Της Αλεξίας Κοσίνα
Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να κοιτάμε στο παρελθόν. Διαφωνώ. Το παρόν αντανακλά τη σύγχρονη εικόνα μας – το αποτέλεσμα των πράξεων και παραλείψεων του παρελθόντος μας. Αν η εικόνα μας δεν μας αρέσει, τότε θα πρέπει να κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν, για να δούμε γιατί καταντήσαμε όπως καταντήσαμε τα «όμορφά μας μούτρα», πριν τα «φάμε» εντελώς. Γιατί τελικά, δεν μας φταίει η κρίση για όλα όσα περνάμε. Φταίει και η κρίση μας που την αφήσαμε στην άκρη...
ΦΤΑΙΜΕ γιατί από «λειτουργοί» του κοινωνικού αγαθού της ενημέρωσης του πολίτη, εξελιχθήκαμε σε «διαμεσολαβητές-μεταφορείς των θέσεων και των απόψεων της εξουσίας»*, που σιγοντάρουν αντί να «ξεσκεπάζουν τα ψέμματα της (κάθε) κυβέρνησης»*. Καταλήξαμε «εκπρόσωποι τύπου» της εξουσίας... καλοί «πωλητές των αναγκαίων πολιτικών αποφάσεων», αντί «να αποκαλύπτουμε τα παρασκήνια των αποφάσεων βοηθώντας τον πολίτη να ελέγξει την εξουσία»*. Ήταν πολλά τα... «αργύρια» και τα «καροτάκια» της εξουσίας βρήκαν ανάμεσά μας πολλά πρόθυμα «λαγουδάκια».
ΦΤΑΙΜΕ γιατί ανεχόμαστε χρόνια τώρα την «ελαττωματική» λειτουργία των ιδιωτικών ΜΜΕ, αλλά και της «αμαρτωλής» ΕΡΤ... συνάδελφους (ή wanna be συνάδελφους) να παρασιτούν σε βάρος μας και σε βάρος μιας κοινωνίας ολόκληρης... μικρά και μεγάλα παιχνίδια (π.χ. DIGEA, άδειες), αντί να «κυνηγήσουμε» ένα ξεκαθάρισμα του τοπίου, να στηρίξουμε αλλαγές ΟΠΟΥ χρειάζονται και τη θέσπιση κανόνων λειτουργίας (και εργασίας) που δεν απαξιώνουν τη δουλειά μας, την υπόστασή μας, το συνδικαλιστικό μας φορέα, τα ταμεία μας...
ΦΤΑΙΜΕ ακόμη και για το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Δικοί μας συνάδελφοι, τα δικά μας “golden boys & girls” με τα χρυσά συμβόλαια που λίγο έθιξε η κρίση, προσπαθούν να πείσουν τον νέο να ξεκινήσει να χτίζει τη ζωή του με 250 ευρώ.... τον εργαζόμενο να ζήσει την οικογένειά του με 450-500 ευρώ... τον συνταξιούχο να αρκεστεί μετά από 35 ή 40 χρόνια έντιμης δουλειάς στα 350 ευρώ, που δεν τον φτάνουν ούτε για τα φάρμακά του, άσχετα αν έχει πληρώσει εισφορές για διπλάσια σύνταξη...
Είναι οι «επιτυχημένοι» του επαγγέλματος που στα 25 σχεδόν χρόνια της ιδιωτικής ραδιοφωνίας /τηλεόρασης ζουν το δικό τους “greek dream”, εντός επιτυχημένων “dream teams”! Όσοι λοιπόν αποτιμούν το «success story» τους σε ιλιγγιώδεις καταθέσεις, μιλούν για τις τιτάνιες θυσίες που πρέπει να συνεχίσει να κάνει ο ελληνικός λαός για «το καλό το δικό του και του τόπου»... γιατί υπήρξε απερίσκεπτος, τεμπέλης, «πελάτης»… γιατί δεν υπήρχε, ούτε υπάρχει άλλος δρόμος για το Ελληνικό “success story”!
Τι κι αν πολλούς από αυτούς ο λαός τους έχει βγάλει «προτεινόμενους» και θα ήθελε να τους δει έξω από το δημοσιογραφικό “fame story”!
Τι κι αν το τελευταίο κατέληξε για ορισμένους “fame ζόρι”... Το σύστημα που τους ανέδειξε φρόντισε άλλοι να ζήσουν το “greek drama”. Και όλους μαζί να μας απαξιώνει μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία 1ον όχι μόνο αμφισβητεί ότι ο δρόμος της «Αρετής» και η σκληρή δουλειά ήταν τα μέσα επίτευξής της επιτυχίας αυτής, αλλά και 2ον αισθάνεται ότι την πέτρα που τρώει στο κεφάλι, ως «τεμπέλης, χαραμοφάης, βολεμένος, περιττός» κλπ. κλπ. δεν του τη ρίχνει ο «αναμάρτητος»!
ΦΤΑΙΜΕ γιατί ο μέσος Έλληνας πολίτης πιστεύει πως είναι «απειρο»-ελάχιστοι οι ευσυνείδητοι κι αξιόλογοι δημοσιογράφοι, που εργάζονται με ήθος, συνέπεια και αποτελεσματικότητα... Γιατί ο πολίτης δεν πιστεύει πως υπάρχει μέσος Έλληνας δημοσιογράφος, με απολαβές ίδιες ή και χαμηλότερες από του μέσου Έλληνα εργαζόμενου... που αγωνίζεται για ένα μεροκάματο... που παλεύει καθημερινά με την επισφάλεια... που πληρώνει το τίμημα της συνέπειας στην ψυχή της δημοσιογραφίας, με λογοκρισία, εκβιασμούς και απειλές εισόδου στον «υπέροχο κόσμο» της ανεργίας. Μιας ανεργίας χωρίς προοπτική επανένταξης που θα τη βιώσει όπως τη βιώνει μεγάλη μερίδα συναδέλφων: απαξιωμένος ως άχρηστος!
Μη μας προκαλεί εντύπωση η αποστροφή και απαξίωση της κοινωνίας: το «αλήτες ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι».
Μη μας παραπλανά το 65% που δεν θέλει το κλείσιμό της ΕΡΤ. Οι πολίτες επιθυμούν ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, όχι να πληρώνουν για ένα κανάλι που οι πολιτικοί του προϊστάμενοι το γέμισαν με «κάθε καρυδιάς καρύδι» και το κατάντησαν... «μπουρδέλο» που πρέπει να κλείσει.
Μη μας προκαλεί εντύπωση που τα «καροτάκια» της εξουσίας, τα διαδέχτηκε το «μαστίγιο». Το ένα ακολουθεί το άλλο! Και δυστυχώς, χτυπάει τις πλάτες όλων μας. Με διαφορετική εντούτοις, ένταση και σκοπό. Δεν μπαίνει θέμα αν μπορούμε ή όχι να αντιστρέψουμε την κατάσταση. ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να εναντιωθούμε σε όσους μας θεωρούν τελειωμένη υπόθεση! Σε όσα Plan A, B, C, ν+1, μνημόνια ή νομοθετήματα, θέλουν τη χειραγώγηση της ενημέρωσης, την εξαθλίωση των επαγγελματιών του κλάδου μας και τον κανιβαλισμό μας: να σφαζόμαστε πάνω από τις συνεχώς συρρικνούμενες θέσεις εργασίες ενός ανασφάλιστου ξεροκόμματου. Να σφαζόμαστε ακόμη και για τις απεργίες. Ποιος έχει δικαίωμα και ποιος οφείλει να απεργήσει. (Ποιος θα απεργήσει όταν ξέρει ότι θα απολυθεί αμέσως μετά, ακόμη κι από μια δουλειά σε «γαλέρα»;)
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να εναντιωθούμε σε κάθε μικροπολιτικό συμφέρον όσων έχουν γίνει συνιστώσες του αναθεματισμένου συστήματος... Του ίδιου που ανέβασε και θα διατηρήσει αλώβητα (για «δόλωμα»), τα golden boys&girls, φροντίζοντας για την συνέχειά του με μαγαζιά που ακολουθούν μόνο τη δική του «γραμμή». Να εναντιωθούμε σε μια δημοσιογραφία που παίζει το ρόλο του «Καίσαρα», όταν η γυναίκα αυτού φαίνεται, αλλά δεν είναι όπως πρέπει.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να εναντιωθούμε στον αφανισμό των ταμείων μας ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και ΕΔΟΕΑΠ. Σκεφτείτε: ΕΝ ΜΙΑ ΝΥΚΤΙ το PSI εξανέμισε τα αποθεματικά του ΕΔΟΕΑΠ! Το ίδιο συνέβη και στην ΕΡΤ, τη μόνη που κατέβαλε σταθερά εισφορές και αγγελιόσημο! Γιατί η ΕΡΤ μπορεί να ήταν «ελλατωματική», αλλά δεν ήταν «ελλειμματική»! Ήταν η ΜΟΝΗ που λειτουργούσε με άδεια και τέθηκε εκτός συναγωνισμού, όταν υπάρχει σε εξέλιξη ο διαγωνισμός ψηφιακών εκπομπών... Δικαίως το ΣτΕ την θέλει ανοιχτή μέχρι να επέλθει το επόμενο σχήμα.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να θέσουμε τα ερωτήματα από την αρχή: Τί δημοσιογραφία θέλουμε; Πώς θέλουμε να την ασκούμε; Σε ποια μέσα; Και κυρίως: Τι ΕΣΗΕΑ θέλουμε;
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να δούμε την κρίση και το «γκρέμισμα» της δουλειάς μας, ως ευκαιρία να χτίσουμε τη δημοσιογραφία εξ’ αρχής. Και να ξεκινήσουμε από τα του οίκου μας! Οι εκλογές, πιο κρίσιμες από ποτέ, έφτασαν. Μαζί με μια αναμπουμπούλα που σηκώνει σκόνη για να θολώσει η κρίση, να μη δει κανείς το διακύβευμα και ό,τι το ακολουθεί. Για «να μη χρησιμοποιήσουμε τα μάτια μας για να δούμε... (τι κι αν) αργότερα τα χρησιμοποιήσουμε για να κλάψουμε».
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΛΩΝ. Η ψήφος η δική ΜΟΥ, η δική ΣΟΥ. Γιατί, «αν θέλεις να έχεις κάτι που ως τώρα δεν είχες, θα πρέπει να κάνεις κάτι που ως τώρα δεν έκανες: να παλέψεις. Για μια ΙΣΧΥΡΗ ΕΣΗΕΑ! Με φωνή, πυγμή και τόλμη. Προοπτική και θέληση. ΣΕΒΑΣΤΗ και όχι απαξιωμένη! Με προτάσεις εξόδου. Για την επιβίωσή μας. Για το ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ. Για μια ΆΛΛΗ ΕΣΗΕΑ... Που πράττει! Γιατί, «κανένα πρόβατο δεν σώθηκε ποτέ βελάζοντας»!
Οι ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ΤΙΜΟΥΝ τον τίτλο τους: ΜΑΧΟΝΤΑΙ. ΧΩΡΙΣ κομματικές ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ και συνιστώσες, γιατί «ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ». Με απαντήσεις, προτάσεις και λύσεις για τα προβλήματα του κλάδου. «Γιατί δεν αρκεί να έχεις στόχους, πρέπει να ξέρεις και σημάδι!» Γι’ αυτό...
ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ! Με την ψήφο σου «έλα να «μοιραστούμε τον αγώνα για να μη μοιραστούμε άλλες ήττες». Μαζί, δυνατοί και όχι διχασμένοι όπως μας θέλουν.
Στο χέρι σου είναι. Στο χέρι μας. Για να μη βελάζουμε μετά ξανά, σαν τα πρόβατα πριν τη σφαγή!
*Πρόκειται για απόψεις ορισμού της δουλειάς και του ρόλου ενός δημοσιογράφου, που δανείζομαι για να δείξω τη δική μας αρνητική πορεία. Ντιούι Τ., φιλόσοφος: «ο δημοσιογράφος είναι διαμεσολαβητής-μεταφορέας των θέσεων της εξουσίας, κατά τρόπο απλό και κατανοητό». Λίπμαν, Γ., δημοσιογράφος συγγραφέας: «ο δημοσιογράφος οφείλει να αποκαλύπτει τα παρασκήνια των αποφάσεων, να πληροφορεί τον πολίτη ώστε να μπορεί να ελέγξει την εξουσία». Στόουν, Ι.Φ., δημοσιογράφος: «ο δημοσιογράφος είναι απαραίτητος γιατί οι κυβερνήσεις ψεύδονται».
Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να κοιτάμε στο παρελθόν. Διαφωνώ. Το παρόν αντανακλά τη σύγχρονη εικόνα μας – το αποτέλεσμα των πράξεων και παραλείψεων του παρελθόντος μας. Αν η εικόνα μας δεν μας αρέσει, τότε θα πρέπει να κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν, για να δούμε γιατί καταντήσαμε όπως καταντήσαμε τα «όμορφά μας μούτρα», πριν τα «φάμε» εντελώς. Γιατί τελικά, δεν μας φταίει η κρίση για όλα όσα περνάμε. Φταίει και η κρίση μας που την αφήσαμε στην άκρη...
ΦΤΑΙΜΕ γιατί από «λειτουργοί» του κοινωνικού αγαθού της ενημέρωσης του πολίτη, εξελιχθήκαμε σε «διαμεσολαβητές-μεταφορείς των θέσεων και των απόψεων της εξουσίας»*, που σιγοντάρουν αντί να «ξεσκεπάζουν τα ψέμματα της (κάθε) κυβέρνησης»*. Καταλήξαμε «εκπρόσωποι τύπου» της εξουσίας... καλοί «πωλητές των αναγκαίων πολιτικών αποφάσεων», αντί «να αποκαλύπτουμε τα παρασκήνια των αποφάσεων βοηθώντας τον πολίτη να ελέγξει την εξουσία»*. Ήταν πολλά τα... «αργύρια» και τα «καροτάκια» της εξουσίας βρήκαν ανάμεσά μας πολλά πρόθυμα «λαγουδάκια».
ΦΤΑΙΜΕ γιατί ανεχόμαστε χρόνια τώρα την «ελαττωματική» λειτουργία των ιδιωτικών ΜΜΕ, αλλά και της «αμαρτωλής» ΕΡΤ... συνάδελφους (ή wanna be συνάδελφους) να παρασιτούν σε βάρος μας και σε βάρος μιας κοινωνίας ολόκληρης... μικρά και μεγάλα παιχνίδια (π.χ. DIGEA, άδειες), αντί να «κυνηγήσουμε» ένα ξεκαθάρισμα του τοπίου, να στηρίξουμε αλλαγές ΟΠΟΥ χρειάζονται και τη θέσπιση κανόνων λειτουργίας (και εργασίας) που δεν απαξιώνουν τη δουλειά μας, την υπόστασή μας, το συνδικαλιστικό μας φορέα, τα ταμεία μας...
ΦΤΑΙΜΕ ακόμη και για το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Δικοί μας συνάδελφοι, τα δικά μας “golden boys & girls” με τα χρυσά συμβόλαια που λίγο έθιξε η κρίση, προσπαθούν να πείσουν τον νέο να ξεκινήσει να χτίζει τη ζωή του με 250 ευρώ.... τον εργαζόμενο να ζήσει την οικογένειά του με 450-500 ευρώ... τον συνταξιούχο να αρκεστεί μετά από 35 ή 40 χρόνια έντιμης δουλειάς στα 350 ευρώ, που δεν τον φτάνουν ούτε για τα φάρμακά του, άσχετα αν έχει πληρώσει εισφορές για διπλάσια σύνταξη...
Είναι οι «επιτυχημένοι» του επαγγέλματος που στα 25 σχεδόν χρόνια της ιδιωτικής ραδιοφωνίας /τηλεόρασης ζουν το δικό τους “greek dream”, εντός επιτυχημένων “dream teams”! Όσοι λοιπόν αποτιμούν το «success story» τους σε ιλιγγιώδεις καταθέσεις, μιλούν για τις τιτάνιες θυσίες που πρέπει να συνεχίσει να κάνει ο ελληνικός λαός για «το καλό το δικό του και του τόπου»... γιατί υπήρξε απερίσκεπτος, τεμπέλης, «πελάτης»… γιατί δεν υπήρχε, ούτε υπάρχει άλλος δρόμος για το Ελληνικό “success story”!
Τι κι αν πολλούς από αυτούς ο λαός τους έχει βγάλει «προτεινόμενους» και θα ήθελε να τους δει έξω από το δημοσιογραφικό “fame story”!
Τι κι αν το τελευταίο κατέληξε για ορισμένους “fame ζόρι”... Το σύστημα που τους ανέδειξε φρόντισε άλλοι να ζήσουν το “greek drama”. Και όλους μαζί να μας απαξιώνει μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία 1ον όχι μόνο αμφισβητεί ότι ο δρόμος της «Αρετής» και η σκληρή δουλειά ήταν τα μέσα επίτευξής της επιτυχίας αυτής, αλλά και 2ον αισθάνεται ότι την πέτρα που τρώει στο κεφάλι, ως «τεμπέλης, χαραμοφάης, βολεμένος, περιττός» κλπ. κλπ. δεν του τη ρίχνει ο «αναμάρτητος»!
ΦΤΑΙΜΕ γιατί ο μέσος Έλληνας πολίτης πιστεύει πως είναι «απειρο»-ελάχιστοι οι ευσυνείδητοι κι αξιόλογοι δημοσιογράφοι, που εργάζονται με ήθος, συνέπεια και αποτελεσματικότητα... Γιατί ο πολίτης δεν πιστεύει πως υπάρχει μέσος Έλληνας δημοσιογράφος, με απολαβές ίδιες ή και χαμηλότερες από του μέσου Έλληνα εργαζόμενου... που αγωνίζεται για ένα μεροκάματο... που παλεύει καθημερινά με την επισφάλεια... που πληρώνει το τίμημα της συνέπειας στην ψυχή της δημοσιογραφίας, με λογοκρισία, εκβιασμούς και απειλές εισόδου στον «υπέροχο κόσμο» της ανεργίας. Μιας ανεργίας χωρίς προοπτική επανένταξης που θα τη βιώσει όπως τη βιώνει μεγάλη μερίδα συναδέλφων: απαξιωμένος ως άχρηστος!
Μη μας προκαλεί εντύπωση η αποστροφή και απαξίωση της κοινωνίας: το «αλήτες ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι».
Μη μας παραπλανά το 65% που δεν θέλει το κλείσιμό της ΕΡΤ. Οι πολίτες επιθυμούν ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, όχι να πληρώνουν για ένα κανάλι που οι πολιτικοί του προϊστάμενοι το γέμισαν με «κάθε καρυδιάς καρύδι» και το κατάντησαν... «μπουρδέλο» που πρέπει να κλείσει.
Μη μας προκαλεί εντύπωση που τα «καροτάκια» της εξουσίας, τα διαδέχτηκε το «μαστίγιο». Το ένα ακολουθεί το άλλο! Και δυστυχώς, χτυπάει τις πλάτες όλων μας. Με διαφορετική εντούτοις, ένταση και σκοπό. Δεν μπαίνει θέμα αν μπορούμε ή όχι να αντιστρέψουμε την κατάσταση. ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να εναντιωθούμε σε όσους μας θεωρούν τελειωμένη υπόθεση! Σε όσα Plan A, B, C, ν+1, μνημόνια ή νομοθετήματα, θέλουν τη χειραγώγηση της ενημέρωσης, την εξαθλίωση των επαγγελματιών του κλάδου μας και τον κανιβαλισμό μας: να σφαζόμαστε πάνω από τις συνεχώς συρρικνούμενες θέσεις εργασίες ενός ανασφάλιστου ξεροκόμματου. Να σφαζόμαστε ακόμη και για τις απεργίες. Ποιος έχει δικαίωμα και ποιος οφείλει να απεργήσει. (Ποιος θα απεργήσει όταν ξέρει ότι θα απολυθεί αμέσως μετά, ακόμη κι από μια δουλειά σε «γαλέρα»;)
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να εναντιωθούμε σε κάθε μικροπολιτικό συμφέρον όσων έχουν γίνει συνιστώσες του αναθεματισμένου συστήματος... Του ίδιου που ανέβασε και θα διατηρήσει αλώβητα (για «δόλωμα»), τα golden boys&girls, φροντίζοντας για την συνέχειά του με μαγαζιά που ακολουθούν μόνο τη δική του «γραμμή». Να εναντιωθούμε σε μια δημοσιογραφία που παίζει το ρόλο του «Καίσαρα», όταν η γυναίκα αυτού φαίνεται, αλλά δεν είναι όπως πρέπει.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να εναντιωθούμε στον αφανισμό των ταμείων μας ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και ΕΔΟΕΑΠ. Σκεφτείτε: ΕΝ ΜΙΑ ΝΥΚΤΙ το PSI εξανέμισε τα αποθεματικά του ΕΔΟΕΑΠ! Το ίδιο συνέβη και στην ΕΡΤ, τη μόνη που κατέβαλε σταθερά εισφορές και αγγελιόσημο! Γιατί η ΕΡΤ μπορεί να ήταν «ελλατωματική», αλλά δεν ήταν «ελλειμματική»! Ήταν η ΜΟΝΗ που λειτουργούσε με άδεια και τέθηκε εκτός συναγωνισμού, όταν υπάρχει σε εξέλιξη ο διαγωνισμός ψηφιακών εκπομπών... Δικαίως το ΣτΕ την θέλει ανοιχτή μέχρι να επέλθει το επόμενο σχήμα.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να θέσουμε τα ερωτήματα από την αρχή: Τί δημοσιογραφία θέλουμε; Πώς θέλουμε να την ασκούμε; Σε ποια μέσα; Και κυρίως: Τι ΕΣΗΕΑ θέλουμε;
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να δούμε την κρίση και το «γκρέμισμα» της δουλειάς μας, ως ευκαιρία να χτίσουμε τη δημοσιογραφία εξ’ αρχής. Και να ξεκινήσουμε από τα του οίκου μας! Οι εκλογές, πιο κρίσιμες από ποτέ, έφτασαν. Μαζί με μια αναμπουμπούλα που σηκώνει σκόνη για να θολώσει η κρίση, να μη δει κανείς το διακύβευμα και ό,τι το ακολουθεί. Για «να μη χρησιμοποιήσουμε τα μάτια μας για να δούμε... (τι κι αν) αργότερα τα χρησιμοποιήσουμε για να κλάψουμε».
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΛΩΝ. Η ψήφος η δική ΜΟΥ, η δική ΣΟΥ. Γιατί, «αν θέλεις να έχεις κάτι που ως τώρα δεν είχες, θα πρέπει να κάνεις κάτι που ως τώρα δεν έκανες: να παλέψεις. Για μια ΙΣΧΥΡΗ ΕΣΗΕΑ! Με φωνή, πυγμή και τόλμη. Προοπτική και θέληση. ΣΕΒΑΣΤΗ και όχι απαξιωμένη! Με προτάσεις εξόδου. Για την επιβίωσή μας. Για το ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ. Για μια ΆΛΛΗ ΕΣΗΕΑ... Που πράττει! Γιατί, «κανένα πρόβατο δεν σώθηκε ποτέ βελάζοντας»!
Οι ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ΤΙΜΟΥΝ τον τίτλο τους: ΜΑΧΟΝΤΑΙ. ΧΩΡΙΣ κομματικές ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ και συνιστώσες, γιατί «ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ». Με απαντήσεις, προτάσεις και λύσεις για τα προβλήματα του κλάδου. «Γιατί δεν αρκεί να έχεις στόχους, πρέπει να ξέρεις και σημάδι!» Γι’ αυτό...
ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ! Με την ψήφο σου «έλα να «μοιραστούμε τον αγώνα για να μη μοιραστούμε άλλες ήττες». Μαζί, δυνατοί και όχι διχασμένοι όπως μας θέλουν.
Στο χέρι σου είναι. Στο χέρι μας. Για να μη βελάζουμε μετά ξανά, σαν τα πρόβατα πριν τη σφαγή!
*Πρόκειται για απόψεις ορισμού της δουλειάς και του ρόλου ενός δημοσιογράφου, που δανείζομαι για να δείξω τη δική μας αρνητική πορεία. Ντιούι Τ., φιλόσοφος: «ο δημοσιογράφος είναι διαμεσολαβητής-μεταφορέας των θέσεων της εξουσίας, κατά τρόπο απλό και κατανοητό». Λίπμαν, Γ., δημοσιογράφος συγγραφέας: «ο δημοσιογράφος οφείλει να αποκαλύπτει τα παρασκήνια των αποφάσεων, να πληροφορεί τον πολίτη ώστε να μπορεί να ελέγξει την εξουσία». Στόουν, Ι.Φ., δημοσιογράφος: «ο δημοσιογράφος είναι απαραίτητος γιατί οι κυβερνήσεις ψεύδονται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς