Ότι το διαδίκτυο είναι το μέσο ενημέρωσης του μέλλοντος, το ομολογούν, πια, όλοι. Και το μέλλον είναι, ήδη, παρόν.
Από τα ειδησεογραφικά sites ενημερώνεται, πια, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας -ακόμα και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, ας μην το κρύβουμε.
Όμως το μέλλον της δημοσιογραφίας, δεν έχει χώρο για τους δημοσιογράφους.
Στα sites δεν εργάζονται μόνο οι «πιτσιρικάδες» που βγήκαν από τις σχολές, ακόμα και έμπειροι συντάκτες υπογράφουν τα ρεπορτάζ τους τα οποία έχουν δουλέψει με ιδιαίτερη σπουδή.
Όμως, από την στιγμή που ανοίγουν τον υπολογιστή τους... ως δια μαγείας... παύουν να είναι δημοσιογράφοι.
Αφήνοντας το τοπίο άναρχο, η ΕΣΗΕΑ ταυτόχρονα το χρησιμοποιεί ως άλλοθι. Όσο η ηλεκτρονική ενημέρωση δεν αναγνωρίζεται ως έγκυρη, οι λειτουργοί της δεν μπορούν να στραφούν στην Ένωση Συντακτών για κανένα θέμα που τους απασχολεί -είτε συνδικαλιστικό, είτε δεοντολογίας. Κι όσο οι δημοσιογράφοι του διαδικτύου δεν δικαιούνται να απευθύνονται στην ΕΣΗΕΑ, η ενημέρωση του διαδικτύου θα παραμείνει άναρχη, ανεξέλεγκτη και οι κανόνες δεοντολογίας θα παραβιάζονται.
Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Η ΕΣΗΕΑ στους κόλπους των νεαρών δημοσιογράφων που ξεκινούν την καριέρα τους στο διαδίκτυο δεν είναι απλώς απαξιωμένη, είναι ξένο σώμα Νιώθουν πως δεν τους αφορά, ξέρουν πως ποτέ δεν θα ανοίξει τις πόρτες τους για εκείνους. Ταυτόχρονα, στις τάξεις των πρώην ανέργων που βρήκαν μια κακοπληρωμένη θέση εργασίας, η Ενωση των Συντακτών απαξιώνεται από την ανάγκη να «βγει» η καθημερινότητα.
Η ΕΣΗΕΑ κλείνει τις πόρτες της στο διαδίκτυο, αρνούμενη να το αποδεχτεί άρα και ανήμπορη να το ελέγξει. Η προσπάθεια να καταγραφούν οι δημοσιογράφοι που εργάζονται σε ειδησεογραφικές ιστοσελίδες έφερε τους εργαζόμενους σε αυτές σε τραγελαφικά δύσκολη θέση. Κάποιοι αναρωτήθηκαν αν τους αφορά, αφού και οι ίδιοι δεν νιώθουν δημοσιογράφοι, όσο το όργανό τους δεν τους αναγνωρίζει ως τέτοιους.
Αυτή η «ανημπόρια» της Ένωσης, την κάνει έρμαιο στον ανταγωνισμό των μικρών με τους μεγάλους «εκδότες» του διαδικτύου, που προσπαθούν να μετακυλήσουν οι μεν στους δε το κόστος της αναγνώρισης (αγγελιόσημο, εργοδοτικές εισφορές στο ΕΤΑΠ ΜΜΕ κλπ).
Ήδη έχει δημιουργηθεί μια γενιά δημοσιογράφων που νιώθουν μόνοι, απροστάτευτοι, δεσμευμένοι, υποταγμένοι.
Ας μην μετατραπούν σε τέτοιους και οι επόμενες «φουρνιές» λειτουργών της ενημέρωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς