Τα προκλητικά προνόμια που μένουν άθικτα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

Ετοιμο να το καταθέσει στη Βουλή έχει ο υπερδραστήριος υπουργός Εσωτερικών Γ. Ραγκούσης νομοσχέδιο που, όπως υποστηρίζει, επιβάλλει πλήρη διαφάνεια στην κρατική λειτουργία: Ολες οι κρατικές αποφάσεις, πράξεις και δαπάνες θα γνωστοποιούνται εφεξής στους πολίτες μέσω Διαδικτύου, αλλιώς θα είναι άκυρες -όπως τονίζει ο ρέκτης υπουργός.
Επειδή όσο σφίγγουμε το ζωνάρι τόσο μπουχτίζουμε από επικοινωνιακά τερτίπια των κυβερνώντων.
Επειδή μέσα στα συντρίμμια, που απότομα σωρεύτηκαν γύρω μας (για όσα, λέω, έχτιζαν επί δύο αιώνες οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη με αγώνες, θυσίες, ιδρώτα και αίμα), μόνα άθικτα, όρθια και πιο προκλητικά από ποτέ παραμένουν κάποια προνόμια.
Επειδή κατ' εξοχήν προνομιούχοι αποφασίζουν (εν ψυχρώ, στυγνά και ανελέητα) για μας, χωρίς εμάς: Οι βουλευτές μας λ.χ. ψήφισαν την επαχθή για τους ασθενέστερους φορολόγησή μας κι άφησαν απέξω αφορολόγητες, κατά το ήμισυ, τις αποδοχές τους και ετοιμάζονται τώρα να νομοθετήσουν για τις συντάξεις μας πείνας, σε βαθύ γήρας, όταν οι δικές τους αυταποδείκτως συνιστούν μέγα σκάνδαλο...
Επειδή οι κρατικοί αξιωματούχοι συνήθισαν, επί ατελεύτητες δεκαετίες, να θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους κάποια προνόμια που συνεπάγονται αλόγιστη σπατάλη του δημόσιου χρήματος.
Επειδή ουδείς απολύτως (και περισσότερο όσοι επιδεικτικά προτάσσουν τα στήθη τους για τη σωτηρία, τάχα, της πατρίδας) παραιτείται οικειοθελώς των προνομίων του (θυμάμαι, με κυβέρνηση Σημίτη, τον φίλο πρύτανη που με κοιτούσε σαν τρελό, όταν του πρότεινα να πουλήσει η πρυτανεία τις «Μερσέντες» της για να εξοπλιστούν τεχνικά τα εργαστήρια, αφού δεν του δίνει δεκάρα το υπουργείο Παιδείας).
Επειδή όταν μιλάμε για μηνιάτικους μισθούς 600 ευρώ, συντάξεις 300 ευρώ και πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους, είναι ιερό κάθε ευρώ του δημόσιου ταμείου.
Επειδή το δούλεμα πάει σύννεφο (αλλά δεν περνάει πια, κατά τα γκάλοπ της πάνδημης οργής) και έχουμε ήδη μια γεύση για το πώς εννοεί τη διαφάνεια και την αξιοκρατία η κυβέρνηση, με τον τρόπο που επέλεξε γεν. γραμματείς υπουργείων και διοικητές οργανισμών.
Και επειδή λογικό είναι να δώσει πρώτος δείγμα γραφής ο κ. Ραγκούσης και να αρχίσει από τα λημέρια του να εφαρμόζει το νέο φιλόδοξο νόμο για τη διαφάνεια, του ζητώ ευσεβάστως να ανακοινώσει ορθά κοφτά, λεπτομερώς και με σαφήνεια, τι έγινε, τι γίνεται και τι ακριβώς θα γίνει με τα κρατικά αυτοκίνητα. Εξ όνυχος του λέοντα -κατά πώς λένε κι οι γραμματιζούμενοι...
Δεν συμβαίνει πουθενά στην Ευρώπη και, υποθέτω, σε καμιά κοινοβουλευτική χώρα του κόσμου: Μόνο στη χρεοκοπημένη Ελλάδα αξιωματούχοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα (βουλευτές και υπουργοί, μητροπολίτες και στρατηγοί, πρυτάνεις και ανώτατοι δικαστικοί, πρόεδροι «ανεξάρτητων» διοικητικών αρχών, γεν. γραμματείς υπουργείων, διοικητές νοσοκομείων και κρατικών οργανισμών κ.ά.) έχουν το προνόμιο να σουλατσάρουν με κρατικό αυτοκίνητο, συχνά και με οδηγό (!) και τζάμπα βενζίνες, ανταλλακτικά και σέρβις!
Πόσο πλούσιος είναι ο προκλητικός στόλος των κρατικών αυτοκινήτων; Κατά τα επίσημα στοιχεία, που επικαλείται σε ρεπορτάζ η Ελένη Δελβινιώτη («Ε» 13-10-09):
* Τον Δεκέμβριο 2006, που έγινε η τελευταία απογραφή, το σύνολο των κρατικών αυτοκινήτων (περιλαμβάνονται και τα υπηρεσιακά της ΕΛ.ΑΣ., της Πυροσβεστικής, του Λιμενικού κ.ά.) ανερχόταν σε 57.654.
* Το ετήσιο κόστος χρήσης τους, που επιβαρύνει τον φορολογούμενο πολίτη, ξεπερνάει τα 350 εκατομμύρια ευρώ.
* Ερευνα των συγκοινωνιολόγων του Ε.Μ. Πολυτεχνείου κατέγραψε 2,6 εκατομμύρια μετακινήσεις των κρατικών οχημάτων καθημερινά στο λεκανοπέδιο της Αττικής (σε σύνολο 6,5 εκατ.).
* Σημαντική είναι η συμβολή των κρατικών αυτοκινήτων (εξαιρούνται, βεβαίως, από το «δακτύλιο» και άλλους περιορισμούς κυκλοφορίας) στη ρύπανση και το κυκλοφοριακό χάος της Αθήνας.
Και το εξωφρενικό: το υπουργείο Οικονομικών της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή είχε τη «βάσιμη υποψία» (!) ότι το ένα τρίτο των καυσίμων που δικαιολογούσαν κρατικά οχήματα για υπηρεσιακές δήθεν ανάγκες κατέληγε σε... ιδιώτες! Ως προς τις «υπηρεσιακές ανάγκες» κατά την κοινή αντίληψη περιλαμβάνουν και την αναψυχή των προνομιούχων κρατικών λειτουργών, το σεργιάνι των κυριών τους στα μαγαζιά και τα κομμωτήρια -και άλλα εξόχως εξοργιστικά...
Τις πρώτες ημέρες της νέας κυβέρνησης, όταν ακόμη οι πολλοί τη θεωρούσαν κυβέρνηση των αγαθών προθέσεων και των τολμηρών πρωτοβουλιών, ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Ραγκούσης κατάλαβε ότι είναι «πιασάρικο» θέμα ο διαρκώς διευρυνόμενος στόλος των κρατικών αυτοκινήτων και άδραξε την ευκαιρία.
Με την πομπώδη διακήρυξη ότι «η κυβέρνηση έλαβε εντολή από τον ελληνικό λαό να τα αλλάξει όλα και αυτό θα κάνει, ξεκινώντας από το μείζον ζήτημα του περιορισμού της σπατάλης», άφησε να εννοηθεί ότι τερματίζεται, επιτέλους, το απαράδεκτο για δημοκρατική πολιτεία καθεστώς με τους πολυτελώς εποχούμενους αξιωματούχους στις πλάτες των φορολογουμένων.
Σε λίγες μόλις ημέρες, ωστόσο, με «σχέδιο υπουργικής απόφασης» μας έδωσε να καταλάβουμε ότι βιαστήκαμε να χαρούμε. Δεν επρόκειτο για «δραστικό περιορισμό» των οχημάτων του δημόσιου τομέα, αλλά για... ανανέωσή τους (!) με αυτοκίνητα μικρού κυβισμού και νέας αντιρρυπαντικής τεχνολογίας (μια επίσκεψη στο υπόγειο πάρκινγκ της Βουλής με τις «Μερσέντες», τα «Λέξους» και τα «Καγιέν» σε παράταξη, πείθει για του λόγου το αληθές...).
Ο έμπειρος Βίκτωρ Νέτας («Κυριακάτικη Ε» 25-10-09), απολαυστικός στην ιστορική αναδίφηση, έσπευσε να μας προειδοποιήσει: Δεν πρόκειται να περιοριστεί ο στόλος των κρατικών αυτοκινήτων. Είναι παλαιότατο και βαθιά ριζωμένο το καρκίνωμα. Επεχείρησαν να βάλουν νυστέρι (στις αρχές της δεκαετίας του '50, όταν τα κρατικά αυτοκίνητα ήταν γύρω στις 2.000) ο Πλαστήρας, ο Παπάγος, ο Σοφ. Βενιζέλος και ο Γ. Παπανδρέου και απέτυχαν -θα το κατορθώσει τώρα ο Ραγκούσης; Οχι, βέβαια...
Το χειρότερο είναι ότι ο υπουργός Εσωτερικών δεν τ' άφησε να περάσει σαν ακόμη μια κυβερνητική εξαγγελία στο βρόντο. Απευθυνόμενος νομίζεις σε λωτοφάγους κατέφυγε στα επικοινωνιακά κόλπα: Στις 17-2-10 ανακοίνωσε ότι τα 279 (!) αυτοκίνητα ευθύνης του υπουργείου Εσωτερικών περιορίζονται σε 172 (!) -με μηνιαία έκτοτε ανακοινωθέντα για την εξοικονόμηση ασήμαντων ποσών από βενζίνες και ανταλλακτικά. Θριαμβολόγησαν στα ΜΜΕ τα «παπαγαλάκια» ότι εφαρμόζεται η απόφαση του πρωθυπουργού για δραστική μείωση του αριθμού και του κυβισμού των κρατικών αυτοκινήτων. Για τον στόλο των 57.000 ούτε λόγος.
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε επιβάλει στη βρετανική κυβέρνηση να χρησιμοποιεί μόνον τρία υπουργικά αυτοκίνητα, αποκλειστικά για υπηρεσιακές ανάγκες.
Δεν λέω (ούτε τολμώ να διανοηθώ) να φτάσουμε ώς εκεί. Αλλά τώρα που πληθαίνουν συνεχώς οι στρατιές των στερημένων, δεν είναι καιρός να ξεβολευτούν οι πλείστοι από τους ευτραφείς πισινούς των εις βάρος μας προνομιούχων; Η χρήση κάθε κρατικού αυτοκινήτου κοστίζει ετησίως περί τα 6.000 ευρώ -όσες πλέον και οι ετήσιες αποδοχές των νέων εργαζομένων. Δεν είναι ντροπή;
Και καλά (τι καλά, δηλαδή...), ο πολλαπλώς βολεμένος και επί εποχής «τρόικας» και «μνημονίων» μακάριος πολιτικός κόσμος μας. Από τους εποχούμενους προνομιούχους δεν θα φιλοτιμηθεί κανείς να παραδώσει το κρατικό αμάξι; Πάλι θα επιβεβαιωθεί ότι η τσίπα δεν είναι αυτοφυής σ' αυτό τον έρμο τόπο;