα της «κρίσης», που επικαλούνται συνεχώς οι εκδότες-επιχειρηματίες. Το χαμόγελο έχει χαθεί και ο φόβος παραμονεύει στη γωνία... Και όπως όλοι γνωρίζουμε φοβισμένος δημοσιογράφος, είναι ό,τι καλύτερο για την εξουσία, αλλά πραγματικό έγκλημα για την κοινωνία και την ενημέρωση που υπηρετούμε…

Κώστας Αναγνωστόπουλος

Υποψήφιος με τον συνδυασμό ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας

Της Χριστίνας Αμερικάνου

(αθλητικής συντάκριας στη Βραδυνή)

Πριν από 20 χρόνια, όταν ξεκινούσα τη διαδρομή μου στο χώρο της δημοσιογραφίας, η ΕΣΗΕΑ ήταν το υπέρτατο συνδικαλιστικό -και όχι μόνο- όργανο. Και η είσοδος σε αυτή, λόγος για γιορτή. Πραγματικό παράσημο. Εξ ου και έφτυσα αίμα για να εγγραφώ -και υπάρχουν μάρτυρες να πιστοποιήσουν πως όντως έτσι έγιναν τα πράγματα-, πριν εννέα χρόνια.

Στο διάστημα που μεσολάβησε η Ενωση έχανε χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο την αίγλη της, την πυγμή της, μαζί με την ουσία της της ύπαρξης της. Πράγμα που ίσχυσε και για τη χώρα γενικότερα.

Ετσι φτάσαμε σε μια περίοδο γενικότερης κρίσης (ιδεολογιών, αξιών), που φυσικά δεν άφησε ανεπηρέαστη την ΕΣΗΕΑ -καθότι μικρογραφία της κοινωνίας μας.

Επειδή λοιπόν, πάντα πίστευα -και εξακολουθώ να πιστεύω- ότι η ατομική ευθύνη είναι που μετρά στη συνολική εικόνα μιας ομάδας, ενός συνδικαλιστικού οργάνου και κατ’ επέκταση, της κοινωνίας, έχω να πω ότι όλοι οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Να πάρουμε θέση στις εκλογές και να ψηφίσουμε υπέρ μιας ΕΣΗΕΑ, ανεξάρτητης από κομματικά συμφέροντα. Να "φτιάξουμε" μία ΕΣΗΕΑ με γνώμονα το συμφέρον των μελών της!
Καταψηφίζουμε όλους αυτούς, τους οποίους κατηγορήσαμε για τη στάση τους, και αγωνιζόμαστε για την εξασφάλιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων.

Τιμωρούμε όσους μας κοροϊδεψαν και επιβραβεύουμε αυτούς που πιστεύουμε ότι θα αλλάξουν το τοπίο. Διαφορετικά, είμαστε συνεπεύθυνοι για όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα, και για αυτά που θα ακολουθήσουν...

Τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τα’ αυτιά...

...μ’ απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια…

Του ΟΡΕΣΤΗ ΣΧΙΝΑ

Είναι πια καιρός να αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα:
Όχι, δεν επιτελούμε λειτούργημα – η ενημέρωση σταματάει εκεί που αρχίζουν τα συμφέροντα των εργοδοτών. Φαντάζεστε κείμενο για τις κατασκευαστικές στο «Εθνος», για το Μέγαρο στα «Νέα» ή για τις ναυτιλιακές στην «Καθημερινή»;

Όχι, δεν είμαστε συνάδελφοι όλοι. Διευθυντές που απολύουν για να σώσουν το τομάρι τους, τσιράκια που χαφιεδίζουν για την εργοδοσία, άεργοι πολυθεσίτες και τηλεοπτικοί αστέρες δεν είναι το ίδιο με μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το σωματείο είναι πολυταξικό, και άρα κρύβει αντικρουόμενα συμφέροντα. Το ζητούμενο είναι να ψηφίζουμε με βάση αρχές και πρόσωπα, κι όχι με την πιθανότητα αναρρίχησης, ή έστω εξασφάλισης δουλειάς…

Όχι, δεν κάνουμε την ίδια δουλειά. Άνθρωποι που γράφουν καθ’ υπαγόρευσιν ή, ακόμα χειρότερα, για να αρέσουν, κυνηγοί των σκανδάλων, κήρυκες του λάιφ στάιλ, ανήκουν σ’ έναν άλλο κόσμο. Τόσο κοντά, κι όμως τόσο μακριά…

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν: Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί, δεν μπορούμε να συνεργαζόμαστε με όλους. Έχουμε τη δυνατότητα της επιλογής και από αυτήν θα κριθούμε…

Η ζούγκλα του διαδικτύου και το «αριστερό» αφεντικό

Της Ελένης Ηλιοπούλου
(Δημοσιογράφου, πρόσφατα απολυθείσας από τη zougla.gr,
Υποψήφιας με τους «Μαχόμενους Δημοσιογράφους» για την Π.Ο.Ε.ΣΥ.)

Η zougla.gr σήμερα κλείνει τα τρία της χρόνια. Με αφορμή τα παχιά λόγια του κ. Μάκη και της παρέας του (που ποτέ δεν του λέει όχι, για να μη χάσει τα προνόμια και εκτεθεί στον θυμό του) καταθέτω ως πρόσφατα απολυθείσα και ως υποψήφια για την Π.Ο.Ε.ΣΥ. με το συνδυασμό «Μαχόμενοι Δημοσιογράφοι» το τι έζησα, και τι πραγματικά συμβαίνει στο ηλεκτρονικό κάτεργο αυτής της διαδικτυακής και εργοδοτικής ζούγκλας.

Είναι γνωστό στις συνδικαλιστικές δημοσιογραφικές ενώσεις (Ε.Σ.Η.Ε.Α. και Ε.Σ.Π.Η.Τ.) ότι οι εργασιακές συνθήκες στα περισσότεραπόρταλ, (ενημερωτικά, αθλητικά, ψυχαγωγικά κ.ά.) και blog είναι ιδιαιτέρως άσχημες για τους συντάκτες.

Μαύρες συνήθως και κατά κύριο λόγο υποτυπώδεις αμοιβές (500, 600 έως και 1.000 ευρώ για τους πλέον τυχερούς) και ελαστικό ωράριο υπερεργασίας, χωρίς ασφάλιση, ένσημα, αργίες, υπερωρίες κ.ο.κ..

Κανείς όμως δεν μιλάει γι’ αυτά και η Ε.Σ.Η.Ε.Α. του κ. Σόμπολου αδιαφορεί… λόγω αγγελιόσημου! Άλλωστε οι νεότεροι ηλικιακά και οι ανίδεοι (περί συνδικαλισμού, ταξικής συνείδησης και τρόπων αντίδρασης) δουλεύουν στο κάτεργο…

Ο κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος με απέλυσε αυτοπροσώπωςμετά από 20 μήνες απαιτητικής δουλειάς στο zougla.gr στις αρχές του περασμένου Μάρτη, γιατί τόλμησα να απαντήσω στην προσταγή του «τσακίσου».

Το να αναφέρω εδώ το σχετικό υβρεολόγιο που ακολούθησε δεν το θεωρώ απαραίτητο…
Το πρώην αφεντικό λοιπόν, ο «δίκαιος» για τις ανάγκες της TV, κ. Μάκης, δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ότι είμαι καλή δημοσιογράφος. Οι καλογραμμένες ειδήσεις (με σωστά Ελληνικά), η παραγωγικότητα (το ζητούμενο για κάθε εργοδότη που μετράει τις αναρτήσεις), τα ενυπόγραφα ρεπορτάζ (πρωτοσέλιδα και μη) καθώς και οι ευχαριστήριες επιστολές που λάμβανα για την ποιότητα της δουλειάς μου δεν αμφισβητούνται.

Ο ασύδοτος εργοδότης κ. Μάκης

Είχα όμως ένα τεράστιο ελάττωμα. Κυρίως απεργούσα, προέτρεπα και τους άλλους να απεργήσουν και φυσικά απαντούσα στις ανοησίες και στα δήθεν αριστερά του επιχειρήματα…

Ο κ. Μάκης συνήθιζε με μεγάλη ευκολία να επαναλαμβάνει – προ κρίσης – υποσχέσεις όπως: «θα σας κάνω τους πλέον ακριβοπληρωμένους συντάκτες στο διαδίκτυο, όπως κάναμε και τους συναδέλφους σας στο Πρώτο Θέμα» ή «εγώ μετράω εκείνους που βάζουν πλάτη» και άλλα τέτοια χαριτωμένα…

Όμως τι περιθώρια αντίδρασης έχει ένας εργαζόμενος που αμείβεται με 650 έως 1.000 ευρώ το πολύ (άσχετα με την προϋπηρεσία, τα πτυχία) απέναντι στην ασυδοσία του κ. Μάκη και των ομοίων του;

Πώς ο εργαζόμενος να καταγγείλει τα όσα υφίσταται στη zougla.gr όταν κανείς δεν τον καλύπτει ούτε συνδικαλιστικά;

Όταν πρωτοβγήκε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο κ. Μάκης μπήκε αγκαζέ στην αίθουσα σύνταξης με τον φίλο του και τότε υπουργό Εργασίας, Ανδρέα Λοβέρδο,και μας είπε χαριτολογώντας «σας έφερα τον υπουργό να επιβλέψει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζεστε»…

Γνώριζε τότε ο κ. Λοβέρδος ή γνωρίζει τώρα η κα Λούκα Κατσέλη ότι ο κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος κλέβει συστηματικά και εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια το Ι.Κ.Α.;

Ξέρουν οι αρμόδιοι υπουργοί ότι ο κ. Μάκης τις αναγκαστικές υπερωρίες των Σαββατοκύριακων αρχικά τις έδινε μαύρες και άραχνες, στη συνέχεια τις αντάλλασσε με ρεπό,τα οποία έκοψε,και τώρα πια από τον Μάρτιο του 2011 και μετέπειτα εκβιάζει τους εργαζόμενους να δουλεύουν τουλάχιστον τέσσερις μέρες τον μήνα επιπλέον,χωρίς να τους πληρώνει και χωρίς να τους δίνει έστω ρεπό;

Ο εκβιασμός είναι ξεκάθαρος «είμαστε σε κρίση» είπε μέσω του διευθυντή του, του Νίκου Γεωργιάδη, «σε όποιον δεν αρέσει φεύγει…» τόνισε!

Μετά την απόλυση μου συνάντησα τον αρχιλογιστή της επιχείρησης κ. Νίκο Ξυκομνηνό και απαίτησα να μου δοθούν πέραν της αποζημίωσης μου και τα ένσημα που η επιχείρηση μου όφειλε για τους 9 μήνες που δούλευα με μαύρα (είχα αρνηθεί να συνεχίζω να δουλεύω επ’ άπειρον ως δούλος).

Τότε ο κ. Ξυκομνηνός μου είπε ότι αυτό δεν γίνεται… Του ανταπάντησα ότι σαφέστατα γίνεται, έστω και αναδρομικά αλλά γνωρίζω ότι επιχείρηση θα «φάει» το σχετικό πρόστιμο γιατί παρανόμησε.

Τελικά συμβιβάστηκαν και μου έδωσαν την αντιστοιχία των ενσήμων σε χρήματα. Έχοντας μπροστά του να αντιμετωπίσω το απροσδιόριστο διάστημα της ανεργίας, θεώρησα σκόπιμο να πάρω τουλάχιστον τα λεφτά.

Μου ζήτησαν όμως να υπογράψω ένα χαρτί, το οποίο ανέφερε μεταξύ άλλων, ότι «έχουν παρακρατηθεί και έχουν αποδοθεί οι ασφαλιστικές εισφορές μου στον αντίστοιχο ασφαλιστικό φορέα. Εν πάση δε περίπτωση ουδεμία άλλη απαίτηση έχω και παραιτούμε παντός ενδίκου μέσου κατά αυτής».

Αυτή την υπεύθυνη - ψευδή όμως δήλωση δεν την υπέγραψα, αλλά την έχω κρατήσει ως ενθύμιο της ασυδοσίας του κ. Μάκη, που από την συχνότητα του ALTER - μέχρι πρότινος - έδειχνε με το δάχτυλο όλους τους κλέφτες, τους απατεώνες και τα αρχιλαμόγια,ενώ είναι ένας από αυτούς.

Έχω κρατήσει βέβαια και όλες τις ΜΗ διάτρητες από την Δ.Ο.Υ. αποδείξεις, τις οποίες μας έδινε το λογιστήριο όταν πληρωνόμασταν (αρχικά) τα Σαββατοκύριακα, τα οποία δουλεύαμε υποχρεωτικά.

Τις κράτησα και αυτές προκειμένου να αποδείξω σε όποιον προσπαθήσει να αμφισβητήσει τα λεγόμενα μου, ότι ο κ. Μάκης κλέβει το Ι.Κ.Α. και τα ένσημα των εργαζομένων, που δουλεύουν στην προσωπική του επιχείρηση.

Ήθελαν να κρύψουν το γεγονός

Μερικές μέρες πριν την απόλυση μου, στις 23 Φεβρουαρίου 2011 ένας συνάδελφος τον οποίο εξανάγκασαν να εργαστεί (διαφορετικά θα τον απέλυαν) τραυματίστηκε από μολότοφ κατά την διάρκεια επεισοδίων, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη πορεία απεργών.

Εκείνη την ημέρα απεργούσα και είχα κατέβει στην πορεία, όμως την επομένη το πρωί με έκπληξη διαπίστωσα ότι πουθενά δεν αναφέραμε αυτό το τόσο σημαντικό γεγονός. Απευθυνόμενη στον διευθυντή, Νίκο Γεωργιάδη, τον ρώτησα γιατί δεν είχαμε δημοσιεύσει την είδηση του σοβαρού τραυματισμού του συναδέλφου, Θανάση Βλαντού.

Μου απάντησε λες και απευθυνόταν σε παιδάκι τριών χρόνων. Μου είπε δε ότι «ο Θανάσης είναι λίγο οξύθυμος και εμείς δεν θέλουμε να δώσουμε μεγαλύτερη έκταση στο γεγονός, για να μην έρθουμε σε αντιπαράθεση με την Ε.Σ.Η.Ε.Α. και για να μην τον φέρουμε σε δύσκολη θέση»…

Αντέδρασα και εξήγησα στον κ. Γεωργιάδη τότε ότι αν είχε τραυματιστεί συνάδελφος από άλλο Μ.Μ.Ε. αυτό το γεγονός θα το προέβαλε, άλλωστε το βίντεο με την μολότοφ να σκάει επάνω του το είχε παίξει ήδη και το BBC αλλά και η Γ.Α.Δ.Α. είχε βγάλει σχετική ανακοίνωση…

Τελικά πήρα την «άδεια» και έκανα μια σύντομη αναφορά για τον τραυματισμό του συναδέλφου δημοσιοποιώντας μάλιστα και τις φωτογραφίες που τον δείχνουν καμένο… Ο τίτλος του θέματος έλεγε «Και ο ρεπόρτερ της zougla.gr μεταξύ των τραυματιών».

Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο ίδιος ο Θανάσης Βλαντός έξαλλος είχε ρωτήσει όταν βγήκε από το νοσοκομείο - μετά την παροχή των πρώτων βοηθειών - γιατί δεν δημοσίευσαν το γεγονός και η απάντηση που πήρε ήταν τόσο σαχλή όσο και αυτή που είπαν σε μένα.

Το ανύπαρκτο ενδιαφέρον του κ. Μάκη Τ. για τον συντάκτη, που κάηκε εξαιτίας της απεργοσπαστικής εργασίας, την οποία τον είχε εξαναγκάσει να κάνει, δεν χρειάζεται να σας το περιγράψω… Ούτε αν είχε λεφτά για τα φάρμακα που έπρεπε να παίρνει για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν έκαναν τον κόπο να τον ρωτήσουν…
Αν ο συνάδελφος δεν είχε καταφέρει να σβήσει εγκαίρως τη μολότοφ - που έσκασε πάνω του - και τραυματιζόταν πολύ χειρότερα… τότε ο κ. Μάκης θα έχυνε δάκρυα… κροκοδείλια…

Δεκάδες βέβαια είναι οι στιγμές που θυμάμαι από τον «δίκαιο και αριστερό» κ. Μάκη Τ.. Φουριόζος πριν από περίπου έναν χρόνο (παραμονές μιας ακόμη απεργιακής κινητοποίησης τότε που ήταν και στα φόρτε της η συζήτηση για να υπαχθούν και καλά τα πόρταλ στο αγγελιόσημο) μπαίνει στην αίθουσα σύνταξης και λέει: «Κατεβάστε κάτω τα μολύβια. Σταματήστε να γράφετε».

«Θέλετε να απεργήσετε; Τότε στρέφεστε ενάντια στην επιχείρηση που σας ταΐζει, και εγώ δεν σηκώνω τσαμπουκάδες».
Και συνέχισε…
«Επειδή εσείς με αντιμετωπίζετε σαν μαλάκα τότε και εγώ από 'δω και στο εξής θα σας αντιμετωπίζω όπως το αφεντικό τους υπαλλήλους!». Ήταν και καλά όλοι ίσοι και μετά από αυτά θα άλλαζαν τα πράγματα.
Ο κ. Μάκης Τ. συνέχισε το «μάθημα» προς τους άτακτους και ανόητους εργαζόμενους λέγοντας και άλλες εξυπνάδες…
«Βρε, εγώ που προσπαθώ να έρθω σε επαφή με την Ε.Σ.Η.Ε.Α. για να πληρώνω περισσότερα από την τσέπη μου για το ταμείο σας απ' ότι πληρώνω τώρα στο Ι.Κ.Α.».

Όσοι ξέρουν από ασφαλιστικές εισφορές γνωρίζουν ότι ο Μάκης Τ. ψεύδεται καθώς αυτά που πληρώνει ο εργοδότης στο Ε.Τ.Α.Π. - Μ.Μ.Ε. είναι λιγότερα σε σχέση με αυτά που πληρώνει ένας εργοδότης στο Ι.Κ.Α..
Ο κ. Μάκης τότε συνέχισε απτόητος το κήρυγμα, καθώς κανείς εργαζόμενος δε βρήκε το κουράγιο να τον αντιμετωπίσει, να του πει ότι ψεύδεται (αν και όλοι ήθελαν) και στην τελική να τον στείλει από κει που ήρθε.
Γιατί, όπως καταλαβαίνετε, αμέσως μετά θα ακολουθούσε και η απόλυση, που συνοδεύει συνήθως τέτοιες συζητήσεις μεταξύ «ίσων». «Γιατί θέλετε να απεργήσετε;» αναρωτιόταν τότε ο φιλεύσπλαχνος κ. Μάκης.

Και έδωσε την απάντηση μόνος του, ως σοφός παντογνώστης: «Γιατί σας έχουν βάλει στο τριπάκι οι συνδικαλιστές που δεν αναγνωρίζουν την δουλειά σας!». Αυτά τα χαριτωμένα έλεγε τότε γιατί θεωρούσε παράλογο που οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση του αντιδρούσαν για τα 650 και τα 1.000 ευρώ που τους δίνει ως μισθό.

Αλήθεια, τρώγονται τόσα λεφτά;

Άλλο ένα εξαιρετικό περιστατικό, που με έχει σημαδέψει ως ακροάτρια της διαδικτυακής ραδιοφωνικής εκπομπής του, ήταν τα όσα άκουσα το πρωί της Τετάρτης 15 Δεκεμβρίου 2010.

Τότε ο κ. Μάκης από την συχνότητα του ιντερνετικούτου ραδιοφώνου στη zougla.gr, έλεγε ότι και εκείνος μαζί με τους απεργούς είναι, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι εργαζόμενοι στην ηλεκτρονική του εφημερίδα κάνουν απεργία…
Συνέχισε να λέει και άλλεςπαρόμοιες ανοησίες ο «αριστερός» κ. Μάκης εκείνο το πρωινό της απεργίας… Τόνισε δε προκειμένου να πιάσουν το νόημα όλοι… ότι εκείνος εκτιμά πολύ αυτούς που βάζουν πλάτη στην επιχείρηση.

Όμως ο κ. Μάκης που κάνει την πάπια, τον χαζό και τον ανίδεο,εκεί που τον παίρνει, δεν λέει ποτέ στους ακροατές – τηλεθεατές – οπαδούς του… τι σόι εργοδότης είναι… Δεν λέει ποτέ ότι εξαναγκάζει εδώ και καιρό το σύνολο του προσωπικού του στη zougla.gr να δουλεύει και τζάμπα χωρίς να τους πληρώνει…
Δεν λέει ποτέ ότι τους κλέβει τα ρεπό, δεν λέει ποτέ ότι απολύσει συντάκτες για σχόλια που βρίσκει στο facebook… Δεν λέει τίποτα για το πώς ταπεινώνει μέσω ύβρεων τους υπαλλήλους του…

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για τα έργα και τις ημέρες του αδέκαστου κ. Μάκη Τριανταφυλλόπουλου.
Όμως είναι καλύτερα να σταματήσω εδώ. Τελειώνω λοιπόν λέγοντας ότι με την ηγεσία της Ε.Σ.Η.Ε.Α. κυριολεκτικά πουλημένη στην εργοδοσία (ας μη φοβόμαστε τις λέξεις συνάδελφοι) επιτρέπουμε στα αφεντικά μας να είναι ασύδοτα και να πλουτίζουν σε βάρος μας.

Τι άλλο πρέπει να μας συμβεί για να πούμε ως εδώ;

Ελένη Ηλιοπούλου
Δημοσιογράφος, πρόσφατα απολυθείσα από τη zougla.gr
Υποψήφια με τους «Μαχόμενους Δημοσιογράφους» για την Π.Ο.Ε.ΣΥ.

Οχι άλλο κάρβουνο!

Του Γιάννη Μπογιόπουλου

(Ελευθεροτυπία)

Ακουσα τη φράση “Πού είναι η ΕΣΗΕΑ;” δεκάδες φορές τα τελευταία χρόνια. Η απάντηση είναι μία. “Εκεί που τη βάλαμε συνάδελφοι”. Ερχόμαστε για άλλη μια φορά να ψηφίσουμε και φοβάμαι.

Φοβάμαι ότι πάλι κάποιοι θα ψηφίσουν κόμμα, ρουσφέτι, εργοδότη, υπόσχεση, φήμη, προβολή... Ανθρωποι που -υποτίθεται- ξέρουν κάτι παραπάνω λόγω επαγγέλματος, δεν κατανοούν ότι για να έχεις ένα υγιές σωματείο ψηφίζεις με συνδικαλιστικά κριτήρια, δηλαδή συναδέλφους που εμπιστεύεσαι ότι θα δουλέψουν για το κοινό καλό και όχι για μια αλλότρια ατζέντα. Ολα τα άλλα οδηγούν στην υποταγή και στην απαξίωση. Οχι μόνο του σωματείου, το επαγγέλματος συνολικά.

Τα τελευταία χρόνια τα είδαμε όλα. Αδιαφορία για την ποιότητα της εργασίας, μέλη του ΔΣ να καταπατούν τη δεοντολογία, άγριες επιθέσεις στα δικαιώματά μας, κοινωνική κατακραυγή, ανίερες συμμαχίες “συνδικαλιστών” με εργοδότες, ανεργία, απολύσεις, περικοπές μισθών...

Ενα ΔΣ που δεν υπερασπίστηκε μισθούς και θέσεις εργασίας σε επί μέρους μαγαζιά, ανακάλυψε τη... Γενική Απεργία για να μη χρεωθεί το Χ ή το Ψ αφεντικό αντεργατική πολιτική. Είχε απέναντι του μια διαλυμένη Ενωση Ιδιοκτητών και αντί να το εκμεταλλευτεί τακτικά, υπογράφοντας συμβάσεις με τους εργοδότες που ήθελαν και να σύρει τους υπόλοιπους με απειλές απεργιών, υποχώρησε για να μη χαλάσει τη σούπα. Και αυτό κάποιοι το είπαν “νίκη”. Και έφτασε ο Πρόεδρος του σωματείου να προτείνει μείωση μισθών!

Αλλοι, φουσκώνουν από “επανάσταση” στις ανακοινώσεις τους αλλά ξεχνάνε αμέσως τι ψήφισαν στο ΔΣ. Παράδειγμα στη συζήτηση για την αναβολή της απεργίας λόγω του σοβαρού τραυματισμού διαδηλωτή, ενώ η απόφαση ήταν ομόφωνα αρνητική, την επόμενη μέρα μία παράταξη την κατήγγειλε!

Αλλα να θυμηθούμε και το σχηματισμό προεδρείου. Ανυποχώρητοι για μήνες κάποιοι, προτιμούσαν ακέφαλο και ανίσχυρο το σωματείο παρά να συμβιβαστούν με τους “Χ” (όπου Χ συμπληρώστε ό,τι θέλετε)! Αλλά, συνδικαλισμός με σύνθημα το “Σφάξε με αγά μου, να αγιάσω” δεν γίνεται.

