Του ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΣΥΡΙΓΟΥ
Το συνδικαλιστικό σωματείο των δημοσιογράφων, η ΕΣΗΕΑ, στην υποτιθέμενη αναμέτρησή του με τα αφεντικά του τύπου, είχε μια χρυσή ευκαιρία: να διασπάσει το μέτωπο των εκδοτών, να τους βάλει να πλακωθούν μεταξύ τους και έτσι να πετύχει, διά της τεθλασμένης, όλα όσα διεκδικεί για λογαριασμό των μελών της.
Την ευκαιρία αυτή προσέφερε στους δημοσιογράφους η Μάνια Τεγοπούλου της «Ελευθεροτυπίας» η οποία (μόνη αυτή!) δέχθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, και να εξαιρεθεί, φυσικά, από την 48ωρη απεργία που είχε εξαγγείλλει η ΕΣΗΕΑ.
Η τελευταία, όμως, αντί να πάρει την υπογραφή της Μάνιας και με αυτήν ως όπλο να αναγκάσει σε συνθηκολόγηση τους βαρόνους των ΜΜΕ, έβαλε όλους τους εκδότες σε ένα καζάνι και προχώρησε σε μια απεργία την οποία τελικά η ίδια φρόντισε να υπονομεύσει.
Για τους συντάκτες της «Ε» και της «Κ.Ε.» ήταν ολοφάνερο ότι με την τακτική που ακολούθησε η γαλαζοπράσινη πλειοψηφία της ΕΣΗΕΑ, εξυπηρετούσε ηθελημένα τα συμφέροντα των διαπλεκομένων επιχειρηματιών του τύπου, που αποτελούν το σκληρό πυρήνα της Ενωσης Ιδιωκτητών, και όχι εκείνα των δημοσιογράφων.
Είχαμε, δηλαδή, μπροστά μας μια ξεκάθαρη προδοσία του κλάδου και μία ταυτόχρονη πριμοδότηση των εκδοτών εκείνων οι οποίοι χρησιμοποιούν εφημερίδες, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και περιοδικά, για να προωθούν άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, οι περισσότερες από τις οποίες σχετίζονται με το κράτος...
Με λίγα λόγια, η απόφαση της ΕΣΗΕΑ για γενική απεργία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα θανατηφόρο πλήγμα κατά της ελευθεροτυπίας, γι' αυτό και η «Ελευθεροτυπία» αποφάσισε να επαναστατήσει. Και να καταγγείλει αυτή τη σκοτεινή διαπλοκή, η οποία δεν είναι καθόλου (μα καθόλου...) άσχετη με τα όσα δραματικά βιώνει σήμερα ο τόπος.
Προσωπικά πάντως δεν αποφάσισα μόνο γι' αυτό, ύστερα από 45 χρόνια στη δημοσιογραφία, να πάω κόντρα στο επαγγελματικό μου σωματείο, του οποίου είμαι μέλος από το 1975. Ενας επιπλέον λόγος γι' αυτή την ξαφνική μου «ανυπακοή» πηγάζει από τη βαθιά πίστη μου, ότι σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς ο τόπος και η δημοσιογραφία έχουν ανάγκη αυτή την εφημερίδα.
Γιατί η «Ελευθεροτυπία», πέραν όλων των άλλων, σέβεται εκ παραδόσεως την άποψη (και την υπογραφή) των συντακτών της, ακόμα και όταν αυτή συμβαίνει να είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τη δική της γραμμή. Πράγμα που σημαίνει ότι, παρά τα όποια λάθη θα μπορούσε να της καταλογίσει κανείς, υπηρετεί την ελευθεροτυπία με έναν τρόπο που εμείς οι δημοσιογράφοι δεν έχουμε συναντήσει σε κανένα άλλο μαγαζί.
Για όποιον μπορεί να αμφιβάλει θα γυρίσω πίσω, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, για να πω τα εξής: Η «Ελευθεροτυπία», για λόγους που ακόμα και σήμερα δεν έχω κατανοήσει πλήρως, ήταν φιλικά διακείμενη προς τη διεξαγωγή των Αγώνων στην Ελλάδα. Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο για μένα να αναπτύξω μέσα από τις στήλες της τη γνωστή δυναμική επιχειρηματολογία ενάντια στο «μεγάλο στοίχημα» του έθνους που, κακά τα ψέματα, συνέβαλε τα μέγιστα στο σημερινό οικονομικό μας χάλι.
Ολα εκείνα τα χρόνια που δεν ήταν καθόλου εύκολα για τους λίγους φορείς τέτοιων... αντεθνικών ιδεών η «Ε» δεν διαπραγματεύθηκε μαζί μου τη δημοσίευση έστω και ενός «και». Φιλοξένησε τα πάντα! Και επιπλέον όταν το ζεύγος Αγγελοπούλου και οι συν αυτώ ήγειραν εναντίον μου αγωγές 16 εκατ. ευρώ, με στήριξε ολόπλευρα μέχρι την πανηγυρική δικαίωση. Οπως ακριβώς είχε κάνει και 20 χρόνια πριν στην υπόθεση Κιάππε, την οποία το ποδοσφαιρικό κατεστημένο είχε χρησιμοποιήσει για να με σβήσει από τον χάρτη.
Και κάτι τελευταίο. Αν πιστεύει κανείς ότι θα μπορούσα μέσα από οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα να ασκώ τέτοια δριμύτατη κριτική στον υπ' αριθμόν ένα διαφημιζόμενο στον ελληνικό τύπο οργανισμό, τον ΟΠΑΠ, είναι οικτρά γελασμένος. Ολα αυτά είναι εφικτά μόνο στην «Ελευθεροτυπία». Γι' αυτό και κάθε πραγματικός δημοσιογράφος κάτι χρωστάει σε αυτή την εφημερίδα.
Την ευκαιρία αυτή προσέφερε στους δημοσιογράφους η Μάνια Τεγοπούλου της «Ελευθεροτυπίας» η οποία (μόνη αυτή!) δέχθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, και να εξαιρεθεί, φυσικά, από την 48ωρη απεργία που είχε εξαγγείλλει η ΕΣΗΕΑ.
Η τελευταία, όμως, αντί να πάρει την υπογραφή της Μάνιας και με αυτήν ως όπλο να αναγκάσει σε συνθηκολόγηση τους βαρόνους των ΜΜΕ, έβαλε όλους τους εκδότες σε ένα καζάνι και προχώρησε σε μια απεργία την οποία τελικά η ίδια φρόντισε να υπονομεύσει.
Για τους συντάκτες της «Ε» και της «Κ.Ε.» ήταν ολοφάνερο ότι με την τακτική που ακολούθησε η γαλαζοπράσινη πλειοψηφία της ΕΣΗΕΑ, εξυπηρετούσε ηθελημένα τα συμφέροντα των διαπλεκομένων επιχειρηματιών του τύπου, που αποτελούν το σκληρό πυρήνα της Ενωσης Ιδιωκτητών, και όχι εκείνα των δημοσιογράφων.
Είχαμε, δηλαδή, μπροστά μας μια ξεκάθαρη προδοσία του κλάδου και μία ταυτόχρονη πριμοδότηση των εκδοτών εκείνων οι οποίοι χρησιμοποιούν εφημερίδες, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και περιοδικά, για να προωθούν άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, οι περισσότερες από τις οποίες σχετίζονται με το κράτος...
Με λίγα λόγια, η απόφαση της ΕΣΗΕΑ για γενική απεργία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα θανατηφόρο πλήγμα κατά της ελευθεροτυπίας, γι' αυτό και η «Ελευθεροτυπία» αποφάσισε να επαναστατήσει. Και να καταγγείλει αυτή τη σκοτεινή διαπλοκή, η οποία δεν είναι καθόλου (μα καθόλου...) άσχετη με τα όσα δραματικά βιώνει σήμερα ο τόπος.
Προσωπικά πάντως δεν αποφάσισα μόνο γι' αυτό, ύστερα από 45 χρόνια στη δημοσιογραφία, να πάω κόντρα στο επαγγελματικό μου σωματείο, του οποίου είμαι μέλος από το 1975. Ενας επιπλέον λόγος γι' αυτή την ξαφνική μου «ανυπακοή» πηγάζει από τη βαθιά πίστη μου, ότι σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς ο τόπος και η δημοσιογραφία έχουν ανάγκη αυτή την εφημερίδα.
Γιατί η «Ελευθεροτυπία», πέραν όλων των άλλων, σέβεται εκ παραδόσεως την άποψη (και την υπογραφή) των συντακτών της, ακόμα και όταν αυτή συμβαίνει να είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τη δική της γραμμή. Πράγμα που σημαίνει ότι, παρά τα όποια λάθη θα μπορούσε να της καταλογίσει κανείς, υπηρετεί την ελευθεροτυπία με έναν τρόπο που εμείς οι δημοσιογράφοι δεν έχουμε συναντήσει σε κανένα άλλο μαγαζί.
Για όποιον μπορεί να αμφιβάλει θα γυρίσω πίσω, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, για να πω τα εξής: Η «Ελευθεροτυπία», για λόγους που ακόμα και σήμερα δεν έχω κατανοήσει πλήρως, ήταν φιλικά διακείμενη προς τη διεξαγωγή των Αγώνων στην Ελλάδα. Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο για μένα να αναπτύξω μέσα από τις στήλες της τη γνωστή δυναμική επιχειρηματολογία ενάντια στο «μεγάλο στοίχημα» του έθνους που, κακά τα ψέματα, συνέβαλε τα μέγιστα στο σημερινό οικονομικό μας χάλι.
Ολα εκείνα τα χρόνια που δεν ήταν καθόλου εύκολα για τους λίγους φορείς τέτοιων... αντεθνικών ιδεών η «Ε» δεν διαπραγματεύθηκε μαζί μου τη δημοσίευση έστω και ενός «και». Φιλοξένησε τα πάντα! Και επιπλέον όταν το ζεύγος Αγγελοπούλου και οι συν αυτώ ήγειραν εναντίον μου αγωγές 16 εκατ. ευρώ, με στήριξε ολόπλευρα μέχρι την πανηγυρική δικαίωση. Οπως ακριβώς είχε κάνει και 20 χρόνια πριν στην υπόθεση Κιάππε, την οποία το ποδοσφαιρικό κατεστημένο είχε χρησιμοποιήσει για να με σβήσει από τον χάρτη.
Και κάτι τελευταίο. Αν πιστεύει κανείς ότι θα μπορούσα μέσα από οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα να ασκώ τέτοια δριμύτατη κριτική στον υπ' αριθμόν ένα διαφημιζόμενο στον ελληνικό τύπο οργανισμό, τον ΟΠΑΠ, είναι οικτρά γελασμένος. Ολα αυτά είναι εφικτά μόνο στην «Ελευθεροτυπία». Γι' αυτό και κάθε πραγματικός δημοσιογράφος κάτι χρωστάει σε αυτή την εφημερίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς