Πρώτα τα του οίκου μας

Του  

Γιώργου Ρουσάκη

Πως να μιλήσεις για προβλήματα δημοσιογραφίας σε μια χώρα που είναι επί δεκαετίες όμηρος τερατωδών ξένων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων και η μεγαλύτερη μερίδα της πολιτικής της ηγεσίας και του λαού της το έκανε κατανοητό μόλις το πολύ πρόσφατο χρονικό διάστημα;

Μπορεί άραγε σε μέρες κρίσης να ψάχνει κανείς για τη χαμένη αξιοπιστία και αξιοπρέπεια της ελληνικής δημοσιογραφίας, ενώ προέχει η επιβίωση του κλάδου αλλά και των προσώπων που τον συναποτελούν είτε είναι άλλοτε επιτυχημένοι επαγγελματίες είτε νέοι με το όραμα να γίνουν κάποτε επιτυχημένοι επαγγελματίες είτε συνταξιούχοι;

Ασφαλώς ο πήχυς της επιτυχίας στους βασικούς γενικούς στόχους του δημοσιογραφικού χώρου έχει τοποθετηθεί πλέον για όλους μας πολύ ψηλά. Χρειάζεται εξαιρετικά οργανωμένη  προσπάθεια, υπομονή και ομαδικό πνεύμα για να ξαναβρεί η ελληνική δημοσιογραφία  κάποιες στέραιες βάσεις επανεκκίνησης.

Η Ενωση Συντακτών που από την εποχή της δημιουργίας της αποτελεί το στήριγμα και την ελπίδα τόσο σε επίπεδο οντότητας του κλάδου συνολικά όσο και στον τομέα της ισχυροποίησης και του σεβασμού των εργασιακών δικαιωμάτων των λειτουργών του χώρου, επιβάλλεται και στους δύσκολους καιρούς που περνάμε να αποτελέσει το εφαλτήριο που θα βοηθήσει να ξεπεραστούν όλα τα εμπόδια.

Για να μπορέσει όμως να ξαναγίνει η Ενωση Συντακτών η δύναμη με την οποία  παλιά δεν τολμούσαν να συγκρουστούν ιδιοκτήτες του Τύπου, μεγαλοεπιχειρηματίες και κομματικό κατεστημένο πρέπει πρώτα απ' όλα  να βάλει τάξη στα του οίκου της.

 Δεν γίνεται να εξακολουθήσει να θεωρείται  ο Τύπος ένας ταγός της κοινωνίας με ρόλο αντικειμενικής  ενημέρωσης και  κριτικής των κακώς κειμένων της εκάστοτε πολιτικής κατάστασης όσο ισχύει στην Ενωση ένα εκλογικό σύστημα που επιτρέπει να αναδεικνύονται στο Δ.Σ.  άνθρωποι κυρίως εξαρτημένοι από γνωστά κομματικά κατεστημένα. 

Πρέπει, επίσης, να ενισχυθούν οι θεσμοί της και κυρίως τα πειθαρχικά συμβούλια ώστε να πάψουν να εκδίδονται τόσο συχνά απαλλακτικές αποφάσεις για φανερά  και πολλές φορές προκλητικά παραπτώματα κάποιων που θέλουν να λέγονται δημοσιογράφοι ενώ  στην πραγματικότητα αποτελούν εκπροσώπους κάθε λογής μεγάλων συμφερόντων.

Οσο για τον ειδικό χώρο τον οποίο υπηρέτησα στη διάρκεια της δημοσιογραφικής μου πορείας, το αθλητικό ρεπορτάζ, ίσως πρέπει να βρεθεί τρόπος να μπει ένα στοπ στη λαίλαπα της εποχής μας που ήλθε να προστεθεί στη μονοκρατορία των μεγάλων ΠΑΕ Αθήνας και Θεσσαλονίκης. 

Ολα σχεδόν τα φώτα της δημοσιότητας έχουν δοθεί στο ξένο ποδοσφαιρικό ρεπορτάζ. Ασχολούμαστε πλέον όλη  μέρα με τον Μέσι, το Ρονάλντο, τη Ρεάλ, τη Μπαρτσελόνα, τη Μπάγερν  αλλά και ...μπυραρίες του Μέλανος Δρυμού. 

Η προβολή του ποδοσφαίρου των μικροτέρων κατηγοριών της χώρας μας αλλά και των επιτυχιών των Ολυμπιακών αθλημάτων που (εξακολουθούν να καλλιεργούνται και κάποια και να διαπρέπουν!) έχει χαθεί στα αζήτητα ειδικά την τελευταία πενταετία.