Ζούµε µια επανάσταση την οποία η τηλεόραση δεν µεταδίδει επειδή, απλούστατα, διαδραµατίζεται στο ∆ιαδίκτυο. Ενας αµερικανός δηµοσιογράφος-µπλόγκερ εξηγεί το πώς και το γιατί
της Μαίρης Παπαγιαννίδου
Ισως αναρωτηθεί κανείς γιατί να διαβάσει 436 σελίδες για την Google. Και όµως, δεν είναι ένα βιβλίο για την Google, ούτε µας λέει τι θα έκανε η Google µε την παγκόσµια οικονοµική κρίση. Μας λέει ότι σύµφωνα µε τη φιλοσοφία που πρεσβεύει η εταιρεία δεν υπάρχει παγκόσµια οικονοµική κρίση αλλά παγκόσµια κοινωνική αναδόµηση. Ζούµε την οδυνηρή µετάβαση από µια µορφή κοινωνικής οργάνωσης σε µια άλλη. Και αυτό το διέβλεψε, όχι ένας οικονοµολόγος ούτε κάποιος ειδήµων στην πληροφορική. Ο Αµερικανός Τζεφ Τζάρβις είναι δηµοσιογράφος της εφηµερίδας «Guardian», καθηγητής ψηφιακής δηµοσιογραφίας και µπλόγκερ. «Σκέψου την εποχή πριν από την Google – ήταν µόλις µια δεκαετία πριν – και θυµήσου τα ορυχεία που έπρεπε να σκάψεις προκειµένου να βρεις το παραµικρό κοµµάτι πληροφορίας. Τώρα, ρώτησα την Google πόσο γρήγορα ανοιγοκλείνει ένα µάτι, και σε 0,3 δευτερόλεπτα µου είπε ότι ένα ανοιγοκλείσιµο διαρκεί 0,3 δευτερόλεπτα». Θέλουµε αυτό που θέλουµε και δεν υπάρχει λόγος να µην το έχουµε – τώρα.
Χρησιµοποιώντας την Googlοσκέψη
Οπως άλλαξε η ζωή των ανθρώπων µε την εµφάνιση του σιδηροδρόµου στις ατέλειωτες εκτάσεις της Αµερικής, έτσι αλλάζει και τώρα µε τις νέες σιδηροτροχιές στο ∆ιαδίκτυο, γράφει ο Τζάρβις. Εκεί όπου πολλοί βλέπουν µια νέα παγκόσµια αταξία, η Google και οι άλλες διαδικτυακές επιχειρήσεις βλέπουν την ευκαιρία να οργανώσουν. Η οργάνωση είναι επιχειρηµατικό µοντέλο. Πλέον δεν χρειαζόµαστε επιχειρήσεις, ιδρύµατα ή κυβερνήσεις για να µας οργανώσουν. Η Google παρέχει τα εργαλεία για να αυτο-οργανωθούµε ενώ η ίδια βγαίνει από τη µέση. Μας αφήνει να κάνουµε τη δουλειά µόνοι µας. Οργανώνουµε εκ νέου την κοινωνία όπως θέλουµε. Χρησιµοποιούµε τον συνδετικό ιστό του ∆ιαδικτύου για να υπερπηδήσουµε σύνορα µεταξύ χωρών, εταιρειών ή και µεταξύ δηµογραφικών οµάδων. Οταν συγκεντρωθεί µια κοινότητα γύρω µας, πρέπει να συνειδητοποιήσουµε ότι αυτή δεν µας ανήκει. Ανήκει στον εαυτό της. Αυτό το µάθηµα πήρε ο Μπαράκ Οµπάµα όταν οι υποστηρικτές του, απογοητευµένοι από κάποια θέση του, χρησιµοποίησαν την πλατφόρµα της εκστρατείας του για να οργανώσουν διαµαρτυρία εναντίον του. Το ∆ιαδίκτυο ενεργοποιεί την ανάδυση µιας νέας εξουσίας, την ανάδυση των ανθρώπων. Η δοµή του κόσµου µετακινείται από τη διπολικότητα του Ψυχρού Πολέµου και τη µονοπολικότητα των ΗΠΑ στη µη πολικότητα, όπου κανείς δεν είναι επικεφαλής. Η Google καθιστά παρωχηµένες τις παλιές ορθοδοξίες της Αριστεράς και της ∆εξιάς ενώ παρέχει την ευκαιρία να έχουµε περισσότερες αποχρώσεις στην πολιτική µατιά µας. Η ηθική της Google για την παγκόσµια χειραφέτηση αφορά το µερικές φορές ξεχασµένο ιδανικό της δηµοκρατίας. Τα δίκτυα γίνονται πιο αποτελεσµατικά από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις ενώ οι πλατφόρµες που φιλοξενούν τις κοινότητες των ανθρώπων (π.χ. Facebook ή Twitter) είναι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις τού σήµερα. Το δωρεάν επίσης αποτελεί επιχειρηµατικό µοντέλο. Η Google καταλαβαίνει την αξία της δωρεάν παροχής καλύτερα από τον καθένα. Οταν αγόρασε το Blogger, σταµάτησε να χρεώνει την υπηρεσία και πρόσθεσε διαφηµίσεις. Οταν εγκαινίασε το Gmail παρείχε την υπηρεσία δωρεάν και πρόσφερε στοχευµένες διαφηµίσεις. Η Google βρίσκει διαρκώς πλαϊνές πόρτες για να βγάζει χρήµατα.
Ποιος θυµάται την Polaroid;
Πόσες και πόσες εταιρείες και βιοµηχανίες αποτυγχάνουν να προσέξουν τις προειδοποιήσεις που ξέρουν ότι υπάρχουν αλλά αρνούνται να τις δουν; διερωτάται ο συγγραφέας. Οταν µιλάµε για φωτογραφία, ποιος σκέφτεται σήµερα την Kodak ή την Polaroid, που σταµάτησε να παράγει κάµερες στιγµιαίας εµφάνισης το 2008; Η µουσική βιοµηχανία είναι άλλο τρανό παράδειγµα ψηφιακής καταστροφής. Οι ειδησεογραφικοί οργανισµοί, παρ’ ότι πλήττονται περισσότερο από τον αντίκτυπο της Google, φαίνεται πως έχουν λίγο χρόνο ακόµη, αλλά πρέπει να βιαστούν. Ολοι θυµόµαστε ότι η δολοφονία του Μπιν Λάντεν µεταδόθηκε παγκοσµίως για πρώτη φορά στο Twitter από κάποιον άραβα γείτονα που άκουσε τους πυροβολισµούς!
Βιβλίο ή εφηµερίδα, πώς το θέλετε;
Σύμφωνα με μια μελέτη του 2007, νέοι από 12 ως 25 ετών δεν θα διαβάσουν ποτέ εφημερίδα. Σύμφωνα με άλλη μελέτη του 2004, η τελευταία αμερικανική εφημερίδα θα τυπωθεί το 2040. Για τον Τζεφ Τζάρβις (φωτογραφία) ο καλύτερος τρόπος για να εκμεταλλευθεί κανείς την αξία της κληρονομιάς μιας εφημερίδας στη μετάβαση από το φυσικό στο ψηφιακό, από το μαζικό στο εξειδικευμένο, είναι να χρησιμοποιήσει το παλαιομιντιακό της μεγάφωνο για να προωθήσει και να χτίσει αυτό που έπεται. Συνεπώς πρέπει να αποφασίσει τι έπεται, να σχεδιάσει και να οικοδομήσει τα μετά το χαρτί προϊόντα της, να επανεκπαιδεύσει και να αναδομήσει το προσωπικό της, να περικόψει κάθε περιττό κόστος προτού σιγήσουν τα πιεστήριά της. Πρέπει να προωθήσει τα καινούργια προϊόντα της ακόμη και εις βάρος των παλιών. Να επαναπροσδιοριστεί. Ομοίως, οι εκδότες θα χρειαστεί να κάνουν ό,τι και η Google: να ελέγξουν τη μοίρα τους. Οταν ένας αναγνώστης ζητεί κάποιο βιβλίο, η απάντηση του πωλητή θα πρέπει πάντα να είναι «πώς το θέλετε;». Μέσω εκτύπωσης κατ’ απαίτηση; Ολόκληρο ψηφιακό ή ανά κεφάλαιο; ‘Η μήπως ηχητικό; Και πάλι όλα αυτά τα μοντέλα μοιάζουν να περιφρονούν τη μεγαλύτερη πρόκληση του Διαδικτύου που είναι το δωρεάν. Πρόκειται το δωρεάν να σκοτώσει τις εκδόσεις με τον τρόπο που σκότωσε τη μουσική; Μάλλον όχι. Οταν στη Ρωσία κυκλοφόρησε μια πειρατική μετάφραση ενός βιβλίου του Κοέλο, οι πωλήσεις του συγγραφέα εκεί σκαρφάλωσαν από τις 3.000 στις 100.000 και έπειτα στο 1 εκατ. σε λιγότερο από τρία χρόνια. Υπάρχει ίσως μια υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του Διαδικτύου στις απόψεις του Τζάρβις. Κάποιες φορές το βιβλίο μοιάζει περισσότερο με σενάριο επιστημονικής φαντασίας παρά με επικείμενη πραγματικότητα. Οπως άλλωστε παραδέχεται ο συγγραφέας, παρ’ όλα όσα λέει, ο ίδιος γράφει σε εφημερίδα και εξέδωσε το βιβλίο του σε χαρτί.
Χρησιµοποιώντας την Googlοσκέψη
Οπως άλλαξε η ζωή των ανθρώπων µε την εµφάνιση του σιδηροδρόµου στις ατέλειωτες εκτάσεις της Αµερικής, έτσι αλλάζει και τώρα µε τις νέες σιδηροτροχιές στο ∆ιαδίκτυο, γράφει ο Τζάρβις. Εκεί όπου πολλοί βλέπουν µια νέα παγκόσµια αταξία, η Google και οι άλλες διαδικτυακές επιχειρήσεις βλέπουν την ευκαιρία να οργανώσουν. Η οργάνωση είναι επιχειρηµατικό µοντέλο. Πλέον δεν χρειαζόµαστε επιχειρήσεις, ιδρύµατα ή κυβερνήσεις για να µας οργανώσουν. Η Google παρέχει τα εργαλεία για να αυτο-οργανωθούµε ενώ η ίδια βγαίνει από τη µέση. Μας αφήνει να κάνουµε τη δουλειά µόνοι µας. Οργανώνουµε εκ νέου την κοινωνία όπως θέλουµε. Χρησιµοποιούµε τον συνδετικό ιστό του ∆ιαδικτύου για να υπερπηδήσουµε σύνορα µεταξύ χωρών, εταιρειών ή και µεταξύ δηµογραφικών οµάδων. Οταν συγκεντρωθεί µια κοινότητα γύρω µας, πρέπει να συνειδητοποιήσουµε ότι αυτή δεν µας ανήκει. Ανήκει στον εαυτό της. Αυτό το µάθηµα πήρε ο Μπαράκ Οµπάµα όταν οι υποστηρικτές του, απογοητευµένοι από κάποια θέση του, χρησιµοποίησαν την πλατφόρµα της εκστρατείας του για να οργανώσουν διαµαρτυρία εναντίον του. Το ∆ιαδίκτυο ενεργοποιεί την ανάδυση µιας νέας εξουσίας, την ανάδυση των ανθρώπων. Η δοµή του κόσµου µετακινείται από τη διπολικότητα του Ψυχρού Πολέµου και τη µονοπολικότητα των ΗΠΑ στη µη πολικότητα, όπου κανείς δεν είναι επικεφαλής. Η Google καθιστά παρωχηµένες τις παλιές ορθοδοξίες της Αριστεράς και της ∆εξιάς ενώ παρέχει την ευκαιρία να έχουµε περισσότερες αποχρώσεις στην πολιτική µατιά µας. Η ηθική της Google για την παγκόσµια χειραφέτηση αφορά το µερικές φορές ξεχασµένο ιδανικό της δηµοκρατίας. Τα δίκτυα γίνονται πιο αποτελεσµατικά από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις ενώ οι πλατφόρµες που φιλοξενούν τις κοινότητες των ανθρώπων (π.χ. Facebook ή Twitter) είναι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις τού σήµερα. Το δωρεάν επίσης αποτελεί επιχειρηµατικό µοντέλο. Η Google καταλαβαίνει την αξία της δωρεάν παροχής καλύτερα από τον καθένα. Οταν αγόρασε το Blogger, σταµάτησε να χρεώνει την υπηρεσία και πρόσθεσε διαφηµίσεις. Οταν εγκαινίασε το Gmail παρείχε την υπηρεσία δωρεάν και πρόσφερε στοχευµένες διαφηµίσεις. Η Google βρίσκει διαρκώς πλαϊνές πόρτες για να βγάζει χρήµατα.
Ποιος θυµάται την Polaroid;
Πόσες και πόσες εταιρείες και βιοµηχανίες αποτυγχάνουν να προσέξουν τις προειδοποιήσεις που ξέρουν ότι υπάρχουν αλλά αρνούνται να τις δουν; διερωτάται ο συγγραφέας. Οταν µιλάµε για φωτογραφία, ποιος σκέφτεται σήµερα την Kodak ή την Polaroid, που σταµάτησε να παράγει κάµερες στιγµιαίας εµφάνισης το 2008; Η µουσική βιοµηχανία είναι άλλο τρανό παράδειγµα ψηφιακής καταστροφής. Οι ειδησεογραφικοί οργανισµοί, παρ’ ότι πλήττονται περισσότερο από τον αντίκτυπο της Google, φαίνεται πως έχουν λίγο χρόνο ακόµη, αλλά πρέπει να βιαστούν. Ολοι θυµόµαστε ότι η δολοφονία του Μπιν Λάντεν µεταδόθηκε παγκοσµίως για πρώτη φορά στο Twitter από κάποιον άραβα γείτονα που άκουσε τους πυροβολισµούς!
Βιβλίο ή εφηµερίδα, πώς το θέλετε;
Σύμφωνα με μια μελέτη του 2007, νέοι από 12 ως 25 ετών δεν θα διαβάσουν ποτέ εφημερίδα. Σύμφωνα με άλλη μελέτη του 2004, η τελευταία αμερικανική εφημερίδα θα τυπωθεί το 2040. Για τον Τζεφ Τζάρβις (φωτογραφία) ο καλύτερος τρόπος για να εκμεταλλευθεί κανείς την αξία της κληρονομιάς μιας εφημερίδας στη μετάβαση από το φυσικό στο ψηφιακό, από το μαζικό στο εξειδικευμένο, είναι να χρησιμοποιήσει το παλαιομιντιακό της μεγάφωνο για να προωθήσει και να χτίσει αυτό που έπεται. Συνεπώς πρέπει να αποφασίσει τι έπεται, να σχεδιάσει και να οικοδομήσει τα μετά το χαρτί προϊόντα της, να επανεκπαιδεύσει και να αναδομήσει το προσωπικό της, να περικόψει κάθε περιττό κόστος προτού σιγήσουν τα πιεστήριά της. Πρέπει να προωθήσει τα καινούργια προϊόντα της ακόμη και εις βάρος των παλιών. Να επαναπροσδιοριστεί. Ομοίως, οι εκδότες θα χρειαστεί να κάνουν ό,τι και η Google: να ελέγξουν τη μοίρα τους. Οταν ένας αναγνώστης ζητεί κάποιο βιβλίο, η απάντηση του πωλητή θα πρέπει πάντα να είναι «πώς το θέλετε;». Μέσω εκτύπωσης κατ’ απαίτηση; Ολόκληρο ψηφιακό ή ανά κεφάλαιο; ‘Η μήπως ηχητικό; Και πάλι όλα αυτά τα μοντέλα μοιάζουν να περιφρονούν τη μεγαλύτερη πρόκληση του Διαδικτύου που είναι το δωρεάν. Πρόκειται το δωρεάν να σκοτώσει τις εκδόσεις με τον τρόπο που σκότωσε τη μουσική; Μάλλον όχι. Οταν στη Ρωσία κυκλοφόρησε μια πειρατική μετάφραση ενός βιβλίου του Κοέλο, οι πωλήσεις του συγγραφέα εκεί σκαρφάλωσαν από τις 3.000 στις 100.000 και έπειτα στο 1 εκατ. σε λιγότερο από τρία χρόνια. Υπάρχει ίσως μια υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του Διαδικτύου στις απόψεις του Τζάρβις. Κάποιες φορές το βιβλίο μοιάζει περισσότερο με σενάριο επιστημονικής φαντασίας παρά με επικείμενη πραγματικότητα. Οπως άλλωστε παραδέχεται ο συγγραφέας, παρ’ όλα όσα λέει, ο ίδιος γράφει σε εφημερίδα και εξέδωσε το βιβλίο του σε χαρτί.
πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς