Η πολιτική και ο συνδικαλισμός κυριαρχούνται από συμμορίες αρπαχτικών μεταμφιεσμένα σε σωτήρες, άτομα που απεχθάνομαι και αποφεύγω να εκτίθεμαι ανάμεσά τους. Αυτοί λοιπόν, με έκαναν ιδιαίτερα επιφυλακτικό με όσους ασχολούνται με τα κοινά, συνδικαλισμό και πολιτική, και τους θεωρούσα όλους ενόχους (και όχι αθώους) μέχρις αποδείξεως του εναντίου, βέβαια.
Το αποτέλεσμα ήταν να αισθάνομαι αποστροφή για τους συγκεκριμένους χώρους και να αποφεύγω συλλήβδην όποιον εμπλεκόταν, σαν να είχα απέναντί μου έναν κουραστικό πωλητή κάποιας άχρηστης υπηρεσίας, ακόμα και αν θα μπορούσα ενδεχομένως να ωφεληθώ από τη συναναστροφή μου μαζί του.
Τα πράγματα ήταν έτσι μέχρι πριν μερικά χρόνια, όταν ένας άνθρωπος που εκτιμώ ιδιαίτερα, ο δάσκαλός μου στη δημοσιογραφία, Δημήτρης Μαθέας, μου σύστησε τη Νανά Νταουντάκη και κάποιους άλλους συναδέλφους από την οργανωτική ομάδα των ΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ. Παρά τη σύστασή του όμως, παρέμεινα επιφυλακτικός για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα σχετικά με τις προθέσεις τους και προσπαθούσα να διερευνήσω τα κίνητρα της εμπλοκής τους με το συνδικαλισμό.
Περνώντας ο καιρός και γνωρίζοντάς τους καλύτερα, διαπίστωσα σιγά, σιγά ότι πρόκειται κατά κύριο λόγο για ανθρώπους βαθιά καλλιεργημένους, πρόσωπα υψηλής ποιότητας, που ξεχωρίζουν για την ηθική και την πνευματική τους υπόσταση. Θα τους ήταν πολύ εύκολο να εξαργυρώσουν ό,τι τους κάνει να ξεχωρίζουν, ανταλλάσσοντας την πνευματική τους λάμψη και επιρροή με αργομισθίες, διπλοθεσίες κτλ, που θα μπορούσε να τους προσφέρει μία παράταξη που εκπορεύεται από κάποιο κόμμα, με διασυνδέσεις στον επιχειρηματικό κόσμο και σε άλλους χώρους με ισχύ.
Παρ’ όλα αυτά και παρότι μόνο αφελείς δεν μπορεί να τους πει κανείς, όχι μόνο δεν το έκαναν, ακόμα και όταν η οικονομική κρίση παρέσυρε κάποιους από αυτούς και τους έφερε σε δύσκολη θέση, αλλά επιμένουν να συσπειρώνονται εθελοντικά, χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες, χωρίς να υπάρχει όχι πρόθεση, αλλά ούτε καν περίπτωση να ωφεληθούν προσωπικά, παρά μόνο για να προσφέρουν, συνήθως από το υστέρημά τους. Η ανιδιοτέλειά τους λοιπόν, ήταν αυτή που με κέρδισε, ενώ η δημοκρατική, αδέσμευτη λειτουργία της παράταξης, χωρίς ¨γραμμές¨ και επιρροές από κόμματα και εξωδημοσιογραφικά συμφέροντα ή μεθοδεύσεις υποβολής ¨κοινών αποφάσεων¨ από τον πυρήνα των μελών της, ήταν επίσης αποφασιστικής σημασίας για εμένα.
Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι μπορεί μεν να μην έχω έκτοτε αμφιβολία για το ποιόν των ΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ, είμαι όμως επιφυλακτικός για το κατά πόσον λίγοι άνθρωποι, που μάχονται για την τιμή τους, μπορούν να τα καταφέρουν απέναντι σε οργανωμένα συμφέροντα ή αν πρόκειται ίσως, για μάχη με ανεμόμυλους.
Βλέποντας όμως, τόσες σημαντικές προσωπικότητες να προσφέρουν αδιαμαρτύρητα ό,τι μπορεί ο καθένας και να βάζουν το λιθαράκι τους, για να οικοδομηθεί ένα καλύτερο αύριο, δε βρίσκω καμία δικαιολογία για να φυγομαχήσω και να τους αφήσω να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, φορτώνοντάς τους και το μέρος της προσπάθειας που μου αναλογεί.
Επιπλέον, η κατάσταση στη δημοσιογραφία σήμερα είναι τόσο δύσκολη, που η συνείδησή μου δε μου επιτρέπει να αδειάσω τη γωνιά στα επελαύνοντα κοράκια και να σκυλεύσουν και ό,τι απέμεινε χωρίς αντίσταση, γιατί βαριέμαι, ντρέπομαι ή δεν προλαβαίνω.
Δεν ξέρω τι έχω να περιμένω και δεν ελπίζω καν σε κάτι συγκεκριμένο. Ξέρω όμως, ότι στους ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ, έχω την τύχη να συμπορεύομαι με σημαντικούς ανθρώπους και είναι τιμή μου να βρίσκομαι δίπλα τους. Δεν πρόκειται να τα παρατήσουμε λοιπόν, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε!
Είναι υποχρέωσή μας στη συνείδησή μας, στον εαυτό μας και στα παιδιά μας, ανεξαρτήτως αν οι πιθανότητες για επιτυχία είναι λιγότερες ή περισσότερες.
Και σε όποιο συνάδελφο – ψηφοφόρο αναρωτιέται, έτσι όπως πάμε, πού
Γιατί, όπως είπε και ο Ο. Ελύτης,
¨ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΗ ΒΡΕΙΣ, ΤΗ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ¨.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς