Της Στέλλας Χοϊδά
Με την απόφαση να συμβάλλω όσο και όπως μπορώ να απαλλαγούμε από τις συνθήκες γαλέρας, την απλήρωτη εργασία και τις κάθε είδους τραγικές επιπτώσεις μιας κρίσης που κυριολεκτικά μας ισοπέδωσε, είμαι και πάλι υποψήφια.
Με τους ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ στη μάχη για ένα σωματείο ακομμάτιστο, ζωντανό, δικό μας.
Για τη χαμένη τιμή της Δημοσιογραφίας.
Την απόφαση μου αυτή ενδυναμώνει και το γεγονός πως ανήκω στη γενιά που έζησε και δούλεψε σε καλύτερες για τον κλάδο εποχές. Ταξίδεψα σε ήρεμα νερά όπως και τόσοι άλλοι και πληρωνόμουν ανελλιπώς κάθε μήνα το μισθό μου . Είχα τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων, είχα επίδομα αδείας. Ένοιωθα ασφαλής.
Συνταξιοδοτήθηκα- χωρίς να παροπλισθώ - μόλις άρχισαν τα δεινά μας. Δούλεψα με απλήρωτη εργασία τρία χρόνια στην εφημερίδα μου την «Ελευθεροτυπία» . Πρόλαβα έτσι να γνωρίσω... την αναλγησία της εργοδοσίας γαντζωμένη ωστόσο στο σωσίβιο της σύνταξης.
Η κατάσταση για την πλειοψηφία των συναδέλφων μου όμως, μοιάζει πλέον με εφιάλτη ατέλειωτο. Ζουν , πολλοί και οικογενειάρχες με μικρά παιδιά, είτε απλήρωτοι για μήνες, είτε στην μέγγενη των «έναντι» ,ή ακόμα με τα μπλοκάκια της φτώχειας και τα επιδόματα ελεημοσύνης.
Μόνον οι παπαγάλοι και όσοι κορδακίζονται ξεδιάντροπα εκτελώντας εντολές των αφεντικών τους καλοπερνάνε.
Ερήμην του συνδικαλιστικού μας σωματείου, την ηγεσία του οποίου- τι κρίμα- βλέπουμε μόνο στις κηδείες των δημοσιογράφων, απλώθηκε αυτή η κόλαση. Στις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας απλώς... ψελλίζουν.
Αυτή την Ένωση θέλουμε;
Όχι συνάδελφοι. Αξίζουμε καλύτερη τύχη.
Ρίξτε στον Καιάδα της αδιαφορίας σας αυτούς που βυθισμένοι στις σκοπιμότητες, κλείνουν τα μάτια στο μαρτύριο της νέας γενιάς δημοσιογράφων και την αγωνία των παλαιότερων για τα ταμεία και τη σύνταξη τους.
Είμαστε ένας κλάδος σε κρίση, όχι ντεφιλέ μόδας. Στο τιμόνι της ΕΣΗΕΑ χρειαζόμαστε συνδικαλιστές (παλιούς και νέους μαζί) που θα αγωνιστούν πραγματικά για τον κλάδο, για τους δημοσιογράφους, για όλους μας. Όχι καιροσκόπους φίλους εργοδοτών και κομμάτων που το μόνο προσόν που προβάλλουν είναι τα δήθεν «φρέσκα πρόσωπα» που πίσω τους κρύβονται οι πιο παλιές, αντιδραστικές, παλαιοκομματικές ιδέες.
Με την απόφαση να συμβάλλω όσο και όπως μπορώ να απαλλαγούμε από τις συνθήκες γαλέρας, την απλήρωτη εργασία και τις κάθε είδους τραγικές επιπτώσεις μιας κρίσης που κυριολεκτικά μας ισοπέδωσε, είμαι και πάλι υποψήφια.
Με τους ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ στη μάχη για ένα σωματείο ακομμάτιστο, ζωντανό, δικό μας.
Για τη χαμένη τιμή της Δημοσιογραφίας.
Την απόφαση μου αυτή ενδυναμώνει και το γεγονός πως ανήκω στη γενιά που έζησε και δούλεψε σε καλύτερες για τον κλάδο εποχές. Ταξίδεψα σε ήρεμα νερά όπως και τόσοι άλλοι και πληρωνόμουν ανελλιπώς κάθε μήνα το μισθό μου . Είχα τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων, είχα επίδομα αδείας. Ένοιωθα ασφαλής.
Συνταξιοδοτήθηκα- χωρίς να παροπλισθώ - μόλις άρχισαν τα δεινά μας. Δούλεψα με απλήρωτη εργασία τρία χρόνια στην εφημερίδα μου την «Ελευθεροτυπία» . Πρόλαβα έτσι να γνωρίσω... την αναλγησία της εργοδοσίας γαντζωμένη ωστόσο στο σωσίβιο της σύνταξης.
Η κατάσταση για την πλειοψηφία των συναδέλφων μου όμως, μοιάζει πλέον με εφιάλτη ατέλειωτο. Ζουν , πολλοί και οικογενειάρχες με μικρά παιδιά, είτε απλήρωτοι για μήνες, είτε στην μέγγενη των «έναντι» ,ή ακόμα με τα μπλοκάκια της φτώχειας και τα επιδόματα ελεημοσύνης.
Μόνον οι παπαγάλοι και όσοι κορδακίζονται ξεδιάντροπα εκτελώντας εντολές των αφεντικών τους καλοπερνάνε.
Ερήμην του συνδικαλιστικού μας σωματείου, την ηγεσία του οποίου- τι κρίμα- βλέπουμε μόνο στις κηδείες των δημοσιογράφων, απλώθηκε αυτή η κόλαση. Στις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας απλώς... ψελλίζουν.
Αυτή την Ένωση θέλουμε;
Όχι συνάδελφοι. Αξίζουμε καλύτερη τύχη.
Ρίξτε στον Καιάδα της αδιαφορίας σας αυτούς που βυθισμένοι στις σκοπιμότητες, κλείνουν τα μάτια στο μαρτύριο της νέας γενιάς δημοσιογράφων και την αγωνία των παλαιότερων για τα ταμεία και τη σύνταξη τους.
Είμαστε ένας κλάδος σε κρίση, όχι ντεφιλέ μόδας. Στο τιμόνι της ΕΣΗΕΑ χρειαζόμαστε συνδικαλιστές (παλιούς και νέους μαζί) που θα αγωνιστούν πραγματικά για τον κλάδο, για τους δημοσιογράφους, για όλους μας. Όχι καιροσκόπους φίλους εργοδοτών και κομμάτων που το μόνο προσόν που προβάλλουν είναι τα δήθεν «φρέσκα πρόσωπα» που πίσω τους κρύβονται οι πιο παλιές, αντιδραστικές, παλαιοκομματικές ιδέες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς