Ο ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

της Θοδώρας Αγουρίδου

Πολύ παράξενος μήνας ο Δεκέμβρης! Ο Καββαδίας, ίσως να έλεγε πως “με ιστορίες αλλόκοτες ο μύθος τον έχει μπλέξει” και δεν θα είχε άδικο.

Ο περασμένος Δεκέμβρης σημαδεύτηκε από τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ήταν ο μήνας που ξεμπρόστιασε την υποκρισία της κοινωνίας και έριξε τις μάσκες.

Ο φετινός Δεκέμβρης απέδειξε ότι η συλλογική μνήμη παραμένει ζωντανή όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Δυό παράξενες ιστορίες, ίσως να φαίνονται διαφορετικές, άλλωστε διαδραματίστηκαν σε διαφορετικό χρόνο και τόπο, ωστόσο έχουν πολλές ομοιότητες.

Ο Αλέξης ήταν πολύ νέος, μόλις 14 ετών, ακόμη δεν είχε αρχίσει τη ζωή του. Μπορεί και να μην είχε αποφασίσει τί ήθελε να κάνει. Επρόκειτο να κατακτήσει τη ζωή τον 21ο αιώνα. Δεν πρόλαβε η σφαίρα τον βρήκε στην καρδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο. Η δίκη για τη δολοφονία του Αλέξη δεν άρχισε ακόμη.

Ο άλλος ο Βικτόρ Χάρα, ήταν νέος 40 ετών, αυτός είχε αρχίσει τη ζωή του. Είχε αποφασίσει τί επρόκειτο να κάνει. Ήθελε να αλλάξει τον κόσμο μέσα απ' τα τραγούδια του.

Έζησε στη Χιλή τον περασμένο αιώνα. “Πιστεύω μόνο στην αγάπη και στα ανθρώπινα δικαιώματα” έλεγε σε ένα από τα τραγούδια του. Άφησε την τελευταία του πνοή στο κεντρικό στάδιο του Σαντιάγο στις 18 Σεπτεμβρίου 1973, μετά από φρικτά βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλαν οι ορδές του “καραβανιού του θανάτου” του δικτάτορα Αγκόστο Πινοτσέτ.

Η ιατροδικαστική έκθεση αναφέρει ότι ο Βικτόρ Χάρα πέθενε επί πέντε συνεχόμενες ώρες. Άφησε την τελευταία του πνοή, εξαιτίας αιμορραγικού σοκ, στο στάδιο που σήμερα φέρει το όνομά του.

Έπρεπε να πεθάνει διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις και δεν αποκήρυξε τα τραγούδια του. Οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Βικτόρ Χάρα “έφυγαν” απ' τη ζωή χωρίς καν να απολογηθούν. Οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας του παραμένουν άγνωστοι.

Στην Αθήνα, χιλιάδες πολίτες απότισαν φόρο τιμής στον Αλέξη!

Στο Σαντιάγο χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν για να συνοδέψουν στην τελευταία του κατοικία τον τροβαδούρο. Τελικά η χώρα του αποφάσισε να του παραχωρήσει μια γωνιά στο κεντρικό κοιμητήριο του Σαντιάγο, για να “αναπαυθεί”. Νέοι, γέροι, παλιοί του σύντροφοι με τραγούδια συνόδεψαν ό,τι απόμεινε από τον Βικτόρ Χάρα, στην τελευταία του κατοικία. “Σας παρακαλώ αφήστε με να τον δω για πρώτη και τελευταία φορά” φώναζε με δάκρυα στα μάτια μια 50χρονη χιλιανή που είχε πάει από τα χαράματα του Σαββάτου στην πλατεία Μπραζίλ του Σαντιάγο για να τιμήσει τον χιλιάνο τραγουδιστή.

Το μόνο που πήραν μαζί τους φεύγοντας ήταν ένα παλιό ινδιάνικο παραμύθι που δεν τελείωσε ποτέ...

Τί παράξενος και σκληρός που είναι ο Δεκέμβρης!

Πριν από μια εβδομάδα στην Πόλη του Μεξικό η καρδιά όλων όσων “πιστεύουν μόνο στην αγάπη και στα ανθρώπινα δικαιώματα” σταμάτησε! Οι αρχές ανακάλυψαν καμιά εκατοστή ανθρώπους, που μάλλον προέρχονταν από την περιοχή της επαρχίας Τσιάπας και δεν μιλούσαν καν ισπανικά, αφυδατωμένους, βασανισμένους, σεξουαλικά κακοποιημένους και εθισμένους στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά, να δουλεύουν ως σκλάβοι σε εργοστάσιο. Τους έφεραν εκεί οι δουλέμποροι υποσχόμενοι ότι θα έχουν δουλειά, ώστε να μπορέσουν να ζήσουν καλύτερα αυτοί και οι οικογένειές τους!

Κι ενώ γράφω αυτές τις γραμμές ξαφνικά θυμήθηκα τους στίχους του Μπέρτολτ Μπρεχτ: “τα ορμητικά νερά του ποταμού τα ονομάζουν βίαια. Την κοίτη που τα συγκρατεί όμως, κανείς δεν την ονομάζει βίαιη!”

Καλημέρα και ...καλή τύχη!