Ο σκληρός μήνας Αύγουστος

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΥ

Ζούμε στην εποχή των μεταλλαγμένων.
Μεταλλαγμένη σόγια, μεταλλαγμένο καλαμπόκι και μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές. Χάρη σ' αυτούς μάλιστα και κατόπιν ενεργειών τους μεταλλάσσονται πλέον τα πάντα.

Οι συντάξεις μεταλλάσσονται σε επιδόματα, οι μισθοί σε αποζημίωση διατροφής και κάλυψης λογαριασμών και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας σε... υποπροϊόντα της επάρατης μεταπολίτευσης, που πρέπει επιτέλους (;) να κλείσει τον κύκλο της. Και όλα αυτά για όσους δεν σταλούν στο εκτελεστικό απόσπασμα της ανεργίας.

Στη μεταλλαγμένη Ελλάδα, ο αλήστου μνήμης εκσυγχρονισμός, που εισήγαγε αντιλήψεις για το Ασφαλιστικό του τύπου «ρε γέρο, ακόμα ζεις και επιβαρύνεις τα Ταμεία» και μπόλιασε τη νεοτερικότητά μας με την απασχολησιμότητα, είναι πια παρελθόν. Το παρόν είναι εμφανώς χειρότερο αλλά πιο... κοινοτικό. Η μέση οικογένεια κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μείνουν στη ζωή τα περήφανα γηρατειά γιατί αλλιώς -χωρίς την κουτσουρεμένη έστω σύνταξή τους- η μάχη της επιβίωσης δεν κερδίζεται με τίποτε.

Ξέρω, δεν είναι κουβέντες για Αύγουστο αυτές. Δεν πάνε με τα μπάνια και την ανάγκη για ξεκούραση, δεν ταιριάζουν με το γαλάζιο της θάλασσας, το χρυσαφί της άμμου και το φεγγαρόφωτο. Γι' αυτό ο πρωθυπουργός της ύστερης εποχής δεν δίστασε να συμβουλεύσει τους υπουργούς του «να κάνουν διακοπές χωρίς τύψεις». Θεώρησε, ή μάλλον θεώρησαν οι συμβουλάτορές του, ότι αυτό τον εμφανίζει ευθύ, βέβαιο για την αναγκαιότητα των μέτρων. Και δεν αντιλήφθηκαν οι αδαείς ότι το μόνο που κατόρθωσαν να αποδείξουν -άλλη μία φορά- είναι ότι η πολιτική τους δεν έχει τόπο στον οποίο να εδράζεται και ανθρώπους για τους οποίους να νοιάζεται.

Εδώ, για όσους δεν είναι τελεσίδικα μεταλλαγμένοι, υπάρχει μέτρο. Δεν γλεντάς με καψούρικα τη μέρα του πένθους του γείτονα, δεν βάζεις δέκα σούβλες στα κάρβουνα όταν ο διπλανός δεν έχει να φάει. Αλλά αυτά ισχύουν για άλλους. Για αυτούς που έχουν -και νιώθουν ότι έχουν- γείτονα, διπλανό, συνάδελφο. Για αυτούς που γνωρίζουν ότι είναι από εδώ και θέλουν αυτός ο τόπος και οι άνθρωποί του να έχουν παρόν και μέλλον, και όχι μόνο παρελθόν για τουριστική κατανάλωση.

Αλλά αυτοί που κυβερνούν δεν έχουν τόπο, ίσως μόνο κάτι προσχηματικές απόψεις για κοινά ευρωπαϊκά σπίτια και παγκόσμια χωριά. Δεν έχουν, εννοείται, και έγνοια για τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν είναι παρά ψηφοφόροι, φορολογούμενοι, καταναλωτές και μετακινούμενο εργατικό δυναμικό εάν και όταν το σύστημα το χρειάζεται. Απλοί αριθμοί στα πλάνα της τρόικας. Απλοί αριθμοί και για αυτούς που δηλώνονται πολιτικό προσωπικό. Εντολοδόχοι είναι και ως εντολοδόχοι συμπεριφέρονται.

Γιατί βέβαια πολιτικοί με την έννοια που γνωρίζαμε δεν είναι. Δεν βουλεύονται και δεν δρουν. Εντολές μεταβιβάζουν και οδηγίες υλοποιούν.

Ναι, ξέρω. Δεν είναι κουβέντες για Αύγουστο αυτές.

Θα ήθελα να έχω κάτι αισιόδοξο να γράψω. Αλλά αυτά τελείωσαν μαζί με τις τουφεκιές στον αέρα που η ΓΣΕΕ ονομάτισε μεγάλες κινητοποιήσεις κατά του «πακέτου» της τρόικας. Κι ό,τι απέμεινε «πέταξε» όταν η Αριστερά δεν αντέταξε παρά μόνο περισσότερη μαχητικότητα στο ίδιο ακριβώς «σχέδιο» επιμέρους, αποσπασματικών κινητοποιήσεων.

Αυτός ο Αύγουστος είναι σκληρός γιατί δεν μπορεί να στείλει τα προβλήματα διακοπές. Και ο Σεπτέμβριος θα είναι σκληρότερος γιατί δεν υπάρχουν αυταπάτες για μεγάλα «όχι» που θα ειπωθούν.

Μικρά «όχι» λοιπόν και μικρά «ναι». Σαν το «όχι» στην απόλυση του διπλανού και σαν το «ναι» της αλληλεγγύης. Σαν τις πυγολαμπίδες μέσα στη νύχτα.