Είναι φανερό ότι από 100 διαφορετικές μεριές η ΕΣΗΕΑ θεωρείται λάφυρο! Για να εξυπηρετηθούν άλλα συμφέροντα και όχι αυτά του εργαζόμενου ή άνεργου επαγγελματία δημοσιογράφου. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς όσο επικρατούν δυνάμεις αδιαφάνειας και υποταγής.

Ας μην επιτρέψουμε να τη φιμώσουν, να την ευνουχίσουν και τελικά να τη διαλύσουν. Η ψήφος μας έχει δύναμη.

Χρειαζόμαστε μια ΕΣΗΕΑ ανοιχτή και σύγχρονη. Που υπερασπίζεται και τους μισθούς και τα επαγγελματικά μας δικαιώματα. Που υπερασπίζεται και τη δεοντολογία και τις θέσεις εργασίας. Που ορθώνεται απέναντι στις αργομισθίες, τις λαμογιές, την υποταγή, τα “μαύρα”, τα “γκρίζα” και τα “κίτρινα” που μας έχουν σακατέψει.

Χρειαζόμαστε μια ΕΣΗΕΑ που συνομιλεί με την κοινωνία. Που την ενδιαφέρει γιατί η Ελλάδα έπεσε στην 70η θέση του Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου, και δεν σφυρίζει αδιάφορα. Που επεξεργάζεται πρακτικές λύσεις για τα προβλήματα και δεν κρύβεται.

Χρειαζόμαστε μια ΕΣΗΕΑ που χρησιμοποιεί διαδικτυακά εργαλεία (σάιτ, φόρουμ, μέιλ) για πλήρη διαφάνεια πριν και μετά τις αποφάσεις του ΔΣ. Μια ΕΣΗΕΑ που κατανοεί τι σημαίνει “δημοσιογραφία των πολιτών”, που εγγράφει επαγγελματίες δημοσιογράφους που δουλεύουν σε σάιτ, που φτιάχνει πολιτικές για να βρουν δουλειά οι άνεργοι, που εκπαιδεύει τα μέλη της σε νέες τεχνολογίες, που διεκδικεί ευρωπαϊκά προγράμματα, κ.λπ. κ.λπ.

Υπάρχουν δεκάδες πρακτικά πράγματα που μπορεί να κάνει ο συνδικαλισμός, οπότε την επόμενη φορά που θα ακούσουμε την ερώτηση “Πού είναι η ΕΣΗΕΑ;” ας απαντήσουμε “Πού ήσουν εσύ στις εκλογές της;”.

Το σύνορο της πείνας, το Alien και η ΕΣΗΕΑ

Τού Νίκου Κωτσικόπουλου

(παράνομα απολυμένου εκπροσώπου των δημοσιογράφων

απο την εφημερίδα "Χρηματιστήριο" )

Σας τρομάζουν τα νέα μέτρα; Εμένα πολύ. Μόλις έχω ρίξει μία ματιά στο διαδίκτυο και διαπιστώνω με θλίψη, ότι με νέα αύξηση του ΦΠΑ οι πλουσιότεροι εξακολουθούν να πληρώνουν τόσο φόρο, όσο και οι φτωχότεροι. Μόνο που οι φτωχότεροι δεν έχουν εισοδήματα και δεν έχουν δουλειά, αλλά καλούνται τώρα να πληρώσουν παραπάνω…

Η ανεργία στη χώρα, έχει φτάσει το 16% από τον Φλεβάρη. Η επίσημη ανεργία. Αυτή που λογαριάζει ως εργαζόμενους, όσους απασχολούνται έστω και μία ώρα την εβδομάδα. Καθεστώς που στον κλάδο μας, μεθόδευσαν εφημερίδες ήδη στην Θεσσαλονίκη και υπάρχει φόβος να δούμε αργότερα και στις εφημερίδες ή τα άλλα μέσα στην Αθήνα.
Αλλά το τραγικό είναι, ότι ήδη από το Γενάρη, οι μη ικανοί να εργαστούν, συνταξιούχοι, ηλικιωμένοι και παιδιά ή όσοι δεν καταγράφει ως ανέργους ο ΟΑΕΔ, είναι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΧΩΡΑ!!! Εδώ, όπου η εργασία είναι αγαθό σε ανεπάρκεια. Ασύλληπτο; Κι όμως συμβαίνει, σε μία κοινωνία καθολικά αποτυχημένη και δυστυχισμένη, η οποία ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ και ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΙ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, ο μη ενεργός οικονομικά πληθυσμός είναι σχεδόν 190.000 περισσότερα άτομα από τους εργαζόμενους. Πως θα ζήσει αυτός ο κόσμος; Πως θα ζήσει αυτή η χώρα; Ποιές συντάξεις, ποιά περίθαλψη και ποιά Ταμεία που τα φόρτωσαν με μετοχές και ομόλογα για να ζητούν τώρα τα ρέστα, προκαλώντας ύφεση, ανεργία καταστροφή;
Πως θα ζήσουμε; Πουλώντας τα ασημικά; Μα αν ο στόχος των δανειστών είναι να βρουν 50 δις ευρώ από ένα μαζικό ξεπούλημα για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, ακριβώς τόση είναι –την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- η αξία όλων των μετοχών όλων των εταιριών που είναι εισηγμένες στο ΧΑ. Στα 50 δις ευρώ είναι το σύνολο της κεφαλαιοποίησης του ΧΑ.
Προσωπικά, καταλαβαίνω ότι σε εξέλιξη είναι τώρα ένα σχέδιο τύπου Αργεντινής για αυτό το δύστυχο τόπο. Θέλουν να μας πτωχεύσουν. Και πτωχεύεις, όταν γίνεσαι πτωχός, χωρίς πόρους για να ξεκινήσεις μία νέα προσπάθεια. Εμείς θα μείνουμε πτωχοί και χρεωμένοι, γιατί αφού αρπάξουν από τους πολίτες και το δημόσιο ότι έχει αξία και είναι μάλιστα τώρα, τερατωδώς υποτιμημένο, θα μας πετάξουν σαν λεμονόκουπα.
Αλλά στον Τύπο και δη στον «έγκριτο» παρουσιάζουν ότι η αναδιάρθρωση ή καλύτερα ακόμα και η άρνηση πληρωμής του άδικου και επαχθούς χρέους, ισούται, λέει, με χρεοκοπία. Δηλαδή μας λένε, ότι αν δεν πληρώσουμε, θα πτωχεύσουμε, ενώ αν δώσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε δεν… θα πτωχεύσουμε; Από πού βγαίνει ο ήλιος, είπαμε;
Καλοί μου φίλοι, συνάδελφοι και μη, ο Τύπος έχει ένα μεγάλο ρόλο να παίξει σε αυτή την ιστορία. Σε αυτή την κρίση. Έχει να παίξει έναν ρόλο υπέρ του μεγάλου χρήματος, το οποίο αρπάχθηκε, μέσω υπερτιμολογήσεων κρατικών προμηθειών. Όπου, για να γίνει αυτή η μπίζνα και προφανώς να «λευκανθεί» μετά αυτό το αδήλωτο και αφορολόγητο χρήμα, χρηματοδότησε το ελληνικό δημόσιο για να κάνει τις «επενδύσεις» (δηλαδή το πλιάτσικο), με αγορά ελληνικών ομολόγων και δάνεια.
Τώρα οι ίδιοι δανειστές, τοκογλύφοι και πλιατσικολόγοι, θα εξοφληθούν για τα δάνεια που έδωσαν, με πώληση των επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας. Θα πουλήσουμε για να τους ξοφλήσουμε. Και αυτοί θα αγοράσουν, με τα λεφτά που θα τους δώσουμε και τα οποία θα είναι… από ΝΕΟ ΔΑΝΕΙΟ!!! Με τα λεφτά μας, θα τα πάρουν όλα.
Αλλά ο Τύπος δεν τα γράφει αυτά, είπαμε. Δεν τα γράφει, γιατί τα συμφέροντα είναι τεράστια και έχει να επιτελέσει έναν ρόλο σε αυτή την κρίση. Γιατί επιτυγχάνει έτσι, την πλήρη καταστολή και μαζική αποβλάκωση των πολιτών. Και γι αυτό, ο Τύπος πρέπει να ελεγχθεί και άλλο. Για να γίνει αυτό:
-Η ανεργία, πρέπει να μεγαλώσει.
-Η εργασία πρέπει να γίνει part time για ένα τμήμα όσων απασχολούνται ακόμα.
-Οι αμοιβές πρέπει να μειωθούν. Για να μειωθούν και τα κόστη των απολύσεων αύριο.
-Οι πρόθυμοι πρέπει να «σφαχτούν» μεταξύ τους για να προκύψουν οι πλέον πειθήνιοι.
-Η περίθαλψη και οι παροχές πρέπει να υποτιμηθούν, με κατασπατάληση των πόρων.
-Και η ΕΣΗΕΑ πρέπει να ολοκληρώσει την μετάλλαξή της, από αδρανής και εγκλωβισμένος οργανισμός, σε Αlien. Ένα σωματείο που θα έχει ολοκληρωτικά καταληφθεί από μέσα.
Κάποιοι αφελείς, νομίζουν ότι θα κρυφθούν. Κάποιοι άλλοι ότι θα κάνουν καριέρα πάνω στο γνωστό δα, μοτίβο: «Εγώ κόβω τον μισθό των άλλων για να μη μου κόψουν τον δικό μου». Ή «απολύω τους άλλους για να μην απολύσουν εμένα».
Είναι αφελείς όλοι. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι είμαστε έτοιμοι να περάσουμε και το σύνορο της φτώχειας; «Ότι σύντομα, πολύ σύντομα, ακολουθεί η πείνα για όλους στη χώρα και για τον κλάδο;».
Στις λιγοστές και μικρές βάρκες αυτού του «Τιτανικού», οι θέσεις είναι εξαιρετικά σπάνιες και ήδη κατειλημμένες. Λυπάμαι που θα απογοητεύσω όσους νομίζουν ότι το φίδι θα το βγάλουν άλλοι από την τρύπα. Όσους, ακόμα χειρότερα, νομίζουν ότι θα υπάρχουν τώρα περιθώρια για να «πουλήσουν καλά», υπηρεσίες σε εξουσιαστικά συστήματα.
Δεν υπάρχουν ανταλλάγματα γι αυτούς. Θα πτωχεύσουν χειρότερα όλων. Είμαστε κοντά στο τέλος του «έργου» και θα μείνουν με τον μουτζούρη, εκτεθειμένοι διπλά, χρησιμοποιημένοι, φτηνά ξεπουλημένοι, χρεοκοπημένοι ηθικά, κοινωνικά και πιθανόν και οικονομικά, όπως οι υπόλοιποι.
Με όλη την πίκρα που έχω πιστεύοντας αυτά, με όλη την δυστυχία να βλέπω να δικαιώνονται πικρά αυτές οι εκτιμήσεις σε κάθε «επεισόδιο» αυτής της κρίσης και καθώς αναμένω το τελευταίο και πιο πικρό επεισόδιο της «αφύπνισης»... Γνωρίζοντας ότι το ΔΝΤ με τέτοια προγράμματα δεν άντεξε πουθενά στον κόσμο πάνω από 2-3 χρόνια πριν ξεσηκωθεί το σύμπαν…
Σας ζητώ να σκεφθείτε καλά τα παραπάνω. Δεν έχει νόημα, ούτε μικρο-καιροσκοπικά να κρυφθείτε τώρα. Είμαστε όλοι με την πλάτη στον τοίχο, οι αποφάσεις έχουν ληφθεί.
Οι δανειστές και όργανά τους θα μας ξεζουμίσουν μέχρι τέλους. Δεν θα σταματήσουν, δεν θα κάνουν πίσω. Τι κάνουμε εμείς λοιπόν; Δεν παλεύουμε; Χάνουμε χειρότερα. Παλεύουμε; Μόνον τότε, ίσως… Αλλά μόνον έτσι.
Σας ζητώ να σκεφθείτε πολύ σοβαρά τα παραπάνω και να πάρετε την απόφαση: ΠΑΡΤΕ ΘΕΣΗ. Με την κορυφαία ενέργεια την κορυφαία εκδήλωση, ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ.
Δεν έχω καταλάβει πως ψηφίζουν οι Έλληνες, κάποιους ανίκανους και τενεκέδες, που λόγω επαγγέλματος γνωρίζουμε πολύ καλά από μέσα. Δεν έχω καταλάβει πως ψηφίζουν και κάποιους άλλους στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, λυπάμαι που το λέω έτσι χονδροειδώς.
Ξέρω πως σε όλα σχεδόν τα ψηφοδέλτια υπάρχουν συνάδελφοι έντιμοι και ικανοί, αλλά… Τους ξεπερνούν συχνά οι άλλοι… Και ξέρω, πως σε αυτό το ψηφοδέλτιο, εδώ στους Μαχόμενους, συγκεντρώνονται πολλοί αξιόλογοι συνάδελφοι με διάθεση προσφοράς και «μέταλλο» χαρακτήρα.
Οι Μαχόμενοι, δεν έχουν κομματικές εξαρτήσεις και διασυνδέσεις, αλλά έχουν μία ιστορία. Δεν απέφυγαν ποτέ τα δύσκολα, ήταν εκεί, έδωσαν μάχες προσπάθησαν, είχαν ιδέες και προτάσεις. Θα είναι εκεί και αύριο, στα ακόμα δυσκολότερα. Δεν θα κρυφτούν. Όταν εγώ ως εργασιακός εκπρόσωπος στο «Χρηματιστήριο», είχα ανάγκη από βοήθεια, εδώ, την βρήκα. Μιλώ εκ πείρας λοιπόν…
Γι αυτό και χωρίς καμιά διάθεση να ζητήσω την ψήφο σας, παίρνω όμως θέση και εκτίθεμαι, συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο και απλά σας προτείνω: ΠΑΡΤΕ ΘΕΣΗ ΤΩΡΑ, Ψηφίστε τους Μαχόμενους Δημοσιογράφους.
Νίκος Κωτσικόπουλος

Στο όνομα της χαμένης μας τιμής

Του Αλέξου Θεοφιλόπουλου
(αθλητικού συντάκτη στην ΕΡΤ)


Στο όνομα της χαμένης μας τιμής και αξιοπρέπειας δίνουμε αυτή την δύσκολη ώρα, την ύστατη μάχη της επιβίωσης.
Με ποιους ΕΙΜΑΣΤΕ; Αναρωτιούνται οι συνάδελφοι.
Η απάντηση είναι ΜΙΑ.
ΜΕ ΟΛΟΥΣ, όσους πιστεύουν στις αρχές της δημοσιογραφίας. Αυτές που μας άφησαν παρακαταθήκη οι σκαπανείς της ελληνικής δημοσιογραφίας και αυτές τις αξίες που οφείλουμε να αφήσουμε αναλλοίωτες στις γενιές που ακολουθούν.
ΑΛΕΚΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

Νοιώθω να με τιμωρούν που.. εργάζομαι σκληρά

Της Μαριαλένας Αλυμάρα

(Χρόνια ΕΡΤ, τώρα Γενική Γραμματεία)

Με αφορμή τις εκλογές….
Θυμήθηκα όταν πριν από 31 χρόνια ξεκινούσα το ταξίδι μου στο ‘’επάγγελμα’’. Πόσες σκέψεις, πόσες επιθυμίες, πόση χαρά με την πρώτη ‘’δουλειά’’. Άσε με τον πρώτο μισθό, εκείνο το μικρούλι πρώτο μισθό που ίσα-ίσα κάλυπτε τα έξοδα κίνησης… Και μετά η επαγγελματική αποκατάσταση με τη μορφή της σύμβασης…

Η αλήθεια είναι πως για τους περισσότερους από εμάς της γενιάς μας τα πράγματα ήρθαν σχετικά εύκολα, βατά. Και είπαμε ότι κάτι διορθώνεται στο τοπίο των Μέσων. Ότι έρχεται το τέλος στις συνθήκες ‘’σκλαβοπάζαρου’’ που επικρατούσαν για χρόνια. Πόσο λάθος κάναμε. Και σ αυτό! Όπως και σε τόσα άλλα. Ο σεβασμός του κόσμου στο ‘’λειτούργημα’’ μας που έγινε κριτική, επίκριση, απαξίωση και… ‘’αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι’’.

Δεν είμαι αλήτης –όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου. Πόσο μάλλον ρουφιάνος-όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου. Το μόνο που θέλησα να είμαι είναι ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ-όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου!

Εργάστηκα, όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς ποτέ να αρνηθώ υποχρεώσεις, ευθύνες, κούραση, σκληρά ωράρια –όπως και τώρα στα 50 μου που βρίσκομαι, αλλά νοιώθω, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου, να μας… τιμωρούν γι’ αυτό. ΓΙΑΤΙ;

Γιατί να συνεχίσουμε να δεχόμαστε την κατάσταση αυτή; Γιατί να μην αντιδράσουμε έστω και τώρα, την ώρα μηδέν; Με αφορμή τις φετινές εκλογές…
Μαριαλένα Αλυμάρα

*** Γεννήθηκα στην Αθήνα πριν 50 χρόνια. Είμαι παντρεμένη και έχω μια 26χρονη κόρη. Τέλειωσα το ιταλικό σχολείο και πέρασα στο ιταλικό τμήμα της Φιλοσοφικής στη Θεσσαλονίκη, σπουδές που δεν ολοκλήρωσα αφού αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος. Φοίτησα στο ‘’Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας’’ και αμέσως μετά παρακολούθησα σεμινάρια ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας στην RAI. Από κει και πέρα…
Α’ πρόγραμμα της ΕΡΤ -‘’Παράθυρο στο σύγχρονο κόσμο’’), ‘’Συντροφιά με τη Συντροφιά μας’’,‘’Επικαιρότητες’’,‘’Νέα για νέους’’ , ’Σάββατο και 8μιση’’, σύνταξη και εκφώνηση των δελτίων ειδήσεων, και παράλληλα εκφώνηση δελτίων ειδήσεων στο ‘’Ραδιο Α’’. Τα τελευταία χρόνια δουλεύω στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης ως αρχισυντάκτης σε πολλά δελτία που δημοσιεύονται στο Ιντερνετ.

Δικαστές στα πειθαρχικά!

Της Στέλλας Χοϊδά
(Διεθνή στην Ελευθεροτυπία-

ως πρόσφατα)

Ποτέ άλλοτε , από όσο θυμάμαι και από τη 35ετή θητεία μου στον αθηναϊκό τύπο , η Δημοσιογραφία, αλλά και ο συνδικαλισμός που την υπερασπίζεται, δεν είχε τόσο απαξιωθεί, λοιδορηθει ακόμα και στηθεί στο απόσπασμα.

Πολλά τα αίτια για το φαινόμενο που αποκαρδιώνει όσους με άδολη αγάπη και υπευθυνότητα αδιαπραγμάτευτη τάχθηκαν να την υπηρετούν.

Ποταμούς μελάνης θα χρειασθεί κανείς να τα απαριθμήσει. Κάποια από αυτά όμως έχουν γενεσιουργά αίτια εμάς τους ίδιους γι αυτό και την ύπαρξη τους μπορούμε καθοριστικά να επηρεάσουμε μέσα από τα όργανα του κάτισχνου πλέον σε επιρροή σωματείου μας . Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε τα προβλήματα των εργατών του λόγου , γιατί τέτοιοι πρέπει να είμαστε, δεν έχουν τελειωμό.
Σε τέτοιους καιρούς, η επιταγή της αξιοκρατίας είναι όσο ποτέ άλλοτε ουσιαστική. Πέρα από το γεγονός ότι η αναξιοκρατία είναι μία από τις χειρότερες μορφές αδικίας.

Και γεννάται το καίριο ερώτημα: άραγε η δημοκρατική αρχή, η άσκηση του δικαιώματος της καθολικής ψηφοφορίας, που κατακτήθηκε με πολυαίμακτους αγώνες, εγγυάται την άριστη συγκρότηση των αντιπροσωπευτικών οργάνων, μιας κοινωνίας; Ενός εθνικού κοινοβουλίου ή ενός επαγγελματικού συνδικάτου; Η ιστορία και η πείρα, λένε ,όχι απόλυτα. Όμως υπάρχουν πάντα οι ασφαλιστικές δικλείδες. Και για να επικεντρωθούμε στην επικαιρότητα και το σωματείο μας θα πούμε: δεν μπορεί να αποκλεισθεί , αίφνης, υμνητής της απριλιανής δικτατορίας, που τη ζήσαμε στο πετσί μας, με δημοκρατικότατες διαδικασίες να περιληφθεί στη σύνθεση κάποιου σωματειακού μας οργάνου. Άλλα πιθανά ή και σφόδρα πιθανά ενδεχόμενα που μπορούμε να φαντασθούμε : πρόσωπα φαιδρά , προφανέστατα φαιδρά, κάποτε γνωστά σε χώρους δουλειάς και για βίτσια που δεν περιορίζονται στα όρια που θέτει ο αμφιλεγόμενος στις μέρες μας θεσμός προσωπικών δεδομένων , ωσαύτως μπορεί να παρεισφρέουν σε αντιπροσωπευτικά όργανα της κοινωνίας μας αρκεί να έχουν τη στήριξη κάποιου κόμματος , είτε στελέχη του τελευταίου αγνοούν το ποιόν τους είτε όχι . Φταίει μήπως η δημοκρατική αρχή , επειδή τέτοια πρόσωπα υπερψηφίστηκαν σε εθνικές εκλογές ή αρχαιρεσίες σωματείων;
Όχι βέβαια. Η Δημοκρατία μπορεί να είναι το άριστο πολίτευμα, αλλά όπως και από εμάς τους θνητούς κανείς δεν είναι τέλειος, έτσι και αυτή παίρνει τα ρίσκα της. Στην Ιστορία πόσοι δικτάτορες δεν πρωτοπήραν την εξουσία με δημοκρατικές διαδικασίες; Για να μη μακρηγορώ, λοιπόν, αγαπητοί συνάδελφοι , με το παραπάνω σκεπτικό, απαύγασμα πικράς πείρας, προτείνω: στα πειθαρχικά όργανα της ΕΣΗΕΑ να μετέχει απαραίτητα τακτικός δικαστής. Το ίδιο έχω εγγράφως προτείνει και για τα πειθαρχικά όργανα της ΕΡΤ , για τα οποία με άλλη ευκαιρία μπορώ να σας διηγηθώ σπαρταριστές ιστορίες...

***Στέλλα Χοϊδά, Δημοσιογράφος- Πτυχιούχος Φιλοσοφικής Σχολής Παν/μιου Aθηνών, με ειδικές σπουδές κοντά σε σημαντικά πρόσωπα, επι κεφαλής του τμήματος των Διεθνών της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» και αρθρογράφος στην ίδια εφημερίδα- από το 2001 γράφει τη στήλη «Αντι-στίξεις», ενώ από το 1985 δούλεψε στην ΕΡΤ σε υπεύθυνες θέσεις.

Δεν μπορείς να διεκδικήσεις αν έχεις παραλύσει από την απελπισία και το θυμό

Της Εύας Ντελιδάκη
(ειδικής σε θέματα υγειας στήν ΕΡΤ)

Η οικονομική κρίση, δηλαδή το πρόβλημα της οικονομικής ρευστότητας, είναι ένας από τους πέντε παράγοντες που πυροδοτούν το στρες και το ανεβάζουν στα ύψη. Οι άλλοι τέσσερεις παράγοντες είναι, απώλεια αγαπημένου , χωρισμός, απώλεια εργασίας -που είναι υποπροϊόν της οικονομικής κρίσης- και οικολογικές καταστροφές

Όλες οι ασθένειες έχουν ψυχοσωματικά αίτια και ξέρουμε ότι τα συναισθήματα του ανθρώπου επηρεάζουν την υγεία του.
Τα συναισθήματα που έχει σήμερα ο μέσος Έλληνας , είναι φόβος, αβεβαιότητα ανασφάλεια ,θυμός , απελπισία. Όλα αυτά τα συναισθήματα τοξικοποιούν τον οργανισμό που δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτές τις αλλαγές. Αυτά μεταφράζονται σε καρκίνους, εμφράγματα εγκεφαλικά, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια κλπ

Που μπορεί να φτάσει το κακό;
Να διαλυθεί ένας άνθρωπος συναισθηματικά, ψυχολογικά, νοητικά, σωματικά

Που στοχεύουν οι Πολιτικοί ;
Αν κρίνουμε από τα έργα τους….ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ

Γιατί δεν συμπεριλαμβάνουν τον εαυτό τους μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο;
Γιατί ποτέ κάποιος δεν βάζει τον εαυτό του μαζί σε μια μάζα στην οποία δεν ανήκει…

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχει το 40%, το 40% και το 20%
-Το 40% είναι αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα (συνταξιούχοι , ηλικιωμένοι κατατρεγμένοι , απογοητευμένοι ή και οι ηλίθιοι)
-Το 40% καίει λίπος από τα έτοιμα ( μπορεί να είμαστε και εσύ και εγώ)
-Και ένα 20% βγάζει λεφτά του σκασμού άρα δεν μπορεί να σκεφτεί στην αντιπέρα όχθη τι συμβαίνει , άρα δεν τους απασχολεί

Τι κάνουμε;
Σε πρώτη φάση κοιτάμε να νοιαστούμε για τον εαυτό μας περισσότερο, να νοιαστούμε για τα συναισθήματά μας , να νοιαστούμε για την σχέση μας
Δεν μπορείς να διαδηλώσεις αν είσαι άρρωστος
Δεν μπορείς να διεκδικήσεις αν έχεις παραλύσει από την απελπισία και το θυμό
Για να μπορέσεις να διεκδικήσεις πρέπει να είσαι συμπαγής
Συμπαγής συναισθηματικά ,συμπαγής ψυχολογικά και να έχεις καλή υγεία
Ξεκινάμε από τον εαυτό μας, τους αγαπημένους μας και μετά το κοινωνικό σύνολο

Μ αρέσει αυτό που συμβαίνει στην Ισπανία. Που μαζεύονται όλοι και πάνε και διαμαρτύρονται στις πλατείες ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, έξω από τα σπίτια των πολιτικών (όπως Κίνηση Κολλάτου)
Φανταστείτε να το κάναμε συνέχεια αυτό και να μην τους αφήναμε σε ησυχία….

Ρώτησα έναν σπάνιο Ανθρωπο, Σύμβουλο Επιχειρήσεων ,Συγγραφέα και Εκδότη….

ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΙΣ ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΙ ΘΑ ΕΛΕΓΕΣ;
“Επειδή όλα κρίνονται από τα έργα και όχι από τα λόγια ή τις προθέσεις , θα έλεγα μια πρόταση:
Αν εγώ ήμουν ο εργοδότης σας και εσείς ήσασταν στελέχη μου, στην καλύτερη περίπτωση θα σας είχα απολύσει λόγω ανικανότητας.”

Ζητούνται απαντήσεις

Του ΧΑΡΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

Πολιτικού συντάκτη (ΑΥΡΙΑΝΗ)

Οι φετινές εκλογές της ΕΣΗΕΑ διεξάγονται ίσως κάτω από τις χειρότερες συνθήκες για τον κλάδο. Συνάδελφοι απλήρωτοι, κακοπληρωμένοι, υπό απόλυση, με μειωμένο μισθό, άγχος, ανασφάλεια και συχνά καμιά ελπίδα για το μέλλον καλούνται να ψηφίσουν για μια ακόμη φορά τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι θα κληθούν να αντιμετωπίσουν την ολοένα και επιδεινούμενη κατάσταση στα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης.

Όλοι μας κατά καιρούς έχουν κατακρίνει την ΕΣΗΕΑ για λάθη, παραλείψεις, απραξία, συμβιβασμούς. Κάνουμε όμως ένα βασικό λάθος. Οι λάθος επιλογές είναι της εκάστοτε πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου, όχι γενικά και αόριστα της ΕΣΗΕΑ. Η Ένωση είμαστε εμείς και κανένας άλλος, ούτε κόμματα, ούτε παρατάξεις. Διότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε είμαστε ευχαριστημένοι με την παρούσα κατάσταση και άρα δε χρειάζεται να αλλάξει τίποτα είτε δε μας εκφράζουν οι σημερινοί συσχετισμοί και επομένως παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, συμμετέχουμε, ψηφίζουμε και αποφασίζουμε.

Πολλοί μιλούν για υπερπληθώρα εντύπων, σταθμών, περιοδικών στην Ελλάδα και πιθανώς να έχουν δίκιο. Ο εξορθολογισμός όμως θα πραγματοποιηθεί με ποιο τρόπο; Με μια εξυγίανση του κλάδου για να πορευτεί με τα πιο ικανά και ζωντανά του στοιχεία στο μέλλον ή απλά με την επιβίωση των πιο ικανών απατεώνων; Κανείς δεν έχει απαντήσει ακόμη στο ερώτημα πως γίνεται να έχουμε φτωχά και καταχρεωμένα Μέσα «που πρέπει να κάνουν περικοπές» αλλά αιωνίως πάμπλουτους εκδότες και ιδιοκτήτες.

Προσωπικά έχω περισσότερα ερωτήματα, παρά απαντήσεις:

- Τι απαντάμε στα νέα παιδιά που ονειρεύονται να ενταχθούν στον κλάδο, αποφοιτώντας είτε από τις πανεπιστημιακές σχολές είτε από τα διάφορα εργαστήρια και ΙΕΚ; Ότι θα εργαστούν αμισθί, έτσι για τη …δόξα; Όταν αν πάρουν «μαύρα» οδοιπορικά θα πρέπει να πουν και ευχαριστώ;
- Τι απαντάμε στους συναδέλφους που εργάζονται κάποια χρόνια και βλέπουν το μέλλον δυσοίωνο; Είτε κακοπληρωμένοι, είτε απλήρωτοι, βιώνουν καθημερινά την απογοήτευση και το άγχος για ένα μέλλον που πιθανότητα θα είναι ακόμη χειρότερο. Πόσα όνειρα να κάνεις, μένοντας στα 30 σου ακόμη στο παιδικό δωμάτιο; Τι οικογένεια να ονειρευτείς με 600-800 ευρώ το μήνα;
- Τι απαντάμε σε όσους βρίσκονται στο χώρο πολλά χρόνια, έχουν παιδιά και οικογένειες, έχουν μία δουλειά και ανησυχούν ότι αύριο μπορεί να απολυθούν για να …σωθεί η χώρα; Πόσο εύκολο είναι να βρει κάποιος δουλειά στα 45 ή τα 50 του;
- Τι απαντάμε στους αδίστακτους εργοδότες που μειώνουν ή καθυστερούν τους μισθούς, κρατώντας εργαζομένους σε ομηρεία, την ώρα που οι ίδιοι δεν υφίστανται το παραμικρό;
- Πότε επιτέλους θα κατοχυρωθεί ουσιαστικά το επάγγελμα του δημοσιογράφου; Κάτω από ποιους όρους και ποιες προϋποθέσεις θα μπορεί κάποιος να θεωρείται δημοσιογράφος;
- Πότε επιτέλους θα αναγνωριστούν ως Μέσα Ενημέρωσης τα πόρταλ και επομένως και οι συνάδελφοι που εργάζονται εκεί; Το διαδίκτυο είναι το μέλλον, αλλά εμείς θα εξακολουθήσουμε να το βλέπουμε ως κακό δαίμονα;

Επίσης, μέγα ζητούμενο είναι και η ποιοτική αναβάθμιση του κλάδου. Οι αντιλήψεις ότι «η δημοσιογραφία μαθαίνεται στο πεζοδρόμιο» είναι οριστικά ξεπερασμένες και κάθε άλλο παρά τιμούν το επάγγελμά μας. Ο δημοσιογράφος δεν είναι πωλητής λαϊκών αγορών. Χρειάζεται παιδεία, εκπαίδευση, θεωρητική κατάρτιση και φυσικά, όπως σε όλους τους κλάδους, και πρακτική εμπειρία. Δε μπορεί όμως οι σχέσεις της ΕΣΗΕΑ με δύο πανεπιστημιακά τμήματα ΜΜΕ στην Αθήνα να είναι μηδενικές…

Με αυτές τις σκέψεις και πολλές ακόμη που θα μπορούσαν να αποτυπωθούν, προσπάθησα να βάλω ένα λιθαράκι στον προβληματισμό που αναπτύσσεται τελευταία μέσα στο Διαδίκτυο. Φυσικά δε ζητώ καμία ψήφο, υπάρχουν αξιότεροι και εμπειρότεροι συνάδελφοι στο συνδυασμό των ΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ, που με τη δική μας Νανά Νταουντάκη εκπροσωπούν επάξια τον κλάδο μας, χωρίς κομματικές σημαίες και πάντα με τη δημοσιογραφία και τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους της στο επίκεντρο. Ραντεβού στην Ακαδημίας την Τετάρτη και την Πέμπτη και καλό μας κουράγιο…

Κάποτε έγραφα για τους πεινασμένους. Τώρα μιλάμε την ίδια γλώσσα

Του Γιώργου Γεωργιάδη

(άνεργου πολεμικού ανταποκριτή)

Μια νοσοκομα στη Μαναγκουα, ειπε σε Αμερικανα δημοσιογραφο. ''Μηπως επρεπε να εχει σκοτωθει ενας συμπατριωτης σου δημοσιογραφος απο την αρχη του πολεμου στη Νικαραγουα, για να βρεθει λυση...''

Η ταινια ''αποστολη στη Νικαραγουα'' ηταν παντα απο τις αγαπημενες μου ταινιες, με θεμα τους πολεμικους ανταποκριτες. Τη θυμηθηκα χτες καθως εφευγα απο τα γραφεια της ενωσης, εχοντας συμπληρωσει την αιτηση για συμμετοχη στις εκλογες. Οχι γιατι ειναι η πρωτη φορα που ειμαι υποψηφιος. Ουτε γιατι η οικονομικη κριση εκανε τη διετια που ολοκληρωνεται για την ΕΣΗΕΑ να μοιαζει, κολαση.

Αλλα να, ειναι η πρωτη φορα μετα απο 30 χρονια, στη δουλεια, που ειμαι ανεργος. Που ζω στους δρομους της πολης μου, πολλα απο αυτα που εκανα θεμα οταν ταξιδευα για ρεπορταζ σε αλλες χωρες. Βασανιζει το μυαλο μου, ενα ερωτημα. Φταιει η κριση που φτασαμε ως εδω η' εμεις που φτασαμε τη χωρα ως την κριση;

Περπαταω διπλα στα αδεια μαγαζια, αυτα που δεν εβαλαν λουκετο, αλλα που δεν εχουν ουτε εναν πελατη. Κοιταζω σε καθε γωνια και μια διμοιρια. Μυριζει ο αερας, χημικα και σαπια σκουπιδια. Που ημουν ολα αυτα τα χρονια; Εψαχνα την αληθεια της Γιουγκοσλαβιας,του Ιρακ,της Ρουαντα,της Παλαιστινης...κι εχασα τη δικη μου αληθεια; ΟΧΙ, δεν την εχασα. Ειναι εδω μπροστα μου και θα παλεψω γιαυτην.

Γιατι πιστευω οτι δεν πρεπει να χαθει τιποτα, για να βρεθει η λυση. Γιατι παντα πιστευα οτι ''νειατα ειναι ο χρονος που μου απομενει''. Γιατι τωρα, χωρις δουλεια, χωρις εσοδα, χωρις ψευτικους φιλους,νοιωθω πιο αισιοδοξος απο ποτε.

Κάποτε, ανέπνεα δακρυγόνα ,καλύπτοντας το ρεπορτάζ .Τώρα, ως διαδηλωτής.

Έβγαζα φωτογραφίες τους αστέγους .Τώρα τους προσφέρω τα μισά από τα υπάρχοντα μου. Έγραφα για τους πεινασμένους ,που έψαχναν τους κάδους απορριμμάτων. Τώρα τους πλησιάζω και μιλάμε .Γιατί πλέον ,μιλάμε την ίδια γλώσσα .

ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣΑ πάντοτε για τους εκπροσώπους μου ,γιατί δεν τους εμπιστευόμουν. Τώρα συμμετέχω.

Εμείς επιτρέψαμε τον εκφυλισμό της ΕΣΗΕΑ

Του Παντιά Ζαχαριάδη

(δημοσιογράφος στην ΕΡΤ)

Από τις αρχές της δεκαετίας του 80 παρακολουθώ την εισβολή στον χώρο του τύπου και αργότερα στον χώρο των ηλεκτρονικών μέσων μεγαλοεργολάβων ,εφοπλιστών , επιχειρηματιών ακόμη και τραπεζιτών. Νέα τζάκια λοιπόν έφεραν συναλλακτικά ήθη διαφορετικής κοπής στο χώρο της Δημοσιογραφίας.

Με το πέρασμα των χρόνων οι περισσότεροι δημοσιογράφοι υποχρεώθηκαν εκ των πραγμάτων να εργαστούν υπο το «ποδοσφαιρικό καθεστώς» των μεταγραφών . Τα συμφέροντα του μαγαζιού και τα μικροσυμφέροντα του καθενός από εμάς οδήγησαν σε μια ελαστική εφαρμογή της δεοντολογίας σε μια χαλαρή και σχεδόν ανεξέλεγκτη σχέση εργαζόμενου και εργοδότη .

Αυτή η περιρρέουσα νοοτροπία μοιραία ευδοκίμησε και μέσα στους κόλπους των συνδικαλιστικών μας οργάνων. Γιατί κακά τα ψέματα συνάδελφοι η ΕΣΗΕΑ η ΠΟΕΣΥ ο ΕΔΟΕΑΠ είμαστε εμείς. Εμείς λοιπόν επιτρέψαμε με τη στάση μας τον εκφυλισμό τους. Εμείς είμαστε αυτοί που αφήσαμε με την αδιαφορία μας την εισβολή των πηδαλιουχούμενων και πειθαρχημένων παρατάξεων σε κομματικές σκοπιμότητες.

Τώρα, υπο το κράτος της κρίσης, της κλιμακούμενης επίθεσης στον κλάδο, υπο την πίεση των ανέργων συναδέλφων, αναζητούμε σχέδια δράσης και βηματισμούς που τους έχουμε απεμπολήσει, εδώ και πολλά χρόνια, υιοθετώντας διαλλακτικές πρακτικές απέναντι σε επιχειρηματίες εργοδότες που ελάχιστα τους απασχολεί του δημοσιογραφικό λειτούργημα.

Το θέμα λοιπόν ξεκινά από ένα και μόνο ερώτημα:

Θέλουμε σωματείο που να μας εκπροσωπεί επι της ουσίας ή μας αρκεί μόνο η ταυτότητα του δημοσιογράφου;

Θέλουμε ένα σωματείο που να παζαρεύει απλώς τη συλλογική σύμβαση εργασίας ή να παρεμβαίνει ουσιαστικά για να μπορούμε και εμείς να συμβάλλουμε στη διαδικασία της ενημέρωσης χωρίς να αισθανόμαστε έκθετοι στην προσπάθεια μας να διατηρήσουμε την δεοντολογία και την αξιοπρέπεια μας;

Θέλουμε ένα σωματείο που να προστατεύει εργαζόμενους και ανέργους, μέλη και υποψήφια μέλη στην ΕΣΗΕΑ , για μένα ο όρος - μη μέλη -είναι ατυχής. Γιατί από την στιγμή που εργάζεσαι ως δημοσιογράφος και υπηρετείς σωστά αυτό το επάγγελμα έχεις και το δικαίωμα να συμμετέχεις και στο σωματείο σου.

Ας αποφασίσουμε λοιπόν αν θέλουμε ένα σωματείο κλειστό ή ένα συνδικαλιστικό όργανο που να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα των καιρών και δεν τρέχει καταϊδρωμένο πίσω από τις εξελίξεις. Επιτέλους,

Ας διεκδικήσουμε ένα σωματείο ενεργό και ανεξάρτητο μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα .Έχω την αίσθηση πως ήρθε η ώρα να δώσουμε στην ΕΣΗΕΑ το κύρος και την δυναμική που της αξίζει εκλέγοντας τους καλύτερους.

Σε εμάς εναπόκειται να επιστρατεύσουμε με την ψήφο μας αυτούς που μπορούν και θέλουν .

Σε εμάς πέφτει και η ευθύνη να σταθούμε δίπλα τους στις δύσκολες στιγμές που έρχονται για το κλάδο και μετά τη λήξη της εκλογικής διαδικασίας.

Με την ελπίδα ότι σύντομα θα έχουμε ένα αντιπροσωπευτικό προεδρείο ικανό να σταθεί απέναντι στις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει ο κλάδος προσέρχομαι και εγώ σε αυτές τις εκλογές με τους Μαχόμενους Δημοσιογράφους, γιατί το πρώτο μάθημα που πήρα από δημοσιογράφους μιας άλλης γενιάς, ήταν πως εμείς πρέπει να παραμείνουμε μαχόμενοι. Μαχόμενοι για την αλήθεια . Μαχόμενοι για την δημοσιογραφία και την ανεξαρτησία της . Καλή ψήφο σε όλους .Παντελής Στ. Ζαχαριάδης