Η ΕΣΗΕΑ είναι μόνο δική μας

 

της 

ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΟΛΟΒΟΥ

«…Το την πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστίν…»

Είναι κάποιες φράσεις που στριφογυρίζουν στο μυαλό σε κάποιες επετείους…  Δεν είναι στο χέρι μου, δεν έχω κανένα δικαίωμα, δεν είναι τσιφλίκι μου για να σου την παραδώσω την Πόλη… έστειλε μήνυμα ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στον Μωάμεθ τον Πορθητή. 

Δεν είναι στο χέρι μας, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα δεν είναι τσιφλίκι μας η ΕΣΗΕΑ για να την παραδώσουμε στα συμφέροντα του καθενός που υπηρετεί πιστά το σύστημα. 

Η ΕΣΗΕΑ είναι το σπίτι μας. Έτσι τουλάχιστον μου φαινόταν μέχρι ...

 πριν λίγα χρόνια. Μπορούσα να πάω όποια ώρα της ημέρας ήταν ανάγκη και να αναφέρω τα προβλήματα που ανέκυπταν με την εργοδοσία. Ήξερα ότι θα βρω ευήκοον ους, ότι κάτι θα γινόταν. Ήξερα ότι ακόμα και οι αντίπαλες παρατάξεις με τους οποίους είχαμε ομηρικούς καυγάδες, θα προσπαθούσαν να βρουν κοινό βηματισμό. Ακόμα θυμάμαι κάποιες μαύρες Παρασκευές απόγευμα –αυτή τη συγκεκριμένη μέρα έβρισκε ο εργοδότης να απολύει εργαζομένους, πονηρά σκεπτόμενος ότι θα μεσολαβούσε Σαββατοκύριακο και θα χαλάρωσε η ένταση. Κι όμως, άμεσα με την πρώτη ειδοποίηση, αντιπρόσωποι του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ήταν εκεί, δεν προλάβαινα να κλείσω το τηλέφωνο κι έφταναν. Γιατί το πρώτο και κύριο ήταν να εμψυχωθούν οι εργαζόμενοι, να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι κι απροστάτευτοι. 

Τώρα; 

Έχω πιάσει τον εαυτό συχνά να φτάνει στο κατώφλι της εισόδου της ΕΣΗΕΑ και να έχω τη διάθεση να φύγω… Νιώθω το ίδιο αίσθημα σαν να μπαίνω σε  Εφορία, σε Τράπεζα… 

Ιδιαίτερα τις ημέρες που έσκασε το σκάνδαλο με τις κάμερες.  

Ιδιαίτερα όταν είδα εταιρία σεκιούριτι να φυλάει την έκθεση για τα 100 χρόνια της Ένωσης. 

Να ακούς ομιλία να παρακολουθείς τα εκθέματα  και πίσω σου να στέκεται σεκιουριτάς με στολή!  

Στο ναό της Ελευθερίας της Σκέψης, στο ιερό της Ελευθερίας της Έκφρασης!!

 « Όποιος συλλογάται λεύτερα, συλλογάται και σωστά…»
 (Ρήγας Φεραίος) 

Δεν θα  μπορούσαμε άραγε εμείς οι ίδιοι να φυλάξουμε το σπίτι μας; Κάτι σαθρό έπιασε ρίζες εκεί μέσα, εδώ και καιρό…

Το ίδιο νιώθω πηγαίνοντας και τον ΕΔΟΕΑΠ. Τυπικοί υπάλληλοι (ψιλοφοβισμένοι μερικοί) ούτε καλημέρα δεν σου λένε. Πάει χάθηκε το οικογενειακό ύφος, έφυγε, μαζί με τα αποθεματικά, μαζί με την σκανδαλώδη εκλογή του νέου Δ.Σ., μαζί με τις αιματηρές κρατήσεις που μας έκαναν και που κάποιοι δεν τις υπολογίζουν ως τέτοιες.

Η Ένωσή μας ονομάζεται Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, παραδοσιακά. Στην πραγματικότητα έχει ανοίξει τις πόρτες τις και για άλλους εργαζόμενους. Για όλους;  Όχι. Υπάρχουν συνάδελφοι που εργάζονται σε συνθήκες γαλέρας και απόλυτης τρομοκράτησης  σε μικρές εφημερίδες, σε sites, σε περιφερειακά ραδιόφωνα. Συνάδελφοι καθόλα αξιόλογοι, μορφωμένοι, εργατικότατοι. Αυτούς η Ένωση αρνείται να τους περιλάβει στους κόλπους της. Είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. 

Αντί να ενωθούμε όλοι να γίνουμε δυνατοί, παραμένουμε εκεί, διχασμένοι, βάζοντας στο περιθώριο εργαζόμενους. Ο αγώνας και οι όποιες διεκδικήσεις γίνονται από μεγάλο πλήθος, και όχι από μικρές ομάδες.  Ο αγώνας και οι διεκδικήσεις δεν γίνονται βάζοντας μέσο τον-την πρόεδρο να παρακαλέσει την κυβέρνηση, ή τον- την υπουργό. Η επιβίωση των δημοσιογράφων –γιατί φτάσαμε να μιλάμε απλά και μόνο για  επιβίωση- δεν γίνεται με δέματα από την Εκκλησία.

Εδώ, στην παράταξη ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, υπάρχει μια γυναίκα, η Νανά Νταουντάκη που χρόνια τώρα, μόνη και ανεξάρτητη χωρίς κόμμα και δουλείες από πίσω της, αγωνίζεται. Είναι λίγο Δονκιχωτικό το ξέρουμε να πηγαίνεις σε εκλογές χωρίς συμμαχίες. Είναι όμως έντιμο και καθαρό. Δεν δουλέψαμε ποτέ μαζί, δεν ήμασταν φίλες, δεν μου έκανε κανένα ρουσφέτι. Την ξεχώρισα όμως, όπως την ξεχώρισαν πολλοί και είμαι μαζί της σ αυτόν τον αγώνα. Δύσκολος αγώνας. Δύσκολοι καιροί. Χωρίς αγώνα όμως τίποτα δεν κερδίζεται.