Η επιβράβευση του Χρ. Παπουτσή

Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε να μη την κοπανήσουμε 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ 

«Τρία κλικ αριστερά»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

Με την επιλογή του Χρήστου Παπουτσή ως εκπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα χάθηκε για το ΠΑΣΟΚ άλλος ένας αυτοανακηρυχθείς ηγέτης τής «αριστερής» του πτέρυγας. Ο προηγούμενος ήταν ο τρόφιμος τώρα του Κορυδαλλού Ακης Τσοχατζόπουλος, που, με την απληστία του, έχασε τα αβγά και τα καλάθια.

Τραπεζίτης και μάλιστα διεθνούς εμβέλειας, πλέον, ο Παπουτσής. Και δεν θα συμφωνήσω με την εκτίμηση στην ανταπόκριση του Δ.Π. Δήμα («Κυριακάτικη Ε», 21-7-13) από την Ουάσιγκτον, ότι η χαμηλόβαθμη θέση του στην Παγκόσμια Τράπεζα «είναι εξαιρετικά υποτιμητική για ένα πρώην ανώτατο πολιτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ» (σκέτη «ξεφτίλα» τη χαρακτηρίζει), θεωρώ, αντιθέτως, τη θέση λίαν επίζηλη - ιδιαίτερα για έναν Παπουτσή. Για πολλούς λόγους. Οπως:

1 Θα δικαιωθεί, επιτέλους, ο τίτλος «οικονομολόγος», που κολλάει πλάι στο όνομά του ο Παπουτσής, κατ' επάγγελμα πολιτικός, που δεν έχει εργασθεί ποτέ πουθενά αλλού. Ως πρόεδρος της ΕΦΕΕ (1978-80) ήταν ήδη έμμισθο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Μετά τον εκλογικό θρίαμβο του '81 ευτύχησε να διδαχθεί την τεχνική τής εξουσίας από ικανότατο (για όλα...) δάσκαλο: διορίστηκε σύμβουλος του Μένιου Κουτσόγιωργα, ο οποίος δεν πήγε τελικά φυλακή για την υπόθεση Κοσκωτά, γιατί πρόλαβε και πέθανε στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου όπου τον έστειλε (τον κραταιό υπαρχηγό τού Ανδρέα!) και σύμπασα η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ...

2 Εμπειρος πολιτικά και αδίστακτος, ο Παπουτσής έχει όλα τα προσόντα να δρέψει δάφνες και εκείθεν του Ατλαντικού, καθ' ότι από την εδώ μεριά χόρτασε αξιώματα - δοτά ως επί το πολύ. Ευρωβουλευτής από το 1984 ώς το 1995, οπότε και διορίστηκε επίτροπος στην Ε.Ε. Μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ επί 8 χρόνια, πρωτοεξελέγη βουλευτής Αθήνας το 2000. Στο πρώτο του υπουργιλίκι, στο Εμπ. Ναυτιλίας, ατύχησε, διότι το μόνο που θυμούνται όλοι είναι ότι καθυστέρησε μερικές ώρες να μεταβεί επί τόπου στο τραγικό ναυάγιο του «Σάμινα» με τα 81 θύματα. Τέλος,

3 Παρ' ότι η μακρόχρονη θητεία με υψηλότατες αποδοχές στην Ευρώπη τού έλυσε το οικονομικό και για τα εγγόνια του, η «παχυλή αργομισθία» (κατά τον Δ.Π. Δήμα) στην Παγκόσμια Τράπεζα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη: 180.000 δολάρια ετησίως! Αφορολόγητα, βεβαίως - για τους προνομιούχους ποια κρίση και κουραφέξαλα;

Απεριόριστα φιλόδοξος, ο Χρ. Παπουτσής θέλησε να μετρήσει και τη λαϊκή του απήχηση: ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, το 2002, έπαθε εκλογικό στραπάτσο. Στο πλευρό, μέχρι τέλους, του Γιώργου Παπανδρέου, με την προσδοκία να τον διαδεχθεί, αποπειράθηκε πέρυσι να αντιπαραταχθεί στον Ευ. Βενιζέλο για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Και γελοιοποιήθηκε: στην πανελλαδική συνδιάσκεψη δεν κατάφερε καν να συγκεντρώσει τις αναγκαίες 30 υπογραφές για την υποψηφιότητά του...

Με τον Βενιζέλο εσωκομματικοί αντίπαλοι και με τον Σαμαρά σε αμοιβαία αντιπάθεια, πώς βρέθηκε, λοιπόν, ο Παπουτσής τραπεζίτης στην Ουάσιγκτον;

Τα φαινομενικά μυστήρια στο πλέγμα εξουσίας (πώς λ.χ. απίθανοι άνθρωποι ξεφυτρώνουν ξαφνικά σε καίρια πόστα και πώς εναλλάσσονται οι ρόλοι) έχουν τη λογική τους εξήγηση. Αυτό που παραμένει επτασφράγιστο μυστικό είναι οι υπόγειες διαδρομές από τα αλώνια στα σαλόνια...

Στην περίπτωση του Παπουτσή με την τοποθέτησή του στην Παγκόσμια Τράπεζα, για επιστράτευση στην ενεργό εφεδρεία πρόκειται. Και, πρωτίστως, για συμβολική επιβράβευσή του για όσα έπραξε και διέπραξε στην τελευταία υπουργική του θητεία.

Δεν γίνεται ο πάσα ένας υπουργός Δημόσιας Τάξης. Απαιτεί ειδικά προσόντα για να χωθείς ώς τα μπούνια στον πολυδαίδαλο υπόκοσμο των μυστικών υπηρεσιών, με τις διεθνείς διασυνδέσεις. Και, ακόμη πιο σημαντικό, για να διαχειριστείς τον τομέα της καταστολής, εξαιρετικά καίριο μέσα στη δίνη τής χειρότερης κρίσης, που βιώνει ο τόπος. Να διατηρείς, δηλαδή, τον κατασταλτικό μηχανισμό σε διαρκή ετοιμότητα και ικανό να πνίγει με ωμή βία κάθε ξέσπασμα της δίκαιης λαϊκής οργής για τον μνημονιακό λυμεώνα.

Ο Χρ. Παπουτσής διέπρεψε επί δύο χρόνια. Με περίπου 60 νομοθετήματα για την «εσωτερική ασφάλεια» που άνοιξαν το δρόμο για το «νόμο και τάξη» τού διαδόχου του, Ν. Δένδια. Με τους προβοκάτορες να φιτιλιάζουν τις ειρηνικές διαδηλώσεις. Και με τα ρόπαλα των χρυσαυγιτών επικουρικά στα αστυνομικά κλομπ να ανοίγουν κεφάλια.

Τα ανδραγαθήματά του κορυφώθηκαν, ωστόσο, το «διήμερο του τρόμου» (28 και 29 Ιουνίου 2011) που το εκφυλισμένο Κοινοβούλιο χάλκευε νέα δεσμά για τους πολλούς με το «Μεσοπρόθεσμο». Ντελίριο αστυνομικής βαρβαρότητας και κτηνωδίας - από το Χίλτον ώς το Μοναστηράκι. Πάνω από 600 τραυματίες διαδηλωτές πλημμύρισαν τα νοσοκομεία. Τα χημικά και μέσα στο Μετρό...

Ειδικός στόχος του Παπουτσή: να εξαλειφθεί κάθε ίχνος από το δίμηνο καθημερινό πείραμα άμεσης δημοκρατίας, που έκανε την πλατεία Συντάγματος παγκόσμιο σύμβολο των απανταχού εξεγερμένων και «αγανακτισμένων». Να πνιγεί, δηλαδή, κάθε ικμάδα αντίστασης, κάθε χαραμάδα ελπίδας - στο μνημονιακό έρεβος...

Σαν αγωνιστής με σοσιαλιστικά οράματα της (υπερ)τιμημένης «γενιάς του Πολυτεχνείου» ξεκίνησε ο Χρ. Παπουτσής. Εξελίχθηκε σε αρχιμπάτσο τού συστήματος. Η εξουσία διαφθείρει και μεταμορφώνει τους πιο επιρρεπείς από τους διαχειριστές της. Σαν τη μυθική Κίρκη, που μετέτρεπε τους ανθρώπους σε γουρούνια...