Οι αγελάδες δεν είναι απλά ισχνές: έχουν πεθάνει από ασιτία

του  

Ορέστη  

Σχινά

Κάποτε όλα έμοιαζαν ρόδινα: εφημερίδες και κανάλια ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, οι τηλεοπτικοί δημοσιογραφικοί αστέρες δεν ήξεραν ποια παχυλή οικονομικά πρόταση να διαλέξουν, οι συμβάσεις τηρούνταν στα περισσότερα “μαγαζιά”, τα “μαύρα” είχαν γίνει καθεστώς. Οι πιο νουνεχείς και υποψιασμένοι...

έβλεπαν ότι αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για καιρό. Οταν απόφοιτοι Λυκείου έπαιρναν περισσότερα χρήματα από καθηγητές Πανεπιστημίου, κάτι σάπιο υπήρχε στο βασίλειο της Μιντιοκρατίας. Πόσο θα μπορούσαν να αντέξουν ΜΜΕ που έπαιρναν δάνεια να πληρώσουν τη μισθοδοσία (αλλά και τα μάρμαρα της καινούργιας έπαυλης του αφεντικού, για να μην ξεχνιόμαστε);

Είναι βέβαια πολύ εύκολο να κατηγορούμε εκ των υστέρων συναδέλφους για συμπεριφορές που όλοι, λίγο-πολύ, υιοθετήσαμε, πιστεύοντας ότι η “χρυσή εποχή” θα κρατήσει για πάντα. Αλλά αυτό ακριβώς περιμένεις από όσους ηγούνται -ή φιλοδοξούν να ηγηθούν- ενός σωματείου: να προβλέπουν το μέλλον και να παίρνουν μέτρα γι' αυτό, αντί να σέρνονται (γιατί σίγουρα δεν τρέχουν) πίσω από τις εξελίξεις.

Θυμάται κανείς πότε ήταν η τελευταία χρονιά που η ΕΣΗΕΑ υπέγραψε συλλογικές συμβάσεις;
Και πώς μπορείς να εμπιστευτείς ένα σωματείο που σε αφήνει μόνο και απροστάτευτο στη ζούγκλα των ατομικών συμβάσεων; Γιατί το “κανείς να μην υπογράψει” είναι, στην καλύτερη περίπτωση ευχολόγιο, στη χειρότερη κοροϊδία απέναντι στους συναδέλφους που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας και της επακόλουθης εξαθλίωσης.

Είναι δυνατόν να μπορεί ο κάθε τυχάρπαστος να ανοίγει ένα τηλεοπτικό κανάλι ή ραδιοφωνικό σταθμό, ή εφημερίδα, χωρίς καμία εγγύηση ότι έχει τα χρήματα τα οποία απαιτούνται; Και μάλιστα σε ένα χώρο που είναι κατ' εξοχήν ευάλωτος στο χρηματισμό και στην εξυπηρέτηση ποικίλων συμφερόντων;

Πού ήταν -και είναι- η παρέμβαση του σωματείου στο θέμα αυτό; Τι νομικές ή άλλες ενέργειες έκανε για να αποτρέψει τα “κανόνια” που σκάνε από παντού, διαμελίζοντας εργασιακές σχέσεις, δικαιώματα, την ίδια τη ζωή των εργαζομένων;

Σήμερα, περίπου το 50% του κλάδου είναι στην ανεργία, χωρίς να υπολογιστούν αυτοί που αμείβονται με μήνες καθυστέρησης ή που λαμβάνουν το αντίστοιχο ενός ξεροκόμματου.
Πώς μπορούν αυτοί οι εξαθλιωμένοι σωματικά και ψυχικά συνάδελφοι να κριτικάρουν -όσοι έχουν ακόμα δουλειά- τα κακώς κείμενα ή να αντισταθούν στις πιέσεις των αφεντικών τους. Φτάνουμε να ζητιανεύουμε, ούτε καν να ζητάμε -πόσο μάλλον να απαιτούμε.

Είναι τσουνάμι πράγματι αυτό που ενέσκηψε στον Τύπο.Τίποτα δεν μένει όρθιο. Και απέναντι σε αυτό, το σωματείο περιορίζεται στο ρόλο διαμεσολαβητή για να μοιραστούν πακέτα τροφίμων και διοργανωτή σεμιναρίων.

Μπορεί όντως να μην μπορεί να κάνει κάτι πέρα από αυτό. Μπορεί η μόνη εναλλακτική να είναι σεμινάρια καλαθοπλεκτικής, για όσους έγκαιρα αποφασίσουν να αλλάξουν επάγγελμα. Μπορεί πράγματι το επάγγελμά μας να πεθαίνει.

Ομως, έστω και την τελευταία στιγμή, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι για να σώσουμε την παρτίδα, ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε να κερδίσουμε το παιχνίδι. Να δείξουμε σε όσους μας θεωρούν τελειωμένους ή παντελώς συμβιβασμένους ότι μας μετράνε λάθος.

Να αλλάξουμε, τώρα, την ΕΣΗΕΑ – και όχι μόνο τα πρόσωπα που εναλλάσσονται στην προεδρία της...