Του Κώστα Αναγνωστόπουλου
Στη σκιά του λουκέτου της ΕΡΤ, εκλογές στην ΕΣΗΕΑ.
Εκλογές, ίσως για πρώτη φορά σε τόσο βαρύ κλίμα αβεβαιότητας και ακόμα πιο έντονης ανασφάλειας.
Τα μέτωπα που έχουν ανοιχτεί στα ΜΜΕ, αμέτρητα.
Λανθασμένοι χειρισμοί, κοντόφθαλμες λογικές οδήγησαν σε πλήρη αμφισβήτηση ενεργειών, αποτελεσμάτων, ακόμη και προθέσεων.
Λάθη επί λαθών έφεραν το κλείσιμο δεκάδων μαγαζιών, έστειλαν στην ανεργία χιλιάδες συναδέλφους και επέβαλαν ως δεδομένα πλέον, την εργασία της γαλέρας και την απληρωσιά.
Πριν από χρόνια πολλά ένας εκδότης που έκανε το πρώτο «μπαμ», με τη φούσκα του Χρηματιστηρίου, ήταν ο μπροστάρης στην ιδέα που σήμερα παγιώθηκε.
«Βάλτε πλάτη για έξη μήνες, χωρίς να πληρωνόσαστε και μετά όλα θα πάνε καλά»...
Τότε , βέβαια, η πρόταση απορρίφθηκε και θεωρήθηκε εξωφρενική.
Σήμερα η πρόταση του αποτυχημένου εκδότη, είναι ο κανόνας και μάλιστα χωρίς μεγάλες διαμαρτυρίες. Το να βρίσκεται ο εργαζόμενος έξι μήνες «μέσα» θεωρείται κάτι το «φυσιολογικό».
Το δόγμα που κυριαρχεί σε πολλές περιπτώσεις και επιβάλλεται από τα «καλά παιδιά» είναι «να κάνουμε τον σταυρό μας που έχουμε δουλειά κι ας μην πληρωνόμαστε!»
Η δημοσιογραφική «οικογένεια» έχει πλέον διαχωριστεί.
Στους έχοντες εργασία (έστω και απλήρωτη, μαύρη κλπ) και τους άνεργους.
Και το εντυπωσιακό είναι πως οι μεν βλέπουν τους δε ως άχρηστους, γιατί βρέθηκαν χωρίς δουλειά.
Ύφος υποτιμητικό, χτύπημα στον ώμο, «τι να γίνει, κάνε υπομονή».
Τηλέφωνα κλειστά, ακόμη και από φίλους, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, «άσε το νούμερό σου και θα σε ειδοποιήσω».
Και βέβαια κανείς δεν ειδοποιεί.
Έρχεται και η επίσημη αμφισβήτηση μέσω ανακοινώσεων παρατάξεων, όπως της Συσπείρωσης για σεμινάρια επιμόρφωσης ανέργων, «ώστε να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να επανενταχθούν στην εργασία».
Αισθάνομαι σαν τοξικομανής στο στάδιο… απεξάρτησης!
Νοοτροπία που ευνοεί την άποψη πως οι άνεργοι φταίνε για την κατάσταση τους...
Επιμορφωμένοι όμως, ή μη, οι κανόνες είναι δεδομένοι και το παιχνίδι είναι χαμένο, αν δεν αλλάξουν όλα.
Όχι μόνο με λόγια, αλλά με ανατροπές στην αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Η βιομηχανία των 24ωρων απεργιών και των στάσεων εργασίας δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα.
Η επιλογή μαγαζιών για μεγαλύτερες κινητοποιήσεις και πιο χαμηλής έντασης στην …πλέμπα, δημιούργησε κλίμα διχασμού και υποψίας για «παιχνίδια».
Η Ένωση Συντακτών, είναι ο καθρέφτης μας είτε μας αρέσει είτε όχι.
Στόχος δεν είναι η διάλυση, που κάποιοι ίσως επιδιώκουν, αλλά η προσπάθεια να σταθεί στο ύψος της και πάλι.
