Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ
Δεν θα βγούμε από την πολυεπίπεδη κρίση (οικονομική, πολιτική, πολιτισμική, θεσμική, κοινωνική) όσο τη διαχειρίζεται, τη συντηρεί και την αναπαράγει αυτό που τη γέννησε: το εξαχρειωμένο και καταρρακωμένο στην κοινωνική συνείδηση πολιτικό μας σύστημα.
Δεν θα εξυγιανθεί αυτό το πολιτικό σύστημα, αν δεν αποκατασταθεί η δημοκρατική νομιμότητα, που μπάζει από παντού, και δεν προχωρήσουμε σε τολμηρές θεσμικές αλλαγές εδώ και τώρα, αλλά και στο εγγύς μέλλον με μια αναθεώρηση του Συντάγματος ουσιαστική και όχι γέννημα σκοπιμοτήτων συγκυριακών, όπως οι προηγούμενες. Και δεν θα αξιωθούμε να κατακτήσουμε ένα Σύνταγμα πραγματικής Ισονομίας, Ισηγορίας και Ισοπολιτείας, αν δεν το επιβάλει αγωνιστικά ένα ευρύτατο και στιβαρό, αυτόνομο και δημοκρατικό κίνημα συνειδητοποιημένων πολιτών, που σήμερα δεν υπάρχει.
Δεν είναι παράδοξο, το ζητούμενο να είναι και προαπαιτούμενο. Είναι ερέθισμα και πρόκληση. Για μας...
Σε μια προσπάθεια να πείσω για να συγκροτηθεί μια ομάδα εργασίας επί τούτου, κάτι τέτοια έλεγα σε σποραδικές παρεμβάσεις μου στην αλησμόνητη διαρκή συνέλευση χιλιάδων «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα. Τότε, την άνοιξη του 2011, που ξέσπασε αναπάντεχα το πρωτόφαντο σ' αυτή τη δεινοπαθημένη χώρα «κίνημα των πλατειών». Ενα κίνημα νεανικό και πανελλαδικό, αυτόνομο, ειρηνικό και δημιουργικό, που εφάρμοζε, πρώτη φορά στον τόπο μας, αρχές και διαδικασίες άμεσης (δηλαδή, της μόνης) δημοκρατίας -με πανάρχαιες καταβολές στην Αθηναϊκή Δημοκρατία και ιστορικές αναφορές στην Παρισινή Κομμούνα, στη μαχνοβίτικη Ουκρανία και την Κροστάνδη, στις κολεκτίβες της Καταλονίας και τις εξεγέρσεις, ανά τον κόσμο, μετά τον Μάη του '68.