Το μη χείρον θα ψηφίσουμε

   Του Γιώργου Βότση

  

 «Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να οδηγεί τους ανθρώπους σαν να είναι πρόβατα».

ΒΑΣΙΛΙ ΓΚΡΟΣΜΑΝ «Ζωή και Πεπρωμένο».

  

Όσο κυριαρχεί στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα η αντιπροσωπευτική «Δημοκρατία», παραμένει ακλόνητη η αλήθεια στην παλαιά ρήση τού χωρίς κομματικές παρωπίδες ελευθερόφρονος: αν ήταν δυνατόν οι βαθιές κοινωνικές αλλαγές να προέλθουν από τις κάλπες, θα τις καταργούσαν...

Με χαμηλές προσδοκίες και χωρίς ψευδαισθήσεις οδεύουμε, λοιπόν, προς τις κάλπες. Πολύ περισσότερο, όταν ...

οι αναμενόμενοι θριαμβευτές (με το ένα τρίτο, μόλις, των ψήφων, αλλά και με το ευπρόσδεκτο πανωπροίκι των 50 εδρών της κάλπικης κάλπης ) έδωσαν εσχάτως δείγματα αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς. Δείγματα δυσοίωνα, βεβαίως, για τον τρόπο που θα διαχειριστούν την εξουσία, αφού σε όλες τις εποχές, λέει η Ιστορία, και οι πλέον δημοκρατικοί ηγέτες ρέπουν προς τον αυταρχισμό, αν δεν υπάρχει ένα ισχυρό συνειδητοποιημένο κοινωνικό κίνημα να κρατάει στιβαρά το χαλινάρι.
Ενδεικτικά μόνο:

1. Συνεκλήθη και εκλογικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με 3.000 συνέδρους απ΄ όλη τη χώρα. Διήμερο προβλεπόταν –ένα Σαββατοκύριακο. Αμ δε...Την πρώτη μέρα μίλησαν, μέχρι βαθείας νυκτός, ο Αλέξης Τσίπρας και όσοι πρόλαβαν από τους πρωτοκλασάτους -αυριανούς υπουργούς. Και δεύτερη ημέρα δεν υπήρξε! Έτσι, δεν πήρε το λόγο ούτε ένας σύνεδρος. Αλλά τα συνέδρια, κατά αυτονόητη δημοκρατική αρχή, γίνονται ακριβώς για να έχουν τον πρώτο λόγο και το μέγιστο χρόνο οι σύνεδροι.

 
2. Απαράδεκτο και το δεύτερο: Η βουλευτική έδρα δεν ανήκει στον εκλεγόμενο, αλλά στο κόμμα! Ο βουλευτής, που για όποιο λόγο αποχωρεί από το κόμμα, οφείλει να του παραδώσει την έδρα. Ταύτα κατά τον λενινιστικής έμπνευσης κώδικα δεοντολογίας(!) που κατισχύει και αυτού του αστικού Συντάγματος, κατά το οποίο «οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος» και «έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Αλλά, αλίμονο αν το κόμμα της Αριστεράς από διαχειριστικό εργαλείο στη διακυβέρνηση ξαναγίνει αυτοσκοπός.

*Το θλιβερά απογοητευτικό για την ποιότητα της δημοκρατίας μας είναι ότι αυτά τα εξόχως αντιδημοκρατικά χάθηκαν στο προεκλογικό νταβαντούρι και δεν προκάλεσαν τις παραμικρές αντιδράσεις –ούτε εσωκομματικές, ούτε και κυρίως από τα αντίπαλα κόμματα.

Ακόμα και οι αμετροεπείς «δημοσιογράφοι» της φαιάς προπαγάνδας Σοφία Βούλτεψη και Μαρία Σπυράκη από «παπαγαλάκια» απλώς έγιναν «πάπιες». Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Πώς να ψελλίσουν κάτι για δημοκρατία πατενταρισμένοι φορείς του αυταρχισμού και της ανομίας;

 
Αλλά το θέμα δεν είναι αμελητέο. Πολύ σωστά ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε πρώτο μέλημα στο κυβερνητικό πρόγραμμά του την ανθρωπιστική κρίση. Με ενάμιση εκατομμύριο ανέργους, διακόσιες χιλιάδες προσοντούχους νεομετανάστες και το ένα τρίτο του πληθυσμού στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, μοιάζει πολυτέλεια η ενασχόληση με αντιδημοκρατικά καμώματα. Η δημοκρατία και η ελευθερία δεν γεμίζουν βέβαια στομάχια. Αλλά είναι το αναγκαίο υπόβαθρο για την κοινωνική δικαιοσύνη, πρώτιστη προϋπόθεση για ένα κράτος δικαίου. Όσο το 10% του πληθυσμού νέμεται το 55% του δημόσιου πλούτου και θησαυρίζει ακόμη και τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, καμιά εθνική οικονομία δεν γίνεται να ορθοποδήσει ,όπως κι αν εξελιχθούν τελικά οι σχέσεις της χώρας με τους δανειστές της.

 
*Μ΄αυτά και μ΄αυτά, τι κάνουμε αύριο στην κάλπη; Όσο κι αν είμαστε πελαγωμένοι, όσο κι αν η αβεβαιότητα για το μέλλον τονώνει μάλλον την ανησυχία παρά την αισιοδοξία, νομίζω ότι οι χοντρές επιλογές είναι προφανείς για κάθε καλοπροαίρετο δημοκρατικό πολίτη:

ΟΧΙ στα φασιστικά αποβράσματα και στους απολογητές κάθε ολοκληρωτισμού. Και

ΟΧΙ στα υπολείμματα του κραταιού κατά τη μεταπολίτευση δικομματισμού που εμπεριέχουν όσους λεηλάτησαν και ρήμαξαν τον τόπο, τον έσπρωξαν στο χείλος του γκρεμού και χωρίς τσίπα τώρα θέλουν πάλι να τον σώσουν.

Προσωπικά, νιώθω να μην έχω ευχέρεια επιλογής. Ανέκαθεν στις κάλπες ψήφιζα το μη χείρον. Έτσι και τώρα. Μόνο που για πρώτη φορά το μη χείρον είναι οι μεθαυριανοί διαχειριστές της εξουσίας. Για ιστορική ευκαιρία πρόκειται. Για μια χαραμάδα ελπίδας μέσα στη μαυρίλα που μας πλακώνει. Μπας και σπάσει ο διάολος το ποδάρι του. Και ανοίξει με πρωτοπορία της Ελλάδας στην Ευρώπη το μονοπάτι που θα οδηγήσει κάποτε στις λεωφόρους της κοινωνικής απελευθέρωσης, της λαϊκής κυριαρχίας, της δημοκρατίας...