Τι δουλειά έχουν τα Γραφεία Τύπου;

Δεν έχει χαθεί απλώς η μπάλα. Έχουν «ξηλωθεί» και τα τέρματα.
Τι δουλειά έχουν τα Γραφεία Τύπου στο «κλείσιμο» μίας συνέντευξης με ένα τηλεοπτικό πρόσωπο;
Εμφανίστηκε η κ. Κατιάνα Μαντζαρίδου – στην εκπομπή της Βάσιας Λόη στο Alter - και με περισσή ειλικρίνεια περιέγραψε τη διαδικασία με την οποία κανονίστηκε η συνέντευξη με τη Σία Κοσσιώνη του ΣΚΑΪ μέσω… Δώρας Γιαννακάκη. Μέσω του Γραφείου Τύπου, δηλαδή.
Μια διαδικασία που απ’ ό,τι προέκυψε {και μαζί με άλλα σου-μου-του} κόστισε τη δουλειά σε μία δημοσιογράφο και οδήγησε σε παραίτηση – για λόγους ευθιξίας – την κ. Μαντζαρίδου.
Κι ας ξαναγίνει η ερώτηση: τι δουλειά έχουν τα Γραφεία Τύπου στην επαφή ενός δημοσιογράφου με έναν άλλο δημοσιογράφο; {Πόσο δύσκολο, άραγε, να ΄ναι να προσεγγίσει ένας ρεπόρτερ την συμπαθέστατη κυρία Κοσσιώνη; Ή τον όποιο τηλεοπτικό αστέρα της ελληνικής τηλεόρασης;}.
Άθελα - και πάνω στο αναμάλλιασμα της παραίτησης - η κ. Μαντζαρίδου έθιξε ένα ζήτημα που ειδικά στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ έχει – με το συμπάθειο – γαγγραινιάσει.
Ο συντάκτης πρέπει να ισορροπεί ανάμεσα στο ρεπορτάζ του και την καλή… γειτνίαση με τα Γραφεία Τύπου των καναλιών.
Έχει τη σκοτούρα του, τον όποιο ανταγωνισμό του, τη «γραμμή» του Μέσου που εξυπηρετεί κι από πάνω έχει κεχαγιά στο κεφάλι του, το Γραφείο Τύπου.
Τις σουσουδιές τύπου «θα ήθελα να επικοινωνήσουμε αυτό», ή «θα προτιμούσα να μη γράψεις εκείνο».
Τις διακριτικές πιεσούλες, τα τηλεφώνηματα επιβεβαίωσης, τα εξαναγκαστικά «στείλε μου σε παρακαλώ το κείμενο για ένα τελευταίο τσεκάρισμα, όχι ότι δεν σου ‘χω εμπιστοσύνη, αλλά για να μην έχω πει εγώ κάτι λάθος» {!!!}.
Και καλά η επικοινωνία να διεξάγεται σ’ αυτό το επίπεδο, γιατί στο «επικοινωνείν» {αυτού που θέλει το Γραφείο Τύπου} υπάρχει και η σχετική διαστρωμάτωση.
Πολύ εύκολα από το «κοριτσάκι μου» , «γλυκέ μου», «θα σε παρακαλούσα» έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο να καλεί το Γραφείο Τύπου τον προϊστάμενο του ρεπορτάζ, τον αρχισυντάκτη, ενίοτε τον ίδιο τον εκδότη ή τον καναλάρχη, για να κάνει «ντα» το “κακό παιδί”, τον «ανεξέλεγκτο» δημοσιογράφο.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, το να «περάσει» ο συντάκτης από το Γραφείο Τύπου για να καταφέρει να κάνει τη δουλειά του ισούται με αναγκαίο κακό.
Και ένα υποερώτημα: ποια ήταν η τελευταία φορά που προέκυψε αποκλειστικότητα από… Γραφείο Τύπου;
Η προσπάθεια των καναλιών να ελέγξουν τη διαρροή των «οικογενειακών» τους είτε με τρόπο δουλικό προς τους συντάκτες – που μοιραία δημιουργεί πελατειακές σχέσεις – είτε με ύφος «πιφ» και ολίγον από τσαμπουκά, είναι αυτή που έχει μετατρέψει ουκ ολίγα φύλλα και εκπομπές σε παραμάγαζα φιλενάδων, κουμπάρων και παλιών συμμαθητριών από τα κολλέγια εσωτερικού και εξωτερικού.
Το μόνο παρήγορο {κι αυτό των τελευταίων ετών} είναι ότι σε συγκεκριμένα πόστα έχουν βρεθεί και 5 νοματαίοι που έχουν περάσει από το ρεπορτάζ και γνωρίζουν ότι δεν είναι δυνατόν να πουσάρεται ο συνάδελφος να γράψει κάτι που δεν υπάρχει, πόσω μάλλον να το διαφημίσει.
Αυτοί οι 5 -τυχαίος ο αριθμός – κάνουν αξιοπρεπώς τη δουλειά τους, κυρίως γιατί γνωρίζουν ότι δεν είναι πωλήτριες που στο τέλος της μέρας θα πάρουν ποσοστό από τα φανελάκια που ξεπούλησαν.
Ας ηρεμήσει όλο αυτό το δίκτυο. Δεν έχουν κατέβει από τα βουνά οι συντάκτες του τηλεοπτικού ρεπορτάζ. Οι περισσότεροι, τουλάχιστον.

Πηγή: mediaBlog