Απροστάτευτος απο ένα Σωματείο ανύπαρκτο που θεωρεί «έργο» του ένα πακέτο ελεημοσύνης

Του 

Δημήτρη Παπαδημητρίου

Για λόγους, που χάριν συντομίας δε θα αναφέρω εδώ, οι μέρες μου ως μέλος της Ένωσης είναι μάλλον μετρημένες.

Παρόλα αυτά όμως, δεν μπορώ να μη βλέπω για μία ακόμα εκλογική αναμέτρηση την επιδρομή των τυχοδιωκτών και των κομματόσκυλων, που -άλλοι από ανάγκη, άλλοι από συνήθεια- έχουν ξαμολυθεί δίνοντας τον υπέρ πάντων αγώνα, για να ¨λαδώσει το αντεράκι¨ τους.

 Για άλλη μία φορά γινόμαστε μάρτυρες επιθέσεων από ανθρώπους, που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στο χώρο, παρά μόνο να τον εκμεταλλευτούν, οι οποίοι είτε ευγενικά είτε καταργώντας ακόμα και τα προσχήματα, σε σπρώχνουν στην άκρη, για να κάνουν τη δουλειά τους. Συνάδελφοι, που αν ήμασταν σε κάποιο μέσο διευθυντές, μάλλον κανένας μας δε θα προσλάμβανε.

Το ¨ο σκοπός αγιάζει τα μέσα¨ κυριαρχεί, ενώ η αξιοπρέπεια είναι γι’ αυτούς έννοια που συνδέεται μόνο με ηλίθιους και χαμένους από χέρι, losers που λέμε στην Καρδίτσα.

Κουράστηκα να μην αντιδρώ τόσα χρόνια, που βλέπω τον κάθε πονηρό να κάνει ρεσάλτο, σαν πειρατής, επάνω στην κοινή περιουσία της Ένωσης και του κλάδου ευρύτερα και αρχίζω να βράζω όταν σκέφτομαι ότι ο κάθε κουτοπόνηρος ...


(άντε, έως και πονηρός, γιατί οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν αρχές), που με βλέπει να μην αντιδρώ γιατί περιμένω να λειτουργήσουν οι θεσμοί, με θεωρεί περιορισμένης αντίληψης και δε διστάζει ουσιαστικά να βάλει το χέρι του στην τσέπη μου.

Στα 42 μου, μετά από κάποια χρόνια εμπειρίας και γνωρίζοντας καλύτερα πρόσωπα και πράγματα -ειδικά μετά και την περιπέτεια του ALTER, όπου έζησα πράγματα και θαύματα ως μέλος της Επιτροπής των Πιστωτών της Πτώχευσης- θεωρώ ανεπίτρεπτο έως αδιανόητο να επιτρέψω σε τέτοιους ανθρώπους να αναλάβουν τα ηνία της Ένωσης και να με διοικούν –όχι χωρίς να αντισταθώ, τουλάχιστον.

Έχοντας γνωρίσει καλά τους συναδέλφους που αποτελούν την ηγετική ομάδα των Μαχόμενων Δημοσσιογράφων, διαπίστωσα ότι πρόκειται για ανθρώπους με ήθος, που προτεραιότητά τους είναι να προσφέρουν στον κλάδο και να συνεισφέρουν στην πρόοδό του και μέσα απ’ αυτή να βοηθηθούν, μαζί με όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους, και όχι να απλώσουν τα χέρια τους για να αρπάξουν πρώτοι όσα ανήκουν σε όλους, να βολέψουν τους δικούς τους και να βολευτούν∙ ανθρώπους που με τη στάση ζωής τους δεν επιτρέπουν ούτε καν να τους αποδοθούν κατηγορίες ή έστω σκέψεις για κάτι επιλήψιμο.

Η συνέπεια στις αρχές αυτές, το ότι η παράταξη δεν πρόσκειται σε κανένα κόμμα και δεν καθοδηγείται από πουθενά, και το ότι κάνουν αυτό που πιστεύουν σωστό, αψηφώντας σε πολλές περιπτώσεις το προσωπικό τους συμφέρον, με έκαναν να εκτιμήσω βαθιά τους ανθρώπους αυτούς και με τράβηξαν κοντά τους.

Η ενασχόληση με το συνδικαλισμό και με οτιδήποτε άλλο αφορά κυνήγι δημοφιλίας με κάνουν και αισθάνομαι πολύ άβολα, γιατί είναι πολύ σημαντικό για μένα να είμαι ακέραιος, ένας άνθρωπος μόνο, ο ίδιος σε κάθε περίπτωση, και αυτά δεν πολυταιριάζουν μαζί, ενώ παράλληλα και ντρέπομαι και ο χρόνος μου δεν αρκεί ούτε για να καλύπτονται οι πολύ βασικές μου ανάγκες. Δεν μπορώ όμως, όταν γύρω μας καταρρέουν τα πάντα, να αφήσω άλλους να μάχονται για λογαριασμό μου, να υπερασπίζουν τα δικαιώματα και το συμφέρον μου και να παλεύουν για να με βοηθήσουν, κι εγώ να μην κάνω τίποτα, αλλά απλώς να παρακολουθώ.

Για να είμαι ειλικρινής, μπροστά δε βλέπω φως, αλλά τοίχο, δε θα περιμένω όμως να πέσει και να με πλακώσει, χωρίς να κάνω τίποτα. Θα προσπαθήσω να τον σπρώξω, να τον γκρεμίσω, να ανοίξω μια τρύπα ή έστω μια ρωγμή, γιατί όποιο και να ’ναι στο τέλος το αποτέλεσμα, έχω απαίτηση από τον εαυτό μου να έχω κάνει ό,τι μπόρεσα, καταρχήν για να είμαι ήσυχος, αλλά και για να έχω εξαντλήσει βέβαια, κάθε πιθανότητα για κάτι καλύτερο.

Ενημερώνω λοιπόν, τους συναδέλφους ότι στις προσεχείς εκλογές της ΕΣΗΕΑ θα είμαι υποψήφιος με την παράταξη των ΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ.

Έχουμε υποχρέωση στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας να αγωνιστούμε ή έστω να υποστηρίξουμε αυτούς που αγωνίζονται  και παλεύουν ανιδιοτελώς για εμάς. Όποιος κρίνει σκόπιμο να ενισχύσει την παρουσία μου και τους ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ, ας με υποστηρίξει με την ψήφο του. Όσοι περισσότεροι είμαστε τόσο περισσότερες και οι πιθανότητες να βγάλουμε με κάποιο τρόπο τον τοίχο του αδιεξόδου από τη μέση.

Με τιμή

Δημήτρης Παπαδημητρίου

Άνεργος,

 ένα από τα πολλά θύματα του Αλτερ και της κρίσης,

απροστάτευτος από ένα Σωματείο ανύπαρκτο

που θεωρεί «έργο» του ένα πακέτο ελεημοσύνης