Ο καναπές δεν είναι η απάντηση

Της Ευγενίας Κατούφα

Αγαπητοί συνάδελφοι
Όπως είπα και στη Γενική Συνέλευση την περασμένη Τρίτη, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο κλάδος μας έχει πληγεί περισσότερο από όλους τους κλάδους της ελληνικής κοινωνίας. Η ανεργία συνεχώς αυξάνεται, οι μορφές εκμετάλλευσης επεκτείνονται με ατέλειωτες ώρες εργασίας, με απλήρωτη εργασία, με ανασφάλιστη εργασία, με αδήλωτη εργασία, ή με απώλεια της θέσης εργασίας επιστρέφοντας από την άδεια τοκετού.

Εκτός από τα ατομικά πλήγματα όμως, έχουμε δεχτεί και συλλογικά. Κατάρρευση του ΕΔΟΕΑΠ, φτωχοποίηση της ΕΣΗΕΑ. Και όταν πλήττονται τα συλλογικά μας όργανα, πλήττονται και τα δημοκρατικά και κοινωνικά μας δικαιώματα και καταλήγουμε στον μεσαίωνα που μέχρι τώρα μόνο από τα βιβλία γνωρίζουμε.

Από τα όσα τραγικά παρουσίασε ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κατά την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση, σημείωσα ως τραγικότερο την έλλειψη ενότητας, συμπαράστασης και ενίσχυσης του ΔΣ στις προσπάθειες του για την προστασία των κατακτήσεών μας.

Εάν δε μας αρέσουν οι εκπρόσωποι μας, μπορούμε να τους αλλάξουμε, δεν μπορούμε όμως να τους απαξιώνουμε, να τους ακυρώνουμε, διότι είναι σαν να ακυρώνουμε τους εαυτούς μας και τα δικαιώματά μας.

Εάν μας φταίνε οι διεθνείς επεμβάσεις, οι κακές μας κυβερνήσεις, το κακό μας το κεφάλι ή ο κακός μας ο καιρός, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η παραίτηση, ο καναπές, η σταθερή και μόνιμη διασπορά κατηγοριών και η καλλιέργεια κλίματος παθητικότητας. Εάν επιτρέψουμε σ’ αυτή την κατάσταση να μας διαλύσει να στείλει τον ένα στο σπίτι του, τον άλλο στο ψυχιατρείο, στον τρίτο στα κοινωνικά παντοπωλεία και τα συσσίτια, στη ζητιανιά και στον εξευτελισμό της προσωπικότητας του, έχουμε προσφέρει στους επιτιθέμενους τη χαρά της νίκης.

Ας μην ξεχνάμε ότι κρατάμε στα χέρια μας δύο από τα σημαντικότερα αγαθά. Αφ΄ ενός την ελευθερία της σκέψης, του λόγου, της έκφρασης, της διακίνησης ιδεών και γνώσεων και αφετέρου την αξιοπρέπεια στη δύσκολη ώρα, την ώρα του πόνου, του γήρατος, της αρρώστιας, της γέννας, της ανάγκης να θρέψης το παιδί σου. Και κάτι ακόμη: είμαστε ένα σωματείο πνευματικών ανθρώπων και θεματοφύλακες των ελευθεριών του λαού. Ο κλάδος μας λοιπόν οφείλει να είναι πρότυπο για την κοινωνία. Δε επιτρέπεται δίνει την εικόνα της διάλυσης, της κατάθεσης των όπλων.

Λαμβάνοντας υπόψη και όσα ακούστηκαν στη συνέλευση περί επιθέσεων του ενός εναντίον του άλλου, μήπως είναι ώρα να δούμε και το ενιαίο ψηφοδέλτιο και όχι το παραταξιακό-κομματικό; Να επιλέγονται δηλαδή άνθρωποι εξ αιτίας της αγωνιστικότητας τους και όχι επειδή το κόμμα τους μπορεί να διορίζει κόσμο και να εξασφαλίζει ψήφους! Εδώ δεν έχουμε ανάγκη από διαφορετικές κομματικές απόψεις και παρατάξεις.

ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ! Δεν είμαστε σε περίοδο ευημερίας και ειρήνης.

Έχουμε πόλεμο! Και τέτοιες ώρες οφείλουμε να παίρνουμε τα διδάγματα της ιστορίας. Μπορούμε να ακούσουμε τη φωνή των αγωνιστών του Πολυτεχνείου; Μπορούμε να ακούσουμε τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης που στις κρίσιμες στιγμές ενώθηκαν; Μπορούμε να φτιάξουμε κι εμείς ένα ΕΑΜ ανθρώπων του πνεύματος; Ας λάβουμε υπόψη μας αυτά τα διδάγματα, για το καλό του κλάδου μας, για τα πεινασμένα παιδιά των συναδέλφων μας, για το καλό του λαού μας.

Εγώ σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες εμπιστεύομαι τους ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ.