10 Αυγ 2011

Οι εφημερίδες αρνούνται να πεθάνουν!

του Χρήστου Ξανθάκη
Σιχαίνομαι ν' ακούω για «δεινόσαυρους»! Το ακούω όλο το χρόνο για συγκροτήματα και μουσικούς κι ύστερα έρχεται το καλοκαίρι και πάνε 70.000 κόσμος στον Ρότζερ Γουότερς και στους Πυξ Λαξ. Αλλά δεν είναι μόνο οι νότες, όπου ανθεί ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός. Είναι και οι εφημερίδες.
Χρόνια τώρα οι κοινωνοί των ιστοσελίδων, των blogs, του facebook και του twitter, προαναγγέλλουν ότι δεν είναι μακριά η μέρα που θα βρεθεί και για μας μια θέση στα μουσεία. Κι ύστερα θα βασιλεύσει απόλυτη ευτυχία στο βασίλειο των media...
Εν τω μεταξύ, στις ώρες, μέρες και εβδομάδες του πραγματικού κόσμου, οι εφημερίδες αρνούνται να πεθάνουν. Οπως δεν πέθανε το θέατρο όταν γεννήθηκε το σινεμά, όπως δεν απεβίωσε το ραδιόφωνο όταν είδε το φως της ημέρας η τηλεόραση.
Και γιατί δεν λένε «αντίο» οι εφημερίδες; Γιατί δεν πεθαίνει το ρεπορτάζ! Κι αν ψάχνετε αποδείξεις επ' αυτού, δεν έχετε παρά να δείτε την ενενηντάλεπτη ταινία «Page One: Inside the New York Times» του σκηνοθέτη Αντριου Ρόσι. Προβάλλεται εδώ και μερικές ημέρες στις ΗΠΑ και αν..την ψάξετε προσεκτικά στο Διαδίκτυο, όλο και κάποιες σκηνές της θα βρείτε για μια πρώτη γεύση.Περί ντοκιμαντέρ πρόκειται, αλλά με μια ισχυρή δόση ριάλιτι. Ο Ρόσι βλέπετε και οι συνεργάτες του πήραν την άδεια να στριμώξουν επί ένα ολόκληρο δωδεκάμηνο τις κάμερές τους στα γραφεία των «New York Times». Μια φορά κι έναν καιρό είχε πάει εκεί ο σκηνοθέτης για άλλη υπόθεση και όπως καθόταν κι έβλεπε γύρω του το ανθρώπινο μελίσσι να βουίζει, τον χτύπησε κατακούτελα η έμπνευση! «Κατάλαβα», λέει σήμερα, «ότι εδώ είναι το στόρι.

Εβλεπα όλη αυτή τη δραστηριότητα των συντακτών και σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να μιλήσω για τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους σε μια περίοδο μεγάλων κινδύνων αλλά και μεγάλων ευκαιριών».Ξεκινώντας κάπως έτσι, κατάφερε να κινηματογραφήσει μικρές και μεγάλες στιγμές ενός κολοσσιαίου οργανισμού. Του δημοσιογραφικού οργανισμού που καθορίζει εδώ και 120 έτη το ειδησεογραφικό τοπίο τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε μεγάλο μέρος της πολιτισμένης υφηλίου. Με πάνω από 100 Πούλιτζερ στο ενεργητικό τους, οι «New York Times» μπορούν να κοιτούν αφ' υψηλού τον ανταγωνισμό.Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι είναι άτρωτοι. Τα τελευταία δύο χρόνια, πλάι στα βραβεία φιγουράρει και τριψήφιος αριθμός αποχωρήσεων συντακτών, είτε μέσω εθελουσίας είτε μέσω απομακρύνσεως.
Οπως δηλώνει κάποια στιγμή στο ντοκιμαντέρ ο πρώην επικεφαλής των «New York Times» Μπιλ Κέλερ (αντικαταστάθηκε έκτοτε από την Τζιλ Εϊμπραμσον, πρώτη γυναίκα διευθύντρια στην ιστορία της εφημερίδας): «Μερικές φορές είχα την εντύπωση ότι έπρεπε να φοράμε ματωμένες ποδιές του χασάπη στο γραφείο. Τόσο δύσκολη ήταν η δουλειά μου, τόσο ζοφερή...»

Δύσκολη δουλειά αναμφιβόλως, ιδίως όταν σκάνε ειδήσεις όπως εκείνη προ ημερών που έκανε λόγο για απώλειες άνω των 100.000.000 δολαρίων το δεύτερο τρίμηνο του 2011. Η δύναμη ωστόσο των «New York Times» δεν κρύβεται σε ισολογισμούς και κόλπα του μάρκετινγκ. Κρύβεται στο ανθρώπινο δυναμικό τους, στην αγάπη των δημοσιογράφων τους για τη δουλειά τους.Στην αγωνία και στον αγώνα τους να ανακαλύψουν «Ολα τα νέα που αξίζει να τυπωθούν». Αυτό ακριβώς δείχνει το «Page One» και γι' αυτό ακριβώς οι «New York Times» δεν προβλέπεται να έχουν την τύχη της «News of the World»!

**Στη φωτογραφία εικονίζεται η διαδικασία παραγωγής των «New York Times» και το ανθρώπινο μελίσσι (πάνω) στην αίθουσα σύνταξης της εφημερίδας.
πηγή: Κυρ. Ελευθεροτυπία

Ενας κόσμος... μια εταιρεία;

του


Οταν ξεκίνησε η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων στη χώρα, όλοι οι εμπλεκόμενοι στη λήψη των αποφάσεων, και μέσα και έξω από την Ελλάδα, οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες και -φυσικά- οι συστημικοί μυαλοπώλες, σε μια εντυπωσιακή συγχορδία, επέμεναν ότι «πείραμα» δεν υπάρχει.


ΟΙ ΑΠΛΟΙ άνθρωποι, βέβαια, βλέπαμε τις απολύσεις και τα λουκέτα, τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, την αγορά που στέγνωνε και τις ζωές που μαραίνονταν, το ψαλίδισμα κάθε προοπτικής και προσπαθούσαμε να σηκώσουμε την κουρτίνα που άπλωνε η κατευθυνόμενη ενημέρωση, για να δούμε αυτά που μας έκρυβαν.


ΑΛΛΗ μια φορά, το ψέμα τους είχε κοντά ποδάρια. Πόσα «δελτία των οκτώ» μπορεί να αντέξουν αυτοί που τους κυνηγάνε οι τράπεζες; Πόσα διαγγέλματα με πρωθυπουργικές πομφόλυγες μπορούν να παρακολουθήσουν οι άνεργοι ή αυτοί που βλέπουν την ανεργία να χτυπά την πόρτα τους;


ΑΚΟΜΗ και όσοι επέλεξαν να εθελοτυφλούν, ελπίζοντας -μάταια- ότι στο τέλος, πελατειακά ή από... Θεού, θα τη σκαπουλάρουν, ένας ένας ανακρούουν πρύμναν. Πόσα λογύδρια του Λοβέρδου, του Παπουτσή και του Ραγκούση μπορούν να καταπιούν αμάσητα; Πόσο Πάγκαλο και πόσο Βενιζέλο μπορούν να βλέπουν να αγορεύουν στις τηλεοράσεις;


ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ να κυνηγούν τα εύσημα της τρόικας για να μπορέσουν να παραμείνουν στις καρέκλες τους υπό το νέο καθεστώς της περιορισμένης κυριαρχίας, καταπώς δηλώνουν και οι φίλοι τους, και τους απλούς πολίτες να κυνηγούν το μεροκάματο, κυνηγημένοι από τους απλήρωτους λογαριασμούς, το «πείραμα Ελλάς», που τάχα μου δεν υπήρχε, πέρασε σε επόμενο στάδιο.


Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ γκρεμίζει ό,τι φτιάχτηκε, σχολεία, νοσοκομεία, προνοιακές δομές, εργασιακά δικαιώματα, χτίζοντας τη χρεοκοπημένη χώρα που ορέγονται οι... επενδυτές και οι αγορές άρχισαν να δαγκώνουν τους επόμενους στόχους. Και να η Ιταλία, και να στο φόντο η Γαλλία και τέλος δεν φαίνεται.


ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ πάντως και δη οι κορυφαίοι «ρυθμιστές» σαν τον Τρισέ βιάστηκαν να δείξουν το δρόμο της «λύσης» και στους Ιταλούς, ζητώντας αλλαγές αλά Ελλάδα! Ποιος πλέον μπορεί να αμφιβάλλει ότι ο ακήρυχτος επισήμως οικονομικός πόλεμος διεξάγεται και με πρόγραμμα και με σχέδιο;


ΔΙΟΛΟΥ συμπτωματική και η παρέμβαση του αντικαγκελάριου της Γερμανίας και υπουργού Οικονομίας Φίλιπ Ρέσλερ, που ζητεί να συσταθεί Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Σταθεροποίησης πάνω από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις, με δικαίωμα να επιβάλλει κυρώσεις σε όποια χώρα... ξεστρατίζει. Απλός (;) ο κανόνας του: Κάντε ό,τι θέλει η Γερμανία.


ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των πάντων και εργασιακή ευελιξία παντού. Και όλος ο κόσμος μια... εταιρεία. Χαράς ευαγγέλια δηλαδή για τους θιασώτες της Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης σαν τον πρωθυπουργό και τον... αναπληρωτή του.


9 Αυγ 2011

Δεσμεύσεις Γιαννίκου για τους εργαζόμενους στον ΑΛΤΕΡ- αναμονή ως την Πέμπτη

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συναντήθηκε με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο του “ ALTER” κ. Κώστα Γιαννίκο.
Κατά τη συνάντηση μαζί του ο κ. Γιαννίκος δεσμεύτηκε :
---Να καταβάλει έως σήμερα Τρίτη 09/08/2011 τις αμοιβές Ιουλίου 100 εργαζομένων και,
---Να εξοφληθεί έως την Πέμπτη 11/08/2011 το σύνολο του προσωπικού για τον μήνα Ιούλιο.

Τονίζεται ότι πρώτιστο μέλημα του Διοικητικού Συμβουλίου είναι η επιβίωση της επιχείρησης, η διασφάλιση των θέσεων εργασίας και προφανώς η διασφάλιση του συνόλου των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Κατά συνέπεια, το Διοικητικό Συμβούλιο σε ένδειξη καλής θέλησης αποφασίζει:
---Να κρατήσει στάση αναμονής και επαγρύπνησης έως την Πέμπτη 11/08/2011 και,
---Σε περίπτωση που δεν τηρηθούν οι δεσμεύσεις της επιχείρησης, θα προχωρήσει σε σειρά κινητοποιήσεων σε συνεργασία με τα άλλα Σωματεία του Τύπου.

Όχι στη συρρίκνωση της ΕΡΤ και του ΑΠΕ" λέει η ΕΣΗΕΑ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ , σε σημερινή ανακοίνωση που εξέδωσε, εκφράζει την πλήρη αντίθεσή του σε οποιαδήποτε μορφή συρρίκνωσης της ΕΡΤ και του ΑΠΕ/ΜΠΕ και δηλώνει ότι θα αντιδράσει δυναμικά για να προασπίσει την ανεξαρτησία, την εύρυθμη λειτουργία και την περαιτέρω ανάπτυξη των υπηρεσιών ΕΡΤ και ΑΠΕ/ΜΠΕ.
Οπως τονίζεται στην ανακοίνωση "Η ΕΣΗΕΑ είναι αντίθετη να λειτουργήσουν ως ΔΕΚΟ η ΕΡΤ και το ΑΠΕ/ΜΠΕ, διότι εκτός του ότι αλλοιώνεται η φυσιογνωμία και ο ρόλος τους ως ΜΜΕ, ταυτόχρονα, υπονομεύεται η αυτονομία τους και επιχειρείται ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των ΣΣΕ των δημοσιογράφων."
Έπιπλέον, "απαιτεί την άμεση επιστροφή των χρημάτων των εργαζομένων από τις περικοπές, οι οποίες έγιναν κατά παράβαση της ισχύουσας νομοθεσίας και των ΣΣΕ και δηλώνει ότι είναι αποφασισμένη να προστατεύσει με κάθε μέσον τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων τόσο στην ΕΡΤ όσο και στο ΑΠΕ/ΜΠΕ, που απειλούνται με την συρρίκνωση που μεθοδεύει να επιβάλει η κυβέρνηση."

Ηθική του τζόγου



του Φίλιππου Συρίγου


Μαθήματα δημοσιογραφικής ηθικής και δεοντολογίας από τον ΟΠΑΠ! Ποιος να το φανταζόταν, άραγε; Να, όμως, που το είδαμε κι αυτό, στην προσπάθεια του Οργανισμού να δικαιολογήσει την απασχόληση ουκ ολίγων αθλητικών συντακτών από τις υπηρεσίες του.


ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ μας τζογαδόρικο, εκμεταλλευόμενο τη σιωπή των δημοσιογραφικών οργανώσεων, προσπάθησε να πει ότι δεν υπάρχει τίποτα αντικανονικό στο έργο που του προσφέρει η ειδική «συντακτική ομάδα» και εν τέλει απεφάνθη: «Με δυο λόγια επ' ουδενί έρχονται (σ.σ. οι δημοσιογράφοι) σε αντίθεση με τους κανόνες δεοντολογίας που διέπουν -ή καλύτερα οφείλουν να διέπουν- το επάγγελμα του δημοσιογράφου»!
ΜΑΛΙΣΤΑ... Για να δούμε όμως, είναι πράγματι δημοσιογραφική δουλειά το να παραδίδει κάποιος αθλητικός συντάκτης το ρεπορτάζ της ημέρας όχι σε μία εφημερίδα, μία τηλεόραση, ένα ραδιόφωνο, ένα σάιτ, αλλά στις υπηρεσίες του ΟΠΑΠ, για να διαμορφώσουν με τον ασφαλέστερο τρόπο τις στοιχηματικές αποδόσεις;
ΑΠΟ παλαιοτάτων χρόνων σκοπός των δημοσιογράφων ήταν η ενημέρωση της κοινής γνώμης. Αυτή εθεωρείτο ανέκαθεν δημοσιογραφική δουλειά και όχι η πληροφόρηση υπηρεσιών, που ουδεμία σχέση έχουν με την ενημέρωση. Με λίγα λόγια, ο δημοσιογράφος απευθύνεται μόνο στην κοινή γνώμη, χωρίς να συνεργάζεται με την εξουσία -πόσω μάλλον με οργανισμούς τζόγου.
ΕΠΙΣΗΣ ο δημοσιογράφος είναι απαράδεκτο να συνάπτει οικονομικές σχέσεις με τα κέντρα εξουσίας που καλείται να ελέγχει. Κάτι τέτοιο, όμως, φαίνεται ότι είναι βολικό για τον ΟΠΑΠ, ο οποίος με περισσή ευκολία ομολογεί ότι, μεταξύ των εξειδικευμένων δημοσιογράφων που απασχολεί, συμπεριλαμβάνονται και ρεπόρτερ διαπιστευμένοι στο υφυπουργείο Αθλητισμού, προφανώς για να ενημερώνουν έναν ημικρατικό οργανισμό, σαν κι αυτόν, για τις αποφάσεις της κυβέρνησης!
ΟΜΩΣ, εντάξει, αυτά είναι ζητήματα που θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι δημοσιογραφικές ενώσεις και δεν το κάνουν, με συνέπεια να τις υποκαθιστά, με εντελώς σουρεαλιστικό τρόπο, ο άρχων του τζόγου, που για ένα μόνο ενδιαφέρεται: υψηλότερα κέρδη, με κάθε τρόπο.
ΕΚΕΙΝΟ που χρειάζεται, πάντως, να γίνει κατανοητό, είναι ότι τρόποι υπάρχουν για όλα. Και για τη δημοσιογραφική δεοντολογία (αν ενδιαφέρει βέβαια κανέναν...) και για τη συγκέντρωση έγκυρων πληροφοριών, που ρυθμίζουν τις αποδόσεις του «Πάμε Στοίχημα». Ως πιο κατάλληλος μου φαίνεται η αξιοποίηση άνεργων δημοσιογράφων, ή και συνταξιούχων, έτσι ώστε να μην μπλέκονται οι κάλτσες με τα σώβρακα.
ΕΚΤΟΣ αν αυτό ακριβώς επιδιώκει ο ΟΠΑΠ, οπότε κάθε καλοπροαίρετη συζήτηση περιττεύει...
fsyrigos@enet.gr

8 Αυγ 2011

Ψήφισμα συμπαράστασης προς τους εργαζόμενους της εφημερίδας «Ελεύθερος»

Οι εργαζόμενοι της «Απογευματινής» εκφράζουμε την πλήρη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας προς τους συναδέλφους του «Ελεύθερου» και τους δηλώνουμε ότι θα στηρίξουμε εμπράκτως και με όλες μας τις δυνάμεις τον αγώνα τους για να μείνει η εφημερίδα ανοικτή, να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους και να λάβουν όσα δικαιούνται, μετά την αιφνιδιαστική απόφαση της εκδότριας Κατερίνας Μάστορα να βάλει «λουκέτο».


Καλούμε την ΕΣΗΕΑ να ξεπεράσει μπροστά στην κρισιμότητα των στιγμών το σκόπελο της επί μακρόν «δυσχέρειας» συγκρότησης προεδρείου, και να παράσχει στους εργαζόμενους του «Ελεύθερου» κάθε συνδικαλιστική, νομική, πρακτική και ηθική υποστήριξη, που θα ζητήσουν.


Όπως, άλλωστε, αποδεικνύει και η δική μας πρόσφατη μεγάλη δικαστική νίκη – με την απόρριψη του αιτήματος πτώχευσης της πλευράς του Κ.Ι. Σαραντόπουλου - κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος. Αποδεικνύεται επίσης πως..όταν υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα όσον αφορά στις πραγματικές προθέσεις της ιδιοκτησίας μίας επιχείρησης η Δικαιοσύνη επιδεικνύει ιδιαίτερη αυστηρότητα.


Σήμερα, 8 Αυγούστου 2011, ο «Ελεύθερος» δεν αναρτήθηκε στα περίπτερα ύστερα από 23 χρόνια αδιάλειπτης κυκλοφορίας. Όπως κάθε εργοδότης στα Μέσα Ενημέρωσης, έτσι και η κ. Μάστορα, καλό θα ήταν να νοήσει πως θα πρέπει να «ζυγίζει» καλύτερα τις αποφάσεις της και να γνωρίζει πως κανείς εργαζόμενος δε θα είναι πια μόνος του. Συνάδελφοι, καθώς γνωρίζουμε από πρώτο χέρι την αγωνία που περνάτε, σας ευχόμαστε από καρδιάς να κερδίσετε τη μάχη και δεσμευόμαστε ότι θα είμαστε στο πλευρό σας με κάθε τρόπο. Εργαζόμενοι στην «Απογευματινή»

ΕΣΗΕΑ: ΑΠΟΦΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΗΘΙΚΗ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ στέκεται στο πλευρό των εργαζομένων της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», μετά την απόφαση της εργοδοσίας να αναστείλει, από το περασμένο Σάββατο, την έκδοση του φύλλου.
Η απόφαση αυτή γίνεται οδυνηρότερη εξαιτίας του γεγονότος ότι η εφημερίδα ήταν μία, κατά βάση, υγιής επιχειρηματική μονάδα και το κλείσιμό της έγινε χωρίς έστω την επίκληση ενός σοβαρού λόγου. Αντίθετα, ιδιαίτερα σοβαρό είναι το αποτέλεσμα της επιχειρηματικής επιλογής: υποθηκεύεται το μέλλον των εργαζομένων την εφημερίδα, που για πολλά χρόνια συνέβαλαν στο θετικό οικονομικό αποτέλεσμα του εντύπου.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ θεωρεί ότι η απόφαση που ελήφθη, χωρίς ηθική αναστολή εκ μέρους της εργοδοσίας της εφημερίδας, αποτελεί βλαπτική μεταβολή για το συμφέρον των εργαζομένων.
Προκειμένου αυτό το συμφέρον να διαφυλαχθεί η ΕΣΗΕΑ θα διαθέσει την απαραίτητη νομική συνδρομή στους εργαζόμενους, στη πορεία προς τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους στο ακέραιο.

Οταν δικάζουν χωρίς ανθρωπιά

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

«Το επιθυμητό δεν είναι να καλλιεργηθεί στον κόσμο σεβασμός προς το Νόμο, αλλά σεβασμός προς τη Δικαιοσύνη»

ΧΕΝΡΙ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΘΟΡΟ

Ενθαρρυντική (ότι κάπου τα γραπτά μου πιάνουν τόπο) και σίγουρα τιμητική για μένα είναι η ακόλουθη επιστολή, που μου έστειλε ο αρεοπαγίτης Χαρ. Αθανασίου, πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων:

«Κύριε Γ.Β.,

Παρακολουθώ τις αναλύσεις σας στην "Ελευθεροτυπία" ανελλιπώς. Στη χθεσινή (11-7-2011) ανάλυσή σας με ικανοποίηση είδα ότι αναφέρεσθε στο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν "Το Δόγμα του Σοκ" και τη σύσταση να μελετηθεί από τους υπουργούς.

»Κατά την ετήσια γενική συνέλευση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, στις 11 Δεκεμβρίου 2010, στην ίδια παρότρυνση είχα προβεί προς πολιτικούς, δικαστές, νομικούς κ.ά. (βλ. φύλλο 115, σελ. 5 της επισυναπτόμενης εφημερίδας μας "ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΝΕΑ").

»Πράγματι το βιβλίο δεν είναι μόνον "ανατριχιαστικά συναρπαστικό", αλλά και πάντα επίκαιρο. Πολλοί συνάδελφοι μου τηλεφώνησαν για να μου επισημάνουν το δημοσίευμά σας.

»Σας εύχομαι καλές διακοπές».

Επειδή έχει τη σημασία της, αναδημοσιεύσω και την παρότρυνση του κ. Αθανασίου προς τους συναδέλφους του:

«Πριν λίγες ημέρες ο πρόεδρος του ΔΣΑ κ. Παξινός μού χάρισε ένα βιβλίο της Ναόμι Κλάιν με τίτλο "Το Δόγμα του Σοκ", που χαρακτηρίσθηκε διεθνές μπεστ-σέλερ. Καλό θα ήταν να το διαβάσουμε όλοι -πολιτικοί, δικαστές, δικηγόροι... Ολοι. Θα κατανοήσουμε ευκολότερα τις θυσίες που μας ζητούν να υποβληθούμε, για να επιβληθούν στη συνέχεια νέες (ανήθικες;) οικονομικές πολιτικές σε χώρες που είτε αντιστέκονται είτε βρίσκονται σε ανάγκη...».

Τους δικαστές τούς θέλουμε (και έτσι, πιστεύω, πρέπει να είναι σε μια ευνομούμενη πολιτεία) αδέκαστους, αλλά και βαθιά δημοκρατικούς, ανοιχτόμυαλους, καλλιεργημένους και ουμανιστές - με ανεπτυγμένη, άρα κοινωνική ευαισθησία.

Είναι, συνεπώς, ευχάριστο και ελπιδοφόρο να διαπιστώνεις ότι και δικαστές περιλαμβάνονται στο μόλις 2% (αλίμονο) του ενήλικου πληθυσμού που διαβάζει πάνω από είκοσι βιβλία το χρόνο. Και μάλιστα βιβλία με σύγχρονο κοινωνικό προβληματισμό, που συγκρούεται με την κυρίαρχη ιδεολογία -του νεοφιλελευθερισμού, αυτή την εποχή.

Ας μου επιτρέψει, λοιπόν, ο κ. Αθανασίου να του προτείνω ένα άλλο βιβλίο, με Ελληνα συγγραφέα (εξαιρετικά πυκνό, αλλά εύληπτο και με 60 όλες κι όλες σελιδούλες), για μια επόμενη παρότρυνσή του προς τους συναδέλφους του -εφ' όσον, βεβαίως, συμφωνεί με το περιεχόμενό του:

Ο εκδότης Θ. Μαλικιώσης («Θεμέλιο») είχε την καλή ιδέα να ανατυπώσει σε αυτοτελές τομίδιο και με τον τίτλο «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας» ένα εξαιρετικά σημαντικό δοκίμιο, που ο μεγάλος διανοητής Παναγιώτης Κονδύλης (δυστυχώς, έφυγε νωρίς...) είχε ως εισαγωγή στο βιβλίο του «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού» (1991).

Τώρα που μας έχουν ζώσει τα φίδια απ' όλες τις μεριές, τούτο το δοκίμιο, καυτά επίκαιρο αν και γραμμένο πριν από 20 ολόκληρα χρόνια, θα μπορούσε να αποτελεί τη βάση για κάθε σοβαρή αναζήτηση της γηγενούς παθογένειας, της οποίας απότοκος είναι η ελληνική εκδοχή της κρίσης...

Καλά είναι κι αυτά που λέμε, αλλά θα προτιμούσα ο πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, ως συνδικαλιστικός ηγέτης, να αντιδράσει στο αμέσως επόμενο κείμενό μου σ' αυτές τις στήλες (25-7-11) υπό τον τίτλο «Τρομοκρατία κρατική και παρακρατική». Οπου χαρακτηρίζονται, όχι μόνο σκληρές και εξοντωτικές, αλλά και σκοπίμως τρομοκρατικές, όπως ακριβώς επιτάσσει «Το Δόγμα του Σοκ», οι ποινές που επέβαλε ομοφώνως το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων σε έξι εικοσάχρονα αγόρια και κορίτσια για τις πασίγνωστες πια «τρομοκρατικές» κροτίδες με τα γκαζάκια σε κατσαρόλες: 130 χρόνια κάθειρξης, συνολικά! Δύο, μάλιστα, φιλοδωρήθηκαν από 37 χρόνια! Δηλαδή, με ποινή διπλάσια σχεδόν απ' αυτήν που πιθανότατα θα επιβληθεί (21 χρόνια) στο ανθρωπόμορφο φασιστικό τέρας της ειδυλλιακής Νορβηγίας! Για όνομα του Θεού!

Εχουμε, φευ, και συνέχεια - σε άλλο κλίμα και άλλη κλίμακα: Ούτε ο Αρειος Πάγος αναίρεσε την ποινή φυλάκισης για τέσσερα χρόνια που επιβλήθηκε, πρωτοδίκως και σε δεύτερο βαθμό, στον πρώην τοξικομανή Κώστα για... ληστεία. Υπό την επήρεια ναρκωτικών και για να εξασφαλίσει τη δόση του, 18χρονο πρεζόνι τότε, ο Κώστας βούτηξε από ένα βουλκανιζατέρ μία ζάντα! Με το Δημόσιο Ταμείο καταληστευμένο και τη διαφθορά να οργιάζει και από την ατιμωρησία, αυτόν το μεγάλο ληστή βρήκαν να τιμωρήσουν παραδειγματικά τα δικαστήρια όλης της δικαιοδοτικής ιεραρχίας. Ως επιβαρυντικό και όχι ελαφρυντικό στοιχείο εξέλαβαν, προφανώς, οι δικαστές την τοξικομανία -σε μια εποχή που, επιτέλους, η χρήση όλων των ουσιών τείνει να αποποινικοποιηθεί.

Ακ0υγα στο κρατικό ραδιόφωνο την Κατερίνα Μάτσα (διευθύνει τη μονάδα απεξάρτησης «18 Ανω») να χαρακτηρίζει την ποινή άδικη και παράλογη και πρωτίστως εγκληματικά απάνθρωπη: στέλνουν στη φυλακή για να ξανακυλήσει σίγουρα στην πρέζα ένα νέο, που με σκληρό αγώνα τρεισήμισι χρόνων κατάφερε να απεξαρτηθεί. Ελεος!

Μόνη του ελπίδα τώρα, η απονομή χάριτος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρ. Παπούλια. Με την κοινωνική ευαισθησία που τον διακρίνει, ευελπιστώ ότι θα κάνει το χρέος του ο πρώτος πολίτης της χώρας. Ολοι εμείς οι, πανταχόθεν βαλλόμενοι, άλλοι πολίτες, καλέ μου κ. Χαρ. Αθανασίου, για να νιώσουμε απαντοχή μας τη Δικαιοσύνη σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς θέλει δουλειά πολλή...

πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