Πέντε χρόνια χωρίς τον Γιώργο Κοίλιαρη

Της Μαρίας Παπαδημητρίου

15 Νοεμβρίου 2013 στις 9:38 π.μ.

Μόνο όταν η θλίψη μετατραπεί σε οργή μπορείς ν' αρθρώσεις λέξεις για ό,τι σου ξερίζωσε την ψυχή... Οργή θα ένιωθε και ο ίδιος αν ζούσε σήμερα... Λάτρης της ζωής και συνάμα εξοικειωμένος με την ιδέα του θανάτου, δεν εξοικειώθηκε ποτέ με κάτι λιγότερο από τα υψηλά ιδανικά. Τίμησε όσο λίγοι τη δημοσιογραφία  σαν λειτούργημα. Κι εκείνο το αλεξίσφαιρο γιλέκο, που τον έσωσε από τόσες σφαίρες δεν ήταν δυνατό να τον προστατέψει από το σύστημα.
Η αληθινή ιστορία του ξεκινά από την έναστρη νύχτα του Πολυτεχνείου και κλείνει μια άναστρη νύχτα στα βουνά του Αφγανιστάν. Η μοιραία αποστολή του ήταν η μόνη που δεν σκόπευε στην κάλυψη μιας ακόμη πολεμικής σύρραξης, αλλά στην εκπλήρωση προσωπικής του υπόσχεσης προς τους Νουριστάνι, για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας από μια μακρινή πατρίδα...
 Όταν ο Γιώργος ήταν ο μόνος Έλληνας πολεμικός ανταποκριτής που βρισκόταν στο κέντρο της Βαγδάτης την ώρα του άγριου βομβαρδισμού (1991), άλλοι ...


..έδρεπαν δάφνες από την Αθήνα...
Το ίδιο και το 2003, όταν εκείνος ρίσκαρε για πολλοστή φορά τη ζωή του (έχοντας ήδη φυτεμένη μια σφαίρα στον ώμο από το 1981, στο Λίβανο) και άλλος παραμέριζε γυναίκα με μωρό στην αγκαλιά για να επιβιβασθεί στο στρατιωτικό αεροπλάνο και να επιστρέψει ασφαλής πριν αρχίσουν να πέφτουν οι βόμβες.
 Την ώρα της απονομής δημοσιογραφικών βραβείων ο Γιώργος έτρεχε να μαζέψει ρούχα και άλλα είδη και υποσχέσεις για τρόφιμα, για τα παιδιά των Νουριστάνι, που σε παγκόσμια αποκλειστικότητα είχε ανακαλύψει (στην προηγούμενη αποστολή του) ότι μιλούσαν την αρχαιοελληνική διάλεκτο... Δεν του απονεμήθηκε ούτε διάκριση όσο βρισκόταν εν ζωή! 

Μπήκα στον πειρασμό να αναφέρω μια τραγική λεπτομέρεια που με συγκλόνισε ενώ κόντευε να συμπληρωθεί μήνας από το χαμό του. Αποφάσισα να μην την αποκαλύψω στο fb, ίσως επειδή πιστεύω ότι θα χάσει την αξία της. (Είναι, άλλωστε, εκατοντάδες οι λεπτομέρειες, για τις οποίες δεν άνοιξα το στόμα μου). Τον Γιώργο τον γνώρισα Νοέμβρη και τον έχασα Νοέμβρη, 23 χρόνια μετά. Παρά τις 32 μαρτυρικές μέρες νοσηλείας του στο ΚΑΤ, ήξερα πως είχε τελειώσει από τα ξημερώματα της 9ης προς 10 Οκτωβρίου, όταν πληροφορήθηκα τον τραυματισμό του. Έφυγε επίσημα σαν σήμερα, λίγο μετά τις 8, βράδυ Σαββάτου, Νοέμβρη του 2008. "Σας περίμενε" μου είπε ο γιατρός και συμπλήρωσε ότι ήταν ιατρικά ανεξήγητο πώς άντεξε από το μεσημέρι, που πρόλαβα να τον δω για δυο  λεπτά μόνο. Του το είχα ζητήσει, εξήγησα. 

Φέτος, κατ' εξαίρεση, μίλησα μόνο για έναν λόγο. Για να τονίσω τη διαφορά του ήθους του με τη σαπίλα των γκεμπελίσκων που μας έκαναν να ντρεπόμαστε για την ιδιότητα μας. Που συμμετείχαν στο ξεπούλημα της χώρας.

"Το βλέμμα του ίσα που πρόλαβε να χαϊδέψει τ' άστρα..." (Τελευταία φράση του βιβλίου του "Αδιέξοδος Νοέμβρης"). Ζητώ από όσους συναδέλφους απομείναμε να τιμούμε την Δημοσιογραφία, να τηρήσουμε στη μνήμη του ενός λεπτού σκέψη και υπόκλιση. 

Μ. Π.

σ.σ. Γιώργος Κοίλιαρης

Ρεπόρτερ, πολεμικός ανταποκριτής, συγγραφέας, μηχανόβιος.

Κάλυψε γεγονότα στο Ιράκ, στη Βοσνία, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο, στο Σουδάν, στο Αφγανιστάν. Άφοβος και άσπιλος. 

Τραυματίστηκε βαριά στα κακοτράχαλα βουνά του Αφγανιστάν όπου βρισκόταν, όχι για ρεπορτάζ αυτή τη φορά αλλά,για να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια, για την «ψυχή» του όπως έλεγε. Έφυγε απο κοντά μας στίς 15 Νοέμβρη του 2008. Σαν σήμερα.