Η κοινωνία εφευρίσκει την νέα της αλφαβήτα

Αν μη τι άλλο, ακόμα και οι παραφωνίες επιτρέπονται σε αυτή την προσπάθεια να βρούμε την καινούρια μας γλώσσα, αρκεί τα λάθη να είναι δικά μας, ολοκληρωτικά δικά μας, και όχι άλλων
Του Στέλιου Φωτεινόπουλου

Encumbered forever by desire and ambition

There΄s a hunger still unsatisfied

Our weary eyes still stray to the horizon

Though down this road we΄ve been so many times

Pink Floyd – High Hopes

Η κοινωνία τελικά είναι εδώ, λαχανιασμένη, και διψάει για αλλαγή. Προτιμά να βγει στον δρόμο με δική της ευθύνη και απόφαση για 48 ώρες, παρά να την πετάξει στον δρόμο η κυβέρνηση μία για πάντα. Προτιμά να πολεμήσει με τους φόβους της και με το παρελθόν της παρά να υποταχθεί σε αυτό. Αφήνει πίσω της ό,τι πιο θλιβερό και παθητικό στοιχειοθετούσε την ζωή της και την καθημερινότητα της και σηκώνει το κεφάλι, ξέρει που κοιτάει, και ξέρει ποιον ψάχνει το βλέμμα της. Εκείνους που άλλοτε στα μάτια τους καθρεφτίζονταν μικρά σημαιάκια, τώρα φωτίζουν το βλέμμα τους, τα φώτα του Συντάγματος, και οι μουσικές από τους Αγανακτισμένους φτάνουν μέχρι τα κομματικά γραφεία της Βουλής, σε ένα κάδρο που πλέον βρίσκεται ήδη στην αίθουσα κάποιου μελλοντικού Ιστορικού Αθηναϊκού μουσείου.

Η κοινωνία, μετά το σχέδιο του σοκ που εφαρμόζεται σε πλήρη ανάπτυξη στην ελληνική οικονομία, ψάχνει βηματισμό, ψάχνει νέες λέξεις να περιγράψει νέα συναισθήματα, ψάχνει τρόπους να ακουστεί η φωνή της σε ένα σύστημα συνειδητά κουφό και ασυνείδητα επικίνδυνο. Η κοινωνία αυτές τις μέρες ψάχνει να εφεύρει την δική της καινούρια αλφαβήτα. Ψάχνει να αντικαταστήσει τις παλιές εμπειρίες και την συλλογική παράδοσή της που την συγκροτούσε από την μεταπολίτευση και έπειτα, που μετέτρεψε το κράτος ως μηχανισμό αναπαραγωγής της καθεστηκυίας τάξης σε όλα τα επίπεδα, με νέα βιώματα, με τον παράγοντα του «αστάθμητου» που σιγά σιγά μετασχηματίζεται σε «οργανωμένο» και με τον δρόμο να ανοίγει σιγά σιγά μπροστά της, απάτητος άλλα και γοητευτικός.

Οι υποτελείς τάξεις ψάχνουν να αντικαταστήσουν την «ενοχή της μεταπολίτευσης» με την «αθωότητα του ΄73», την δημοκρατία με την Δημοκρατία, τις μιντιακές υποκριτικές τηλεφασαρίες με την καθημερινή επικοινωνία στις πλατείες, την κακώς εννοούμενη αντιπροσώπευση, με την αμεσοδημοκρατία. Ψάχνει να βρει νέα γράμματα για να φτιάξει λέξεις που νοηματοδοτούν από την αρχή την προσωπική ευτυχία με την συλλογική ευημερία και θα διαγράφουν λέξεις όπως προσωπικό όφελος σε βάρος άλλων. Η ελληνική κοινωνία τολμώ να πω πως δεν ψάχνει να βρει λύση για το πώς θα γίνει ανταγωνιστική απέναντι στους άλλους Ευρωπαϊκούς Λαούς, ψάχνει όμως τρόπο να χτίσει από το μηδέν την αξιοπρέπεια της, όχι την εθνική αξιοπρέπεια των Ολυμπιακών, άλλα την νέα αυτή λέξη που ξεστομίζουν οι χιλιάδες στο Σύνταγμα και η απώλεια της οποίας προκαλείται από την ανεργία, την φτωχή Παιδεία κι Υγεία και την έλλειψη Δημοκρατίας. Και αυτό το άδειασμα στο στομάχι και ο κόμπος στον λαιμό που προκαλούν η ανασφάλεια της κοινωνίας είναι ίδια σε όλη την Ευρώπη, δεν χρειάζεται μετάφραση. Dignity, Dignite, Wurde, Dignidad, Dignita.

Η Αριστερά, όχι μόνο πρέπει να είναι παρούσα όταν η ελληνική κοινωνία μαθαίνει τις πρώτες τις λέξεις, άλλα οφείλει να είναι εκείνη που θα παρέχει και με νέα γράμματα αυτή την καινούρια αλφαβήτα, θα πρέπει να είναι εκείνη που θα σφραγίσει την πορεία αυτή, όχι ως τρίτο πρόσωπο, άλλα ως βασικός συντελεστής της. Η κοινωνία, σαν να είχε να μιλήσει από καιρό, και έχοντας περάσει από το στάδιο της μίμησης, δημιουργεί τους δικούς της κωδικούς επικοινωνίας και στέκεται με το κεφάλι ψηλά, απέναντι σε εκείνους που χρόνια ολόκληρα την μιλούσαν με «κατανόηση» και «υπευθυνότητα». Αν μη τι άλλο, ακόμα και οι παραφωνίες επιτρέπονται σε αυτή την προσπάθεια να βρούμε την καινούρια μας γλώσσα, αρκεί τα λάθη να είναι δικά μας, ολοκληρωτικά δικά μας, και όχι άλλων.