Η τιμή της δημοσιογραφίας

  

Της 

ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΡΙΖΟΥ 

Τα τελευταία δύσκολα χρόνια συνήθισα να λέω ότι αξίζει να αντιμετωπίζουμε κάθε τι που αναλάμβάνουμε σαν «οραματιστές – εθελοντές – καμικάζι». Με στόχο ανιδιοτελή και όραμα για κάτι που μοιάζει ανέφικτο.

Κι όσο ανέφικτο κι αν μοιάζει μια Ένωση μακριά από κομματισμούς, προσωπικούς στρατούς και επιδιώξεις, ένα όργανο που εδράζεται στην ηθική και στηρίζει με πράξεις τις πραγματικές καθημερινές αγωνίες του επαγγελματία δημοσιογράφου αντί να δρα πάντα κατόπιν εορτής πιστεύω ότι ΝΑΙ μπορεί να γίνει.

Αναλογιστείτε τι επάγγελμα θέλετε και οραματιστείτε τι Ένωση σας αξίζει.

Μην  βολεύεστε στη μετριότητα και σκεφτείτε...


 πόσο χαμηλά έχει φτάσει ο κλάδος μας τα τελευταία χρόνια.  Είναι ευθύνη όλων μας, μην ακολουθείτε απλώς, διεκδικήστε.

Διεκδικήστε πρώτα απ’ όλα τη βιωσιμότητα της δημοσιογραφίας. Πόσοι απολυμένοι, πόσοι απλήρωτοι, πόσοι χρεωμένοι δημοσιογράφοι χρειάζεται να προστεθούν στη λίστα για να καταλάβουμε ότι η εξίσωση δεν βγαίνει.

Μπορεί πολλοί να με «κακίσουν» γι’ αυτό αλλά τα επιδόματα κάθε είδους στον άνεργο και απλήρωτο είναι απλώς σαν ασπιρίνη σε ανίατη νόσο, ο δημοσιογράφος χρειάζεται εργασία και όχι απασχόληση part-time.

Η δημοσιογραφία προχωρά μπροστά – αξίζει να κάνετε μια διαδικτυακή βόλτα σε ηλεκτρονικά δημοσιογραφικά forum ανά τον κόσμο για να δείτε πρώτα απ΄όλα τι απασχολεί τους δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο και πόσο μπροστά είναι σε επίπεδο σεμιναρίων, workshops και επιμόρφωσης. Υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί τομείς που ένας δημοσιογράφος μπορεί να δραστηριοποιηθεί κάνοντας ακριβώς αυτό που ξέρει να κάνει (έρευνα/συγγραφή/μετάδοση/ενημέρωση) και εμείς απλώς αέναα ομφαλοσκοπούμε, με κοντό βλέμμα εγκλωβισμένοι σε μικροσυμφέροντα και προσωπικές ατζέντες.

Θέλω μια Ένωση που να «φύγει» μπροστά, να οραματιστεί, να σχεδιάσει και να επαναπροσδιορίσει όχι την τιμή του δημοσιογράφου αλλά την τιμή της δημοσιογραφίας.