Ακούω πολύ συχνά αυτήν την άποψη κι από φίλους και συναδέλφους που εκτιμώ. Που ήταν η ΕΣΗΕΑ, όταν τη χρειαστήκαμε; Που ήταν όταν δεν είχαμε ούτε καν τα καθημερινά και το δάνειο μας βγήκε κόκκινο, η σπιτονοικοκυρά μας πέταξε έξω από το σπίτι, σταματήσαμε τα παιδιά μας από τα φροντιστήρια;
Πολλές φορές υπάρχει η άποψη ότι το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει σήμερα στους χώρους δουλειάς κι έχει απομακρυνθεί από τα πραγματικά προβλήματα αλλά κυρίως δεν έχει αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το θέμα της ανεργίας και της απληρωσιάς στον κλάδο.
Tο σίγουρο είναι πως στις δύσκολες μέρες που περάσαμε μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ήταν εκεί. Άλλες φορές έγκαιρα, άλλες φορές όχι, άλλες φορές αποτελεσματικά και μη. Άποψή μου ήταν όμως και είναι πάντα, ότι τους θεσμούς μπορούμε να τους βελτιώνουμε, όχι να τους καταργούμε, εκλέγοντας τους ανθρώπους, που εμπιστευόμαστε, να χειριστούν καταστάσεις.
Το σωματείο μας, αν φταίει σε κάτι είναι ότι δεν αντιλήφθηκε γρήγορα, πόσο δραστικές θα ήταν οι αλλαγές, που επέφερε το διαδίκτυο και η οικονομική κρίση στη δημοσιογραφία. Το ωραίο και γρήγορο διαδίκτυο, που έχει μεταβληθεί πολλές φορές σε εφιάλτη των δημοσιογράφων, καθώς ούτε πληρωμές υπάρχουν ούτε ασφαλιστικές εισφορές και ο ανταγωνισμός έχει γίνει τόσο έντονος, που γίνεται επικίνδυνος ακόμη και για την υγεία μας.
Φανταστείτε όμως τι θα γινόταν στον Τύπο, μέσα στην κρίση, αν δεν υπήρχε ΕΣΗΕΑ. Ποιος θα χαιρόταν περισσότερο από τους εργοδότες; Ποιος θα χαιρόταν περισσότερο από όλα εκείνα τα φυντάνια που ξεπήδησαν μέσα στην κρίση, για να κάνουν δύσκολη τη ζωή των πραγματικών λειτουργών του Τύπου; Και μάλιστα σε μια περίοδο που οι ζυμώσεις στον Τύπο είναι τόσο έντονες. Φανταστείτε τι θα συνέβαινε με τα μεροκάματα, που έχουν φτάσει με τα μπλοκάκια να είναι χειρότερα κι από του ανειδίκευτου εργάτη. Φανταστείτε πως θα είναι χωρίς ΕΔΟΕΑΠ. Φανταστείτε πως και όσοι απομείναμε στο επάγγελμα, δεν θα έχουμε από πού να κρατηθούμε, όταν κάτι συμβαίνει στον εργασιακό μας χώρο και κυρίως δεν θα είχαμε την περίθαλψη, που με νύχια και με δόντια κρατιόμαστε για να έχουμε.
Η ΕΣΗΕΑ είναι το τελευταίο αποκούμπι, όχι μόνο των δημοσιογράφων αλλά γενικότερα των ανθρώπων του Τύπου. Και το γεγονός ότι έχει διασωθεί, όπως έχει σωθεί ο ΕΔΟΕΑΠ είναι δικό της επίτευγμα. Όσο κι αν ο ρόλος της έχει περιοριστεί τα τελευταία χρόνια λόγω της διαρκούς συρρίκνωσης του κλάδου, και τα λάθη που κατά καιρούς έγιναν, η ΕΣΗΕΑ είναι ο μόνος βράχος, στον οποίο έχουμε να στηριχθούμε. Με προβλήματα, ναι, με κατολισθήσεις, ναι, αλλά εδώ είναι το σπίτι μας και πρέπει να είναι το σπίτι όλων των δημοσιογράφων.
Με την ψήφιση του τελευταίου νόμου, δίνεται η δυνατότητα για συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η ελληνική πολιτεία, όταν πρόκειται να θεσμοθετήσει, είναι υποχρεωμένη να ακούει τους θεσμικούς εταίρους. Εκείνοι συνδιαμορφώνουν το αποτέλεσμα. Στο τρίπτυχο εργοδότες – εργαζόμενοι στον Τύπο – πολιτεία είναι το μοναδικό όργανο, που είναι εξ οφίτσιο σύμμαχός μας.
Το μαχαίρι, το έχει πάντα όποιος έχει το χρήμα. Ας μην έχει μόνος του το πεπόνι. Γι΄ αυτό το λόγο χρειάζεται άμεση κινητοποίηση για να ψηφίσουμε. Περισσότεροι ψήφοι, μεγαλύτερη δύναμη για το συλλογικό μας όργανο, που είναι το μοναδικό όπλο που έχουμε, για να απομείνει όρθιος ο κλάδος κι εμείς, μέσα στην κρίση.
Άννα Στεργίου /Μαχόμενοι Δημοσιογράφοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς