Αυτή η εφημερίδα δεν ήταν το χαρτί

Δούλεψαν ως και το βράδυ της Πέμπτης για να βγάλουν το φύλλο της Παρασκευής. Το τελευταίο της καθημερινής έκδοσης της "Βραδυνης". Και ύστερα μάζεψαν τα κουράγια τους, χωρις κλάματα και λόγια αγανάκτισης όπως θα είχαν κάθε δικαίωμα, και αποχαιρέτησαν, με τον δικό τους τρόπο τους γνώριμους χώρους, τους συναδέλφους τους, ένα κομμάτι της ψυχής τους. Δημοσιογράφοι που έζησαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους εκεί μέσα. Εκαναν τη δουλειά τους με επάρκεια και ενθουσιασμό- κι ας μήν έπαιρναν μεγάλες αμοιβές κι ας μήν τίς έπαιρναν κι αυτές στην ώρα τους. Και είναι χαρακτηριστικό το κείμενο ένος απο τους 25 απολυμένους της Βραδυνής που ανάμεσα σε πολλά άλλα γέμισαν χθές το διαδίκτυο.

του Χάρη Κάντα 

 

Ο κύκλος έκλεισε ή μήπως όχι. Γιατί μπορεί σήμερα να δουλεύουμε τελευταία φορά για το καθημερινό φύλλο της Βραδυνής όμως αυτή η εφημερίδα δεν ήταν το χαρτί. 

Αυτή η εφημερίδα από το 1997 ως σήμερα ήταν οι εργαζόμενοι της και οι σχέσεις που ανέπτυξαν μεταξύ τους. Και αυτοί που αποχώρισαν νωρίς αλλά και αυτοί (κυρίως αυτοί) που ήταν εδώ από την πρώτη ως τη σημερινή ημέρα. Με κάποιους ήρθαμε πιο κοντά και κάποιους δεν κολλήσαμε αλλά μάθαμε να χαιρόμαστε ο ένας στις χαρές του άλλου και να κλαίμε στις λύπες. Κάπως έτσι δεν είναι οι μεγάλες οικογένειες; Γιατί αυτό ήμασταν τόσα χρόνια εδώ μέσα. Μία μεγάλη οικογένεια. Με τα αποπαίδια της, τους άσωτους υιούς, τους απόμακρους, τους παράξενους, τους κολλητούς, τους φίλους, τα αδέλφια. Μια μεγάλη οικογένεια με τις παρεξηγήσεις της, τις πλάκες της, τους τσακωμούς της και τους χαβαλέδες της. 

Γι’ αυτό και αντέξαμε όλον αυτόν τον καιρό. Γιατί έπαιρνε δύναμη ο ένας από τον άλλο και γιατί δεν ήθελε να «κρεμάσει» ο ένας τον άλλον. 

Έναν κόμπο στον λαιμό τον νιώθω αυτήν την ώρα που έχω στο απέναντι γραφείο το Μιχάλη και δίπλα την Αλέκα στον καθιερωμένο καθημερινό μεσημεριανό μας καφέ που ξέρω ότι δεν θα τον ξαναπιούμε σε αυτά τα γραφεία αλλά δεν θα τον αφήσω να βγει έξω. Θα το διασκεδάσω όπως κάνουν τα αδέλφια όταν κάποιο από αυτά ανοίγει τα φτερά του και ανοίγει το δικό του σπίτι. Τουλάχιστον αυτό θα προσπαθήσω να κάνω. 

Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς για όσα έζησα και ένιωσα τόσα χρόνια μαζί σας. Θα σταθώ όμως σε αυτόν (ξέρει αυτός ποιος είναι) που μου κάνει την τιμή να με θεωρεί αδελφό του. Στη φίλη που ετοιμάζει τον νέο γαβρούκο και τον άντρα της που τους αγαπάω πολύ (εντάξει τη φίλη λίγο παραπάνω αλλά περάσαμε και πιο πολλά μαζί). Στο «κοντοπούτανο» που έχει την πιο καλή ψυχή που έχω γνωρίσει. Στην ξανθιά που έγινε κοκκινομάλα και δεν θα την άλλαζα όχι με την καρμπονάρα αλλά ούτε με την Μπελούτσι. Στην «ντροπή του Πειραιά» που παραμένει ένα μεγάλο και κακομαθημένο παιδί. Στη «φανιόλα» που περάσαμε μαζί αμέτρητα ξενύχτια. Στον «αρχηγό» που μου έμαθε τη δουλειά και με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Στον «Στεφ» που με βοήθησε αλλάξω τον τρόπο γραψίματος μου αλλά κυρίως να διευρύνω τους πνευματικούς μου ορίζοντες. Στον απίθανο «Πάλμαν» που τρελαίνομαι να τσακώνομαι μαζί του. Στον «δάσκαλο» που κάποια μέρα θα τον αναγκάσω να παραδεχτεί ποια είναι η πραγματική του ομάδα. 

Και όλοι οι υπόλοιποι όμως να ξέρετε ότι έχετε μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. 
Γιατί αυτή ήταν η δικιά μας βραδυνή. Ένας κύκλος που δεν γίνεται να κλείσει ποτέ…