Εκεί πού δεν έχεις να ελπίζεις τίποτε...

Της 'Ελενας Γκόλια

Η ανεργία μοιάζει με ένα ποτάμι. Στη μία του όχθη είναι οι εργαζόμενοι και στην άλλη όσοι ξέμειναν από δουλειά.

Μόνο που στις μέρες μας τα νερά είναι τρομερά ορμητικά και προκαλούν μεγάλο φόβο.

Γιατί οι μεν δεν θέλουν να χάσουν τη δουλειά τους, ενώ οι άλλοι έρχονται αντιμέτωποι με πολλούς δαίμονες.

Οι μεν πιστεύουν πως αν κρατήσουν ανοιχτά τα «μαγαζιά», σε κάποιο Α χρονικό διάστημα θα πληρωθούν, έστω κι αν παίρνουν «έναντι», έστω κι αν έχουν να δουν ευρώ κάποιους μήνες, έστω και αν οι οικονομικές τους υποχρεώσεις έγιναν θηλιά, που λίγο θέλει να τους πνίξει.

Αυτοί έχουν «δουλειά». Την κρατούν. Ακόμη, κι όταν βάζουν από τη δική τους τσέπη. Στηρίζουν τον εκδότη. Αλλά γιατί; Επειδή τον «αγαπούν», επειδή αποκόμισαν την εποχή των παχιών αγελάδων τα ίδια κέρδη ή επειδή πρωτοπορούν σε μια «νέα μορφή διεκδίκησης»;

Αν κοιτάξει κανείς το εργασιακό περιβάλλον, που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στον κλάδο, θα βρει την απάντηση: δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Είναι «τοξικό».

Οι άλλοι αν κατόρθωσαν να περάσουν απέναντι, σήμερα σίγουρα δεν θα έλυσαν το πρόβλημα της ζωής τους. Πολύ λιγότερα τα χρήματα από όσα έπαιρναν πριν μια επταετία, δεν τα παίρνουν πάντα στην ώρα τους και επιπλέον, μπορεί να χρειαστεί να κάνουν μέχρι και τρεις δουλειές, για να συγκεντρώσουν το ποσό το οποίο λάμβαναν πριν μερικά χρόνια. Με μπλοκάκι, στις περισσότερες περιπτώσεις. Δύσκολο το μισθολόγιο.

Είναι όμως και εκείνοι. Oι άνεργοι που έγιναν πολλοί, γιατί οι δουλειές στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα έγιναν σχεδόν «αόρατες». Μοιάζει σαν να έπεσες στα ορμητικά νερά και δεν μπορείς να βγεις στην όχθη. Κι αν υπήρχε μια ελπίδα να σε κρατήσει, μπορεί να νιώσεις ότι τρεμοσβήνει.

• Χρειαζόμαστε μια ισχυρή ΕΣΗΕΑ, με δυνατή παρουσία στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, για να στεκόμαστε όρθιοι και να διεκδικούμε τα δίκαιά μας. 
• Χρειάζεται να εξορθολογιστεί η κατάσταση με τις δουλειές του Διαδικτύου, ώστε να σταματήσουν οι αρρυθμίες, και οι εργαζόμενοι να αποκτήσουν τα ίδια δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις με τους δημοσιογράφους των λεγόμενων «παραδοσιακών» μέσων ενημέρωσης.
• Χρειάζεται οι εργαζόμενοι στον Τύπο να ενστερνιστούν ότι δεν είναι «συνέταιροι» κανενός, αλλά και πως οι «ευέλικτες» μορφές εργασίας των διακοσίων ευρώ ή και των εκατό, δεν αποτελούν λύση. Ούτε βέβαια, και το «κάντε υπομονή και δεν θα τα χάσετε»! Τελευταία, αυτή η ρήση έχει γίνει «καθεστώς»!
• Και κάτι ακόμη: Ο κιτρινισμός τείνει να κυριαρχήσει ανεξέλεγκτα. Κάπου χάθηκε το μέτρο και κάτι πρέπει να γίνει. Όργανα υπάρχουν, αποφάσεις χρειάζονται. 

Κι εκεί που δεν έχεις να ελπίζεις τίποτε, κάθε φορά ένα μωρό θα κλάψει για να σημάνει μια νέα ζωή. Δεν πρέπει να την αρπάξουμε;

Κατεβαίνω στις εκλογές με την παράταξη των Μαχόμενων Δημοσιογράφων και τη Νανά Νταουντάκη, που πάντα βρίσκεται εκεί που ο κλάδος «πονάει» και απαιτεί ουσιαστικές και δυναμικές λύσεις.